ΔΕΝ ΘΑ

Να θυμάστε

Gorgias φλεγόμενος

Στίγμα Θέσεων

Κάρ.Παπούλιας 24.07.08

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

Κλίκαρε στο Οριζόντιο μενού, για:

Οι 9 τελευταίες αναρτήσεις μου

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

25η Μαρτίου 1821 - Πατριαρχική Αποκήρυξη-Αφορισμός της επανάστασης

Για να μην ξεχνιώμαστε κιόλας σας το θυμίζω!!!   
αωκα' εν μηνί Μαρτίω (Μάρτιος 1821)
Το υπογράψανε στην Αγία Τράπεζα, αυτοί με τα δήθεν "ματωμένα ράσσα" που αφορίζανε.

Ελλάς - Ελλήνων - Ταλιμπάν? 


Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης

Οι τω καθ' ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερώτατοι μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί, και εντιμότατοι κληρικοί της καθ' ημάς του Χριστού μεγάλης εκκλησίας και εκάστης επαρχίας ευλαβέστατοι ιερείς και οσιότατοι ιερομόναχοι, οι ψάλλοντες εν ταις εκκλησίαις της Πόλεως, του Γαλατά και όλου του Καταστένου και απανταχού, και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, τέκνα εν Κυρίω ημών αγαπητά, χάρις είη υμήν και ειρήνη παρά Θεού, παρ' ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρεσις.

Η πρώτη βάσις της ηθικής, ότι είναι η προς τους ευεργετούντας ευγνωμοσύνη είναι ηλίου λαμπρότερον και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί είναι ο κάκιστος των ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένην και παρά των ιερών γραφών και παρ' αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν δε η αχαριστία ήναι συνωδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον την κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας, τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθεον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμή υπό Θεού τεταγμένη' όθεν και πας ο αντιττατόμενος αυτή τή θεόθεν εφ' ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε.

Και τα δύο ταύτα ουσιώδη και βάσιμα ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτατα και αλαζονείαν ο, τε προδιορισθείς της Μολδαυίας ηγεμών ως μηώφειλε, Μιχαήλ, και ο του γνωστού αγνώμονος και φυγάδος Υψηλάντου αγνώμων υιός Αλέξανδρος Υψηλάντης. Εις όλους τους ομογενείς μας είναι γνωστά τα άπειρα ελέη, όσα η αένναος της εφ' ημάς τεταγμένης κραταίας βασιλείας πηγή εξέχεεν εις τον κακόβουλον αυτόν Μιχαήλ' από μικρού και ευτελούς τον ανύψωσεν εις βαθμούς και μεγαλεία' από αδόξου και ασήμου τον προήγαγεν εις δόξας και τιμάς' τον επλούτισε, τον περιέθαλψε, τέλος πάντων τον ετίμησε και με τον λαμπρότατον της ηγεμονίας αυτής θρόνον και τον κατέστησεν άρχοντα λαών.

Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας. Διά να δυνηθώσι δε τρόπον τινά να ενθαρρύνωσι τους ακούοντας μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως, προβαλλόμενοι, ότι και αυτή είναι σύμφωνος με τους στοχασμούς και τα κινήματά των' πρόβλημα διόλου ψευδές και ανύπαρκτον, και μόνον της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημά τε και αποκύημα' επειδή, εν ω το τοιούτον είναι αδύνατον ηθικώς και πολλής προξένον μομφής εις την ρωσσικήν αυτοκρατορίαν, και ο ίδιος ενταύθα εξοχώτατος πρέσβυς αυτής έδωκεν έγγραφον πληροφορίαν, ότι ουδεμίαν ή είδησιν ή μετοχήν έχει το ρωσσικόν κράτος εις αυτήν την υπόθεσιν, καταμεμφόμενον μάλιστα και αποτροπιαζόμενον του πράγματος της βδελυρίαν' και προσεπιπλέον η αυτού εξοχότης ειδοποίησεν εξ επαγγέλματος τα διατρέχοντα, υπομνήσας το βασίλειον κράτος, ότι ανάγκη πάσα να φροντίση ευθύς εξ αρχής τον αποσκορακισμόν και την διάλυσιν των τοιούτων κακών' και τόσον εκ της ειδοποιήσεως τάυτης, όσον και από τα έγγραφα, τα οποία επιάσθησαν από μέρους των μουχαφίσιδων των βασιλικών σερχατίων, και από άλλους πιστούς ομογενείς επαρρησιάσθησαν, έγεινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου.

Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ' εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία.

Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθεοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας εναντίον των ομογενών μας υπηκόων της, και σπεύδοντες να επιφέρωσι κοινόν και γενικόν τον όλεθρον εναντίον παντός του γένους. Και αγκαλά είναι γνωστόν, ότι, όσοι είναι κατηρτισμένοι τω όντι εις την ευσέβειαν, όσοι νουνεχείς και τίμιοι και των ιερών κανόνων και θείων νόμων ακριβείς φύλακες δεν θέλουν δώσει ευηκοιαν εις τας ψευδολογίας των αχρείων εκείνων και κακόβουλων' επειδή όμως είν' ενδεχόμενον να σηνηρπάσθησάν τινές και παρασυρθώσι και άλλοι, διά τούτο προκαταλαμβάνοντες εκ προνοίας εκκλησιαστικής υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα σωτήρια, και γράφοντες μετά των περί ημας ιερωτάτων συναδελφών, του μακαριωτάτου πατριάρχου των Ιεροσολύμων, των εκλαμπροτάτων και περιφανεστάτων προυχόντων του γένους, των τιμιωτάτων πραγματευτών, των αφ' εκάστου ρουφετίου προκριτωτέρων και όλων των εν τη βασιλευούση ορθοδόξων μελών εκάστης τάξεως και εκάστου βαθμού, συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι, τοις ηγουμένοις των ιερών μοναστηρίων, τοις ιερεύσι των εκκλησιών, τοις πνευματικοίς πατράσι των ενοριών, τοις προεστώσι και ευκαταστάτοις των κωμοπόλεων και χωρίων, και πάσιν απλώς τοις κατά τόπον προκρίτοις να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων, και να τους αποδείξετε και να τους στηλιτεύσετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας, και να προσέχετε όσον το δυνατόν εις τας απάτας αυτών και ραδιουργίας, γινώσκοντες, ότι η μόνη απόδειξις της αθωότητος των είναι να εμφανίσωσιν όσα γράμματα λάβωσι τυχόν εις χείρας περί της αυτής υποθέσεως, ή ειδήσεις μάθωσι, και να παρρησιάσωσιν οι μεν ενταύθα εν βασιλευούση προς ημάς, οι δ' εν τοις έξω μέρεσιν εις τους κατά τόπον αρχιερείς και τους διοριζομένους παρ' ημών εκκλησιαστικούς εξάρχους και τους βασιλικούς εξουσιαστάς και διοικητάς, δηλοποιούντες και παραδίδοντες και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελαν φωραθή ότι ενεργούν ανοίκεια του ρεαγιαδιακού χαρακτήρος' καθότι οι τοιούτοι διαταράττουσι την γενικήν ησυχίαν, και κατακρημνίζουσι τους αδυνάτους και αθώους ομογενείς μας εις της απωλείας το βάραθρον.

Και τόσον υμείς οι αρχιερείς, οι μοναστηριακοί, οι ιερωμένοι, και οι προεστώτες και ευκατάστατοι και πρόκριτοι εκάστου τόπου με την άγρυπνον προσοχήν σας, όσον και οι λοιποί εκάστης τάξεως και βαθμού άνθρωποι με τας εκ μέρους σας αδιαλείπτους συμβουλάς και νουθεσίας, και κατά τας πατρικάς και προνοητικάς εκκλησιαστικάς ημών οδηγίας και παραινέσεις να γενήτε εδραίοι και αμετακίνητοι επί του κέντρου του ρεαγιαλικίου, και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ' ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, και να αποδεικνύετε εντελώς με όλα τα πραγματικά της ειλικρινείας σημεία' καθότι η μετ' ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν, και την προς τας θείας αυτού εντολάς και τας υπαγορεύσεις των θείων νόμων και ιερών κανόνων υπακοήν, και την ευγνωμοσύνην της καρδίας ημών διά τ' άπειρα ελέη, οπού απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας.

Επειδή δε προς τοις άλλοις εγένετο γνωστόν, ότι οι το σατανικόν της δημεγερσίας φρόνημα επινοήσαντες, και εταιρίαν τοιαύτην συστησάμενοι προς αλλήλους συνεδέθησαν και με τον δεσμόν του όρκου, γινωσκέτωσαν, ότι ο όρκος αυτός είναι όρκος απάτης, είναι αδιάκριτος, και όμοιος με τον όρκον του Ηρώδου, όστις, διά να μη φανή παραβάτης του όρκου του, απεκεφάλισεν Ιωάννην τον βαπτιστήν. Αν ήθελεν αθετήσει τον παράλογον όρκον του, τον οποίον επενόησεν η άλογος επιθυμία του, έζη βέβαια τότε ο θείος πρόδρομος' ώστε ενός απλού όρκου επιμονή έφερε τον θάνατον του προδρόμου. Η επιμονή άρα του όρκου εις διατήρησιν των υποσχεθέντων παρά της φατρίας αυτής, πραγματευομένης ουσιωδώς την απώλειαν ενός ολοκλήρου γένους, πόσον είναι ολεθρία και θεομίσητος είναι φανερόν' εξ εναντίας, η αθέτησις του όρκου αυτού, απαλλάττουσα το γένος εκ των επερχομένων απαραμυθήτων δεινών, είναι θεοφιλής και σωτηριώδης. Διά τούτο τη χάριτι του παναγίου Πνέυματος έχει η εκκλησία αυτόν διαλελυμένον, και αποδέχεται και συγχωρεί εκ καρδίας τους μετανοούντας και επιστρέφοντας, και την προτέραν απάτην ομολογούντας, και το πιστόν ρεαγιαλίκι αυτών εναγκαλιζομένους ειλικρινώς.

Ταύτα αμέσως να κοινολογήσετε εις όλους του γνωστούς σας, και να κατασταθήτε όλοι προσεκτικώτεροι, ανατρέποντες και διαλύοντες ως αραχνιώδη υφάσματα, όσα η απάτη και η κακοβουλία των πρωταιτίων εκείνων καθ' οιονδήτινα τρόπον συνέπλεξε. Επειδή, εάν, ο μη γένοιτο, δεν ήθελε καθαρισθή η θανατηφόρος αύτη λύμη, και φωραθώσί τινες τολμώντες εις επιχειρήματα εναντία των καθηκόντων του ρεαγιαλικίου, κοντά οπού οι τοιούτοι έχουσι να παιδευθώσι χωρίς ελέους και οικτιρμών (μη γένοιτο, Χριστέ βασιλεύ!) αμέσως θέλει εξαφθή η δικαία οργή του κράτους του καθ' ημών, και ο θυμός τής εκδικήσεως γενικός των εχλιϊσλάμιδων, και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα αδίκως και παραλόγως, καθώς αποκριματίστως ταύτα πάντα διεσάλπισεν η κραταιά και αήττητος βασιλεία διά του εκδοθέντος και επ' ακροάσει κοινή ημών αναγνωσθέντος υψηλού βασιλικού προσκυνητού ορισμού.

Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρέυει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς' ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας' ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων, ως καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ως εναντίοι ηθικών και πολιτικών όρων, ως την απώλειαν των αθώων και ανευθύνων ομογενών μας ασυνειδήτως τεκταινόμενοι, αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν του λοιπού, αν μη θελήσωσιν εννοήσαι την αρπαγήν και απάτην, και επιστραφήναί τε και βαδίσαι την ευθείαν της σωτηρίας οδόν, αν δεν αναλάβωσιν, ό εστι, τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιαδικού αυτών επαγγέλματος.
Τα αυτά δε και κατά της αρχιερωσύνης σας και ιερωσύνης σας επανατείνομεν, εαν μη βαδίσετε, εις όσα εν Πνέυματι αγίω αποφαινόμεθα δια του παρόντος εκκλησιαστικώς, εαν δεν δείξετε εν έργω την επιμέλειάν σας και προθυμίαν εις την διάλυσιν των σκευωριών, εις την αναστολήν των καταχρήσεων και αταξιών, εις την επιστροφήν των πλανηθέντων, εις την άμεσον και έμμεσον καταδρομήν και εκδίκησιν των επιμενόντων εις τα αποστατικά φρονήματα, εαν δεν συμφωνήσετε τη εκκλησία του Θεού, και, εν ενί λόγω, εαν καθ' οιονδήτινα τρόπον δολιευθήτε και κατενεχθήτε κατά της κοινής ημών ευεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δύναμει του πανάγιου Πνέυματος εκπτώτους του βαθμού της αρχιεροσύνης και ιερωσύνης και το πυρί της γεέννης ενόχους, ως την κοινήν του γένους απώλειαν προτιμήσαντας. Ούτω τοίνυν γινώσκοντες, ανανήψατε προς Θεού και ποιήσατε καθώς γράφομεν εκκλησιαστικώς και γενικώς παρακελευόμεθα, και μη άλλως εξ αποφάσεως, ότι περιμένομεν κατά τάχος την αισίαν των γραφομένων αποπεράτωσιν, ίνα και η του θεού χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών.
αωκα' εν μηνί Μαρτίω.


Υπεγράφη συνοδικώς επάνωθεν του ιερού θυσιαστηρίου παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των συναδέλφων αγίων αρχιερέων.

Ο πατριάρχης Κων/πόλεως αποφαίνεται
Ο Ιεροσολύμων Πολύκαρπος συναποφαίνεται
Ο Καισαρίας Ιωαννίκιος
Ο Νικομηδείας Αθανάσιος
Ο Δέρκων Γρηγόριος
Ο Αδριανουπόλεως Δωρόθεος
Ο Βιζύης Ιερεμίας
Ο Σίφνου Καλλίνικος
Ο Ηρακλείας Μελέτιος
Ο Νικαίας Μακάριος
Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ
Ο Βερροίας Ζαχαρίας
Ο Δυδιμοτείχου Καλλίνικος
Ο Βάρνης Φιλόθεος
Ο Ρέοντος Διονύσιος
Ο Κυζίκου Κωνστάντιος
Ο Χαλκηδόνας Γρηγόριος
Ο Τουρνόβου Ιωαννίκιος
Ο Πισειδίας Αθανάσιος
Ο Δρύστας Άνθιμος
Ο Σωζοπόλεως Παΐσιος
Ο Φαναρίου και Φερσάλων Δαμασκηνός
Ο Ναυπάκτου και Άρτης Άνθιμος

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι 2.600 ετών &... Ελληνίδα!

  Τα δημοφιλή παραμύθια και οι πατροπαράδοτες περιγραφές  που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά 
πηγάζουν από την αρχαιότητα.
  Ανθρωπολόγοι και βιολόγοι ένωσαν τις δυνάμεις τους για να αποφανθούν τη προέλευσή τους και εστίασαν τη προσοχή τους στις παραλλαγές που μεταφέρονται από τον ένα πολιτισμό στον άλλο.

 Οι ερευνητές υιοθέτησαν τεχνικές από τη βιολογία προκειμένου να δημιουργήσουν το οικογενειακό δέντρο ζωής της κάθε υπόθεσης ξεχωριστά. 
Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι, η Σταχτοπούτα αλλά κυρίως η Κοκκινοσκουφίτσα και άλλοι παιδικοί ήρωες  πρωταγωνίστησαν και τράβηξαν τα βλέμματα των επιστημόνων επάνω τους. 
 
Το συμπέρασμα που προέκυψε από τη χρονοβόρα διαδικασία είναι ότι το κάθε τμήμα της πλοκής προέρχεται από έναν ενιαίο, κοινό απόγονο. 
Κοκκινοσκουφίτσα ετών 2.600!
  Ο Dr Jamie Tehrani, πολιτισμιολόγoς - ανθρωπολόγος στο πανεπιστήμιο Durham και η ομάδα του εξέτασαν προσεκτικά 35 εκδοχές της ... γνωστής σε μικρούς και μεγάλους Κοκκινοσκουφίτσας.
  Η ευρωπαϊκή διήγηση παρουσιάζει την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, που ο κακός λύκος μεταμφιεσμένος ως τη αγαπημένη της γιαγιούλα, προσπαθεί να της κάνει κακό. Η κινέζικη πάλι αντικαθιστά το επικίνδυνο ζώο σε πελώρια και πανούργα τίγρη. Στο Ιράν εξαιτίας θρησκευτικών προκαταλήψεων στην υπόθεση πρωταγωνιστεί αγόρι.

  Αντίθετα λοιπόν με την άποψη ότι το παραμύθι, που συνοδεύει τους μικρούς φίλους σε όλα τα παιδικά τους γεύματα, παρουσιάστηκε τον 17 αιώνα, ο Dr Tehrani υποστηρίζει ακράδαντα ότι όλες αυτές οι αλλοιώσεις έχουν έναν κοινό πρόγονο άνω 2 600 ετών.
  "Με τη πάροδο του χρόνου τα πασίγνωστα και λατρεμένα παραμύθια έχουν εξελιχθεί όπως ακριβώς ένας ανθρώπινος οργανισμός. Η παλαιότερη ιστορία που ανακαλύψαμε αφορά ένα μύθο του Αισώπου που χρονολογείται το 6 π.Χ. αιώνα. Είμαστε σίγουροι πως κάπου εκεί βρίσκεται και ο εν λόγο πρόγονος, ο οποίος πηγάζει από την υπόθεση: "Ο Λύκος και τα παιδιά". Κατά τη διάρκεια της μελέτης αυτής βρήκαμε οτι οι ιστορίες από την Αφρική, την Ιαπωνία, τη Κορέα, τη Κίνα έχουν ομοιότητες ακόμα και στην εξέλιξη τους...".
  Σύμφωνα με την έρευνα, λοιπόν, ο προπάππος της Κοκκινοσκουφίτσας- όπως και όλων σχεδών των παραμυθιών- ήταν ο Αίσωπος! 
Ποιος ήταν ο Αίσωπος.
  Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός, κορυφαίος της "διδακτικής μυθολογίας"
Τα στοιχεία που υπάρχουν για τη ζωή του δεν είναι συγκεκριμένα και γι αυτό από πολλούς αμφισβητείται ακόμη η ύπαρξή του.  Οι μύθοι του ήταν πάντα προφορικοί, με συνέπεια να μην έχει σωθεί ούτε μία γραπτή καταγραφή τους!

 Η δράση του τοποθετείται τον 6ο αιώνα π.Χ. και κατά πάσα πιθανότητα γεννήθηκε από οικογένεια δούλων, το 625 π.Χ. στη Φρυγία. Ο θάνατός του πιθανολογείται πως έγινε στους Δελφούς, όταν το 560 π.Χ. τον έστειλε εκεί ο βασιλιάς Κροίσος γα να λάβει χρησμό από το μαντείο. Κατηγορήθηκε για ιεροσυλία, καταδικάστηκε σε θάνατο και γκρεμίστηκε από τη κορφή του Παρνασσού!!
Αποθηκευμένα στους εγκεφάλους μας, τα παραμύθια!
  Ο καθηγητής γερμανικών στο πανεπιστήμιο της Μινεσότα Tzak Zipes, ο οποίος έχει αφιερώσει ένα μεγάλο τμήμα της ζωής του αναζητώντας την προέλευση των παραμυθιών που γοητεύουν όλα τα παιδάκια ανεξαρτήτου ηλικίας, θρησκείας, καταγωγής μιλά για την εξαιρετική ποιότητα της έρευνας αυτής:
  "Θεωρώ πως όλες οι ιστορίες αυτές μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς να εξηγήσουν με κατανοητό τρόπο το κίνδυνο και τις βίαιες πράξεις που ολοένα και αυξάνονται. Είναι σαφές πως η προσαρμογή τους έχει άμεση σχέση με το περιβάλλον μας . Για το λόγο αυτό όλες οι πληροφορίες μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και  αποθηκεύονται στους εγκεφάλους. 
Με αυτόν τον τρόπο οι μύθοι του Αισώπου, έχουν "ταξιδέψει" σε όλον τον κόσμο και προσαρμοσμένοι στην σύγχρονη εποχή, είναι ακόμα και σήμερα ανάμεσά μας!"
πηγη

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Τείχος από την εποχή των Παγετώνων.. στη Θεόπετρα Καλαμπάκας

Είκοσι τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, οι κάτοικοι ενός σπηλαίου προσπάθησαν να προστατευθούν από το ψύχος ή από τα άγρια ζώα, ή και τα δύο, κατασκευάζοντας έναν λιθοσωρό. Αυτό το τεχνικό έργο είναι, όπως όλα δείχνουν, το παλαιότερο στην Ελλάδα και ίσως στον κόσμο.  Και βρίσκεται στο προϊστορικό σπήλαιο της Θεόπετρας, κοντά στην Καλαμπάκα. 
 Μέση ηλικία 23.000 ετών έδειξε η επιστημονική έρευνα για τον λιθοσωρό - τείχος που βρίσκεται μέσα στο σπήλαιο της Θεόπετρας

Η χρονολόγηση του τεχνητού λιθοσωρού - τείχους, που περιορίζει την είσοδο του σπηλαίου κατά τα δύο τρίτα, έγινε με τη μέθοδο της Οπτικής Φωταύγειας και απέδωσε μια
μέση ηλικία 23.000 ετών
Η ηλικία συμπίπτει απόλυτα με την ψυχρότερη περίοδο της τελευταίας παγετώδους εποχής.

Η χρονολόγηση πραγματοποιήθηκε στο εργαστήριο Αρχαιομετρίας του κέντρου «Δημόκριτος» από την ερευνητική ομάδα του Ν. Ζαχαριά, επίκουρου καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και του δρος Ι. Μπασιάκου, διευθυντή ερευνών του ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος». 
Στο σπήλαιο πραγματοποιούνται ανασκαφές τα τελευταία 25 χρόνια, υπό τη διεύθυνση της δρος Νίνας Κυπαρίσση - Αποστολίκα, προϊσταμένης της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας Νοτίου Ελλάδος του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.

Ο λιθοσωρός είχε ανακαλυφθεί κατά την ανασκαφή του 2007, μελετήθηκε συστηματικά, και αναλύθηκε με όλες τις σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους. Κάτι που συμβαίνει συστηματικά με τα ευρήματα της συγκεκριμένης ανασκαφής, για την ερμηνεία των οποίων συνεργάζονται πολλοί επιστημονικοί κλάδοι, με πρωτοβουλία της κ. Κυπαρίσση.

Οπως σημειώνει η ίδια,
το σπήλαιο της Θεόπετρας «έχει πολλές και διαφορετικές περιόδους χρήσης. Υπάρχει μια περίοδος της Μέσης Παλαιολιθικής η οποία φτάνει τα 35.000 χρόνια πριν από σήμερα, ενώ το τελευταίο όριο προς τα πίσω πιθανόν κυμαίνεται από 75 έως 100, 110 χιλιάδες χρόνια πριν ή και παλαιότερα.
 
