Θέλει ο θεός να αποτρέψει το κακό και δεν μπορεί; Τότε δεν είναι παντοδύναμος… Μπορεί, αλλά δεν το επιθυμεί; Τότε είναι κακός.. Είναι και ικανός και το επιθυμεί; Τότε από πού προέρχεται το κακό; Μήπως είναι και ανίκανος και δεν το θέλει; Τότε γιατί τον αποκαλούμε θεό;
Ο Επίκουρος (341-270π.χ)και η θεωρία του στρέφονται σ έναν ηθικολογικό χαρακτήρα της φιλοσοφίας. Στόχος του ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως π.χ. η δεισιδαιμονία, ώστε να υπάρξει η αντιπρόταση για την προοπτική μιαςευχάριστης ζωής (ΖΗΝ ΗΔΕΩΣ), που για την επίτευξή της ο Επίκουρος προσέφερε ξεκάθαρες φιλοσοφικές συμβουλές. Το ζην ηδέως, επιτυγχάνεται με την απουσία του πόνου και φόβου και με τη βίωση μιας ζωής αυτάρκους περιβαλλόμενης από φίλους. Επίσης: Αρχή και ρίζα παντός αγαθού, η της γαστρός ηδονή. Ο Επίκουρος δίδαξε ότι η ηδονή, ή ευχαρίστηση, όπως θα λέγαμε σήμερα, αλλά και ο πόνος, είναι το μέτρο για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε. Βασικές αρχές της διδασκαλίας του είναι οι εξής: - Με τον θάνατο έρχεται το τέλος όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής - Οι θεοί δεν επιβραβεύουν η τιμωρούν τους ανθρώπους - Το σύμπαν είναι άπειρο και αιώνιο - τα γενόμενα στον κόσμο συμβαίνουν τελικά, με βάση τις κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ατόμων που διακινούνται στο κενό χώρο. Επίσης: «Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος, το μεν αγαθόν εύκτητον, το δε δεινόν ευκαρτέρητον» (Τετραφάρμακος) του Επίκουρου.
{Επομένως οι πράξεις ή παραλείψεις μας, διέπουν ένα μέγιστο ποσοστό του μέλλοντός μας,
το δε υπόλοιπο, οφείλεται στην Τύχη-Τυχαιότητα (ή Θεό για κάποιους)- Γοργίας} -----------------------------------------------------------
Επίκουρος. Φιλόσοφος που γεννήθηκε στη Σάμο από πατέρα Αθηναίο (341-270 π.Χ.).
Πέρασε τα εφηβικά του χρόνια στην Αθήνα και έπειτα επιδόθηκε σε ιδιωτική μελέτη στην Κολοφώνα επί δώδεκα χρόνια γι αυτό και έλεγε πως ήταν αυτοδίδακτος.
Το 310 π.Χ. ίδρυσε σχολή στη Μυτιλήνη, που αργότερα τη μετέφερε στη Λάμψακο και το 306 στην Αθήνα. Η σχολή του διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα του 4ου αι. μ.Χ.
Οι μαθητές και οι οπαδοί του ονομάστηκαν επικούρειοι.
Σπουδαιότεροι ήταν: Μητρόδωρος ο Λαμψακηνός, Λεοντέας ο Λαμψακηνός, Έρμαρχος ο Μυτιληναίος, Λουκρήτιος ο Ρωμαίος (98 - 53 π.Χ.).
Μόνιμη έδρα της σχολής του ήταν το σπίτι και ο κήπος του, που τα όρισε με διαθήκη για ιδιοκτησία της. Είχε τακτική αλληλογραφία με ομάδες φιλοσοφικές και άτομα.
Όσο ζούσε ήταν αγαπητός αρχηγός, γι αυτό και οι δοξασίες του πήραν δογματικό κύρος στους επόμενους αιώνες. Σ αυτό συντέλεσε το ότι ήταν γραμμένες σε σύντομα, περιληπτικά αποφθέγματα, που αποστηθίζονταν. Γύρω στο 150 π.Χ. η διδασκαλία του Ε. διαδόθηκε στη Ρώμη.
Εκείνος που κήρυξε με ενθουσιασμό τη διδασκαλία του ήταν ο ποιητής Λουκρήτιος με το ποίημα του "Περί της φύσης των πραγμάτων".
Ύστερα από τον πρόωρο θάνατο του ποιητή, ο Κικέρωνας δημοσίευσε το έργο του, που για τον κατοπινό κόσμο αποτελεί τη μόνη ολοκληρωμένη έκθεση του επικούρειου συστήματος και την κύρια πηγή για τη γνώση του. Ο Επίκουρος θεωρούσε τη διδασκαλία του ως γιατρικό για την ψυχή.
Ο σκοπός της γνώσης γι αυτόν δεν ήταν η ίδια γνώση "καθ εαυτήν", παρά ο πρακτικός κανονισμός της ζωής. Πίστευε πως μονάχα η αίσθηση είναι η πηγή των παραστάσεών μας, μονάχα το υλικό άτομο είναι το αρχικό πραγματικό.
Ο κόσμος παρουσιάζεται στον άνθρωπο ως μηχανισμός, που μέσα του βολεύεται ο ίδιος όσο μπορεί καλύτερα. Για το σκοπό αυτόν φαίνεται πως είναι αρκετά η εμπειρία και ο φυσικός νους.
Για κριτήριο της αλήθειας παίρνει από θεωρητική άποψη την αίσθηση, το συναίσθημα της ευαρέσκειας (ηδονής) και της δυσαρέσκειας (άλγος). Η αίσθηση γεννιέται από εικόνες (είδωλα), που απορρέουν από τα αντικείμενα και κατευθύνονται στα αισθητήρια όργανα.
Με τις επαναλαμβανόμενες εντυπώσεις από τα πράγματα γεννιέται στη μνήμη μας η εικόνα του αντικειμένου, η παράσταση, η πρόληψη (από το προ - λαμβάνω = παίρνω από πριν).
Η αίσθηση είναι κάτι το ολοφάνερο, κάτι που είναι πάντα αληθινό.
Δεν μπορούμε ν αμφιβάλλουμε γι αυτή, χωρίς να κάνουμε αδύνατη μαζί με τη γνώση και την πράξη.
Οι έννοιες, οι παραστάσεις, επειδή αναφέρονται σε προγενέστερα αισθήματα, είναι και αυτές πάντα αληθινές.
Μόνον όταν πάμε πέρα από την καθαυτό αίσθηση, αν π.χ. σχηματίσουμε γνώμη (υπόληψη) από το γνωστό για το άγνωστο, δημιουργείται ζήτημα αν η γνώμη αυτή είναι σωστή ή όχι.
Για να είναι σωστή πρέπει, εάν σχετίζεται με κάτι μελλοντικό, να βεβαιωθεί από την πείρα.
Αν πάλι αναφέρεται στα κρυφά αίτια των φαινομένων, να μην αναιρείται από την πείρα.
Ο Επικουρος δεν ασχολήθηκε με τις μαθηματικές επιστήμες, έχοντας τη γνώμη ότι δε μας ωφελούν σε τίποτα. Τη φυσική τη χρειαζόμαστε, γιατί η γνώση των φυσικών αιτίων μας γλιτώνει από το φόβο των θεών και του θανάτου.
Η άποψή του για τη φύση ορίζεται κατά κύριο λόγο από την επιθυμία του να αποκλείσει από τη λειτουργία του κόσμου κάθε επέμβαση υπερφυσικών αιτιών, γιατί αυτή θα αφαιρούσε όλη την ψυχική γαλήνη του ανθρώπου και θα τον κρατούσε σε αδιάλειπτο φόβο από αστάθμητες δυνάμεις.
Αφού ο ίδιος δεν ασχολούνταν με τη φυσική, βρήκε πως ταίριαζε καλύτερα στο σκοπό του η ατομική φυσική του Δημόκριτου. Μοναδική αρχή του κόσμου είναι η ύλη. Η ψυχή και ο νους δεν είναι παρά εκδηλώσεις της (συμπτώματα).
Το Σύμπαν είναι άναρχο και δίχως τελικό σκοπό.
Οι θεοί ζουν μακάριοι στον υπερκόσμιο χώρο και δεν έχουν καμία ανάμειξη ούτε στη φυσική κίνηση ούτε στην ανθρώπινη ζωή. Ο θάνατος υπάρχει, όταν δε θα υπάρχουμε. Όσο υπάρχουμε δεν υπάρχει.
Ηθική: Μέτρο (κανόνας) για την εκτίμηση των αγαθών και των κακών είναι τα συναισθήματά μας (πάθος). Το μόνο απόλυτο αγαθό είναι αυτό που επιδιώκουν όλα τα έμψυχα, η ηδονή, το μόνο απόλυτο κακό, αυτό που το αποφεύγουν όλα (τα έμψυχα), ο πόνος (το άλγος).
Ο Ε. θεωρεί την ηδονή τελικό σκοπό των πράξεών μας. Στη λέξη ηδονή δίνει τη σημασία της ευδαιμονίας για ολόκληρη τη ζωή. Κατά τη σχέση τους μ αυτήν πρέπει να κρίνουμε τις μερικές ηδονές, την καθεμία απόλαυση ή τον πόνο. Η κύρια σημασία μιας ηδονής βρίσκεται στην ικανοποίηση μιας ανάγκης και στην απομάκρυνση μ αυτό τον τρόπο μιας δυσαρέσκειας. Ο τελικός σκοπός δεν είναι η θετική ηδονή, παρά ο γλιτωμός από πόνους, δεν είναι η κίνηση του θυμικού (κατά κίνησιν ηδονή), παρά η γαλήνη του θυμικού (καταστηματική ηδονή). Και επειδή ο ουσιαστικότερος τρόπος αυτός (της γαλήνης) βρίσκεται στην κατάσταση του θυμικού μας, ο Επίκουρος, μαζί με το Δημόκριτο, θεωρεί την πνευματική ηδονή και λύπη ασύγκριτα σπουδαιότερες από τις πραγματικές.
Πολύ άδικα το όνομά του είναι παροιμιακό για τη φιλήδονη ζωή. (οι χριστιανοί... για εξουδετέρωση του, ερμήνευσαν αντίθετα τα ρηθέντα του.....γιατί είναι καλύτερός τους!!! έτσι εξαφάνισαν και τα έργα του...!!! )
Όσοι τον γνώρισαν, εγκωμιάζουν την ολιγάρκεια, την πραότητα και την καλοσύνη του, γνωρίσματα που τα μαρτυρεί μια επιστολή του στο μαθητή του Ιδομενέα.
Έργα του: Από τα συγγράμματά του, που τα αποτελούσαν 300 κύλινδροι, διασώθηκαν λίγα αποσπάσματα, κυρίως οι τρεις διδακτικές του επιστολές στον Ηρόδοτο, στον Πυθοκλή και στο Μενοικέα (10ο βιβλίο του Λαέρτιου).
Στις επιστολές αυτές περιέχονται σύντομες περιλήψεις από την ηθική, τη φυσική και τη μετεωρολογία του Ε. Από το κύριο έργο του "Περί φύσης" (37 βιβλία), σώθηκαν πολύ λίγα αποσπάσματα.
Τη γνωσιοθεωρία του την είχε εκθέσει σ ένα βιβλίο του με τον τίτλο "Κανών".
Από τα άλλα πολυάριθμα συγγράμματά του, αναφέρουμε:
"Περί τέλους" (για το ανώτατο αγαθό), "Περί αιρετών και φευκτών" (τι πρέπει να επιδιώκουμε και τι ν αποφεύγουμε), "Περί βίων" (οι δρόμοι της ζωής) κ.ά.
Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ, ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ... ΑΥΤΗ Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΚΑΤΕΛΥΣΕ ΤΗΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΒΙΩΤΟ!
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο... τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο!
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς!
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες, ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο... τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες και το καινούργιο παν να δουν διϋλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς!
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα... τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς!
«Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων τόσο πολύ κακής διανοητικής κατάστασης που πιστεύουν τα πάντα εκτός από εκείνα που υπαγορεύονται από φρόνηση και ορθολογισμό, και οι οποίοι είναι επιφυλακτικοί απέναντι στην σκέψη όπως ο υδρόφοβος απέναντι στο νερό. Αυτοί δεν θα μας διαβάσουν αλλά και δεν μας απασχολούν, το επαναλαμβάνουμε, δεν γράψαμε γι’ αυτούς. Το πνεύμα τους είναι η βοσκή των παπάδων, όπως τα πτώματα είναι βοσκή των σκουληκιών. Γράφουμε μόνο για τους φίλους της ανθρωπότητας και της Λογικής… Ας αφήσουμε τους υπόλοιπους στις χίμαιρές τους και ας μη φθονούμε τους παπάδες για μία τέτοια κατάκτηση. Συνεχίζουμε την πορεία μας χωρίς να σταματάμε για να υπολογίσουμε τους περισσότερους ή λιγότερους ψήφους που μπορεί κανείς να επιτύχει όταν προσβάλλει κατά μέτωπο την ευπιστία και αφού ξεσκεπάσαμε το άδυτο μέσα στο οποίο κρύβεται ο παπάς, ας μην ελπίζουμε ότι θα προτρέψει να μας διαβάσουν εκείνοι που αυτός εξαπατά»
“Η ανθρωπότης δεν μπορεί να σταθή χωρίς αξίες. Η απουσία των αξιών προκαλεί επικίνδυνη κοινωνικήν αστάθεια. Εξ ίσου όμως επικίνδυνο με την έκπτωσι ή τον εξοστρακισμό των αξιών είναι αντί να θεωρήσωμε τις αξίες ουράνια παραδείγματα, να τις αναζητήσουμε στις πρακτικές συνέπειες των επιλογών μας και τις λογικές των εφαρμογές, να τις άναγάγωμε δηλαδή σε υλική αυθεντία και αρχή, σε τετελεσμένο της πραγματικότητος. Εν τοιαύτη περιπτώσει η παράδοσι πού φέρει τιςαξίες και ή κοινωνία πού καλείται να τις ενσάρκωση αποτελματώνονται. Το ασφυκτικό εγχείρημα επιτελεί μία παραδόσιμη συνείδησι χωρίς πρόσωπο, αφού εκπροσωπεί την συλλογική ταυτότητα, συνείδησι ή οποία ως υπέρλογο κομμάτι της ψυχής μας επιτάσσει δεδομένες συμπεριφοράς και απαγορεύει κάθε διαφοροποίησι απαντήσεων στα έρωτήματα της ζωής, εις βάρος της πνευματικής ισορροπίας του ανθρώπου.
Το τετελεσμένο της πραγματικότητας ίσχυε για τις μεσαιωνικές κοινωνίες, όχι για τις νεώτερες και πολύ περισσότερο για τις σύγχρονες. Τώρα πλέον δεχόμαστε την κοινωνία ως ατελές σύστημα πού πρέπει συνεχώς να βελτιώνεται δι' εμπλουτισμού των κοινωνικών αξιών. Υπ' αυτή την έννοια εξυπακούεται ή κριτική στάσι των ατόμων έναντι κάθε αυθεντίας, κριτική στάσι προϋποθέτουσα ευθύνη και ελευθερία.
Εάν οι επιλογές και οι αξίες αναφέρωνται στην τρέχουσα κοινή πραγματικότητα, η αυθεντία την οποία ενσαρκώνουν αποδεικνύεται εξωτερική και δεν είναι δυνατόν να ίσχύη επ' άπειρον. εάν η τρέχουσα κοινή πραγματικότης αναφέρεται στην εσωτερική ταυτότητα των ατόμων, στην αυτοσυνειδησία τους και όχι στο εξωτερικώς καθοριζόμενο κοινωνικό τους προσωπείο, τότε τα άτομα ενεργοποιούν μεταμορφωτικά την συλλογική τους ταυτότητα, αντί να την υφίστανται, και αποτελούν έτσι αληθινά πρόσωπα. Η ενότης των στερεώνεται στην πεποίθησι ότι θεμελιώδεις αξίες, όπως ή ελευθερία και η δικαιοσύνη, υπάρχουν χωρίς να επιβάλλωνται. Μόνο οι πρακτικές αξίες πρέπει να επιβληθούν για να εδραιώσουν την θέση τους στην συνείδησί μας, αλλά τούτο δεν είναι κρίσιμο. Όσο πλούτο και να διαθέτω, δεν γίνομαι γι' αυτό τον λόγο ευτυχής. Κρίσιμο είναι να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν και δρουν για τις ίδιες τις αξίες, όχι για να νικήσουν.