Σ’ αυτή την περίοδο φαίνεται πως είχε αρκετά καλό κλίμα. Υπάρχουν εκτεταμένες φωτιές, οι οποίες χρησιμοποιούνταν από τους κατοίκους και για να μαγειρεύουν ενδεχομένως, αλλά και για να στεγνώνουν το υγρό δάπεδο, γιατί μεγάλες ποσότητες νερού έμπαιναν από έξω».  Αγγελική Κώττη  akotti@pegasus.gr 

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Η Κραυγή των Πομάκων (Αγριάνων)

Δεν θέλουμε να μάθουμε τουρκικά κύριε πρωθυπουργέ.




ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΜΑΚΩΝ ΞΑΝΘΗΣ

Δεν θέλουμε να μάθουμε τουρκικά κύριε πρωθυπουργέ.

Την επιστολή έστειλαν στον πρωθυπουργό και την Άννα Διαμαντοπούλου

Επιστολή διαμαρτυρίας προς τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου απέστειλαν τα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου Πομάκων νομού Ξάνθης, τονίζοντας πως το επίσημο ελληνικό κράτος τους υποχρεώνει να μάθουν τουρκικά, μία γλώσσα που όπως τονίζουν «δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ».

Μεταξύ άλλων στην επιστολή τους τονίζουν:
«Το ελληνικό κράτος, παραβιάζοντας θεμελιώδη δικαιώματα που παρέχει το Σύνταγμά του και οι ευρωπαϊκές συνθήκες, αλλά και τα άρθρα 40 και 45 της συνθήκης της Λοζάνης, τα οποία παρέχουν στις μουσουλμανικές μειονότητες της Ελλάδας το δικαίωμα «να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των», στερεί από μας και τα παιδιά μας όχι μόνο το δικαίωμα της εκπαίδευσης στην μητρική μας γλώσσα, αλλά ακόμη και το πλέον στοιχειώδες δικαίωμα της αποκλειστικής εκπαίδευσης στην επίσημη γλώσσα του, την ελληνική, και μας επιβάλλει την υποχρεωτική εκπαίδευση σε μία ξένη γλώσσα, την οποία δεν μιλούμε και δεν επιθυμούμε να χρησιμοποιούμε, δηλαδή την τουρκική», τονίζουν τα μέλη του συλλόγου και προσθέτουν: «Εδώ και πολλές δεκαετίες συντελείται εις βάρος μας μία μορφωτική, γλωσσική και πολιτισμική γενοκτονία. Μία γενοκτονία εις βάρος αυτών των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων ανήκουν και τα μέλη του συλλόγου μας, που έχουμε το θάρρος να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Πομάκοι της Ελλάδας».

Και συνεχίζουν λέγοντας ότι ζητούν το αυτονόητο, δηλαδή όπως αναφέρουν ζητούν «Tο δικαίωμα ο γιος μας ο Μεχμέτ να μαθαίνει ό,τι μαθαίνει ο γιος σας ο Νίκος. Ζητάμε η κόρη μας η Φατμέ, όταν θα δώσει εξετάσεις για να περάσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, να έχει τις ίδιες γνώσεις, δεξιότητες και προοπτικές που θα έχει η κόρη σας η Άννα. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό τώρα, όταν στα πιο ευαίσθητα και κρίσιμα μαθησιακά χρόνια τους τα παιδιά μας διδάσκονται μια γλώσσα που δεν μιλούν και δεν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ στο σπίτι και στο πανεπιστήμιό τους;».

Οι αλήθειες για τα δημόσια σχολεία στα Πομακοχώρια με αριθμούς
Στην επιστολή του το Δ.Σ. του συλλόγου θυμίζει το παράδειγμα των δημόσιων (μη μειονοτικών) γυμνασίων και λυκείων στα Πομακοχώρια, για τα οποία όπως αναφέρεται, «ενώ ξεκίνησαν με 15 μαθητές και πόλεμο από πολλές πλευρές, τα σχολεία αυτά κατά το σχολικό έτος 2008-9 είχαν:
Γυμνάσιο Σμίνθης 145 μαθητές
Γυμνάσιο Γλαύκης 140 μαθητές
Λύκειο Γλαύκης 150 μαθητές
Τεχνικό Λύκειο Γλαύκης 60 μαθητές
Γυμνάσιο Θερμών 25 μαθητές
με αποτέλεσμα να μην επαρκούν οι κτιριακές εγκαταστάσεις τους. Η σιωπηλή ή φανερή, σκόπιμη ή μη σκόπιμη, άρνηση ή αδράνεια του υπουργείου Παιδείας, των αρμοδίων φορέων της Α/βάθμιας Εκπαίδευσης και εν τέλει του ελληνικού κράτους της στοιχειώδους δημοτικής εκπαίδευσης των παιδιών μας αποκλειστικά στην ελληνική γλώσσα ή στην ελληνική και στην πομακική ως μητρική τους, αποτελεί στην πραγματικότητα άρνηση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού των Πομάκων, του δικαιώματός μας στην παιδεία και στην μόρφωση, της αξιοπρέπειάς μας ως πολιτών αυτής της χώρας. Γι' αυτό πρέπει η ελληνική Πολιτεία να βρει τον τρόπο και τα μέσα να αλλάξει άμεσα αυτήν την κατάσταση και να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά μας.

Δεν αρνούμαστε σε κανέναν από τους Πομάκους της πατρίδας μας το δικαίωμα να στέλνει τα παιδιά του στα μειονοτικά σχολεία για να μορφώνονται και στην τουρκική γλώσσα, ακόμη και εάν αυτός δεν την μιλά στο σπίτι του, εφόσον φυσικά επιθυμεί εκπαίδευση και στην τουρκική γλώσσα. Ζητούμε όμως και εμείς από το ελληνικό κράτος, αλλά και από όλους τους συμπατριώτες μας μουσουλμάνους και μη, πομακόφωνους, τουρκόφωνους και ελληνόφωνους, ανεξάρτητα αν οι ίδιοι αισθάνονται φυλετικά Έλληνες, Τούρκοι ή Πομάκοι, να σεβαστούν το δικαίωμά μας να μορφώνονται τα παιδιά μας αποκλειστικά στην ελληνική γλώσσα ή στην ελληνική και στην μητρική μας γλώσσα, την πομακική. Όποια δικαιώματα απολαμβάνουν και ζητούν οι τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι της Ελλάδας για την γλώσσα και παιδεία τους, τα ίδια δικαιώματα ζητούμε και εμείς για τους πομακόφωνους μουσουλμάνους της Ελλάδας, μία μεγάλη μερίδα των οποίων εκπροσωπούμε.

Τι ζητούν οι Πομάκοι της Ξάνθης
1. Την ίδρυση δημόσιων, μη μειονοτικών, σχολείων σε όλα τα πομακοχώρια και την παράλληλη λειτουργία τους με τα μειονοτικά. Τελικός στόχος της ελληνικής Πολιτείας θα πρέπει να είναι να προσφέρει σε κάθε Πομάκο, ανεξάρτητα του τι αισθάνεται φυλετικά, το δικαίωμα να επιλέξει την γλώσσα στην οποία θα μορφωθεί το παιδί του. Έτσι, όσοι γονείς επιθυμούν αποκλειστικά ελληνική Παιδεία για τα παιδιά τους, θα μπορούν να τα στέλνουν στο δημόσιο σχολείο και όσοι θέλουν να μορφωθούν τα παιδιά τους και στα τουρκικά, να τα στέλνουν στο υπάρχον μειονοτικό.

2. Την εισαγωγή στα δημόσια δημοτικά σχολεία της Θράκης της διδασκαλίας του Κορανίου για τους μουσουλμάνους μαθητές.

3. Την γενίκευση της προσχολικής αγωγής στην ελληνική γλώσσα, με την ίδρυση παιδικών βρεφονηπιακών σταθμών και δημόσιων νηπιαγωγείων σε όλα τα πομακοχώρια.

4. Την άμεση λειτουργία των τεσσάρων δημόσιων ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων, που ορθώς έπραξε και ίδρυσε ο προκάτοχός σας στο υπουργείο Παιδείας στα τέσσερα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης. Αναμένουμε από εσάς την υλοποίηση της λειτουργίας των τεσσάρων αυτών σχολείων που έχουν συσταθεί.

5. Την άμεση ικανοποίηση του αιτήματος των κατοίκων της Μάνταινας, που εκκρεμεί από το 2006, για ίδρυση δημόσιου (μη μειονοτικού) σχολείου.

6. Την δημιουργία πιλοτικών σχολείων, όπου τα παιδιά θα διδάσκονται την μητρική τους γλώσσα (πομακική) και πολιτισμό, παράλληλα με την ελληνική. Η καταγραφή της έχει ήδη προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ σήμερα πλέον υπάρχουν και Πομάκοι, αλλά και μη Πομάκοι (χριστιανοί) εκπαιδευτικοί, με γλωσσολογική παιδεία και επαρκή γνώση της πομακικής γλώσσας, οι οποίοι μπορούν να αναλάβουν το έργο της διδασκαλίας της στα σχολεία, έστω και μέσω πιλοτικών προγραμμάτων. Στα ίδια σχολεία να χρησιμοποιείται η πομακική, παράλληλα με την ελληνική κατά την υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων και σχολικών δραστηριοτήτων.

7. Την επίσημη και συστηματική καταγραφή της πομακικής γλώσσας από το ελληνικό κράτος, από επιτροπή επιστημόνων που διαθέτουν την σχετική παιδεία και γνώση, με την επίσημη καθιέρωση ειδικού αλφαβήτου, με βάση το ελληνικό αλφάβητο, προκειμένου να διδαχθεί στα σχολεία, αλλά και να χρησιμοποιείται δημόσια παράλληλα με την ελληνική, για να καλύψει τις ανάγκες διγλωσσίας. Στην καταγραφή της πομακικής μπορούν και πρέπει να συμμετέχουν και αρμόδια τμήματα πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (Α.Π.Θ., Δ.Π.Θ., ΕΠΑΘ).

8. Την συνεργασία της ελληνικής Πολιτείας με τον σύλλογό μας για την επίσημη καταγραφή και είσοδο της πομακικής γλώσσας στα σχολεία και στην δημόσια ζωή του τόπου, στην θέση της τουρκικής γλώσσας. Ο σύλλογός μας έχει υπόψη του κατάλληλα εκπαιδευμένα πρόσωπα και μπορεί να υποβάλει συγκεκριμένες προτάσεις στην ελληνική Πολιτεία για την υλοποίηση του σκοπού αυτού και είναι έτοιμος να συνεργαστεί μαζί της, προσφέροντας κάθε δυνατή βοήθεια.

9. Τον σεβασμό της Συνθήκης της Λωζάνης από το ελληνικό κράτος για την θρησκευτική (και όχι εθνική) μουσουλμανική μειονότητα των Πομάκων της Ελλάδας. Συγκεκριμένα το άρθρο 40 της συνθήκης προβλέπει: «Οι Τούρκοι υπήκοοι, οι ανήκοντες εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, . θα έχωσι ιδίως ίσον δικαίωμα να συνιστώσι, διευθύνωσι και εποπτεύωσι . σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια, μετά του δικαιώματος να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των.». Εξάλλου το άρθρο 45 της ίδιας συνθήκης προβλέπει: «τα αναγνωρισθέντα διά των διατάξεων του παρόντος τμήματος δικαιώματα εις τας εν Τουρκία μη μουσουλμανικάς μειονότητας, αναγνωρίζονται υπό της Ελλάδος εις τας εν τω εδάφει αυτής ευρισκομένας μουσουλμανικάς μειονότητας». Μητρική γλώσσα είναι για μας τα πομακικά, και όχι τα τουρκικά, που μας έχουν επιβληθεί. Μέχρι να αρχίσει η διδασκαλία της μητρικής μας γλώσσας δεν επιθυμούμε να την αντικαταστήσει καμία άλλη γλώσσα εκτός από την ελληνική.