Γι' αυτούς πηγή κάθε ηθικής επιλογής μεταξύ καλού και κακού, σωστού ή λάθους, πηγή κάθε πολιτικής αποφάσεως δεν μπορεί να είναι οι εξωτερικές ανάγκες της λειτουργίας και της διάρκειας των θεσμών, είναι το εσωτερικό κύρος των. Το εσωτερικό κύρος αποφασίζει την αναγνώρισι της όποιας αυθεντίας και όχι ο νόμος, το έθιμο, η παράδοσι είτε ή συνήθεια. Οι αξίες επιβιώνουν στο μέτρο πού επαληθεύουν τα ίδια τους τα κριτήρια. Όταν, αίφνης, αντί σχέσεων έχωμε συναλλαγές, ή φιλαλληλία καθίσταται ανέφικτη.
Τέτοιαν έκπτωσι δεν την αποτρέπει η κοινότητα και ο άνθρωπος με την συλλογική ταυτότητα πού την αντιπροσωπεύει· την αποτρέπει ή τουλάχιστον της αντιστέκεται ένας άνθρωπος του οποίου ή ατομική ταυτότητα στηρίζεται στην διαφάνεια της αυτογνωσίας”.
Αρχαιολογική ανασκαφή ομάδας Ελλήνων, Ιταλών και Αμερικανών αρχαιολόγων στη Λήμνο με επικεφαλής τον καθηγητή της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κ. Νίκο Ευστράτιου φέρνουν στο φως τα απομεινάρια του παλιότερου ως τα τώρα ανθρώπινου οικισμού στο Αιγαίο.
Η ανασκαφή ξεκίνησε στις αρχές Ιουνίου τα δε ευρήματα, κυρίως λίθινα εργαλεία και μάλιστα πολύ καλής ποιότητας, είναι της επιπαλαιολιθικής εποχής, πριν δηλαδή περίπου 14.000 χρόνια. Τα στοιχεία της ανασκαφής κάνουν λόγω για μια εγκατάσταση κυνηγών, τροφοσυλλεκτών και ψαράδων του 12.000 π. Χ. Ως τώρα πιστεύονταν ότι οι παλιότερες ανθρώπινες παρουσίες έχουν εντοπισθεί στο Αρχιπέλαγος στη λεγόμενη Σπηλιά του Κύκλωπα στα Γιούρα βόρεια της Αλονήσου και στο Μαρουλά της Κίθνου, προσδιοριζόταν δε στο 8.000 π. Χ.
Η ανασκαφή πραγματοποιείται στη θέση Ούριακος της παραλίας Λουρί του δημοτικού διαμερίσματος Φυσίνη του Δήμου Μούδρου στη Λήμνο με την συνδρομή του Δήμου Μούδρου και με τη χρηματοδότηση του Ινστιτούτου Αιγαιακής Προϊστορίας. Η Λήμνος θεωρείται ως μια από τις περιοχές με σημαντικά προϊστορικά αρχαιολογικά ευρήματα, όπως ο οικισμός της Πολιόχνης που κατοικήθηκε από τα μέσα της 5ης έως τα τέλη της 2ης χιλιετίας προ Χριστού και του οικισμού στο Κουκονήσι της ίδιας περίπου χρονολογικής περιόδου από την πρώιμη έως την ύστερη χαλκοκρατία. http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=275205&dt=25/06/2009
Από τα πλέον σημαντικά έργα της αρχαιότητας που περιέχει πληροφορίες για τους αστερισμούς είναι η «Σύνταξις» του Κλαυδίου Πτολεμαίου (περ. 127 - 151 μ.Χ.). Ο Πτολεμαίος είχε βασιστεί στον κατάλογο των αστέρων που είχε συντάξει ο μεγάλος αστρονόμος της αρχαιότητας, ο Ιππαρχος από τη Νίκαια της Βιθυνίας (190 - 120 π.Χ.). Αυτός, αποκαλούμενος επίσης και Ρόδιος λόγω του ότι επί πολλά χρόνια στη Ρόδο είχε αντλήσει τις πληροφορίες του από την περιγραφή του ουρανού που είχε κάνει ο Εύδοξος από την Κνίδο (περ. 403 - 350 π.Χ.), τη γνωστή ως «Σφαίρα Ευδόξου». Πανάρχαιες παρατηρήσεις που έφτασαν ώς αυτόν μέσω της προφορικής ποιητικής παράδοσης, μεταξύ των οποίων και η «Σφαίρα του Ευδόξου» κατέγραψε και διέσωσε ο Αλεξανδρινός ποιητής Αρατος (περ. 315 - 250 π.Χ.) στο έργο του με τίτλο «Τα Φαινόμενα».
Στο ποίημα του Αράτου οι θέσεις των άστρων είναι οι πραγματικές για μια συγκεκριμένη χρονολογία, δεδομένου ότι περιγράφονται σε σχέση με τους πόλους του ουρανού. Οι παρατηρήσεις αναφέρονται στην ανατολή και τη δύση των άστρων, φαινόμενα τα οποία σχετίζονται με τον ορίζοντα του παρατηρητή. Συνεπώς, οι παρατηρήσεις εξαρτώνται από το γεωγραφικό πλάτος, από το οποίο γίνονται, αλλά και από την εποχή του έτους. Εξετάζοντας τα στοιχεία αυτά, ο αστρονόμος Michael W. Ovenden σε άρθρο του με τίτλο «Η καταγωγή των αστερισμών» («The Origin of the Constellations», The Philosophical Journal 3, 1967: 1 - 18) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι παρατηρήσεις των άστρων, στις οποίες αναφέρεται ο Αρατος, πρέπει να έγιναν σε περιοχή με γεωγραφικό πλάτος της περιοχής 34° B. ± 4°. Υπολογίζοντας δε την τότε θέση των πόλων εκτίμησε τον χρόνο σχεδιασμού των αστερισμών γύρω στα 2600 π.Χ. ± 300, οπότε τους δόθηκαν και τα ονόματα, με τα οποία τους γνωρίζουμε σήμερα.
Με βάση δε την πληθώρα αναφορών του Αράτου σχετικά με τη συμβολή των άστρων στην παρακολούθηση των μετεωρολογικών φαινομένων και στη διευκόλυνση των ναυτιλλομένων, συνάγει ότι αρχικός στόχος της σχεδίασης των αστερισμών ήταν η συγκρότηση ενός απλού συστήματος ναυσιπλοΐας, «όντως ανακριβούς και πρωτόγονου, αλλά επαρκούς για κοντινά ταξίδια, όταν ο ναυτικός δεν χάνει για πολύ τη στεριά από τα μάτια του» και ότι ο σχεδιασμός του δεν προέκυψε από φανταστικές ομοιότητες «αστρικών σχηματισμών προς μυθολογικές μορφές, αλλά μάλλον σαν μια πρωτόγονη μορφή ουράνιων συντεταγμένων». Με άλλα λόγια, η εξομοίωση αστερισμών με συγκεκριμένες μορφές δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μέσο εύκολης απομνημόνευσης και αναγνώρισής τους στον ουράνιο θόλο.
Εμπειροι ναυτικοί Σύμφωνα με την υπόθεση του Ovenden, αυτοί που σχεδίασαν τους αστερισμούς θα πρέπει να ήσαν έμπειροι ναυτικοί. Λίγο πριν από τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. οι λαοί που αναμφισβήτητα είχαν αναπτύξει μεγάλους πολιτισμούς και είχαν κατακτήσει αστρονομικές γνώσεις ήσαν οι Βαβυλώνιοι και οι Αιγύπτιοι. Ωστόσο, τα πλοία των λαών αυτών ταξίδευαν πολύ νοτιότερα από το γεωγραφικό πλάτος των 36° Β και συνεπώς η εμφάνιση των αστερισμών στον ορίζοντα και η δύση τους δεν μπορεί να ήταν με την ακολουθία και τον χρόνο που περιγράφει ο Αρατος. Αν και χωρίς ακόμη γραπτά μνημεία, λαός με ναυτική εμπειρία και παράδοση, όπως προκύπτει από τα αρχαιολογικά δεδομένα, και ο οποίος κατοικούσε κοντά στον 36ο παράλληλο ήσαν οι νησιώτες του Αιγαίου. Αυτοί, πάντα κατά τον Ovenden, πρέπει να συνέλαβαν την ιδέα να σχεδιάσουν τους αστερισμούς προκειμένου να διευκολύνονται στις θαλάσσιες μετακινήσεις τους κατά τη νύχτα.
Η παρατήρηση των φυσικών φαινομένων ασφαλώς δεν ξεκίνησε από δίψα για επιστημονική γνώση, αλλά μάλλον από ανάγκη αντιμετώπισης καθημερινών προβλημάτων. Σ’ ένα νησιωτικό περιβάλλον, όπου η επιβίωση του ανθρώπου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκμετάλλευση της θάλασσας, η γνώση των μετεωρολογικών φαινομένων, των θαλάσσιων ρευμάτων ή της θέσης των αστερισμών αποτελούσε βασική προϋπόθεση για ασφαλείς θαλάσσιες μετακινήσεις. Ειδικότερα στο νησιωτικό Αιγαίο που, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, η εκμετάλλευσή του ως θαλάσσιου δρόμου έχει αρχίσει τουλάχιστον από την 9η χιλιετία π.Χ., είναι αναμενόμενο οι συνεχείς παρατηρήσεις των φυσικών φαινομένων και των ουράνιων σωμάτων επί τουλάχιστον έξι χιλιάδες χρόνια να παγίωσαν ορισμένες αντιλήψεις. Συνεπώς, οι νησιωτικές κοινωνίες του Αιγαίου γύρω στα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. είχαν τη δυνατότητα να προχωρήσουν στην κωδικοποίηση των παρατηρήσεων, με την οποία τις πιστώνει ο Ovenden.
Η Αστυπάλαια Οσο όμως κι αν παρατηρήσεις στον ουράνιο θόλο και σε ορίζοντα 360° από την κορυφή ψηλού βουνού σ’ ένα μικρό νησί ήταν δυνατές, δεν αρκούσαν για την χαρτογράφηση του ουρανού. Ηταν απαραίτητο το νησί αυτό να περιβάλλεται και από πολλές βραχονησίδες, με τις οποίες θα μπορούσε να συσχετιστεί η εκάστοτε θέση των αστερισμών στον ουράνιο θόλο. Η Αστυπάλαια είναι νησί που όντως συνδυάζει αυτά τα χαρακτηριστικά: βρίσκεται κοντά στον 36ο παράλληλο, διαθέτει ψηλό βουνό που επιτρέπει ορατότητα σε ορίζοντα 360°, περιβάλλεται από πολλές βραχονησίδες. Αυτήν, λοιπόν, προτείνει ο Ovenden ως τόπο της πρώιμης «χαρτογράφησης» των αστερισμών. Αναρωτιέται μάλιστα μήπως η λαϊκή ονομασία του νησιού, Αστροπαλιά, δεν προέκυψε από παραφθορά του Αστυπάλαια αλλά στην πραγματικότητα υποκρύπτει τη σχέση του με την πρώιμη αστρονομία στο Αιγαίο.
Είναι γεγονός ότι, παρά τον ορεινό χαρακτήρα του, το νησί με το σχετικά μεγάλο μέγεθός του, τις μικρές αλλά γόνιμες κοιλάδες του και την πλούσια σε ποικίλα αλιεύματα θάλασσά του μπορούσε να εξασφαλίσει αυτάρκεια στους λίγους και λιτοδίαιτους προϊστορικούς κατοίκους του. Από την άλλη μεριά η δαντελωτή ακτογραμμή του με πολλούς και βαθείς όρμους και η πληθώρα των νησίδων που το περιβάλλουν ακόμη και σήμερα αποτελούν εγγύηση ασφαλούς αγκυροβολίου για παραπλέοντα σκάφη. Είναι δε γεγονός, ότι σε πολλά από τα σημεία αυτά έχουν επισημανθεί αρχαιολογικά κατάλοιπα που ανάγονται ακόμη και στην 3η χιλιετία π.Χ. Κατά συνέπεια, τον ρόλο που ο αστρονόμος Ovenden αποδίδει στην Αστυπάλαια, δεν τον αποκλείουν τα αρχαιολογικά δεδομένα. Του Χρ. Γ. Ντουμα* http://news.kathimerini.gr/ * Ο κ. Χρ. Γ. Ντούμας είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αρχαίο μελισσοκομείο βρέθηκε στο Αγαθονήσι (νότια της Σάμου), ύστερα από συστηματική ανασκαφική έρευνα. Επίσης βρέθηκαν αρχαίες δεξαμενές μέσα στις οποίες υπήρχαν θραύσματα πήλινων κυψελών, πολλά κεραμικά, αλλά και μεταλλικά αντικείμενα- όπως για παράδειγμα μολύβδινο σταθμίο για τη μέτρηση του βάρους που ανάγεται στο 2ο π.Χ. αιώνα και βολβόσχημα μυροδοχεία.
Όπως λέει ο αρχαιολόγος, Παύλος Τριανταφυλλίδης, «από το πλήθος των ευρημάτων ξεχωριστό ενδιαφέρον έχουν τα θραύσματα πήλινων κυψελών που ανέρχονται συνολικά σε 10.000 και αποδεικνύουν ότι στο Αγαθονήσι υπήρξε μια μελισσοκομική δραστηριότητα που δικαιολογείται εύλογα από την πλούσια μέχρι σήμερα μελισσοκομική νομή της χλωρίδας της ευρύτερης περιοχής». Από τις εκτιμήσεις των επιστημόνων υπολογίζεται ότι το αρχαίο μελισσοκομείο στο νησάκι της Δωδεκανήσου έχει ηλικία πάνω από 2.000 χρόνια και, όπως τονίζει ο κ. Τριανταφυλλίδης, «από τα θραύσματα δεν έχουν ακόμη συγκολληθεί ακέραιες κυψέλες, αλλά είναι σαφές ότι μπορούν να ενταχθούν στους δύο γνωστούς τύπους τροχήλατων κυψελών της αρχαιότητας, δηλαδή στην κάθετη καλαθόσχημη με λαβές και στην οριζόντια κυλινδρική, διαμπερή ή μη».
Σημειώνεται επίσης ότι στο εσωτερικό των οριζόντιων κυψελών σώζονται υπολείμματα οργανικών υλών, όπως γύρη, μέλι, κερί. Βρέθηκε επίσης πήλινη σφραγίδα που κατά τον κ. Τριανταφυλλίδη «φαίνεται ότι θα αποτυπωνόταν στο εσωτερικό του χείλους της κυψέλης, όπως αντίστοιχο ενεπίγραφο σφράγισμα που σώζεται σε κυψέλη ελληνιστικών χρόνων από την Αθηναϊκή Αγορά». Γιώργος Ζαχαριάδης http://www.tanea.gr/
Μια επίκαιρη υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα στο πλοίο του Έλγιν, τον «Μέντορα», που βυθίστηκε πριν από 207 χρόνια στα Κύθηρα με 17 κιβώτια γεμάτα γλυπτά της Ακρόπολης, ανέσυρε από τον βυθό πιατικά, γυαλικά και βόλια. Μάρμαρα ή θραύσματα μαρμάρων του Παρθενώνα δεν βρέθηκαν στη μεγάλη επιχείρηση «κατόπτευσης» του ναυαγίου του «Μέντορος», του πλοίου που βυθίστηκε κοντά στον Αβλέμονα Κυθήρων με αρκετά από τα γλυπτά που είχε αφαιρέσει βίαια και παράνομα από την Ακρόπολη ο λόρδος Έλγιν το 1802.