Το υπόμνημα που υπογράφουν για το διοικητικό συμβούλιο του πολιτιστικού συλλόγου Πομάκων Νομού Ξάνθης ο πρόεδρος Ταχήρ Κόντε, η γραμματέα Αλιέ Εφέντη και ο ταμίας Χαμδή Εφέντη, κοινοποιήθηκε επίσης στους, αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως Θεόδωρο Πάγκαλο, γενική γραμματέα Περιφέρειας Αν. Μακεδονίας - Θράκης Θεοδώρα Κόκλα, πρόεδρο Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά, γεν. γραμματέα ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, πρόεδρο ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη, πρόεδρο Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα, πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, Φίλιππο Πετσάλνικο, βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ξάνθης Σωκράτη Ξυνίδη, βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ξάνθης Τσετίν Μάντατζη, βουλευτή Ν.Δ. Ξάνθης Αλέξανδρο Κοντό, Καπνεργατών.
ΧΡΟΝΟΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_6559.html#ixzz0iSE3rsw8

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Η Προσευχή του Σωκράτη



Συγκρίνετε τις προσευχές που γνωρίζετε, 
ως ποίμνιο, με την παρακάτω..... 




Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ
(δλδ των Ελλήνων το έθος/ήθος) 
Ω φίλε ΠΑΝ τε και άλλοι όσοι τήδε θεοί, δοίητε μοι καλώ γενέσθαι τάνδοθεν έξωθεν δε όσα έχω, τοις εντός είναι μοι φιλία, πλούσιον δε νομιζοιμι τον σοφόν.
Το δε χρυσούν πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν δύνατ άλλος ή ο σώφρων.
Ω φίλε (αγαπητέ) ΠΑΝα (Δημιουργέ που έχεις φτιάξει το ΠΑΝ), και σεις άλλοι θεοί,
όσοι λατρεύεστε εδώ, κάνετε με να γίνω ωραίος εσωτερικά (στην ψυχή).
Τα δε υλικά αγαθά, όσα έχω, κάνετε τα να βρίσκονται σε αρμονική σχέση  με τις ιδέες μου.
Να νομίζω πλούσιο μόνο το σοφό  και να έχω τόση περιουσία, όση θα ήταν αρκετή να έχει και να ανέχεται, όχι άλλος άνθρωπος, αλλά ο σώφρων.

Πλάτωνος Πολιτεία - Ερμηνείες Βιβλίων Ἀ~Θ

Βιβλίο Α’
328c : (Κέφαλος) «Γιατί να είσαι βέβαιος (Σωκράτη) για μένα, ότι όσο ατονούν οι άλλες σωματικές απολαύσεις, άλλο τόσο αυξάνονται οι επιθυμίες των συζητήσεων»

329c : (Σοφοκλής) « Ελευθερώθηκα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση από αυτό, όπως αν είχα έναν λυσσασμένο και άγριο αφέντη πάνω από το κεφάλι μου» (εννοεί τα πάθη)

330 b : (Κέφαλος) Ούτε ένας φρόνιμος θα περνούσε καλά γεράματα συνδυαζόμενα με την φτώχεια, ούτε όμως ένας παράλογος θα περνούσε καλά στα γεράματα του παρόλα τα πλούτη του»

330 d :(Κέφαλος) «Γιατί όσα λέγονται για τον Άδη, ότι όποιος έκανε αδικίες εδώ, τις ξεπληρώνει εκεί, ενώ πριν θεωρούντο γελοία, τώρα κλονίζουν την πεποίθηση του, μήπως δηλαδή είναι αλήθεια»

331 b: (Κέφαλος) «θεωρώ πως ο πλούτος έχει μεγάλη αξία, όχι όμως για τον οποιονδήποτε, αλλά για τον λογικό και τίμιο άνθρωπο.

332 c: Ο ποιητής Σιμωνίδης θεωρούσε ότι το δίκαιον είναι να ανταποδίδεις στον καθένα ότι του αρμόζει, το καλό στον καλό και το κακό στον κακό.

334 c: (Σωκράτης) « άραγε δεν πέφτουν οι άνθρωποι έξω στο εξής; Να θεωρήσουν καλούς πολλούς που δεν είναι, οπότε και κακούς πολλούς που δεν είναι;»
«κατά την γνώμη αυτών λοιπόν, οι μεν καλοί είναι εχθροί, ενώ οι κακοί φίλοι»...

335 c: (Σωκράτης) «Οι άνθρωποι φίλε, όταν βλάπτονται χειροτερεύουν, ως προς την αρετή που προσιδιάζει τους ανθρώπους»

335 d: (Σωκράτης) «Άρα δεν είναι ιδιότητα του δίκαιου να βλάπτει, Πολέμαρχε, ούτε φίλο ούτε κανέναν. Αυτή η ιδιότητα ανήκει στον αντίθετο χαρακτήρα, δηλ του άδικου.

338 c: (Θρασύμαχος, Σοφιστής) «Εγώ συγκεκριμένα υποστηρίζω ότι το δίκαιον είναι το συμφέρον του ισχυρότερου»

339 a: (Θρασύμαχος) η κάθε αρχή, νομοθετεί σύμφωνα με το συμφέρον της. Η δημοκρατία θεσπίζει νόμους δημοκρατικούς, η Τυραννία Τυραννικούς κ.ο.κ.
Και όταν θεσπίζουν νόμους, ισχυρίζονται ότι αυτό είναι το δίκαιον, και όποιος παραβαίνει τον νόμο τον τιμωρούν σαν παρανομήσαντα και άδικο.

342 c: (Σωκράτης) «Η Ιατρική δεν επιδιώκει το δικό της συμφέρον αλλά του σώματος, η Ιππευτική αναλόγως, και όλες οι τέχνες δεν επιζητούν το συμφέρον του εαυτού τους αλλά για τον πραγματικό λόγο ύπαρξης και εφεύρεσης των, δηλ για εκείνους για του οποίους υπάρχουν. Επομένως καμία επιστήμη δεν αποβλέπει στο συμφέρον του ισχυρότερου ούτε κάτι τέτοιο απαιτεί, αλλά του ασθενέστερου που είναι υπό την εξουσία της.

343 d: (Θρασύμαχος) Παντού ο δίκαιος μειονεκτεί έναντι του αδίκου.
1. Σε συνεταιρισμούς που χαλάνε, ο κερδισμένος βγαίνει ο άδικος
2. Σε εισφορές – φόρους: ο δίκαιος πληρώνει, ο άδικος όχι
3. Σε επιδοτήσεις: ο άδικος καταφέρνει να πάρει, ο δίκαιος μένει απέξω
4. (Θρασύμαχος) Δημόσια Λειτουργία: ο δίκαιος για να βοηθήσει το σύνολο αν δεν πάθει ζημιά (από τους αδίκους) θα χειροτερέψει τα οικονομικά του (ένα αντιθέσει με τους Αδίκους), και επειδή δεν θα κάνει εξυπηρετήσεις (κοινώς ρουσφέτια) δεν θα είναι αγαπητός και αρεστός (εν αντιθέσει με τους άδικους)

344 a: (Θρασύμαχος) Όσοι κατηγορούν την αδικία, δεν το κάνουν επειδή φοβούνται να την κάνουν, αλλά φοβούνται να μην την πάθουν (οι πονηροί)

347 b: (Σωκράτης) Δεν γνωρίζεις ότι η φιλοδοξία και η φιλαργυρία θεωρείται και είναι ντροπή; Γι αυτό είπα ότι οι άριστοι δεν θέλουν την εξουσία χάριν χρημάτων ή τιμών.

347 c: (Σωκράτης) «Η πιο μεγάλη τιμωρία είναι να διοικείται κανείς από τους χειρότερους του

347 d: (Σωκράτης) Και εδώ ακριβώς μπορεί να γίνει φανερό ότι ο πραγματικός άρχοντας δεν έγινε για να επιδιώκει το δικό του συμφέρον αλλά των υπηκόων του.

351 a: (Σωκράτης) Η αδικία είναι αμάθεια (άγνοια)

351 c: (Σωκράτης) «Νομίζεις ότι μια πόλις ή ένα στρατόπεδο ή μια συμμορία κλεφτών ή ληστών ή κάθε άλλη ομάδα, που με κοινή συνεργασία κάνει μια αδικία, θα μπορούσε να επιτύχει τίποτα, αν ο ένας αδικούσε τον άλλον; Άρα η αδικία προκαλεί ξεσηκωμούς και μίση και μάχες μεταξύ τους, ενώ αντιθέτως η δικαιοσύνη προκαλεί ομόνοια και φιλία.»

352 a: (Σωκράτης) «επομένως η αδικία έχει την χαρακτηριστική επίδραση , όπου επιπέσει, σε πόλη ή σε ομάδα ή στρατόπεδο, ή σε σύνολο ανθρώπων, πρώτα πρώτα να το καθιστά ανίκανο να δημιουργήσει κάτι θετικό λόγω της διχόνοιας και των καυγάδων, και ακόμα βάζει την έχθρα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, και τον εαυτό τους, και για τους αδίκους και τους δίκαιους.

352 b: (Σωκράτης) « Εδώ βλέπουμε τελικά πως οι δίκαιοι είναι πιο ισχυροί διότι αν επιχειρήσουν κάτι από κοινού (για ένα θέμα που δεν μπορεί κάποιος μόνος του) θα το καταφέρουν, ενώ οι άδικοι δεν μπορούν να πράξουν τίποτα από κοινού.


Βιβλίο Β’
359 b: (Γλαύκωνας) «Όσοι εφαρμόζουν την δικαιοσύνη, το κάνουν όχι επειδή το θεωρούν δίκαιον, αλλά από αδυναμία να αδικήσουν»
« αν δώσουμε λοιπόν σε έναν δίκαιο και σε έναν άδικο εξουσία να κάνουν ότι θέλουν, και τους παρακολουθήσουμε από απόσταση να δούμε που θα τους οδηγήσει η επιθυμία τους, τότε θα δούμε τον άδικο και τον (υποτιθέμενα) δίκαιο, ότι και οι δυο θα κινηθούν προς ακριβώς στον ίδιο στόχο λόγω πλεονεξίας. Κάτι που εκ φύσεως κάθε πλάσμα θεωρεί ως καλό»

361 a: (Γλαύκωνας) «Η μεγαλύτερη αδικία είναι να θεωρείται κανείς δίκαιος χωρίς να είναι»

361 e: (Γλαύκωνας) Ο δίκαιος θα τύχει πολλών κακουχιών από το άδικο σύνολο (ομήγυρης ‐ κοινωνία), και τελικά αφού πάθει όλα αυτά θα θεωρήσει ότι το σωστό είναι να μην είναι δίκαιος αλλά να φαίνεται ως δίκαιος είτε συνειδητά (είτε υποσυνείδητα)

363 c: (Αδείμαντος) Τους δε ασεβής και αδίκους τους γκρεμίζουν μέσα σε έναν βόρβορο στον Άδη, και τους υποχρεώνουν να κουβαλάνε νερό μέσα σε κόσκινο (είναι ο γνωστός πίθος των Δαναϊδων, το μαρτύριο των ακόρεστων επιθυμιών)

364 a: (Αδείμαντος) «Όμως πιο επωφελή θεωρούν οι πολλοί τα άδικα από τα δίκαια και με ευκολία καλοτυχίζουν και τιμούν και κατ ιδίαν και δημοσίως, τους πλουσίους παλιανθρώπους και τους εν γένει δυνατούς, ενώ περιφρονούν τους δικαίους.

364 d: (Αδείμαντος) «Μπορείς με τρόπο εύκολο να πάρεις κακία με το τσουβάλι. Ο δρόμος της στρωτός και είναι κοντά, μα για την αρετή ζητούν πολύ ιδρώτα οι θεοί, και ο δρόμος μακρύς και δύσκολος και ανηφορικός» Ησίοδος «έργα και ημέραι» 287‐9

364 e: (Αδείμαντος) «Ένα πλήθος βιβλίων, σύμφωνα με τα οποία τελούν τις ιεροτελεστίες πείθοντας όχι μόνο ιδιώτες αλλά και πόλεις ότι μπορούν να πετύχουν άφεση αμαρτιών και εξαγνισμό από τα αδικήματα τους με τις θυσίες και ευχαριστίες και διασκεδάσεις όσο είναι εν ζωή. Αλλά και για τους πεθαμένους υπάρχουν ιεροτελεστίες τις οποίες ονομάζουν τελετές και μας λυτρώνουν από τις τιμωρίες του κάτω κόσμου ενώ αν δεν έχουμε κάνει θυσίες μας περιμένουν βάσανα»
(Αδείμαντος) «το να είμαι δίκαιος χωρίς να το δείχνω, Η ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ»

365 d: (Σωκράτης) «αλλά τους θεούς ούτε να τους ξεγελάσεις μπορείς, ούτε να τους νικήσεις»

366 a: (Σωκράτης) «άλλα στον Άδη θα τιμωρηθούμε για τις εδώ αδικίες μας ή εμείς ή τα παιδιά των παιδιών μας»

366 c: (Αδείμαντος) «Με εξαίρεση τους θεοφώτιστους και τους σοφούς, κανείς άλλος δεν είναι δίκαιος με την θέληση του, αλλά κατηγορεί την αδικία από την ανανδρία ή γηρατειά ή κάποια άλλη αδυναμία, επειδή ακριβώς αδυνατεί να αδικήσει. Και για να το αποδείξουμε, ο πρώτος από αυτούς τους ανθρώπους, όταν αποκτήσει δύναμη, πρώτος αρχίζει να αδικεί όσο περισσότερο μπορεί.

367 a: (Αδείμαντος) «...ώστε να καταδείξει πως η αδικία είναι το μεγαλύτερο κακό για την ψυχή, ενώ η δικαιοσύνη είναι το μεγαλύτερο καλό. Γιατί αν μας το λέγατε από την αρχή, όλοι εσείς, και μας πείθατε από νεανικής ηλικίας, δεν θα χρειαζόταν ο ένας να προσέχει τον άλλον μην αδικήσει, αλλά ο καθένας θα ήταν ο ίδιος άριστος φύλακας του εαυτού του, από φόβο και σεβασμό μην αδικώντας βάλει συγκάτοικο μέσα στην ψυχή του αυτό το μέγιστο κακό που λέγεται αδικία»

369 b: (Σωκράτης) «Μια πολιτεία γεννιέται, επειδή όπως νομίζω ο καθένας μας δεν είναι αυτάρκης, αλλά έχει ανάγκη πολλών πραγμάτων.»
«επειδή είχαν πολλές ανάγκες, μάζεψαν σε μια συγκατοίκηση πολλούς για επικοινωνία και αλληλοβοήθεια, και σ αυτήν την συγκατοίκηση δώσαμε το όνομα Πόλις»

370 a: (Σωκράτης) «ο καθένας γεννιέται με κάποιες διαφορές από τον άλλον εκ φύσεως, ώστε να είναι πιο κατάλληλος της μιας ή της άλλης εργασίας»

377 a: (Σωκράτης) «δεν ξέρεις ότι αρχικώς στα παιδιά λέμε μύθους; Κι αυτό το σύνολο του είναι ένα ψέμα, που όμως υπάρχει μέσα του και αλήθεια; Αρχικά λοιπόν εφαρμόζουμε στα παιδιά την παιδεία με μύθους και γυμναστική.»

378 d: (Σωκράτης) «Γιατί ο νέος δεν μπορεί να διακρίνει τι είναι αλληγορία και τι όχι. Αλλά όσα ο νέος αποδεχθεί μέσα του δεν σβήνονται, ούτε αποβάλλονται μετά, Γι αυτό τον λόγο πρέπει να κάνουμε το παν ώστε να ακούνε τα παιδιά τους καλύτερους μύθους που οδηγούν στην αρετή»

379 b: (Σωκράτης) «Δεν είναι ο δημιουργός Θεός οπωσδήποτε αγαθός; το αγαθό μπορεί να είναι βλαβερό; Όχι, οπότε το μη βλαβερό (αγαθό) δεν βλάπτει, άρα ο αγαθός Θεός δεν είναι δυνατόν να βλάψει, ΑΡΑ το αγαθόν δεν είναι η αιτία των πάντων, αλλά μόνο των αγαθών, οπότε για τα κακά άλλες αιτίες πρέπει να αναζητήσουμε και όχι τον Θεό.

380 d: (Σωκράτης) «άραγε, νομίζεις ότι ο Θεός είναι κανένας μάγος και ότι προσχεδιασμένα παρουσιάζεται με διαφορετική μορφή κάθε φορά, άλλοτε να μένει ο ίδιος απλώς αλλάζοντας μορφές, άλλοτε πάλι να μας εξαπατά, ώστε να νομίζουμε πως είναι κάτι άλλο ή ότι είναι αμετάβλητος και ότι ελάχιστα αλλάζει την μορφή του;»

381 b: (Σωκράτης) «Γενικά κάθε τι τέλειο εκ φύσεως ή από τέχνη ή και τα δύο, ελάχιστη μεταβολή δέχεται από εξωτερική αιτία»
«Από αυτή την άποψη, ο θεός ελάχιστες πιθανότητες έχει να αλλάζει μορφές, αλλά μήπως ο ίδιος θα αλλοίωνε και θα μεταμόρφωνε τον εαυτό του; Αν το έκανε αυτό θα τον μετέβαλε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Προς το χειρότερο εφόσον δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός υστερεί σε κάλλος και αρετή.»

382 a: (Σωκράτης) «Τι λοιπόν; Μπορεί ο Θεός να θέλει να μας εξαπατά με λόγια ή έργα προβάλλοντας προς εμάς ένα φάντασμα του εαυτού του;»

382 e: (Σωκράτης) «Άρα ο Θεός είναι από πάσης απόψεως απλός και φιλαλήθης, και στα λόγια και στα έργα, ούτε αλλάζει μορφή, ούτε εξαπατά τους άλλους, ούτε κατά διάνοια, ούτε με λόγια, ούτε με αποστολή σημείων προφητικών, ούτε στον ύπνο ούτε στο ξύπνια τους»


Βιβλίο Γ’
386 d: (Σωκράτης) «να φανούν σε θνητούς και αθανάτους τα φριχτά παλάτια του Άδη που και οι θεοί τα αποστρέφονται» ‐Όμηρος, Ιλιάδα Υ. 64‐65‐

387 a: (Σωκράτης) « Σαν τις νυχτερίδες στο βάθος της σπηλιάς της θεόρατης που πετούν με τσιρίσματα, και όταν καμιά απ τον σωρό ξεκολλήσει από την πέτρα, συμπαρασύρει και τις άλλες. Έτσι και οι ψυχές τα πετούσαν σαν κοπάδι» ‐Όμηρος, Οδύσσεια Ω. 6‐9‐
· Εδώ ο Σωκράτης αναφέρει ότι πρέπει να μην τα λέμε αυτά για να γίνουν οι φύλακες ελεύθεροι από τον φόβο

388 e: (Σωκράτης) « Θα πρέπει και να μην χαζογελάνε (οι φύλακες). Γιατί όποιος αφεθεί σε υπέρμετρο γέλιο, συνεπάγεται αυτό και σημαντική μεταβολή στην ψυχή.»

398+ εδώ ο Σωκράτης μιλάει για την μουσική, την χωρίζει σε 3 μέρη, τους στίχους, την αρμονία και τον ρυθμό. συνδέει μουσικές αρμονίες με καταστάσεις και συμπεριφορές όπως την κοσμιότητα, την ανδρεία ή ανελευθερία ύβρη και κακία. Ο Γλαύκωνας που είναι Μουσικός αναφέρει τα 3 είδη φθόγγων από όπου πηγάζουν όλες οι αρμονίες, βασισμένο στους Πυθαγόρειους( η κλίμαξ έχει 4 βασικούς φθόγγους, τά‐τέ‐τι‐τά).

399 e: (Σωκράτης) “Μα τον Κύνα» (Κύνας = Σείριος)

401 b: (Σωκράτης) «...και να τους εμποδίζουμε να παριστάνουν το πρόστυχο, το ακόλαστο και το ανελεύθερο και κακόγουστο, είτε στην ζωγραφική, είτε στα οικοδομήματα είτε σε άλλα έργα τους. Και αυτό να μην διαφθαρούν ψυχικά οι φύλακες (συνείδηση) μας χωρίς να το καταλάβουν»
Μετά την σημασία του ήχου, ο Σωκράτης βάζει στο παιχνίδι την εικόνα.

401 d: (Σωκράτης) «το βασικότερο μέρος της ανατροφής είναι η μουσική, επειδή εισχωρεί βαθιά μέσα στην ψυχή ο ρυθμός και η αρμονία και την εξουσιάζουν φέροντας μέσα της την ομορφιά και την κάνουν όμορφη, αν κάποιος έχει ανατραφεί σωστά, διαφορετικά συμβαίνουν τα αντίθετα»

402 b: (Σωκράτης) «Μα και τα είδωλα των γραμμάτων αν μας εμφανίζονταν στην επιφάνεια του νερού ή στον καθρέφτη (κάτοπτρον) δεν θα τα καταλαβαίναμε, αν δεν τα ξέραμε προηγουμένως»

403 d: (Σωκράτης) «όταν το σώμα είναι καλό σε κάτι, δεν κάνει και την ψυχή αντιστοίχως καλή, ενώ αν η ψυχή είναι καλή κάνει και το σώμα καλύτερο με την αρετή της.»