Οι Καλύμνιοι σφουγγαράδες που προσέλαβε αμέσως μετά τη βύθιση του «Μέντορος», σε μια πρωτοφανή σωστική προσπάθεια που κράτησε δυόμισι χρόνια, ανέσυραν όλη την πολύτιμη λεία που κατέληξε σε μια υγρή και ακατάλληλη αποθήκη στην έπαυλή του και, τελικά, πουλήθηκε στο Βρετανικό Μουσείο.
Σήμερα, το βυθισμένο σκάφος- ένα μπρίκι δικάταρτο με μήκος 20 μ. που βρίσκεται σε βάθος 22-24 μέτρων σε μια κόγχη του Αβλέμονα Κυθήρων- είναι σχεδόν τελείως σκεπασμένο από την άμμο.
«Αν πήγαινα σήμερα για πρώτη φορά δύσκολα θα αναγνώριζα τον χώρο» λέει στα «ΝΕΑ» ο αρχαιολόγος-δύτης Δημήτρης Κουρκουμέλης, ο οποίος τέθηκε στα τέλη Μαΐου επικεφαλής της διερευνητικής έρευνας που οργάνωσε η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων στο ναυάγιο, με αφορμή και τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου Ακρόπολης. Για να διαπιστώσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χώρος- κηρυγμένος ως προστατευόμενος από το 2005-, να φωτογραφήσει, να βιντεοσκοπήσει το ναυάγιο και να περισυλλέξει τυχόν θραύσματα μαρμάρων που διέφυγαν την προσοχή των παλαιότερων ερευνητών.
Εκείνο που βρέθηκε, και ίσως σχετίζεται με τη συλλεκτική μανία του Έλγιν, είναι ένας σχιστόλιθος όπου είναι αποτυπωμένο το απολίθωμα ενός ψαριού. Εν τούτοις, η έρευνα στο ναυάγιο δεν περιορίζεται στον βυθό και στην πιθανότητα να κρύβονται κάποια μαρμάρινα θραύσματα της ζωφόρου του Παρθενώνα μέσα στην άμμο. Είναι ένα συναρπαστικό ανοιχτό κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να συνδέεται με κάποιες αρχαιότητες με προέλευση από τα Κύθηρα που βρίσκονται τώρα στο Βρετανικό Μουσείο.
Επιπλέον, σώζονται τα ημερολόγια του πλοίου, οι φορτωτικές, λογαριασμοί και αποδείξεις για τα έξοδα και τον τρόπο της ανέλκυσης, που συνιστούν ένα συναρπαστικό χρονικό της υποβρύχιας περιπέτειας των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
Οι Καλύμνιοι βουτηχτές κατέβαιναν γυμνοί, χωρίς κανέναν εξοπλισμό, σε βάθος 12-13 οργιές (22-24 μ.) κρατώντας την ανάσα τους. Για να φτάσουν στο αμπάρι και να δέσουν τις κάσες με σχοινιά χρειάστηκε να σπάσουν το κατάστρωμα του πλοίου. Μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιηθεί έρευνες από τον Ζαν Ζακ Κουστό, το Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιοτήτων και την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων στο ναυάγιο. Μάρμαρα δεν έχουν βρεθεί, παρ΄ ότι υπάρχει κάποιο μυστήριο σχετικά με το δέκατο έβδομο κιβώτιο.
Ο αρχαιολόγος Δημήτρης Κουρκουμέλης θεωρεί σημαντικό «να γίνει τελικώς μια συστηματική έρευνα, όχι τόσο πλέον με την ελπίδα να βρεθούν γλυπτά, αλλά επειδή αυτό το πλοίο έχει συνδεθεί έντονα με μια σημαντική και οδυνηρή στιγμή της πολιτιστικής ιστορίας μας». Τι κι αν ναυάγησε ο «Μέντωρ». Ο λόδος Έλγιν φόρτωσε άλλα, περισσότερα, γλυπτά από την Ακρόπολη τον Φεβρουάριο του 1803 και τα έστειλε με το πλοίο «Βraakel» στη Βρετανία
Το σταματημένο ρολόι Το 1980 οργανώθηκε η πρώτη υποβρύχια ανασκαφή στην περιοχή του ναυαγίου, που αποκάλυψε τμήματα από το σκαρί του «Μέντορος». Τότε εντοπίστηκαν και τα πρώτα υπολείμματα από σκεύη και αντικείμενα του πληρώματος. Ανάμεσά τους ήρθε στο φως και ένα ρολόι, σταματημένο στη 01.10 ή 02.05- πρέπει να είναι και η ώρα της βύθισης του πλοίου, αφού ο γραμματικός του λόρδου Έλγιν αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι το πλοίο άρχισε να βυθίζεται τις πρώτες πρωινές ώρες.
Το χρονικό 16 Σεπτεμβρίου 1802, πρωί. Ο «Μέντωρ» αποπλέει από τον Πειραιά με Μαλτέζο καπετάνιο και δωδεκαμελές πλήρωμα, με προορισμό τη Μάλτα. 16 Σεπτεμβρίου, στις 18.00, πνέει στο Ταίναρο δυνατός άνεμος που παρασύρει το μπρίκι 40 μίλια νοτιότερα. 17 Σεπτεμβρίου, στις 14.00, το πλοίο φθάνει στον Αβλέμονα Κυθήρων, ρίχνει δύο άγκυρες, που δεν κράτησαν, αλλά «ξέσουραν». Κόβει τα σχοινιά και προσπαθεί να σαλπάρει, αλλά χτυπά στα βράχια. Γέρνει και βυθίζεται σε λίγες ώρες, χωρίς θύματα. Το φορτίο ήταν γλυπτά από τη ζωφόρο του Παρθενώνα, τον Ναό της Απτέρου Νίκης, τμήματα αγαλμάτων- τρία μαρμάρινα μπούστα, ένας μαρμάρινος θρόνος, σφόνδυλοι κιόνων από τις «ανασκαφές» του συνεργάτη του Έλγιν Τζ. Μπατίστα Λουζιέρι στην Ακρόπολη. 1805. Οι Καλύμνιοι σφουγγαράδες που προσέλαβε ο Έλγιν κατάφεραν να ανελκύσουν όλα τα γλυπτά του Παρθενώνα. Παρασκευή Κατημερτζή http://www.tanea.gr/
Την πικρή αλήθεια είπε προχθές βράδυ από το Ηράκλειο στους τοπικούς φορείς και στο κράτος η πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής UNESCO, Αικατερίνη Τζιτζικώστα, σχετικά με το κορυφαίο ζήτημα ένταξης του μνημειακού χώρου της Κνωσού στα μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Το μινωικό ανάκτορο τα τελευταία 18 χρόνια έχει περικυκλωθεί από δεκάδες αυθαίρετα και, μάλιστα, βίλες. Για να ενταχθεί, όμως, στα μνημεία της UNESCO πρέπει να αποδίδει το πνεύμα και την ατμόσφαιρα της εποχής του Οτι, δηλαδή, πρέπει να πέσουν αυθαίρετα κτίσματα από τον περίγυρο, που με ασέβεια αλλοιώνουν το μεγαλείο του μινωικού ανακτόρου.
Η Κνωσός είναι πρώτη στη λίστα των ελληνικών υποψήφιων μνημείων για το 2012, που θα προταθεί στην UNESCO, ενώ οι διαδικασίες και η συγκρότηση του φακέλου πρέπει να αρχίσουν το 2010. Ακολουθούν ο αρχαιολογικός χώρος των Φιλίππων, ο αρχαιολογικός χώρος της Νικόπολης, το αρχαίο Λαύριο, η περιοχή του Ολύμπου, η μεγάλη και η μικρή Πρέσπα με τα βυζαντινά μνημεία, η προστατευόμενη περιοχή Δάσους Δαδιάς-Λευκίμμης-Σουφλίου και το φαράγγι της Σαμαριάς.
Οσον αφορά την Κνωσό, η κ. Τζιτζικώστα έθεσε προ των ευθυνών τους τους εμπλεκόμενους φορείς, που χρόνια αλληθωρίζουν στα πακέτα ψήφων και στις πελατειακές σχέσεις τους. Τόνισε πως το βασικό πρόβλημα που υπάρχει είναι ο γύρω χώρος. Μπορεί, όμως, να αντιμετωπιστεί και να δοθούν λύσεις. Η ομιλήτρια επέμεινε εμφατικά στο γεγονός πως «πρέπει να πούμε ότι τα οφέλη της Κρήτης από αυτή την ένταξη θα είναι πολύ μεγαλύτερα από το κόστος της απελευθέρωσης της ζώνης. Το μνημείο πρέπει να αποδίδει το πνεύμα και την ατμόσφαιρα που εξέπεμπε στην εποχή του. Αν υπάρχουν σπίτια γύρω γύρω, που δεν είναι νόμιμα, να αποζημιωθούν. Αρκεί να θελήσει να τους αποζημιώσει (σ.σ. εννοεί το κράτος). Πιστεύω ότι τα υπόλοιπα κριτήρια τα πληροί η Κνωσός και με έναν εξαιρετικό φάκελο θα ενταχθεί στα μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO».
Εξάλλου ο πρόεδρος του «Ομίλου για την UNESCO -Κνωσός», Ιωάννης Σαμνιώτης, ανέφερε: «Ακόμα και να ενταχθεί η Κνωσός και τα ανάκτορα στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO εμείς θα συνεχίζουμε να υπενθυμίζουμε τη συντήρηση και τη διατήρησή τους. Γιατί όπως ένα μνημείο μπορεί να ενταχθεί στην UNESCO πολύ εύκολα μπορεί και να διαγραφεί».
Υπενθυμίζεται πως τα τελευταία περίπου 18 χρόνια στην α' και β' αρχαιολογική ζώνη της Κνωσού έχουν χτιστεί δεκάδες αυθαίρετα, μερικά εκ των οποίων είναι βίλες. Κάποια εξ αυτών είναι μόλις μερικές δεκάδες μέτρα από το μινωικό ανάκτορο, ενώ πριν από τρία χρόνια τοποθετήθηκε ακόμα και λυόμενη εκκλησία εκατό μέτρα σε ευθεία από την Κνωσό.
Το λυπηρό φαινόμενο είναι πως οι βουλευτές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. τα προηγούμενα χρόνια είχαν ταχθεί υπέρ της αναθεώρησης όχι μόνο της β' ζώνης αλλά και της α' αρχαιολογικής ζώνης, κάτω από το έδαφος της οποίας υπάρχουν σημαντικά μνημεία, όπως η Κνωσός της κλασικής, ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου. Την ίδια θέση έχει πάρει και το Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου, μαζί και η αντιπολίτευση, πλην του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντίθετα, δεν υπήρξε καμία συνθετική πρόταση με την εκμετάλλευση και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων για απαλλοτρίωση στην πραγματική τιμή εκτάσεων της α' (αδόμητης) ζώνης και απελευθέρωση της ομηρίας των ιδιοκτητών, τους οποίους εκμεταλλεύτηκε κύκλωμα για χτίσιμο στις ζώνες. Μια τέτοια επιλογή θα αναδείκνυε με μοναδικό τρόπο το μνημείο της Κνωσού, θα λειτουργούσε ως πομπός ταυτότητας και συλλογικής μνήμης και συγχρόνως θα λειτουργούσε αυξητικά για τις περιουσίες των πολιτών που βρίσκονται στον περίγυρο, εκτός των ζωνών. Πηγή: http://www.enet.gr/
Ένα αλαβάστρινο βάζο που περιείχε καλλυντική κρέμα ανακαλύφθηκε σε αριστοκρατικό τάφο των Ετρούσκων στην περιοχή της Τοσκάνης. Η κρέμα των 2.200 ετών διατηρείται σε καλή κατάσταση και βρέθηκε να περιέχει μαστίχα και έλαιο μυροβάλανου, δυο συστατικά που χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Ελληνες.
Ο ασύλητος τάφος, που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 2ου π.Χ. αιώνα, ανακαλύφθηκε πριν από τέσσερα χρόνια σε μια νεκρόπολη κοντά στην πόλη Κιούζι. Τα αποτελέσματα των χημικών αναλύσεων δημοσιεύονται στο τεύχος Ιουλίου του Journal of Archaeological Science.
Ο τάφος, αναφέρει το Discovery Channel, ήταν σφραγισμένος με μια πλάκα από τερακότα στην οποία υπήρχε επιγραφή με το όνομα της νεκρής: Thana Presnti Plecunia Umranalisa.
«Από τη μορφή του ονόματος μαθαίνουμε ότι η Τάνα Πλεκούνια ήταν θυγατέρα μιας γυναίκας ονόματι Ουμράνεϊ, μέλος μιας από τις σημαντικότερες αριστοκρατικές οικογένειες του Κιούζι» γράφουν οι Ιταλοί αρχαιολόγοι.
Μέσα στον τάφο βρέθηκε η τεφροδόχος, σκαλισμένη από το πέτρωμα τραβερτίνη και διακοσμημένη με φυτικά μοτίβα και το κεφάλι της ετρουσκικής θεάς της Γης Κελ Ατι.
Κοντά στην τεφροδόχο βρέθηκε ακόμα μια κοσμηματοθήκη, διακοσμημένη με στοιχεία ελεφαντόδοντου, κασσίτερου και μπρούντζου. Μέσα της βρέθηκαν δύο μπρούτζινα δαχτυλίδια, ένα τσιμπιδάκι, δύο χτένες και το αλαβάστρινο βάζο που περιείχε την κρέμα.
Η σκόνη αργίλου που είχε καλύψει την κοσμηματοθήκη προστάτευσε την κρέμα από την οξείδωση παρόλο που το βάζο δεν είχε καπάκι, αναφέρουν οι ερευνητές.
Η υπόλευκη, στερεοποιημένη κρέμα περιείχε ένα μείγμα ρητινών και λιπιδίων, κατάλαβαν αμέσως οι επιστήμονες. Οι χημικές αναλύσεις έδειξαν ότι οι ρητίνες ήταν απλό ρετσίνι πεύκου και ρετσίνι μαστιχόδεντρου, ενώ τα λιπίδια ήταν πιθανότατα έλαιο μυροβάλανου, ενός αρωματικού φυτού που χρησιμοποιούσαν στην αρωματοποιία οι αρχαίοι Ελληνες.
Δεδομένου όμως ότι το βάζο φαίνεται να είναι αιγυπτιακής καταγωγής, και ότι ο μυροβάλανος δεν φύεται στην Ιταλία, αλλά στη Συρία και την Αίγυπτο, οι αρχαιολόγοι συμπεραίνουν ότι το καλλυντικό είχε εισαχθεί από την Αίγυπτο για τους αριστοκράτες Ετρούσκους του Κιούζι.
Πρόγραμμα ενοποίησης των μνημείων και χώρων της πόλης που καλύπτει έκταση 400 στρεμμάτων- Φωτορεαλιστική αναπαράσταση τμήματος της Αρχαίας Αγοράς της Κω, όπως θα είναι μετά τις επεμβάσεις
Αρχαιολογικός περίπατος τεσσάρων χιλιομέτρων και έκτασης 400 στρεμμάτων! Το αποτέλεσμα; Μια «αρχαιολογική πόλη»! Στην οποία βεβαίως η σύγχρονη ζωή συνεχίζεται κανονικά, απλώς γίνεται ωραιότερη, καθώς τα αρχαία μνημεία συμβάλλουν στην αισθητική της αναβάθμιση. Ο πρόλογος αφορά την πόλη της Κω, ο τεράστιος αρχαιολογικός πλούτος της οποίας βρήκε τρόπο να αναδειχθεί χάρις και στις άοκνες προσπάθειες του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αιγαιακών Σπουδών και της διευθύντριάς του κυρίας Αγγελική ς Γιαννικουρή. Την ομόφωνη έγκρισή του σε αυτό το μοναδικό σε μέγεθος πρόγραμμα ενοποίησης μνημείων αρχαιολογικών χώρων έδωσε άλλωστε την Τρίτη το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ενώ από τον Μάρτιο του 2003 έχει ενταχθεί στο Γ΄ ΚΠΣ.