403 e: (Σωκράτης) « από την μέθη όπως είπαμε πρέπει να απέχουν οι νέοι»

405 a: (Σωκράτης) «και δεν θα βρεις μεγαλύτερη απόδειξη για την απαιδευσιά (κακή ανατροφή) μιας πόλης από το ότι χρειάζονται τους καλύτερους Ιατρούς και Δικαστές, όχι μόνο οι κατώτεροι, αλλά και αυτοί που υποτίθεται έχουν ανώτερη ανατροφή»

405 c: (Σωκράτης) «Αλλά ένεκα της κακογουστιάς του να φτάσει σε σημείο να καμαρώνει πως είναι επιδέξιος στις αδικίες και ότι μπορεί να αποφεύγει τις στρεψοδικίες και να βρίσκει ελιγμούς ώστε να μην τιμωρείται. Όλα αυτά τα κάνει για περιορισμένης αξίας πράγματα»

405 d: (Σωκράτης) «αλλά το να χρειάζονται κάποιοι την ιατρική όχι ένεκα πραγματικών λόγων αλλά ένεκα τεμπελιάς και κακής διατροφής, αναγκάζοντας τους ιατρούς να εφευρίσκουν ονόματα για τα καινούρια νοσήματα δεν είναι ντροπή;»

405 c: (Σωκράτης) «κάποιοι τραγικοί ποιητές, μην δίνοντας πίστη σε εμάς, λένε ότι ο Ασκληπιός ήταν γιός του Απόλλωνα, αλλά ότι έκανε καλά τον κόσμο που ήταν στο κατώφλι του θανάτου με χρήματα, και ένεκα τούτοι ο Ζευς του έριξε κεραυνό. Όμως εμείς δεν θα τους πιστέψουμε, αλλά θα πούμε πως αν ήταν υιός θεού, δεν θα ήταν αισχροκερδής, αν πάλι ήταν αισχροκερδής δεν θα ήταν υιός θεού.»

409 d: (Σωκράτης) «Ο πονηρός είναι καχύποπτος. Αυτός που διέπραξε πολλές μηχαρορραφίες και αδικίες, όταν κουβεντιάζει με όμοιούς του, δίνει την εντύπωση του σοφού και του έμπειρου, αλλά προκαλεί αυτήν την εντύπωση ορμώμενος από τα προσωπικά του παραδείγματα, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΒΡΕΘΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ, ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΔΕΞΙΟΣ ΔΙΟΤΙ ΔΥΣΠΙΣΤΕΙ ΣΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ»
Η ΠΟΝΗΡΙΑ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ, ΕΝΩ Η ΑΡΕΤΗ ΣΥΝ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΝΗΡΙΑ»

413 d: (Σωκράτης) «έτσι και τους νέους, να τους οδηγούμε σε τρομακτικές σκηνές και εικόνες, και μετά να τους επαναφέρουμε στις ηδονές, για να δούμε και να δοκιμάσουμε την ψυχή τους, καλύτερα από το χρυσάφι στην φωτιά, αν αντέχουν τους πειρασμούς και παρουσιάζονται ευπρεπείς σε κάθε περίσταση , όντας καλοί φύλακες του εαυτού τους και της παιδείας που πήραν, ώστε σε κάθε περίπτωση να υπακούουν στον ρυθμό και την αρμονία και να ωφελήσουν τον εαυτό τους και κατ επέκταση την πόλη τους. Κι όποιος αποδεχθεί καθαρός μέσα από τις δοκιμασίες, να τον κάνουμε άρχοντα και φύλακα της πόλης»
(αναφορά στα Ελευσίνια)

414 b: (Σωκράτης) «ο τέλειος φύλακας αντιμετωπίζει τους εξωτερικούς εχθρούς και τους εσωτερικούς φίλους με τρόπο, που οι μεν δεν τολμούν και οι δε δεν μπορούν να αδικήσουν»

415 e: (Σωκράτης) «τι πιο φοβερό και μεμπτό θα ήταν για τους βοσκούς, να τρέφουν τέτοια σκυλιά για την φύλαξη του κοπαδιού, που λόγω ακολασίας, να επιχειρούν να φάνε τα πρόβατα, και από σκυλιά φύλακες να εξομοιώνονται με τους λύκους»


Βιβλίο Δ’
422 a: ( Σωκράτης) «Ο πλούτος και η φτώχεια. Γιατί ο πρώτος προκαλεί την πολυτέλεια και την τεμπελιά και τάσεις ανατροπής, ενώ η δεύτερη φέρνει ανελευθερία, κακοτεχνία και την διάθεση επίσης για ανατροπές.»

426 a: ( Σωκράτης) «δεν έχει γούστο που θεωρούν τον μεγαλύτερο εχθρό τους, αυτόν που λέει την αλήθεια, ότι δηλαδή πριν να κόψουν το κρασί, την πολυφαγία και ερωτικές καταχρήσεις και την αδράνεια, ούτε τα φάρμακα, ούτε οι καυτηριάσεις, ούτε εγχειρήσεις, ούτε ξόρκια, ούτε φυλαχτά ούτε τίποτα άλλο δεν θα τους ωφελήσει;»

426 b: ( Σωκράτης) «ή δεν σου φαίνεται ότι οι πόλεις κάνουν τα ίδια με αυτούς; Όσες κακοδιοικούνται απαγορεύοντας στους πολίτες να μεταβάλλουν το κατεστημένο, με απειλή θανάτου για όποιον τολμήσει; Αντίθετα όποιος τους καλοπιάνει με τέτοια κακοδιαχείριση και τους κάνει το κέφι υποβοηθώντας τους και προβλέποντας τις διαθέσεις τους, αν καταφέρνει να τις ικανοποιεί, αυτός είναι ο άριστος και σοφός και δεν θα έχει τις καλύτερες τιμές;
(Αδείμαντος) «τους καμαρώνω, αλλά όχι αυτούς που έχουν εξαπατηθεί και νομίζουν ότι είναι πολιτικοί, επειδή επαινούνται από τους πολλούς»
( Σωκράτης) «ή μήπως δεν γνωρίσεις ότι ένας που δεν ξέρει να μετρά, όταν οι πολλοί (για κάποιο λόγο) του πουν ότι είναι ψηλός 4 πήχεις, δεν θα το πιστέψει;»

430 b: ( Σωκράτης) Ανδρεία εγώ ονομάζω, αυτή την δύναμη της ψυχής και την σωτήρια διατήρηση της ιδέας της σωστής και νόμιμης για το τι είναι φοβερό και τι όχι.

430 e: ( Σωκράτης) «δεν είναι γελοίο να λες ότι κάποιος ξεπέρασε τον εαυτό του; Γιατί όποιος ξεπερνάει τον εαυτό του, τον υποβιβάζει, κι όταν πέφτει τον ανεβάζει, αφού και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.»
«αλλά μου φαίνεται ότι ο λόγος αυτός θέλει να πει ότι, μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο υπάρχει κάτι καλό και κάτι κακό, όταν το καλό επικρατήσει του κακού λέμε πως αυτός ξεπέρασε τον εαυτό του, όμως εάν το κακό επικρατήσει, λόγω ανατροφής ή συναναστροφής, λέμε ότι ήταν κατώτερος του εαυτού του. Όταν το ανώτερο υπερισχύει του κατώτερου, πρέπει να του δίνουμε τον χαρακτηρισμό του σώφρονος και ανώτερου»

435 e: ( Σωκράτης) «θα ήταν αστείο να νομίζει κανείς ότι ο θυμοειδής χαρακτήρας μερικών πόλεων δεν προέρχεται από τους πολίτες των πόλεων. Η φιλομάθεια χαρακτηρίζει το δικό μας έθνος, η φιλοχρηματία τους φοίνικες και τους Αιγυπτίους.»

444 c: ( Σωκράτης) « τα μεν υγιεινά δίνουν υγεία, ενώ τα νοσηρά δίνουν αρρώστιες, επομένως και οι δίκαιες πράξεις παράγουν δικαιοσύνη, ενώ οι άδικες αδικία.»
«άρα η αρετή, είναι υγεία και ομορφιά και ευεξία της ψυχής, ενώ αντίθετα η κακία είναι αρρώστια και ασχήμια και αδυναμία της ψυχής»


Βιβλίο Ε’
Αναφορά στην Αδράστεια. Θεότητα αθωωτική για ακούσιους φόνους

452 c: (Σωκράτης) «να τους υπενθυμίσουμε ότι δεν πάει πολύς καιρός, από τότε που οι Έλληνες θεωρούσαν αισχρό και γελοίο να βλέπουν γυμνό άνδρα γυμνό (να αθλείται), όπως συμβαίνει τώρα ακόμα και σε πολλούς βαρβάρους.»

452 d: «Και αποδείχθηκε ότι είναι αφελής όποιος θεωρεί γελοίο κάτι άλλο από το κακό, και όποιος προσπαθεί να γελοιοποιήσει κάτι συγκεντρώνοντας την προσοχή του σε άλλη πλευρά, εκτός από την κακία και τον παραλογισμό. Επίσης όποιος επιδιώκει το ωραίο βάζοντας για σημάδι άλλον στόχο από το αγαθό»

462 c: (Σωκράτης) «όταν χτυπήσει το δάχτυλο μας, το σύνολο του σώματος και ψυχής, που είναι οργανωμένο σε μια κυρίαρχη ενότητα, αισθάνεται τον πόνο και συμπάσχει με το σημείο που χτύπησε. Έτσι λοιπόν μια άριστα οργανωμένη πολιτεία μοιάζει πολύ με αυτό το παράδειγμα. Ένας πολίτης που ωφελείται ή βλάπτεται, η πολιτεία θα πει ότι είναι δικό της συμβάν και θα συγχαίρει ή θα συλλυπηθεί»

466 b: (Σωκράτης) «τότε θα καταλάβει ότι πράγματι ήταν σοφός ο Ησίοδος, λέγοντας ότι το μισό είναι περισσότερο από το ολόκληρο» (μοιάζει με την παροιμία παροιμία «όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα» και αναφέρεται στις κληρονομικές διαφορές, που σπαταλούνται πολλά χρήματα σε δικαστικούς αγώνες)

469 a: (Σωκράτης) «αλλά τον Ησίοδο δεν θα τον πιστέψουμε εκεί που λέει ότι, όταν πεθάνουν μερικοί από το γένος αυτό (χρυσό) γίνονται αγαθά πνεύματα που ζουν επάνω στην γη, καλοί, που διώχνουν το κακό, φύλακες των εφήμερων ανθρώπων;»

470 a: (Σωκράτης) «Ούτε βέβαια δεν θα φέρουμε όπλα σαν αφιερώματα στα ιερά, και μάλιστα Ελληνικά, αν μας ενδιαφέρει να δείχνουμε εκτίμηση στους άλλους Έλληνες. Μάλλον δεν θα φοβόμαστε μήπως είναι και μίασμα το να φέρουμε τέτοια αφιερώματα στον ιερό από ομοεθνής μας.»

473 d: (Σωκράτης) «Αν δεν βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι στις πόλεις ή αν οι τώρα λεγόμενοι βασιλείς δεν φιλοσοφήσουν γνήσια και αρκετά, ώστε να συμπέσει στο ίδιο πρόσωπο ή πολιτική δύναμη και η φιλοσοφία, κι αν δεν αποκλεισθούν αναγκαστικά οι πολλές ανθρώπινες φύσεις που δεν διαθέτουν και τα δυο, δεν θα υπάρξει τέλος των δεινών.»
Βιβλίο Z’

484 a: (Σωκράτης) «Στα αλήθεια νομίζεις ότι έχουν καμία διαφορά από τους τυφλούς, όσοι πραγματικά στερούνται γνώσεως της ουσίας των πραγμάτων;»

485 b: (Σωκράτης) « Αυτό ας συμφωνήσουμε για τις φιλοσοφικές φύσεις: ότι πάντα τους προσελκύει, αυτή η γνώση της αιώνιας ουσίας, που δεν αλλοιώνεται από την γέννηση ή την φθορά»

485 d: (Σωκράτης) «Αν λοιπόν οι επιθυμίες κάποιου κυλούν προς την μάθηση και τα σχετικά, νομίζω ότι ρέπουν προς την ηδονή της ψυχής της ίδιας, ενώ αδιαφορούν για τις σωματικές ηδονές, εκτός και αν κάποιος είναι πλασματικά και όχι πραγματικά φιλόσοφος.»
«ο φιλόσοφος είναι εγκρατής και όχι φιλάργυρος, γιατί οι λόγοι για τους οποίους επιδιώκονται χρήματα και δαπάνες, μάλλον σε άλλον τύπο αρμόζουν (όχι δηλ του φιλόσοφου)»

486 a: (Σωκράτης) «η φύση (η ανθρώπινη) που μετέχει στην ανελευθερία, γιατί η μικρολογία είναι εντελώς αντίθετη σε ψυχή που θα ορέγεται πάντα την συνολική θεώρηση των θείων και των ανθρωπίνων»
«Η δειλή και ανελεύθερη φύση, δεν έχει μερίδιο στην αληθινή φιλοσοφία»

490 a: (Σωκράτης) «Γι αυτόν (φιλόσοφο) η πρώτη προτεραιότητα είναι η αλήθεια, την οποία πρέπει αν επιδιώκει με κάθε τρόπο και παντού. Διαφορετικά είναι απλά κοκορόμυαλος και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ».