Πόλη πρότυπο φιλοδοξεί να γίνει με αυτό το πρόγραμμα η Κως, καθώς επιτυγχάνεται η συνύπαρξη του ιστορικού κέντρου της πόλης με τις αρχαιότητές του και με το δομημένο περιβάλλον, χωρίς να απομονώνονται οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους, χωρίς δηλαδή η ενοποίηση να δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα. Σημαντική βοήθεια σε αυτό έχει προσφέρει η θέσπιση, ήδη από την περίοδο της Ιταλοκρατίας, οκτώ αρχαιολογικών ζωνών, οι οποίες ισχύουν ακόμη και σήμερα με την προσθήκη απαλλοτριωμένων οικοπέδων. Ο περίπατος αρχίζει, σύμφωνα με το πρόγραμμα, από τον σπουδαίο αρχαιολογικό χώρο Συνοικία του Λιμένος- Αγορά και φθάνει νότια ως την Κάζα Ρομάνα και το Ωδείο. Στα δυτικά εκτείνεται από τον Δυτικό Αρχαιολογικό χώρο ως το Στάδιο και τις Θέρμες που βρίσκονται στην περιοχή των Δελφινιών και καταλήγει στο κάστρο της Νεραντζιάς. Τρεις είσοδοι, η μια από το λιμάνι, η δεύτερη από την πύλη του Φόρου και η τρίτη από το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, οδηγούν στη Συνοικία του ΛιμένοςΑγορά, την πρώτη στάση του περιπάτου.
Εκεί υπάρχει το αρχαίο τμήμα της πόλης, που είδε και περιέγραψε και ο Στράβων (έκτασης 80 στρεμμάτων) με το δίδυμο ιερό της Αφροδίτης της Πανδήμου και Ποντίας, ένα αταύτιστο ακόμη ιερό, το ιερό του Ηρακλέους, γενάρχη των Κώων και η Στοά του Λιμένος επάνω στα ερείπια της οποίας κτίστηκε μια από τις μεγαλύτερες Βασιλικές της Μεσογείου.
Η πλατεία Ανταγόρα είναι η δεύτερη στάση του περιπάτου, σπουδαίος πολιτισμικός κόμβος της αρχαίας πόλης, όπου σμίγουν τρεις περίοδοι, η Ελληνιστική, η Ρωμαϊκή και η Παλαιοχριστιανική.
Τμήμα του λεγόμενου Δυτικού Αρχαιολογικού Χώρου, ο οποίος εντάσσεται στον αρχαιολογικό περίπατο Η οδός Ιπποκράτους στην Κω με την πεζοδρόμηση δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο Αρκεί να αναφερθεί ότι στην πλατεία συνυπάρχουν το νότιο τμήμα της Αρχαίας Αγοράς όπου έχουν ερευνηθεί: κτίρια δημόσιας χρήσης και καταστήματα, ένα από τα οποία ήταν εργαστήριο επεξεργασίας λιθαργύρου και παραγωγής του «αιγυπτιακού μπλε» και άλλων χρωμάτων. Επίσης ένα ρωμαϊκό κτίριο με περίστυλο αίθριο, ένα κτιριακό συγκρότημα με δωρικό ναό και τον βωμό του Διονύσου (2ος αι. π.Χ.), ένα δημόσιο κτίριο (αγορανομείο ή αρχείο) και μια παλαιοχριστιανική οικία του 5ου αι. μ.Χ. με εξαιρετικό ψηφιδωτό δάπεδο, στο οποίο απεικονίζεται η Τύχη της Κω!
Oι επεμβάσεις που προγραμματίζονται εδώ, όπως ανέφερε η κυρία Γιαννικουρή, είναι αναστήλωση του νότιου τμήματος της αγοράς και η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, η συντήρηση και η ανάδειξη του ψηφιδωτού δαπέδου με στέγαστρο, η διαμόρφωση του χώρου του βωμού του Διονύσου και η ανάδειξή του με την τοποθέτηση εκμαγείων από το γλυπτό του διακόσμου. «Στόχος μας είναι να ενταχθούν στη σημερινή ζωή μνημειακά κτίρια που λειτουργούσαν στο παρελθόν,γι΄ αυτό πιστεύουμε ότι απαιτείται και μια σύγχρονη αρχιτεκτονική παρέμβαση στην πλατεία,ώστε να επιτευχθεί αρμονικότερα η σύζευξη των εποχών» λέει η ίδια.
Τα μνημειακά σύνολα της ρωμαϊκής Κω βρίσκονται στην οδό Γρηγορίου Ε΄ και στον δυτικό αρχαιολογικό χώρο. Είναι η Κάζα Ρομάνα, το Ωδείο, η οικία «Σειληνού», η οικία «αρπαγής της Ευρώπης», το Decumanus maximus και Cardo, οι θέρμες, δύο Βασιλικές, ο ξυστός δρόμος, οι βεσπασιανές και η οικία «Κρίσης του Πάριδος». Στην ίδια στάση του περιπάτου εντάσσεται το αρχαίο στάδιο και το κάστρο της Νεραντζιάς με τις περιμετρικές μεσαιωνικές οχυρώσεις. Στο ερώτημα πώς θα βρει ο επισκέπτης τις αρχαιολογικές διαδρομές, η απάντηση είναι μία: ακολουθήστε τον... κάβουρα! Πράγματι η παράσταση ενός καρκίνου, που ήταν το «λαλούν σύμβολο» της Κω, αφού απεικονίστηκε στα πρώτα νομίσματά της υποδηλώνοντας την καταγωγή των Κώων από τον μυθικό ήρωα Ηρακλή θα τοποθετηθεί στο κατάστρωμα διασταυρούμενων οδών και στα πεζοδρόμια. Το σήμα άλλωστε αποτελεί τον λογότυπο της ενοποίησης. Επίσης, ειδικά φωτιστικά θα τοποθετηθούν στα πεζοδρόμια που εφάπτονται του αρχαιολογικού περιπάτου και στα σημεία στάσεις, οι οποίες προτείνεται να δηλώνονται και με ένα είδος «μπάνερ». Για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών του αρχαιολογικού περιπάτου προτείνεται εξάλλου η λειτουργία ακινήτων, ιδιοκτησίας του ΤΑΠΑ. Εξάλλου η κυκλοφορία στον περίπατο διευκολύνεται με δίκτυο πεζοδρόμων.
Δίκτυο μουσείων Το Ωδείο της Κω που εντάσσεται στον αρχαιολογικό περίπατο Ενταγμένο στον αρχαιολογικό περίπατο είναι και ένα δίκτυο μουσείων της Κω μέσα από το οποίο θα προβάλλεται με σύγχρονη μουσειολογική αντίληψη και εκπαιδευτική διάσταση η διαχρονική ιστορία του νησιού. Ετσι: Αναβαθμίζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο (αναμένεται η έγκριση της μουσειολογικής μελέτης, η οποία έχει υποβληθεί στο ΥΠΠΟ από την ΚΒ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων, ενώ έχουν ήδη εγκριθεί οι κτιριολογικές επεμβάσεις). Στην Κάζα Ρομάνα οργανώνεται έκθεση με θέμα την αναβίωση της ζωής στη ρωμαϊκή έπαυλη. Στη φωτισμένη υποδομή του Ωδείου λειτουργεί φωτογραφική έκθεση με θέμα τα ωδεία συνολικά και το ωδείο της Κω ειδικότερα. Παράλληλα υπάρχει η δυνατότητα οργάνωσης Βυζαντινού Μουσείου σε ιταλικό κτίριο που βρίσκεται μέσα στο Κάστρο της Νεραντζιάς, ενώ οι μουσειακές επεμβάσεις του ΥΠΠΟ μπορούν να συνδυαστούν με το Λαογραφικό Μουσείο που οργανώνεται από τον Δήμο της Κω στο «Χάνι». ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ http://www.tovima.gr/
Μια μινωική φρυκτωρία είχε το σχήμα κόλουρου κώνου με διάμετρο βάσης 15 έως 47 μέτρα και ύψος 3 έως 8. Αποτελούνταν από χώμα και ημικυκλικά τοιχάρια ανά 70 πόντους
Το αρχαιότερο συγκροτημένο επικοινωνιακό σύστημα στον ευρωπαϊκό χώρο, ενδεχομένως και στον κόσμο, είναι οι μινωικές φρυκτωρίες (1900 π.Χ. - 1700 π.Χ.), οι λεγόμενοι σωροί στη λαϊκή γλώσσα.
Ηταν ένα τεράστιο πλέγμα μετάδοσης σημάτων σε μακρινές και κοντινές αποστάσεις με πολύ μεγάλη πυκνότητα σε υψηλά σημεία, αλλά και σε αρχαία μονοπάτια, που κάλυπτε όλη την Κρήτη. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μπορούσαν να μεταδώσουν, κυρίως με βάση τα φωτεινά σήματα τη νύχτα και με καπνούς ή χειρονομίες την ημέρα, τα μηνύματα που ήθελαν οι αρχαίοι Κρήτες.
Στην ευρύτερη γεωγραφική ενότητα της πεδιάδας Ηρακλείου εντοπίστηκαν 140 μινωικές φρυκτωρίες, μοναδικά ντοκουμέντα ενός πολυσχιδούς πολιτισμού. Είναι γνωστή η αναφορά στον Αισχύλο, στο έργο του «Αγαμέμνων», για τη μετάδοση μέσω των φρυκτωριών της είδησης για την άλωση της Τροίας, μέσα σε μια νύχτα, από την Τροία στις Μυκήνες. Στην περίπτωση των Μινωιτών έχουμε ένα έργο μοναδικό σε σύλληψη και εκτέλεση, ταυτόχρονα σύστημα παρατήρησης αλλά και άμυνας, που συναγωνίζεται, από πλευράς μεγέθους και κατασκευής, τα μεγάλα ανακτορικά συγκροτήματα. Ετσι υποστηρίζει ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης, που έκανε αυτή την πολυσήμαντη ανακάλυψη.
«Στον σημερινό κόσμο, με τα μέσα που διαθέτουμε, η επικοινωνία μπορεί να γίνει άμεσα από χώρα σε χώρα. Οι Μινωίτες είναι ο πρώτος λαός που επένδυσε τόσο πολύ στην επικοινωνία σε συνδυασμό με την άμυνα», λέει.
«Εχουμε δύο ειδών μινωικές φρυκτωρίες. Αυτές που βρίσκονται στις κορυφές λόφων και στις κορυφογραμμές είναι οι μεγαλύτερες σε έκταση, φτάνουν περίπου το 1,5 στρέμμα, όπως η φρυκτωρία που ονομάζεται "ο Σωρός του Παντελή". Το δεύτερο είδος είναι οι Σωροί που βρίσκονται πάνω στα μινωικά μονοπάτια και τα ορίζουν έχοντας έκταση γύρω στο ένα στρέμμα».
Μια μινωική φρυκτωρία έχει το σχήμα κόλουρου κώνου με διάμετρο βάσης από 15 έως 47 μέτρα και ύψος από 3-8 μέτρα. Αποτελείται από χώμα και ημικυκλικά τοιχάρια ανά 70 πόντους, ενώ υπάρχουν και ακτινωτά τοιχάρια για την καλύτερη στήριξη. Τα ημικυκλικά τοιχάρια αρχίζουν πολλές φορές πάνω από τον φυσικό βράχο και εσωτερικά γεμίζονται με χώμα. Στην κορυφή το έδαφος ισιώνεται - με το νερό της βροχής αλλά και τις φωτιές που άναβαν σε καθημερινή βάση. Τις μινωικές φρυκτωρίες επάνδρωναν άτομα που ζούσαν σε κοντινές αποστάσεις - πάντα βρίσκονται δίπλα ή κοντά σε οικισμούς ή εγκαταστάσεις.
Οι θέσεις στις οποίες βρίσκονταν όριζαν τους μινωικούς δρόμους μέχρι τα πιο δυσπρόσιτα σημεία των ορεινών όγκων της πεδιάδας. Πρόκειται για ένα κολοσσιαίο έργο της μινωικής περιόδου για τον έλεγχο των σημαντικών δρόμων, όπου γινόταν η διακίνηση προϊόντων από την ενδοχώρα προς τα ανάκτορα της Κνωσού και των Μαλίων, αλλά και των ακτών, σημείων στρατηγικής σημασίας για τους Μινωίτες.
Η κατασκευή των φρυκτωριών δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Εξηγεί ο Ν. Παναγιωτάκης. «Η ογκομέτρηση που πραγματοποιήσαμε στον Σωρό του Παντελή έδειξε πως η συγκεκριμένη φρυκτωρία περιέχει 5,5 περίπου χιλιάδες κυβικά μέτρα χώματος και πετρών. Αυτό σημαίνει πως η κατασκευή μιας μινωικής φρυκτωρίας ήταν ένας κατασκευαστικός άθλος. Διότι δεν είναι μόνο η τοποθέτησή τους στα βουνά, όπου ξέρουμε πόσο δύσκολα γίνεται η μεταφορά οποιουδήποτε υλικού εκεί. Είναι και οι καιρικές συνθήκες, που το χειμώνα στα βουνά είναι επώδυνες».
Βάσει όλων των παραπάνω, οι μινωικές φρυκτωρίες είναι ένα από τα μεγαλύτερα, πιθανόν το μεγαλύτερο τεχνικό έργο της μινωικής Κρήτης. Πρέπει να προσθέσουμε πως υπάρχουν σε όλη την Κρήτη ενώ αυτές που είναι κοντά στην ακτογραμμή, όπως η φρυκτωρία της Ανεμοσυκιάς μεταξύ Μοχού και Μαλίων, της Εδερης Γουβών, του Προφήτη Ηλία Ανωπόλεως και του Σκαλανίου, ίσως έπαιζαν τον ρόλο του φάρου στη ναυσιπλοΐα. Οι φρυκτωρίες των ακτογραμμών είναι οι μεγαλύτερες και βρίσκονται σε τέτοια σημεία που φαίνεται ακόμη και ο βυθός της θάλασσας. Επίσης, υπάρχει οπτική επαφή ανάμεσα στις φρυκτωρίες της βόρειας ακτής και της νότιας.
Ο Νίκος Παναγιωτάκης έχει μια ωραία ιδέα: «Πιστεύω πως μπορεί και πρέπει να τεθεί σε λειτουργία το σύστημα επικοινωνίας των φρυκτωριών στην Πεδιάδα και να συμμετέχουν οι κάτοικοι στη διαδικασία αυτή. Θα τονώσει τη συνείδηση των πολιτών και θα προβάλει τουριστικά την περιοχή». * Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΕΩΡΓΟΥΔΗ www.enet.gr
Λένε ότι «λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος σε αφανισμό». Αυτό εν μέρει ακούγεται λογικό. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση, που την ιστορία που μαθαίνει ο λαός, είτε τη μαθαίνει μισή, είτε δεν είναι η πραγματική, ή είναι «φτιασιδωμένη»;
Πριν λίγα χρόνια, προκλήθηκε σάλος με το βιβλίο της Μαρίας Ρεπούση και των συνεργατών της, το οποίο πρόλαβε για κάποιο χρονικό διάστημα να διδαχτεί στις ελληνικές σχολικές αίθουσες. Κατηγορήθηκε -και σωστά- για ισοπέδωση και διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, το κράτος έχει χρέος να διαμορφώνει εθνική συνείδηση (με την καλή έννοια και όχι φυσικά την ακραία του εθνικισμού) και η εθνική συνείδηση διαμορφώνεται όταν τα παιδιά μπορούν να νιώσουν υπερήφανα για κάτι. Αυτό το βιβλίο σίγουρα δεν ήταν κατάλληλο για κάτι τέτοιο (εκτός των άλλων που κατηγορήθηκε). Από την άλλη όμως, είναι λυπηρό αυτό που συμβαίνει ακόμα και στις μέρες μας, καθώς με την συνδρομή της Εκκλησίας και την ανοχή της ελληνικής Πολιτείας τα παιδιά ουσιαστικά καλούνται να αποκτήσουν μέσα στα σχολεία και θρησκευτική συνείδηση. Και η διαμόρφωση αυτή που ξεκινά με την γέννησή του και το απαράδεκτο φαινόμενο του νηπιοβαπτισμού συνεχίζεται με την σχολική εκπαίδευση, όπου η ιστορία που αφορά την κεφάλαιο Εκκλησία, όχι απλώς διαστρεβλώνεται, αλλά κακοποιείται βάναυσα, παρουσιάζοντας το άσπρο μαύρο, ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια της προπαγάνδας.