490 b: (Σωκράτης) «ο Φιλόσοφος είναι αληθινά φιλομαθής

491 e: (Σωκράτης) « οι ευφυέστατες ψυχές, αν πέσουν σε κακή ανατροφή, γίνονται ιδιαίτερα κακές, ή νομίζεις ότι τα μεγάλα αδικήματα προέρχονται μόνο από κακές φύσεις και όχι από καλές που διεφθάρησαν από μικρής ηλικίας;»
«άρα η φιλοσοφική φύση, αν τύχει καλής παιδείας, μεγαλώνοντας θα φτάσει αναγκαστικά στην τέλεια αρετή, ενώ αν ανατραφεί φυτεμένη και σπαρμένη σε ακατάλληλο τόπο, σε όλα θα καταλήξει σε κακό, αν δεν την βοηθήσει βέβαια κάποιος θεός».

496 a: (Σωκράτης) « Τι λογής διανοήματα και ιδέες να δεχθούμε από τους ανάξιους εκπαιδεύσεως όταν ασχοληθούν με την φιλοσοφία χωρίς να το αξίζουν; Δεν θα μας δώσουν αυτά που αποκαλούμε σοφίσματα, δηλ τίποτα καθαρό και συνεπές προς την πραγματική λογική;»

497 a: (Σωκράτης) «Γιατί αν του τύχαινε μια ταιριαστή πολιτεία, κι ο ίδιος θα βελτιωνόταν και μαζί με τον εαυτό του θα έσωζε και τα κοινά (πατρίδα)»

501 e: (Σωκράτης) «και ακόμα θα εξαγριώνονται όταν τους λέμε ότι αν δεν πάρουν την εξουσία της πόλης το γένος των φιλοσόφων δεν θα τελειώσουν τα δεινά για την πόλη και τους πολίτες, ούτε η πολιτεία που περιγράφουμε θα γίνει πραγματικότητα»

504 c: (Σωκράτης) «διότι κάτι το ατελές δεν μπορεί να γίνει μέτρο για να μετρήσει κανείς»

505 b: (Σωκράτης) « ή νομίζεις ότι έχει καμιά ωφέλεια να αποκτήσεις τα πάντα χωρίς να είναι αγαθά;»

Βιβλίο H’
514 a: (Σωκράτης) «δηλ να φανταστείς τους ανθρώπους σαν μέσα σε μια σπηλιά, κάτω από την γη η οποία έχει την είσοδο της ανοιχτή προς το φως. Εκεί βρίσκονται δεμένοι από παιδικής ηλικίας άνθρωποι δεμένοι και ακινητοποιημένοι, έτσι ώστε να βλέπουν μόνο μπροστά τους. Από ψηλά και μακριά έρχεται σε αυτούς λίγο φως
από φωτιά. Μεταξύ της φωτιάς και των δεσμωτών υπάρχει μια οδός που στο πλάι της είναι χτισμένο ένα τοιχίο όπως τα παραβάν που βάζουν μπροστά τους οι ταχυδακτυλουργοί. Φαντάσου τώρα, παράλληλα και πίσω από το τοιχίο, ανθρώπους να κουβαλούν πράγματα, και άλλοτε να μιλούν και άλλοτε όχι. Οι δεσμώτες αυτοί δεν βλέπουν παρά μόνο σκιές. Αυτά που θα έβλεπαν (οι σκιές) θα νόμιζαν ότι είναι τα ίδια τα αντικείμενα, αυτού καθ εαυτού, και γενικά οι δεσμώτες δεν θα θεωρούσαν για αληθινό τίποτε άλλο εκτός από τις κατασκευασμένες σκιές. Αν κάποιος λοιπόν λυνόταν από τα δεσμά του και αναγκαστικά σηκωνόταν όρθιος, έστρεφε το κεφάλι του (που πριν δεν μπορούσε λόγω των δεσμών), και κοιτούσε την φωτιά, όλα αυτά θα τα έκανε με πόνο, και από την λάμψη της φωτιάς θα αδυνατούσε να δει καθαρά εκείνα τα αντικείμενα που μέχρι εκείνη την στιγμή έβλεπε τις σκιές τους. Τι νομίζεις ότι θα έλεγε αυτός, αν του έλεγε κάποιος ότι αυτά που έβλεπε πριν ήταν οφθαλμαπάτες, και ότι τώρα είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα; Θα βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, θα νόμιζε ότι εκείνα που έβλεπε τότε ήταν αληθινά αντί αυτών που βλέπει τώρα. Μήπως αν τον ανάγκαζε κανείς να δει το φώς, δεν θα πονούσαν τα μάτια του, και δεν θα έφευγε για να επιστρέψει στα προηγούμενα για να βλέπει άνετα; Αν κάποιος τον τραβούσε προς τα έξω στο φως μέσα από ανηφορικό και δύσβατο δρόμο, δεν θα υπέφερε με αγανάκτηση; Και αν έβγαινε στο φως του ήλιου, θα μπορούσε να δει έστω και ένα από αυτά που εμείς θεωρούμε αληθινά;
Θα είχε ανάγκη λίγο χρόνο για να συνηθίσει, προκειμένου να βλέπει εκείνα που βρίσκονται επάνω. Στην αρχή θα έβλεπε ευκολότερα τις σκιές, μετά τα είδωλα των ανθρώπων, και εν τέλει τα αληθινά αντικείμενα. Και μετά από όλα αυτά θα μπορούσε να δει τον ήλιο, και να σκεφθεί ότι αυτός είναι που δίνει τις εποχές και τον κύκλο του έτους, και εποπτεύει όλα όσα είναι στον κόσμο τον ορατό.
Όταν θα θυμάται την πρώτη του κατοικία, και την (ελλειπή) σοφία που είχαν (με τους συνδεσμώτες του), δεν θα καλοτύχιζε τον εαυτό του, και δεν θα λυπόταν τους άλλους;
Αν υπάρχουν έπαινοι και βραβεία μεταξύ των δεσμωτών, γι αυτόν που βλέπει πανοραμικά και καθαρά, όσα περνούν από μπροστά τους ποια είναι πρώτα και ποια δεύτερα και ποια συγχρόνως, θα μπορεί να προφητεύει όσα πρόκειται αν ακολουθήσουν, νομίζεις ότι αυτός θα ζήλευε τέτοια βραβεία και εξουσίες;
Αν αυτός ο άνθρωπος, ξανακατέβαινε στην σπηλιά και καθόταν πάλι στον πάγκο του, δεν θα ήταν τα μάτια του γεμάτα σκοτάδι, αφού θα ήταν έξω από το φως του ήλιου;
Κι αν έλεγε την γνώμη του στους άλλους αιώνιους δεσμώτες για τις σκιές, πριν ακόμα αποκατασταθεί η όραση του (δεν χρειάζεται βέβαια και πολύς χρόνος να ξανασυνηθίσει κανείς), δεν θα προξενούσε γέλια, και δεν θα έλεγαν οι άλλοι, ότι ανεβαίνοντας επάνω στο φως γύρισε με χαλασμένα μάτια, και πως δεν αξίζει ούτε να δοκιμάσει κανείς να ανέβει επάνω; Και αν κάποιος επιχειρούσε να τους ελευθερώσει και αν τους ανεβάσει επάνω, αν θα τους ήταν εφικτό, θα τον συλλάμβαναν και θα τον σκότωναν;
Αυτήν την εικόνα Γλαύκωνα, πρέπει να την προσαρμόσεις και αν την παρομοιάσεις στον κόσμο μας».

517 c: (Σωκράτης) «γιατί όσοι ήλθαν σ αυτόν τον τόπο δεν ικανοποιούνται με τις ανθρώπινες ασχολίες, αλλά οι ψυχές τους βιάζονται να πάνε και να μείνουν εκεί επάνω»

517 d: (Σωκράτης) «Σου φαίνεται παράξενο αν κάποιος που ήλθε από την θεϊκή θεωρία στην ανθρώπινη, δεν έχει φέρσιμο όπως πρέπει και φαίνεται γελοίος, ενώ ακόμα θαμποβλέπει και δεν μπορεί να εξοικειωθεί με το εδώ σκοτάδι;»
« και ακόμα όταν αναγκάζεται σε δικαστήρια ή αλλού να αντιπαραταχθεί με τις ιδέες του για τις σκιές του δικαίου ή τα είδωλα που παριστάνουν οι σκιές, και να λογομαχεί γι αυτό με τους άλλους ανθρώπους που δεν είδαν ποτέ την ίδια την δικαιοσύνη; ‐θεό;‐

518 a: (Σωκράτης) «αν η ψυχή προερχόμενη από μια άλλη φωτεινότερη ζωή, έχει σκοτισθεί γιατί είναι ασυνήθιστη εδώ, ή προέρχεται από μεγαλύτερη αμάθεια και μπαίνει σε κόσμο πιο φωτεινό»

519 d: (Σωκράτης) «Να μένουν εκεί επάνω, και να μην θέλουν να ξανακατέβουν κοντά σε εκείνους τους δεσμώτες, και να μην θέλουν να μοιραστούν μαζί τους, τους κόπους και τις τιμές, είτε είναι κατώτερες είτε ανώτερες»
519 e: (Σωκράτης) « τον νόμο δεν τον ενδιαφέρει να καλοπεράσει εξαιρετικά μια κατηγορία πολιτών, αλλά αναζητεί τρόπους ώστε αυτό να συμβεί σε ολόκληρη την
πόλη, κάνοντας τους πολίτες να μοιράζονται μεταξύ τους την ωφέλεια που ο καθένας μπορεί να προσφέρει στο κοινό»

521 a: (Σωκράτης) «για να έχεις μια καλοδιοικούμενη πόλη, θα πρέπει να κυβερνούν οι πραγματικά πλούσιοι, όχι σε χρυσάφι, αλλά αυτά που πρέπει ο κάθε άνθρωπος να έχει άφθονα, δηλ αρετή και σοφία, Αν όμως κυβερνήσουν οι φτωχοί και στερημένοι από αυτά τα αγαθά, θα στραφούν στα αγαθά της πόλης θεωρώντας ότι από την πόλη θα πρέπει να αρπάξουν τα αγαθά που τους λείπουν»

525 a: (Σωκράτης) «Μα η λογιστική και όλη η Αριθμητική με αριθμούς δεν ασχολείται; Αυτά λοιπόν στρέφουν τον άνθρωπο προς την αλήθεια»

525 d: (Σωκράτης) «το μάθημα της λογιστικής είναι ωραίο και χρήσιμο από πολλές απόψεις για τον σκοπό μας, αν βέβαια το ασκεί κανείς χάριν της γνώσεως και όχι για κερδοσκοπία»

526 a: (Σωκράτης) «αυτό το μάθημα (μαθηματικά) είναι στην πραγματικότητα απαραίτητο για εμάς, επειδή αναγκάζει την ψυχή να χρησιμοποιεί την ίδια την νόηση για την εύρεση της ίδιας της αλήθειας. Τα εξ φύσεως μαθηματικά μυαλά, φαίνονται ικανά σ όλα γενικώς τα μαθήματα, ακόμα και οι αργόστροφοι αν εκπαιδευτούν σε αυτό το μάθημα, αν δεν έχουν άλλα οφέλη, θα προοδεύσουν το μυαλό τους σε ευστροφία»

527 b: (Σωκράτης) «η επιστήμη είναι γνώση του αιωνίως υπαρκτού, και όχι αυτού που γίνεται και χάνεται, δηλ έχει αρχή και τέλος. Άρα η γεωμετρία είναι κάτι που τραβάει την ψυχή προς την αλήθεια, και καλλιεργεί πνεύμα φιλοσοφικό που βλέπει προς τα επάνω»

528 b: (Σωκράτης) « Το σωστό θα ήταν μετά την δεύτερη διάσταση να πάμε στην Τρίτη. Αυτή υπάρχει στον σχηματισμό του κύβου και στην έννοια του βάθους»

528 e: (Γλαύκωνας) «είναι φανερό ότι αυτή (η αστρονομία) αναγκάζει την ψυχή να βλέπει προς τα επάνω, και από τον γήινο κόσμο οδηγεί προς τον εκεί κόσμο.»