Τα Ελληνόπουλα μεγαλώνουν, διδασκόμενα μισές αλήθειες και ιστορικά ψεύδη, τα οποία ουσιαστικά υπαγορεύτηκαν στα νεότερα χρόνια του ελληνικού κράτους από το «κράτος» της Εκκλησίας, η οποία από κει που ήταν ένας ακόμα δυνάστης και τύραννος για το υπόδουλο ελληνικό έθνος, αίφνης με την απελευθέρωση και την δημιουργία του ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821, γυρνά έναν διακόπτη και μεταμορφώνεται σε προστάτης των ελληνικών ιδεωδών και θεματοφύλακας του ελληνικού γένους. Την περίοδο, κατά την οποία οργίαζε με την ασυδοσία της και τον σατραπισμό της, δηλαδή την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατάφερε να την ταυτίσει με τον ελληνισμό. Έτσι, αυτό που μαθαίνουν εν τέλει οι Έλληνες μαθητές σήμερα, είναι ότι ο χριστιανισμός υιοθετήθηκε προθύμως απ’ τους Έλληνες και πως στην ουσία ελληνισμός και χριστιανισμός είναι δυο έννοιες συνυφασμένες. Το δε Βυζάντιο ουσιαστικά παρουσιάζεται σαν Ελληνική Αυτοκρατορία. Μέγα ιστορικό ψεύδος και απάτη!
Το Βυζάντιο δεν υπήρξε ποτέ ελληνικό ούτε φιλελληνικό.
Ούτε καν ανεκτικό προς την Ελληνικότητα. Το Βυζάντιο δεν ονομάστηκε ποτέ «Ελλάς», ούτε «Νέα Ελλάς», ούτε «Νέαι Αθήναι» ούτε καν Βυζάντιο (ο συμβατικός όρος «Βυζάντιο» επινοήθηκε το 1557 απ’ τον Γερμανό ιστορικό Hieronymus Wolf). Το συνηθισμένο όνομα, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της Αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωμαίων», «Το Χριστιανικό Κράτος», «Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωμανία». Έτσι επευφημούσε το κράτος του ο λαός της Κωνσταντινούπολης κατά τον 10ο αιώνα, όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος. Για τον ίδιο συγγραφέα–αυτοκράτορα οι Βυζαντινοί είναι «εκλεκτόν γένος», «Αγία Σιών», «Νέα Ιερουσαλήμ», «λαός ως αληθώς περιούσιος».
Το όνομα «Έλλην» αντικαταστάθηκε από το «Ρωμιός» και για αιώνες ήταν απαγορευμένο επί ποινή θανάτου και συνώνυμο του «ειδωλολάτρη». Σαν «Έλληνες» θεωρούνταν πλέον, αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την ελληνική πολυθεϊστική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων. Γενικότερα, όσοι στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία εξακολουθούσαν να αρνούνται τον Χριστιανισμό και έμεναν προσκολλημένοι στις θρησκείες τους, ονομάζονταν και «Εθνικοί», ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Κανένας από τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου δεν υπήρξε Έλληνας. Ο Κωνσταντίνος ο επονομαζόμενος Μέγας δεν γνώριζε ούτε καν ελληνικά. Ο Θεοδόσιος ήταν Ισπανός, «ευγενής εξ Ιβήρων» σύμφωνα με τον Λέοντα τον Γραμματικό. Ο Ιουστινιανός ήταν Ιλλυριός, ο Ηράκλειος ήταν Καππαδόκης, ο Βασίλειος ο ιδρυτής της Μακεδονικής Δυναστείας ήταν Αρμένιος, ο Ιωάννης Τσιμισκής ήταν Αρμένιος και ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου (ο Έλληνας μαρμαρωμένος βασιλιάς, όπως τον αποκαλούν οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί) Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν Σέρβος στην καταγωγή (το πραγματικό του όνομα ήταν Κονσταντίν Ντράγκατς).
Ο συνεκτικός κρίκος του Βυζαντινού κράτους ήταν η «ορθοδοξία». Οι υπήκοοι του δεν ήταν όλοι Έλληνες. Τα ξένα στοιχεία (Σλάβοι ή Αρμένιοι) ήταν πιο πολυάριθμα και πολύ πιο ισχυρά. Κατά την Βυζαντινή περίοδο ο Ελληνισμός απλά επιβίωνε χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός. Είναι ψέμα ότι το Βυζάντιο διέσωσε την ελληνική γλώσσα. Αναγκάστηκε να την χρησιμοποιήσει γιατί ολόκληρη η Ασία και η Αίγυπτος ομιλούσαν Ελληνικά από την εποχή του Μ Αλεξάνδρου. Το Βυζάντιο σφράγισε τις φιλοσοφικές σχολές και στη θέση τους ίδρυσε εκκλησιαστικές σχολές για την προώθηση της Χριστιανικής Θρησκείας. Το Βυζάντιο έκαψε τα φιλοσοφικά συγγράμματα και στη θέση τους διέδωσε τον Σχολαστικισμό: δηλαδή την υποταγή της φιλοσοφίας στη θρησκεία. Το Βυζάντιο αντικατέστησε την επιστήμη του Ασκληπιού με τις προσευχές , το Ολυμπιακό πνεύμα με την υποταγή και την υπακοή , τα Λουτρά και τις εορτές με την κακοποίηση του σώματος, την απληστία, τις πολυήμερες νηστείες. Αντικατέστησε την χαρά και το φως της Αρχαίας Ελλάδος με το σκοτάδι της φρίκης, του θανάτου, του ολέθρου. Θεμέλιο του Βυζαντίου υπήρξε το Δόγμα και οι ρήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Ο συγγραφέας Τζόζεφ Μακ Κέιμπ παραδέχθηκε: «Το Βυζάντιο επί δέκα ολόκληρους αιώνες δεν κατόρθωσε να παράγει ούτε ένα βιβλίο που να διαβάζεται σήμερα από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο». Δεν κατανοούμε αυτά που συμβαίνουν στο παρόν γιατί δεν γνωρίζουμε αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν. Και δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να πορευθούμε με σιγουριά στο αύριο, αν δεν έχουμε κατανοήσει τι έγινε χθες και τι γίνεται σήμερα.
Δείτε και τα λόγια του "εθνοπατέρα" Κοσμά του Αιτωλού: «Και εγώ αδελφοί μου, όπου αξιώθηκα και εστάθηκα εις αυτόν τον άγιον τόπον τον αποστολικόν, δια την ευσπλαχνίαν του Χριστού μας, εξέταξα πρώτον δια λόγου σας και έμαθα πώς με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού, δεν είσθενε Έλληνες, δεν είσθενε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ είσθενε ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί». Κοσμάς Αιτωλός
Ποιος επωφελείται από την ταύτιση Ελλάδος–Βυζαντίου; Ασφαλώς το αδύναμο πολιτισμικά και ιδεολογικά Βυζάντιο και όχι η Ελλάς. Γράφει ο Περικλής Γιαννόπουλος: «Ελληνική φυλή, δεν σε έσωσε ο Χριστιανισμός, αλλά ο Ελληνισμός σου!» Αν αρνηθούμε να αποδώσουμε στο Βυζάντιο τον χαρακτήρα του κληρονόμου της Ελλάδος, θα καταρρεύσει το ψευδεπίγραφο κύρος του και μαζί μ’ αυτό το δόγμα «εξ Ανατολών το φως» που τόση σύγχυση επιφέρει στους Έλληνες σήμερα. Η ανθρωπότητα ανά τους αιώνες βυθίστηκε πολλές φορές στο σκοτάδι της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας από τους δυνάστες που την επιβουλεύτηκαν.
Στην συνέχεια του κειμένου, θα γίνουν αναφορές στα κυριότερα σημεία της παράλληλης πορείας χριστιανισμού και ελληνισμού, για να γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο οι Έλληνες «αγκάλιασαν» τη θρησκεία της «αγάπης» κι επειδή τα «γραπτά μένουν», προς το τέλος παρατίθενται και μερικά αποσπάσματα από τον Θεοδοσιανό και τον Ιουστινιάνειο Κώδικα που αποτυπώνουν γλαφυρά την «καλοπέραση» των Ελλήνων και κατ’ επέκταση των Εθνικών, στα χέρια των χριστιανών-Βυζαντινών ομοεθνών τους και μη, όταν τολμούσαν να «διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού»!
Φυσικά, αυτά δεν διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία, γιατί εκεί η ιστορία σταματάει μέχρι το σημείο που οι κακοί Ρωμαίοι καταδιώκουν τους αγαθούς Χριστιανούς. Η ιστορία που αφορά τους κακούς Χριστιανούς στον ρόλο αυτή τη φορά του διώκτη των Ελλήνων και γενικά των αλλόθρησκων, αποσιωπάται… Όπως αποσιωπάται για παράδειγμα, το αίσχος της Σκυθόπολης. Καθώς φαίνεται εξακολουθούν να μας θεωρούν «κρετίνους» (Κρετίνος: από την γαλλική λέξη «κρετίν» (cretin) που σημαίνει «αφελής», «αγαθός», «ανόητος» και προέρχεται από την λέξη chretien=χριστιανός). Στα μέσα λοιπόν του 4ου αιώνα μ.Χ., στην Σκυθόπολη της Συρίας (σημερινό Beit She’an στο Ισραήλ), παλαιά πρωτεύουσα της ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, λειτουργούσαν «στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των καταδικασθέντων Εθνικών (κυρίως ελληνόθρησκων) που αρνήθηκαν να ασπασθούν το χριστιανισμό. Εμπνευστής και οργανωτής του σφαγείου αυτού ήταν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου (Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίων των Ελλήνων), ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Γεώργιος. Στο 11ο κεφάλαιο του 17ου τόμου του έργου του, ο Αμμιανός αναφέρει ότι «ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα και είχε αναρριχηθεί στη θέση του επισκόπου εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους».
Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ιστορικός: «…και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων», ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης». Στα «στρατόπεδα θανάτου» της Σκυθοπόλεως θ’ «ανδραγαθήσουν» οι ιεροεξεταστές Μόδεστος (αντικαταστάτης του Επάρχου Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί…«ελαστικός» και…«ανεκτικός») και Παύλος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής χριστιανός, πρώην εκπαιδευτής μονομάχων). Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς θα βασανισθούν ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπατος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς). Σύμφωνα με τον χριστιανό χρονογράφο Σωζομένο, τον οποίο φυσικά, δύσκολα μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος ως συκοφαντούντα τους ομοθρήσκους του, μαθαίνουμε ότι «των ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν πυρί, οι δε ξίφει απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησίως δε δια την αυτήν αιτίαν διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες. Αλλά και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους εχώρει ο φόνος -ως μηδέ τους τα- άλλα επιτηδεύοντας κροκωτοίς τριβωνίοις αμφιένυσθαι, δι υπόνοιαν κινδύνου και δέος» (Ερμ. Σωζομένου, «Εκκλ. Ιστορ.», βιβλ. Στ’, κεφ. 35). Αντιλαμβάνεστε τι λέει ο χριστιανός Σωζόμενος; Η τρομοκρατία είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που οι άνθρωποι φοβόντουσαν τι ρούχα θα φορέσουν για να μην τους περάσουν για φιλόσοφους! Ο αριθμός των θυμάτων των σφαγών αυτών, που έλαβαν χώρα στη Σκυθόπολη και διήρκεσαν σχεδόν για μια εικοσαετία, είναι ανυπολόγιστος, αλλά μετριέται τουλάχιστον σε εκατοντάδες χιλιάδες.
Βέβαια, οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί δεν παραδέχονται τις σφαγές της Σκυθόπολης, ή αυτοί που τις παραδέχονται, επικαλούνται «πολιτικούς λόγους» και «συνωμοσίες εναντίον του αυτοκράτορα», και ότι εν πάση περιπτώσει οι Εθνικοί δεν ήταν ο μοναδικός στόχος και αυτοσκοπός. Ακόμα κι αν είναι έτσι, το μόνο που διδάσκεται κάποιος απ’ αυτή την εκδοχή, είναι ότι το «ου φονεύσεις» μπορεί να έχει και τις εξαιρέσεις του, ή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κοντολογής, για τους χριστιανούς φαίνεται ότι όταν ο φόνος διαπράττεται από την πλευρά τους εις βάρος κάθε είδους «αντιφρονούντα», δεν είναι χριστιανικό αμάρτημα…
Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί εδώ, ότι τους διωγμούς και τις σφαγές των Εθνικών, τις παραδέχεται και ο «εθνικός ιστορικός» Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, παρ’ όλο που προσπαθεί κάπως να τις δικαιολογήσει, ρίχνοντας την κύρια ευθύνη στον «όχλο». Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς ο Παπαρρηγόπουλος ήταν αυτός που «φώλιασε» και συνέδεσε το Βυζάντιο στην διαχρονική ελληνική ιστορία, τον 19ο αιώνα, προσδίδοντάς του ελληνικό χαρακτήρα.
Η επίσημη αρχή των διωγμών θα μπορούσε τυπικά να τοποθετηθεί στο 314 μ.Χ. όταν χτίζεται στη Ρώμη η πρώτη χριστιανική Βασιλική (αν και οι διωγμοί είχαν ήδη αρχίσει ατύπως λίγα χρόνια πριν). Αμέσως μετά την νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει την επίθεσή της κατά των θρησκειών των Εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με…μαγεία και…λατρεία του Σατανά των χριστιανών, ενώ ο 11ος «Κανών» του εν Αρελάτη (Arles, η «Μικρή Ρώμη της Γαλατίας» όπως την έλεγε ο Αυσόνιος) 1ου Εκκλησιαστικού Συμβουλίου που συνεκάλεσε ο Κωνσταντίνος, αναθεματίζει όλες τις χριστιανές που παντρεύονται Εθνικούς. Στο ίδιο Συμβούλιο, καθώς η εξουσία έχει πλέον καταληφθεί και ο Εθνικός Πολιτισμός κτυπηθεί σοβαρά, αποφασίζεται το τέλος της αρνήσεως των χριστιανών να στρατεύονται, καθώς και το τέλος της προπαγάνδας εναντίον της Ρώμης, πρακτικές που φορτώνονται στην ήδη διωκόμενη «δονατιστική» τάση μέσα στους χριστιανούς.
Το 330 μ.Χ. οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που τού υπέδειξαν οι αστρολόγοι (στις 11 μηνός Μαΐου, «Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική») μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των Εθνικών.
Το 331 μ.Χ. Ο ουσιαστικώς χριστιανός πλέον Κωνσταντίνος συνεχίζει την καταλήστευση των Ιερών των Εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των «ειδωλολατρικών» Ναών, εκτός όσων ανήκαν στην αυτοκρατορική λατρεία και οι θησαυροί χαρίζονται στην χριστιανική Εκκλησία. Όσων λατρειών αυθαιρέτως κρίνονται… «άσεμνες», πάντα κατά την άποψη των χριστιανών επισκόπων, οι Ναοί «εξαγνίζονται» πρώτα με φωτιά και εν συνεχεία ισοπεδώνονται.
Το 335 μ.Χ. λαβαίνουν χώρα τα εγκαίνια της Εκκλησίας του…«Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326–327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα…υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (…) όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου, που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον Εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας, και συνεπώς είχε συγκεντρώσει επάνω του το μίσος όλων των χριστιανών αυλικών.
Το 355 μ.Χ. χορηγείται από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι στα όποια κρατικά δικαστήρια. Την ίδια περίπου εποχή, αποθρασυνθείσα η χριστιανική αγροικία, κηρύσσει ανοικτά πλέον πόλεμο κατά της «ειδωλολατρικής» Παιδείας που ακόμα τυγχάνει ασυλίας από πλευράς της αυτοκρατορικής εξουσίας, όχι βεβαίως από «ανιδιοτελή επιθυμία για την καλλιέργεια των Μουσών», όπως τονίζει ο Cyril Mango (σελ. 157), «αλλά προφανώς ειδικά για να εκπαιδεύονται οι κρατικοί υπάλληλοι». Στους «Αποστολικούς Κανόνες», συνταχθέντες εκείνη ακριβώς την εποχή, διαβάζουμε τα εξής ανατριχιαστικά: «Απόφευγε όλα τα βιβλία των Εθνικών. Τι χρειάζεσαι τις ξένες συγγραφές, τους νόμους και τους ψευδοπροφήτες που οδηγούν τους άφρονες μακριά από την πίστη; Τι βρίσκεις να λείπει από τις εντολές του Θεού και το αναζητάς στους μύθους των Εθνικών; Αν επιθυμείς να διαβάζεις ιστορίες έχεις το βιβλίο των Βασιλειών, αν ρητορική και ποιητική έχεις τους Προφήτες, έχεις τον Ιώβ, έχεις τις Παροιμίες, όπου θα βρεις σοφία μεγαλύτερη από κάθε ποιητική και σοφιστική, γιατί αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου, του μόνου σοφού. Αν επιθυμείς τραγούδια έχεις τους Ψαλμούς, αν επιθυμείς αρχαίες γενεαλογίες έχεις την Γένεση, αν νομικά βιβλία και επιταγές, έχεις τον ένδοξο Θείο Νόμο. Γι’ αυτό απόφευγε με επιμονή κάθε εθνικό και διαβολικό βιβλίο».
Στις 11 Δεκεμβρίου του 361 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός ο Παραβάτης κηρύσσει πλήρη ανεξιθρησκεία μετά τον θάνατο του Κωνσταντίου και εισέρχεται στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός («Invective versus Julianus», I 58 – 61) διαμαρτύρεται ότι ο ανεξίθρησκος Εθνικός αυτοκράτωρ «εστέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την…χαρά του μαρτυρίου (…)»!
Το 364 μ.Χ. ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας, ενώ στις 11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απαγορεύεται η Εθνική Λατρεία επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των Εθνικών προστίθεται εφεξής ο κατακομματιασμός των πλευρών με σιδερένια άγκιστρα, ενώ με θάνατο τιμωρούνται επίσης και οι σπλαχνοσκοπήσεις: «sileat omnibus perpetuo divinandi curiositas» («να πάψει διαπαντός η μαντική περιέργεια»). Με τρία ακόμη διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σεπτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται οι περιουσίες των Εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον Ιουλιανό και απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επωδές. Των δύο τελευταίων έχει προηγηθεί από την Σύνοδο της Λαοδικείας η εισήγηση (κατά την πάγια τότε τακτική της Εκκλησίας να εκδίδει αναθέματα κατά συγκεκριμένων στόχων που αμέσως μετά γίνονταν πάντα στόχος των απαγορευτικών εδίκτων και των κρατικών διωγμιτών) να εξοντωθούν οι αστρολόγοι και οι χριστιανοί «αιρετικοί» που εορτάζουν τα Σάββατα. Σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία, ο νεόθρησκος όχλος, προστατευόμενος πλέον από τις βυζαντινές αρχές κατοχής, καταλαμβάνει Εθνικούς τόπους Λατρείας, τους καταστρέφει εκ θεμελίων και κτίζει επάνω τους εκκλησίες, ενώ πάμπολλοι εξέχοντες Εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται και δημεύεται η περιουσία τους (ανάμεσά τους και ο επί Ιουλιανού, Κόμης Πριβάτων και μετά Ανθύπατος Ασίας Ελπίδιος, πρώην χριστιανός που είχε επιστρέψει στην Εθνική Λατρεία, επιδείξας μάλιστα ιδιαίτερο ζήλο στην τέλεση των ιεροπραξιών, σε σημείο που να τον αποκαλούν κοροϊδευτικά «θυσιαστή» οι χριστιανοί).
Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου 365 μ.Χ. απαγορεύει στους Εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες. Άπειροι σωροί βιβλίων, όλα τους λογοτεχνικά, φιλοσοφικά κι επιστημονικά ελληνικά συγγράμματα -και όχι…«εγχειρίδια μαγείας», όπως ήθελε η διαστροφή των ιεροεξεταστών- καίγονται στις πλατείες των αστικών κέντρων, ενώ μέσα στα πλήθη των διωκομένων «ειδωλολατρών», βρίσκονται όλοι σχεδόν οι εναπομείναντες αξιωματούχοι του Ιουλιανού, που είτε καθαιρούνται, είτε ρίχνονται στις φυλακές και οι πιο άτυχοι από αυτούς καίγονται ζωντανοί, αποκεφαλίζονται, ή στραγγαλίζονται μετά από φρικτά βασανιστήρια με την κατηγορία, φυσικά, της…«ασκήσεως μαγείας» (!), όπως λ.χ. ο ιατρός Ορειβάσιος, ο φιλόσοφος Σιμωνίδης που τον έκαψαν ζωντανό (στην πρώτη ιστορικά χριστιανική καύση, πολύ πριν τα περιβόητα «auto da fe» των παπικών), ο αρχιερεύς των Εθνικών Ναών της Τρωάδος κα πρώην χριστιανός επίσκοπος Πηγάσιος, κ.ά.
Το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Α’, καταργεί τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δήωση της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων των βωμών της.
Οι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος το 395 μ.Χ. απαγορεύουν ακόμα και την είσοδο στους Εθνικούς Ναούς («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 13), ενώ με τα έδικτα της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγούστου, κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των Εθνικών. Το ίδιο έτος, ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές τών, υπό τον Αλάριχο, χριστιανών πλέον Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Θεοδόσιο κατά των Εθνικών του Φλαβιανού) κατασφάζουν αμέτρητους Εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Άργος, τη Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπία.
Μέχρι το 399 μ.Χ. τα πάμπολλα διαδοχικά αυτοκρατορικά διατάγματα (έδικτα) που είχαν εκδοθεί διαχρονικά μέχρι τότε και που ως κοινό στόχο έχουν την απαγόρευση οποιασδήποτε άλλης θρησκείας, εκτός του χριστιανισμού και τις καταστροφές ναών και μνημείων των Εθνικών, οδήγησαν σε ακρότητες και φρικαλεότητες. Σε Δύση και Ανατολή αμέτρητα φιλοσοφικά και επιστημονικά βιβλία του προχριστιανικού κόσμου εξαφανίζονται στην πυρά. Oι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος, για να θέσουν όρια στην χριστιανική υστερία καταστροφής κάθε πολιτισμικού στοιχείου των Εθνικών, εκδίδουν τον Ιανουάριο ένα ακόμη έδικτο που θ’ ακολουθηθεί από νεώτερο τον Φεβρουάριο στην Ραβέννα («Προς Μακρόβιο και Προκλιανό, Βικάριο»), με το οποίο ανανεώνεται η απαγόρευση των θυσιών, αλλά και ανακαλούνται όσες προηγούμενες διαταγές πρόσταζαν την καταστροφή του «ειδωλολατρικού» διακόσμου των διαφόρων δημοσίων κτιρίων: «τυχόν τέτοια δικαιολογητικά έγγραφα πρέπει ν’ αποσπασθούν από τα χέρια των καταστροφέων και να μας επιστραφούν» («Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 3). Με το πρώτο έδικτο («Προς Μακρόβιο, Βικάριο Ισπανίας και Προκλιανό, Βικάριο των Πέντε Επαρχιών») απλώς επιτρέπεται να μείνουν άθικτα τα ελάχιστα πια «ειδωλολατρικά» διακοσμητικά στοιχεία που ακόμα κοσμούαν κάποια δημόσια κτίρια στην Δύση, και έως τότε θεωρούντο «κατοικίες των δαιμόνων» από τους χριστιανούς που τα έσπαγαν ή χάρασσαν παντού επάνω τους το «χριστόγραμμα» ή τον σταυρό. Στην Ανατολή όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς η παντοδύναμη πλέον Εκκλησία πιέζει για αυτοκρατορική κάλυψη των εγκλημάτων της κατά του Εθνισμού. Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος και Γαυδέντιος κτυπούν όλα τα αστικά κέντρα των Εθνικών, καταστρέφουν τους Ναούς, καίνε τις βιβλιοθήκες και θανατώνουν τους ιερείς. Οι ίδιοι ως άνω αυτοκράτορες, εκδίδουν στις 10 Ιουλίου ένα άλλο έδικτο («Προς Ευτυχιανό, Έπαρχο του Πραιτωρίου Ανατολής») το οποίο αναρτάται στην Δαμασκό και διατάσσει την εξαφάνιση από προσώπου γης, όλων των Ναών των Εθνικών «χωρίς φασαρία και οχλαγωγία».
Το έτος 405 μ.Χ., ο τρομερός Ιωάννης «Χρυσόστομος» (ο μισέλληνας που ευθέως αποκαλεί την Ελληνική Φιλοσοφία «ελληνική μωρία», «έξωθεν άνοια» και «μητέρα των κακών» στην 1η «Ομιλία» του «Προς Κορινθίους»), έχει ακόμα την ισχύ να στέλνει, παρ’ όλο που είναι πλέον εξόριστος στην Αρμενία, τις ορδές των ροπαλοφόρων συμμοριτών μοναχών να σαρώσουν τα «είδωλα», δηλαδή τους Ναούς, τα αγάλματα και τους βωμούς της Παλαιστίνης και της Συρίας. Όπως γράφει ο Chuvin (σελ. 75), ο φανατικός αυτός θεοκράτης «ενθαρρύνει από τον τόπο της εξορίας του στην Αρμενία, τις συμμορίες των μοναχών που λεηλατούσαν τα Εθνικά Ιερά στην Φοινίκη» και «όταν οι χωρικοί της Φοινίκης σκοτώνουν ή βγάζουν εκτός μάχης τους φανατισμένους ζηλωτές, ο Ιωάννης παρακινεί όσους παραμένουν γεροί να συνεχίσουν όπως οι καπετάνιοι στην καταιγίδα… τους προσφέρει δε κάθε υλική βοήθεια… και πληρώνει τους επιστάτες και τους εργάτες των κατεδαφίσεων των Ιερών». Ο Ιωάννης «Χρυσόστομος» φέρεται επίσης να διατάσσει την εκθεμελίωση ή πυρπόληση του ανακατασκευασμένου (μετά από την καταστροφή τού έτους 262 από τους Ερούλους) θαυμαστού Ναού της Θεάς Εφεσίας Αρτέμιδος.
Λίγο πριν το Πάσχα του 415, κατά προτροπή του επισκόπου Κυρίλλου, η Εθνική φιλόσοφος Υπατία δολοφονείται με άγριο τρόπο από τον χριστιανικό όχλο της Αλεξανδρείας. Οδηγείται στην πατριαρχική εκκλησία του «Αγίου Μιχαήλ», όπου οι χριστιανοί την κόβουν κομμάτια και περιφέροντάς τα στους δρόμους της πόλεως, τα καίνε τελικά μαζί με τα συγγράμματα της φιλοσόφου σε μία τεράστια πυρά στη θέση Κυναρών.
Το 418 μ.Χ. ο μόλις 17χρονος αυτοκράτορας–ανδρείκελο Θεοδόσιος «διατάσσει», κατά παραγγελία των ιερωμένων χειριστών του, την καταστροφή κάθε αντιχριστιανικού βιβλίου (Deschner, τόμος 2, σελ. 69).
Η Γ΄Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσσου το 431, καταδικάζει ως «αίρεση» τη διδασκαλία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου ότι η ανθρώπινη φύση του «Χριστού» είναι ανεξάρτητη από την θεϊκή και άρα η μητέρα του Μύριαμ (Παναγία) υπήρξε όχι Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος, και υιοθετεί επίσης την λατρεία της ως επίσημο δόγμα. Πλήθη πιστών, ιδίως γυναίκες, παραληρούν στους δρόμους από την χαρά τους. Ναοί των Εθνικών που στέγαζαν λατρεία γυναικείων θεοτήτων, μετατρέπονται από τους χριστιανούς σε εκκλησίες της Παναγίας.
Το έτος 438 κατανοώντας, ότι δεν μπορεί ν’ αλλοιωθεί η εκ των πραγμάτων θρησκευτική φύση του κανονικού Θέατρου, εκείνοι που απατεωνίστικα κατασκεύασαν μέχρι και «άγιους» και «μάρτυρες» ηθοποιούς (όπως λ.χ. τον Πορφύριο, «τον από μίμων», «προστάτη» μάλιστα των Νεοελλήνων ηθοποιών που τάχα μαρτύρησε το 362, επί Ιουλιανού δηλαδή !), τώρα καταλήγουν στο ανήκουστο να απαγορεύσουν εφεξής στους ηθοποιούς να είναι χριστιανοί (Σολομός, σελ. 64): «οι γραμμένοι στα θυμελικά μητρώα, λέει ο νόμος, είναι υποχρεωμένοι να μείνουν άπιστοι. Κι ούτε μπορούν, αλλάζοντας επάγγελμα, να γίνουν χριστιανοί».
Με διαταγή του Ζήνωνος το 484 μ.Χ. λεηλατούνται τα αφιερώματα του Παρθενώνος και διαλύεται το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς του Φειδίου, αφού προηγουμένως αφαιρούνται τα σωζόμενα τμήματα της πολύτιμης αλλά πολύπαθης μέσα από τους αιώνες επικάλυψής του (Ευάγγελος Γ. Βαλλιανάτος, «Christians and the Classics. War against Reason» , «Mediterranean Quarterly», καλοκαίρι 2004). Επίσης βεβηλώνεται και λεηλατείται το Ασκληπιείον των Αθηνών, δίπλα στο Θέατρο του Διονύσου στους νότιους πρόποδες της αθηναϊκής Ακροπόλεως και ανάλογες αθλιότητες γίνονται σε όλη την παλαιά (κάτωθεν του Ολύμπου), Ελλάδα, η οποία ακόμα παραμένει Εθνική.
Το 528 μ.Χ. Ο Ιουστινιανός ξεκινάει πεισματικό αγώνα κατά της «ειδωλολατρίας», η οποία αν και είχε κηρυχθεί δημόσιο έγκλημα πριν από 50 χρόνια «εξακολουθούσε να επιβιώνει σε απομακρυσμένες ή παραμεθόριες περιοχές, αλλά και στους κύκλους των λόγιων, στην καλή κοινωνία της Κωνσταντινουπόλεως» (Deschner, τόμος 2, σελ. 527 – 528). Το επόμενο έτος, διατάσσει την υποχρεωτική βάπτιση όλων ανεξαιρέτως των Εθνικών, μαζί με τις οικογένειές τους συμπεριλαμβανόμενων ακόμα και των βρεφών (Deschner, τόμος 2ος, σελ. 559), με ποινή σε περίπτωση άρνησης την δήμευση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους. Όσοι ευσεβείς Εθνικοί αρνούνται να προδώσουν τους Θεούς και να ασπασθούν δημόσια τον Χριστιανισμό χάνουν επίσης όλα τα πολιτικά και αστικά τους δικαιώματα και κάθε μέσο βιοπορισμού, ενώ απαγορεύεται εφεξής κάθε διδασκαλία των Εθνικών φιλοσόφων και διδασκάλων, από τους οποίους επιπλέον αφαιρείται ο κρατικός μισθός και δημεύονται όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία (ως άνω, σελ. 558). Με έδικτο του αυτοκράτορος Ιουστινιανού, κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών και κατάσχεται η περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν σύμφωνα με μία αφήγηση του Αγαθία στον καλλιεργημένο βασιλιά των Περσών Χοσρόη, που κολακευμένος από την παρουσία τους τούς υποδέχεται με εξαιρετικές τιμές και τους προσφέρει καθηγητικές έδρες στο Πανεπιστήμιο του Ιουντισαπούρ (Jundishapur).
Στην παλαιά Ελλάδα, το 436 μ.Χ. η παραφροσύνη των χριστιανών τους οδηγεί στο να κατακαίνε ή να κόβουν συστηματικά τα δάση της χώρας, κυρίως στις νότιες περιοχές, γιατί μέσα στα δένδρα έβλεπαν.. «κατοικίες των δαιμόνων». Η φωτιά και το τσεκούρι εξαπολύονται κυρίως εναντίον των δρυοδασών (κατοικίες του Διός), των ελατοδασών (κατοικίες της Αρτέμιδος και του Πανός) αλλά και των ελαιώνων ακόμα (κατοικίες της Αθηνάς) που περιέζωναν τις κατά πλειοψηφία έρημες ή ημιέρημες πια πόλεις των «ειδωλολατρών». Τα αποτελέσματα θα είναι τρομακτικά για την γη των Ολυμπίων Θεών, καθώς αυτή η τεράστια αποδάσωση θα φέρει με την σειρά της ξήρανση ποταμών και πηγών, όπως επίσης και πλήρη διαταραχή ολοκλήρου του οικοσυστήματος της χώρας, που μάλιστα θα βασανιστεί το έτος 536 και από μία πρωτόγνωρη για την περιοχή ξηρασία, αλλά και διαπεραστική παγωνιά (σύμφωνα με ανακοίνωση του αρχαιολόγου Stephen G. Miller, καθηγητή του Πανεπιστήμιου του Berkeley, που έκανε ανασκαφές στην Νεμέα: «αναλύσεις σε γύρι της εποχής εκείνης αποδείκνύουν, ότι ανάμεσα στο έτος 500 και το 600 η βλάστηση στην Ελλάδα άλλαξε δραματικά, ακόμα και η καλλιέργεια της ελιάς σταμάτησε σχεδόν εντελώς» και κάτι τέτοιο επιβεβαιώνουν και τα γραπτά των Προκόπιου και Κασσιόδωρου, που μαρτυρούν μία έντονη διατάραξη του καιρού την χρονιά της συγκεκριμένης οικοκαταστροφής).
Το 540 μ.Χ. Η ελληνική Ιατρική έχει ήδη απαγορευθεί ως «γνώση του Διαβόλου» και τα συγγράμματά της έχουν ήδη χαθεί για πάντα στη φωτιά των χριστιανών. Με μόνη θεραπευτική μέθοδο την… αφαίμαξη και το διάβασμα εξορκισμών, αρχίζει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η μεγάλη επιδημία που υπολογίζεται (Panati Charles, 1989) ότι εξόντωσε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Εκκλησία βγαίνει παρόλα αυτά κερδισμένη, καθώς αποδίδει την επιδημία στην οργή του Θεού για την επιβίωση των «αιρέσεων» και της «ειδωλολατρίας». Ο όχλος τρέχει πανικόβλητος να εκκλησιασθεί. Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά Εθνικοί.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Ιωάννης Ασιακός εξοντώνει εκατοντάδες Εθνικούς της Κωνσταντινουπόλεως. Τα θύματα της χριστιανικής παραφροσύνης σταυρώνονται («φουρκίζονται»), κόβονται κομμάτια ή πνίγονται στην θάλασσα μέσα σε σάκκους, και σε πολλές περιπτώσεις τα έντερά τους περιφέρονται ως.. τρόπαια στους δρόμους από τον χριστιανικό όχλο (Mac Mullen, «Christianity & Paganism..», σελ. 176-177, σημ. 89). Πολλοί ευγενείς Εθνικοί γλυτώνουν την βάπτιση ή το μαρτύριο αυτοκτονώντας. Οι χριστιανοί βεβηλώνουν τα πτώματά τους και τους πετούν στους σκουπιδότοπους.
Το 580 μ.Χ. ο χριστιανικός όχλος της Κωνσταντινουπόλεως, ερεθισμένος από τις μυστικές δίκες, λυντσάρει στους δρόμους διάφορους, πραγματικούς ή υποτιθέμενους, Εθνικούς. Αντιοχείς Εθνικοί καταδικάζονται σε θάνατο και ρίχνονται στα θηρία του Ιπποδρόμου που όμως δεν δείχνουν πρόθυμα να τους κατασπαράξουν. Οι χριστιανοί τους θανατώνουν τελικά με σταύρωση. Τα πτώματά τους σύρονται από τον όχλο στους δρόμους της πόλεως και πετάγονται άταφα στους σκουπιδότοπους.
Δύο χρόνια μετά, η Χριστιανική Εκκλησία, δια στόματος Πάπα Γρηγορίου, αναγγέλλει για μία ακόμη φορά τη… συντέλεια του κόσμου. Τρομοκρατημένοι πάμπολλοι δουλοκτήτες και γαιοκτήμονες χαρίζουν την περιουσία και τους δούλους ή δουλοπάροικούς τους στην Εκκλησία και ντύνονται μοναχοί. Το ίδιο έτος, ο Πάπας Γρηγόριος, τονίζει στον «Ιερατικό Κανόνα» ότι «πρέπει να μάθουν καλά οι δούλοι πως απαγορεύεται να παρακούουν τους κυρίους τους, καθώς και το πως δεν είναι τίποτε περισσότερο από δούλοι».
Φτάνουμε στα τέλη του 10ου αιώνα όταν εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες Εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι δούκες και οι ιερείς τους, από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον «Μετανοείτε» και τους ενόπλους μοναχούς του. Με αυτά τα «ανδραγαθήματα» βέβαια, είναι φυσικό σήμερα ο «Όσιος» Νίκων ο «Μετανοείτε», να είναι ο πολιούχος και «προστάτης» της πόλεως της Σπάρτης…
Με αφορμή τις κακουργίες του Αρμενίου προσηλυτιστού, κάποιες εκ των οποίων ο ίδιος ο βιογράφος του έκαμε το «λάθος» να διασώσει, όπως έκαμαν, ευτυχώς για την ιστορική αλήθεια και άλλοι όμοιοί του, όπως λ.χ. ο ανεκδιήγητος εκείνος Μάρκος Διάκονος, δεν πρέπει να μείνει ασχολίαστο ένα λυπηρό, αλλά κατά κόρον παρουσιαζόμενο φαινόμενο. Το ότι στρέφουν αποτόμως οι διαφόροι «Ρωμιοί» συγγραφείς «Ιστοριών» της Σπάρτης, ή της Ελλάδος ευρύτερα, έναν αόρατο διακόπτη του μυαλού τους και όλως ξαφνικά καθυβρίζουν για την μ.Χ. χρονική περίοδο τους ίδιους τους προγόνους τους, πλέκοντας εγκώμια από την άλλη στους αδικαιολογήτους σφαγείς τους. Χαρακτηριστικό τέτοιο δείγμα αποτελεί η υπό του Π. Δούκα απαράδεκτη καθύβριση ως…«διεφθαρμένων» (…) των τελευταίων Λακεδαιμονίων Εθνικών, εκείνα τα ζοφερά χρόνια που εδέχοντο την τελική επίθεση των Βυζαντινών τα Ελληνικά Πάτρια και Τρόποι: «…προ πάντων δε τότε παρεκώλυον την διάδοσιν και επικράτησιν των χριστιανικών ιδεών…», λες και είναι κάτι το θετικό, πόσο μάλλον υποχρεωτικό…
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΣΙΑΝΟ ΚΩΔΙΚΑ
«Ας σταματήσει η ψευδής πίστη και ας καταργηθεί η παραφροσύνη των θυσιών. Γιατί αν κάποιος, παραβιάζοντας το νόμο του Θείου Αυτοκράτορα, του πατέρα μας, και την εντολή της Ευσπλαχνίας μας, τολμήσει να τελέσει θυσίες, θα τιμωρηθεί παραυτά με την επιβολή της ποινής που του ταιριάζει». (341 μ.Χ. Κώνστας (γιος του Μέγα Κωνσταντίνου), «Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16, 10, 2)
«Αν και η ψευδής πίστη έχει ξεριζωθεί, επιθυμούμε οι Ναοί που ευρίσκονται εκτός των τειχών της πόλεως να παραμείνουν άθικτοι. Γιατί καθώς κάποια αθλητικά παιγνίδια ή αγωνίσματα σχετίζονται με τους Ναούς, δεν πρέπει να τους εξαφανίσουμε αφού σε αυτούς οφείλεται η τέλεση εορτών που διασκεδάζουν τον λαό της Ρώμης». (346 μ.Χ. Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου και του Κώνσταντος «Προς Κατουλλίνον, Έπαρχο της Πόλεως», Θεοδοσιανός Κώδιξ 16, 10, 3).
«Να κλείσουν αμέσως σε όλους τους τόπους και τις πόλεις οι Εθνικοί Ναοί και ν’ απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς, ώστε να μην μπορούν οι άθλιοι ν’ ανοσιουργήσουν. Θέλουμε επίσης να απέχουν όλοι από τις θυσίες. Αν όμως κάποιος διαπράξει αυτό το αδίκημα, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό. Διατάσσουμε επίσης να περιέρχεται στο αυτοκρατορικό ταμείο η περιουσία αυτών που θα θανατώνονται. Η ίδια ποινή θα επιβάλλεται και στους διοικητές των επαρχιών που θ’ αμελήσουν να τιμωρήσουν τέτοια αδικήματα». (356 μ.Χ. Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου και του Κώνσταντος, «Προς τον Φλάβιο Ταύρο, Έπαρχο του Πραιτωρίου», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16, 10, 4)
«Αν κάποιος παράφρων ή ιερόσυλος επιδοθεί στις απαγορευμένες θυσίες, ασχέτως αν είναι ημερήσιες ή νυκτερινές, αν αναζητήσει συμβουλές γι’ αβέβαια ζητήματα και αν υποθέσει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει ή να επισκεφθεί κάποιον Ναό για να διαπράξει αυτά τα εγκλήματα, να γνωρίζει ότι θα τιμωρηθεί με θανάτωση και κατάσχεση της περιουσίας του, διότι εμείς με τις δίκαιες αποφάσεις μας έχουμε ορίσει ο Θεός να λατρεύεται με αγνές προσευχές και όχι να εξευτελίζεται με βέβηλα άσματα». (381 μ.Χ. Αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος, εκδίδουν έδικτο «Προς Φλόρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου Ανατολής», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16, 10, 7)
«Δεν θα μολυνθεί κανείς με θυσίες και δεν θα σφάξει αθώο ζώο. Κανείς δεν θα πλησιάσει τα ιερά ή τους ναούς, ούτε και θα τιμήσει εικόνες κατασκευασμένες από ανθρώπινα χέρια, διότι θα είναι ένοχος με βάση τους ανθρώπινους και θείους νόμους. Και οι δικαστές ακόμη δεσμεύονται απ’ αυτούς τους νόμους και αν κάποιος απ’ αυτούς συμμετάσχει σε ειδωλολατρικές τελετές, περνώντας σε κατώφλι ναού με σκοπό την λατρεία, οπουδήποτε κι αν συμβεί -σε πόλη ή στην διάρκεια ταξιδιού-, θα πληρώσει αμέσως δεκαπέντε χρυσές λίβρες και το προσωπικό του θα πληρώσει ένα ανάλογο ποσό, εκτός κι αν αντισταθούν στο δικαστή και τον καταγγείλουν αμέσως δημοσίως. Όσοι είναι αξιωματούχοι Corrector ή Praeses θα πληρώνουν πρόστιμο τεσσάρων χρυσών λιβρών και ανάλογο ποσό οι σύνοδοί του». (391 μ.Χ. Αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος «Προς Αλβίνο, Έπαρχο Πραιτωρίου», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 10, 10 )
«Κανείς δεν επιτρέπεται να θυσιάζει, να περιφέρεται στους Ναούς ή ν’ αποδίδει εκεί τιμές. Όλοι ν’ αποδεχθούν ότι ο νόμος μας τους απαγορεύει την άνομο είσοδό τους στους Ναούς, ώστε αν κάποιος πράξει κάτι σχετικό με θεούς ή τελετές, παραβαίνοντας την απαγόρευση αυτή, δεν θα αποφύγει την τιμωρία, ούτε θα τύχει ελέους από τις αρχές». (16 Ιουνίου 391 μ.Χ. Αυτοκρατορικό έδικτο «Προς Ευάγριο, Αυτοκρατορικό Έπαρχο και Ρωμανό, Αυτοκρατορικό Επιτετραμμένο Αιγύπτου», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16. 10. 11)
«Κανείς απολύτως, ασχέτως της κοινωνικής τάξεως που προέρχεται ή της ιεραρχικής βαθμίδος που κατέχει, ασχέτως αν κατέχει κάποιο αξίωμα ή έχει αποσυρθεί από αυτό, ασχέτως αν είναι ισχυρός λόγω της καταγωγής του ή ταπεινός ως προς την γενεά του, ασχέτως της οικονομικής του καταστάσεως και της νομικής του υποστάσεως, σε κανέναν τόπο και σε καμμία πόλη, δεν επιτρέπεται να θυσιάσει σε άψυχα αγάλματα. Ούτε και θα τιμήσει, διαπράττοντας κρυφίως στην οικία του αυτή την κακουργία, με πυρά τους Θεούς Λάρητες, με σπονδή οίνου την Θεά Τύχη ή με αρώματα τους Θεούς Πενάτες. Ούτε θα τους ανάψει λυχνάρια, ούτε θα τους κάψει λιβάνι, ούτε θ’ αναρτήσει προς τιμήν τους στεφάνους. Αν τολμήσει κανείς να κάνει άνομο θυσία και να συμβουλευθεί τα σπλάχνα του σφαγίου, προτρέπονται άπαντες να τον καταγγείλουν δημοσίως, όπως είθισται να γίνεται και με τους ενόχους εσχάτης προδοσίας, ώστε να τιμωρηθεί με την πρέπουσα σκληρή τιμωρία, παρ’ όλο που δεν έχει διαπράξει τίποτε ενάντιο ή σχετικό με την ασφάλεια του αυτοκράτορος. Διότι είναι από μόνο του κακούργημα το να θέλει κάποιος να παραβιάσει τους νόμους της φύσεως και να διερευνήσει απαγορευμένα ζητήματα, ν’ ανακαλύψει κρυμμένα μυστικά, ν’ αποτολμήσει απαράδεκτες ενέργειες, να επιδιώξει να μάθει πώς θα εξελιχθεί ο βίος κάποιου άλλου ή να προβλέψει τον θάνατο ενός τρίτου προσώπου. Και αν κανείς αποδώσει τιμές, ανάπτοντας εμπρός από αυτά λιβάνι, σε φθαρτά αγάλματα κατασκευασμένα από ανθρώπινο χέρι, και αν κατά τρόπο γελοίο νοιώσει σέβας για τα ομοιώματα που ο ίδιος έχει κατασκευάσει, ή αν τυλίξει με γιρλάντες κάποιο δένδρο ή αν υψώσει βωμό με υλικά που ο ίδιος έχει σηκώσει από την γη, ή αν προσπαθήσει να τιμήσει αγάλματα αφιερωμένα στην ματαιότητα με αναθήματα, έστω και ταπεινά αφού και τέτοια ακόμη αποτελούν προσβολή κατά της θρησκείας μας, θα τιμωρηθεί με κατάσχεση της οικίας ή του οικοπέδου στο οποίο απεδείχθη ότι τιμήθηκε η ειδωλολατρική δεισιδαιμονία…». Διατάσσουμε ότι τα μέρη που έχουν μολυνθεί από καπνό λιβανιού, αν ανήκουν βεβαίως σ’ αυτούς που έκαιγαν το λιβάνι, θα περιέλθουν στην αυτοκρατορική περιουσία. Αν όμως επιχειρήσει κάποιος να τελέσει θυσία σε δημοσίους ναούς και ιερά, ή σε κτίρια και αγρούς που ανήκουν σε άλλους, και αν αποδειχθεί ότι τέτοια μέρη καταπατήθηκαν εν αγνοία του ιδιοκτήτη τους, ο δράστης θα υποχρεωθεί να πληρώσει πρόστιμο είκοσι πέντε χρυσών λιβρών. Αν οποιοσδήποτε γίνει συνεργός σε τέτοια πράξη, θα τιμωρηθεί με ίδιο τρόπο με αυτόν που διέπραξε το έγκλημα. Επιθυμούμε το διάταγμα αυτό να επιβληθεί απ’ τους δικαστές, υπερασπιστές και τους βουλευτές των πόλεων. Οι πληροφορίες απ’ τους υπερασπιστές και βουλευτές πρέπει να δοθούν αμέσως για να φτάσουν γρήγορα στα δικαστήρια, οπότε τα εγκλήματα αυτά να τιμωρούνται αμέσως. Επιπλέον, αν οι υπερασπιστές ή οι βουλευτές θεωρήσουν ότι ένα τέτοιο αδίκημα πρέπει να συγκαλυφθεί, για να γίνει χάρη σε κάποιους, ή αν το αδίκημα παραβλεφθεί από απροσεξία, θα είναι οι ίδιοι υπόλογοι στον οργισμένο δικαστή. Κι αν οι δικαστές πληροφορηθούν για τέτοια εγκλήματα και μεταθέσουν την τιμωρία, συνεργώντας έτσι με τους δράστες, θα πληρώσουν πρόστιμο τριάντα χρυσών λιβρών. Παρόμοια τιμωρία θα έχει και το προσωπικό τους. (8 Νοεμβρίου 392 μ.Χ. Θεοδόσιος, Αρκάδιος και Ονώριος «Προς Ρουφίνο, Έπαρχο Πραιτωρίου Ανατολής», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16. 10. 12)
«Κανείς δεν θα έχει ποτέ το δικαίωμα να επισκεφθεί ναούς ή ιερά, όπου κι αν βρίσκονται, ή να τελέσει μιαρές θυσίες. Συνεπώς, ας μην προσπαθήσει κανείς να απομακρυνθεί απ’ το δόγμα της Εκκλησίας. Πρέπει να τηρούνται οι κανόνες που θεσπίσαμε Εμείς πρόσφατα, και να μην τολμούν να παραβλέψουν τα διατάγματα των παλαιών αυτοκρατόρων που αναφέρονται στους αιρετικούς και στους ειδωλολάτρες. Ας ξέρουν πως οτιδήποτε έχει θεσπιστεί εναντίον τους απ’ τον πατέρα Μας, που τώρα είναι μεταξύ των αγίων, είτε αυτό ορίζει τιμωρία είτε πρόστιμο, τώρα θα εφαρμοστεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα. Επίσης, ας γνωρίζουν οι διοικητές των επαρχιών με τους ακόλουθούς τους, οι επικεφαλείς των βουλευτών, οι υπερασπιστές των κοινοτήτων, μαζί με τους βουλευτές και τους διαχειριστές των αυτοκρατορικών Μας κτημάτων, πως αν μάθουμε ότι γίνονται συγκεντρώσεις ειδωλολατρικές στα κτήματα αυτά -χωρίς το φόβο της απώλειας της περιουσίας των, αφού αυτά τα κτήματα δεν μπορούν να προσαρτηθούν στο αυτοκρατορικό ταμείο, διότι ήδη ανήκουν εις αυτόν- , ότι αν έχουν επιχειρήσει τέτοιο αδίκημα, αντίθετα σε αυτό που έχουμε ορίσει, και αν ο δράστης δεν τιμωρήθηκε αμέσως τη στιγμή που τα διέπραττε αυτά, τα πρόσωπα αυτά θα υπόκεινται σε όλες τις απώλειες περιουσιών και τις τιμωρίες που ορίζονται απ’ τα παλαιά διατάγματα. Ειδικότερα όμως με το νόμο αυτό ορίζουμε και επικυρώνουμε πιο αυστηρές τιμωρίες κατά των διοικητών. Γιατί αν όλες οι προαναφερθείς νόμοι δεν εφαρμοστούν με επιμέλεια και προσοχή, οι διοικητές θα πληρώσουν όχι μόνο το πρόστιμο που είχε οριστεί εναντίον τους, αλλά αυτό που είχε θεσπιστεί εναντίον των δραστών. Ωστόσο αυτά τα πρόστιμα δεν θα ανακαλούνται στην περίπτωση προσώπων που τιμωρήθηκαν δίκαια με την επιβολή αυτών των προστίμων, εξαιτίας της ιεροσυλίας τους». (395 μ.Χ. Αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος «Προς Ρουφίνο, Έπαρχο Πραιτωρίου Ανατολής», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 10. 13)
«Τα προνόμια που είχαν δοθεί με τους παλιούς νόμους σε ιερείς, μινίστρους, πρεφέκτους ή ιεροφάντες των παλαιών μυστηρίων, γνωστούς με αυτά ή άλλα ονόματα, θα καταργηθούν εντελώς. Τα πρόσωπα αυτά δεν θα είναι μεταξύ των τυχερών που προστατεύονται με τέτοια προνόμια, αφού τα επαγγέλματά τους είναι παράνομα». (396 μ.Χ. Αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος «Προς Καισάριο, Έπαρχο Πραιτωρίου», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 10. 14)
«Όσοι ναοί βρίσκονται στην επαρχία θα καταστραφούν χωρίς φασαρία και οχλαγωγία. Γιατί μόνο όταν θα έχουν γκρεμιστεί και εξαλειφθεί από προσώπου γης, θα έχει καταστραφεί και η υλική βάση επάνω στην οποία στηρίζονται οι δεισιδαιμονίες». (399 μ.Χ. Αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος «Προς Ευτυχιανόν, Έπαρχο Πραιτωρίου», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 10. 16)
«Αυτά τα άτομα που έχουν μολυνθεί από την ψευδή πίστη των ειδωλολατρών ή έχουν συμμετάσχει στις εγκληματικές ειδωλολατρικές τελέσεις, δηλαδή οι Εθνικοί, δεν θα γίνονται δεκτοί στην υπηρεσία Μας και δεν θα τιμούνται με διοικητικά ή δικαστικά αξιώματα». (316 μ.Χ. Αυτοκράτορες Ονώριος και Θεοδόσιος «Προς Αυρηλιανό, Έπαρχο Πραιτωρίου», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 10. 21)
«Απαγορεύεται σε όλους να επιμένουν σε άθλιες ειδωλολατρικές απόψεις, να προσφέρουν καταραμένες θυσίες και να συμμετάσχουν σε άλλες καταδικασμένες, με παλαιότερες αποφάσεις, τελετές. Διατάσσουμε ότι όλα τα ιερά και οι ναοί τους, που βρίσκονται ακόμη άθικτα, θα καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και θα εξαγνιστούν με ύψωση εκκλησίας. Ας γνωρίσουν όλοι ότι αν, με αποδείξεις και ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί ότι κάποιος έχει παραβιάσει το νόμο αυτό, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου». (14 Νοεμβρίου 435 μ.Χ. Αυτοκράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντιανός «Προς Ισίδωρον, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής», Θεοδοσιανός Κώδιξ, 10. 25)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟ ΚΩΔΙΚΑ
«Επιθυμούμε να σφραγισθούν όλοι οι Ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης, καθώς και ν’ απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς για να μη διαπραχθεί το κακούργημα της ειδωλολατρίας. Διατάσσουμε επίσης την πλήρη αποχή από τις θυσίες. Και αν κάποιος με κάποια δύναμη παραβεί αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό, ομοίως δε, καθώς και με κατάσχεση της περιουσίας τους, θα τιμωρηθούν όλοι οι διοικητές των επαρχιών που θ’ αμελήσουν να τιμωρήσουν αυτά τα αδικήματα» (Δεκέμβριος 354 μ.Χ. Αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Β’ «Προς Ταύρον, Έπαρχον του Πραιτωρίου της Ανατολής», Ιουστινιάνειος Κώδικας, 11.5)
«Διατάσσουμε να προσαρτηθούν στο αυτοκρατορικό ταμείο όσοι τόποι υπάγονταν προηγουμένως στο θρησκευτικό σφάλμα των παλαιών. Αυτά όμως που σε οποιοδήποτε μέρος είχαν περιέλθει σε κάποια πρόσωπα, είτε ως δωρεά προηγουμένων ηγεμόνων είτε ως δική μας παραχώρηση, θα παραμείνουν ως μέρος της δικής τους περιουσίας έπ’ άπειρον. Αυτά βεβαίως που με πολλά διατάγματα έχουμε χαρίσει στη σεβαστή Εκκλησία, αυτοδικαίως θα τα διεκδικεί αυτή». (415 μ.Χ. Αυτοκράτορες Ονώριος και Θεοδόσιος «Προς Δήμο Καρχηδονίων», Ιουστινιάνειος Κώδικας, 11.5)
«Κανείς δεν θα τιμήσει και δεν θα λατρέψει σε ναούς, οι οποίοι έχουν ήδη κλείσει. Από τώρα και στο εξής δεν θα αποδίδονται οι τιμές που αποδίδονταν προηγουμένως σε ανόσια και μιαρά αγάλματα. Δεν θα στολίζονται με στεφάνια οι ανόσιοι ναοί, δεν θα ανάβονται ανόσιες φωτιές, δεν θα καίγονται θυμιάματα, δεν θα σφαγιάζονται θύματα, ούτε θα βρέχονται τα πάτερα με κρασιά για να διαπράττονται την ιεροσυλία αυτής της θρησκείας. Επίσης όποιος τελέσει θυσία, ενάντια στους αυτοκρατορικούς νόμους Μας και τις απαγορεύσεις των ιεροτάτων παλαιών διαταγμάτων, και κατηγορηθεί δημοσίως και μπροστά σε δικαστή ότι έχει διαπράξει τέτοια εγκλήματα, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου και προγραφή της περιουσίας του. Ας γνωρίσουν οι αξιωματούχοι ότι θα έχουν την ίδια ποινή με αυτούς που θυσιάζουν, αν εξακολουθούν να εορτάζουν παράνομες θυσίες που καταδικάζονται ρητώς. Διότι, αν κάποιος αξιωματούχος αποκαλυφθεί ότι έχει διαπράξει τέτοιο έγκλημα, θα υποχρεωθεί να πληρώσει ο ίδιος στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα χρυσές λίβρες και πενήντα λίβρες τα μέλη της ακολουθίας του». (451 μ.Χ. Αυτοκράτορες Βαλεντινιανός και Μαρκιανός «Προς Παλλάδιο, Έπαρχο Πραιτωρίου», Ιουστινιάνειος Κώδικας, 11.7)
«Τέτοιου είδους πράξεις (σ.σ: ειδωλολατρίας) αν εξακολουθούν να συμβαίνουν (ή καταγγελθεί ότι συμβαίνουν) ακόμα και σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο των ιερώτατων ανδρών (δηλαδή των ιερέων της Χριστιανικής Εκκλησίας) ενώ ο ιδιοκτήτης τους, που έδωσε τη συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος, θα αποπεμφθεί από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάσει την περιουσία του και αφού υποστεί βασανισμό με μεταλλικά όργανα, θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία». (472 μ.Χ. Αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος «Προς Διόσκουρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου», Ιουστινιάνειος Κώδικας, 11.8)
«Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με το νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας έτσι ώστε να μη συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν να τιμωρούνται. Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε σε πρόσωπα ή τόπους, που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού. Όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ’ αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη. (Νομοκάνων 6,3. Ο συγκεκριμένος νόμος θεωρείται νομοθέτημα του Ιουστινιανού. Ιουστινιάνειος Κώδικας 11.9)
«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάφτισμα) διακατεχόμενοι την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό μας, αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας. Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάφτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερώτατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως,θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν (σ.σ: να ζητήσουν μόνοι τους δηλαδή το σωτήριο βάπτισμα) δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας,ούτε κινητής ούτε ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από τη νόσο και τη μανία (μάθησης) των ανόσιων των Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη διαφθείρουν πια τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν φανεί λοιπόν κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεν τρέξει στις άγιες εκκλησίες μας μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές. Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όσα δε είναι μεγαλύτερα στην ηλικία θα πρέπει να συχνάζουν στις ιερώτατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους θείους (σ.σ: εβραιο-βιβλικούς) κανόνες. Αφού δε εννοήσουν και αποβάλλουν την παλαιά (σ.σ: αρχαιο-ελληνική) πλάνη, θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και στη συνέχεια να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθόδοξων χριστιανών. Όσων δε έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν προσχήματα (προσποιούμενοι τους πιστούς) ήλθαν ή πρόκειται να έρθουν να βαφτιστούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά τους δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες,αφού είναι φανερό,ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη.
Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλιτήριους Έλληνες». (Ιουστινιάνειος κώδικας 1.11.10)
.."Πράμματα για τους Έλληνες έμαθα πολλά" μας είπε.
Ο,τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, αυτοί τόχουνε κιόλας πράξει! Σοφία, γενναιότητα-αλλά μαζί: και φλυαρία άσκοπη, και προδοσία!
Εβγαλαν άντρες σπάνιους-αλλά τους σκότωσαν οι ίδιοι!
Ειχαν ανθρώπους δίκαιους-αλλά τους εξορίσαν!
(Η πολλή αρετή πάντα τους προξενούσε πλήξη!)
Γενναίοι-όποτε ξένοι πάτησαν τη χώρα τους-μα μόλις διώχναν τους εχθρούς, συνέχιζαν το σκοτωμό αναμεσά τους ! . . Τι να σας πώ ! . . Πράμματα για τους Ελληνες έμαθα πολλά-μα λίγα μπόρεσα να καταλάβω! . . O Μακρυγιάννης: «παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να φάνε τους Έλληνες και δεν μπορούνε, τρώνε από μας και μένει και μαγιά».
Κι όπως λέει ένας φίλος: Παρά τις (αθρησκευτικές ή αν θελετε αγνωστικιστικές) πεποιθήσεις μου, καμιά φορά εύχομαι πάντα να μπορέσω να πειστώ ότι έχω άδικο και να πιστέψω τους συνομιλητές μου. Κυρίως για τους δικούς μου ανθρώπους που τους στενοχωρώ. Όμως ανέκαθεν ήμουν αμφισβητίας και Εικονοκλάστης. Έτοιμος πάντα για τον αντίλογο, πρός εύρεσιν Αληθείας. Έτσι ήταν περίπου αναμενόμενο ότι κάποτε θα ερχόταν και η στιγμή τής θρησκευτικής αμφισβήτησης.
Απλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς!». Κι εγώ..επίοης.