530 d: (Σωκράτης) «Φαίνεται πως τα μάτια μας δόθηκαν για την Αστρονομία και τα αυτιά για την αίσθηση της αρμονίας (μουσική), και πως οι δυο επιστήμες είναι αδελφές όπως παραδέχονται οι Πυθαγόρειοι»

533 e: (Σωκράτης) « θα ήταν αρκετό να λέμε επιστήμη το πρώτο κομμάτι, διάνοια το δεύτερο, πίστη το τρίτο και εικασία το τέταρτο. Τα δυο πρώτα (επιστήμη, διάνοια) τα λέμε «νόηση», τα δύο δεύτερα (πίστη, εικασία) «δοξασία». Η νόηση αφορά την ουσία ενώ η δοξασία την γένεση»

534 b: (Σωκράτης) «Διαλεκτικό λογισμό θεωρούμε το να συλλαμβάνει κάποιος την ουσία των πραγμάτων»

534 e: (Σωκράτης) «Η διαλεκτική σαν επιστέγασμα, μπαίνει πάνω από όλα τα μαθήματα, και ΚΑΝΕΝΑ μάθημα δεν μπορεί να τεθεί πάνω πιο πάνω»

536 e: (Σωκράτης) « ο ελεύθερος δεν πρέπει να μαθαίνει τίποτα δια της βίας σαν δούλος. Γιατί οι σωματικοί κόποι, κι αν επιβληθούν δια της βίας δεν χειροτερεύουν την υγεία του σώματος, ενώ στην ψυχή κανένα μάθημα δεν ριζώνει με την βία. Μην ανατρέφεις λοιπόν τα παιδιά με την βία στα μαθήματα, αλλά παίζοντας, για να μπορείς να ξεχωρίσεις την φυσική κλήση του καθενός»

544 d: (Σωκράτης) « Ξέρεις ότι υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπινων χαρακτήρων, όσα και των πολιτευμάτων, ή νομίζεις ότι τάχα από κάποια βελανιδιά ή πέτρα γεννιούνται τα πολιτεύματα και όχι από τα ήθη των πολιτών;»

550 c: (Αδείμαντος) «και ποιο καθεστώς θεωρείς ολιγαρχία;»

(Σωκράτης) « Το πολίτευμα που βασίζεται στην οικονομική κατάσταση, όπου οι πλούσιοι κυβερνούν, και στον φτωχό δεν δίνεται το δικαίωμα να άρχει»

561 c: «άλλοτε πάλι με την υδροποσία και τις δίαιτες αδυνατίσματος»

562 c: (Σωκράτης) « άραγε λοιπόν, η απληστία της ελευθερίας‐άκρατο οίνο ελευθερίας‐, και η παραμέληση των άλλων αγαθών (πνευματικών) δεν αλλοιώνει το πολίτευμα, και δεν προετοιμάζει την αναγκαστική έλευση της τυραννίδας;»

562 e: (Σωκράτης) «Η απεριόριστη ελευθερία στο τέλος γίνεται ασυδοσία, δηλ ο πατέρας εξομοιώνεται με το παιδί και τα φοβάται, το παιδί εξομοιώνεται με τον πατέρα και δεν ντρέπεται ή σέβεται τους γονείς στο όνομα της δήθεν ελευθερίας, όταν ο Μέτοικος εξισώνεται με τον ντόπιο όπως και ο ξένος, και ο δάσκαλος καλοπιάνει τους μαθητές και εκείνοι δεν του δίνουν σημασία, και οι πρεσβύτεροι για να μην θεωρηθούν δυσάρεστοι κατεβαίνουν στο επίπεδο των μαθητών... κάτι ανάλογο με τα άλογα και τα γαϊδούρια, τα οποία συνηθίζουν να περπατούν στους δρόμους πέφτοντας επάνω στους διαβάτες, αν αυτοί δεν παραμερίσουν»

564 a: (Σωκράτης) «γιατί η αχαλίνωτη ελευθερία δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να μεταβάλει σε υπερβολική δουλεία και τους πολίτες και τα κράτη»


Βιβλίο Θ’
575 c: (Σωκράτης) « ναι, γιατί τα μικρά θεωρούνται μικρά μπροστά στα μεγάλα»
« Όμως, όταν αυτοί γίνουν πολλοί μέσα στην πόλη, μαζί με τους φίλους τους και συνειδητοποιήσουν την αριθμητική τους υπεροχή, τότε αυτοί και η βλακεία του λαού είναι που δημιουργούν τον τύραννο»

575 d: (Σωκράτης) «μητρίδα, όπως λένε οι Κρήτες την Πατρίδα»

575 e: (Σωκράτης) «και πρώτα πρώτα όσοι τους συναναστρέφονται (τους Τυράννους), είναι κόλακες, πρόθυμοι να προσφέρουν κάθε υπηρεσία. Μα και οι ίδιοι όταν έχουν κάποια ανάγκη, τολμούν κάθε υποκρισία για να φανούν οικείοι, και όταν πετύχουν τον σκοπό τους κάνουν πως δεν ξέρουν τους άλλους. Άρα ολόκληρη την ζωή τους την περνούν χωρίς να είναι φίλοι κανενός, αλλά για πάντα είναι και αφέντες αλλά και υπηρέτες άλλων. Δηλαδή ποτέ δεν γνωρίζουν αληθινή φιλία και ελευθερία»

576 e: (Σωκράτης) « Τι θα συνέβαινε όμως αν κάποιος θεός σήκωνε έναν πλούσιο ιδιώτη που να έχει πενήντα ή και περισσότερους δούλους, και τον πήγαινε στην έρημο μαζί με την γυναίκα τα παιδιά την περιουσία και τους δούλους του, εκεί που κανένας νόμος ή άλλος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να τον υποστηρίξει, πόσο φόβο και πόσο ανίσχυρος θα αισθανόταν; Θα αναγκαζόταν αυτούς που πίεζε να τους καλοφέρνεται και να τους υπόσχετε διάφορα, ακόμα και την ελευθερία τους, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, θα καταντούσε ο ίδιος κόλακας των δούλων»

583 (Σωκράτης) ο Σωκράτης εδώ φέρνει παραδείγματα για να δείξει στον κόσμο ότι αυτά που συνηθίζει να λέει είναι σχετικά, δηλ αναφέρει πως κάποιοι λένε «δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από την υγεία» αλλά δεν το σκεπτόντουσαν όταν την είχαν, και θα το ξεχάσουν όταν πάλι την αποκτήσουν.
Ακόμα ότι κάποιοι που είναι λυπημένοι λένε, ότι δεν υπάρχει πιο ευχάριστο από την παύση της λύπης τους για να έχουν ησυχία. Η απουσία όμως της Χαράς ή της λύπης είναι η ησυχία δηλ η ισορροπία, το μηδέν, το ουδέτερο, και αναρωτιέται λοιπόν ο Σωκράτης ότι πως είναι δυνατόν να θεωρείται ευχαρίστηση η απουσία της λύπης ενώ αν είναι κάποιος σε αυτό το σημείο η απουσία της χαράς να φέρνει ανία; Οπότε δεν είναι έτσι τα πράγματα, η ησυχία φαίνεται ευχαρίστηση όταν συγκρίνεται με την λύπη, ενώ είναι θλιβερή όταν συγκρίνεται με την χαρά.
Άρα πρέπει να ξεχωρίσουμε τις βαθμίδες της ισορροπίας του χρυσού Φ.

584 d: (Σωκράτης) «Αν λοιπόν κάποιος από τα κάτω μετακινηθεί προς την μέση, δεν θα έχει την αίσθηση ότι μετακινήθηκε προς τα επάνω; Και αν σταματήσει στην μέση και κοιτάξει από πού ξεκίνησε, δεν θα νομίζει ότι βρίσκεται επάνω επειδή αγνοεί ότι υπάρχει το πραγματικά επάνω;»

586 a: (Σωκράτης) « Άρα, όσοι δεν γνώρισαν την σοφία και την αρετή, και η ζωή τους είναι οι κοινές διασκεδάσεις, το πολύ να φτάσουν ως την μέση. Δεν θα μπορέσουν να σηκώσουν το βλέμμα τους να κοιτάξουν το αληθινό που βρίσκεται επάνω, ούτε ποτέ γέμισε η ψυχή τους με αληθινή ουσία, αλλά σαν τα ζώα, ένεκα της πλεονεξίας με κλοτσιές και χτυπήματα αλληλοσκοτώνονται ακριβώς λόγω της απληστίας τους»

591 b: (Σωκράτης) « Δεν ωφελεί το να αδικεί κανείς ξεγλιστρώντας και όταν δεν τιμωρείται, διότι γίνεται χειρότερος, αντιθέτως αυτός που τιμωρείται γαληνεύει μέσα του το θηρίο και εξημερώνεται, ενώ απελευθερώνεται το ήμερο και όλη η ψυχή ανυψώνεται μεταπίπτοντας στην άριστη φύση της, καθώς αποκτά σωφροσύνη, δικαιοσύνη και φρονιμάδα»

591 e: (Σωκράτης) «Αλλά προσέχοντας το πολίτευμα του ψυχικού του κόσμου, να λαμβάνει τα μέτρα του να μην δημιουργεί καμία αναστάτωση λόγω του πλούτου ή της πενίας, και με αυτήν να ρυθμίζει τα έξοδα και τα έσοδα σύμφωνα με τις δυνάμεις του»

592 a: (Σωκράτης) «Άλλες τιμές και αξιώματα να δεχθεί και θα δοκιμάσει εθελοντικά, όταν νομίζει ότι θα τον βελτιώσουν ψυχικά, ενώ αυτές που νομίζει ότι θα διασαλεύσουν την εσωτερική του κατάσταση, να τα αποφύγει, και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο βίο του»
(Σωκράτης) «Μα τον Κύνα (Σείριο)»
(Γλαύκωνας) «Εννοείς την ιδανική πόλη που ιδρύσαμε τώρα δα με τα λόγια, μα που δεν νομίζω να υπάρχει σε κανένα μέρος της γης»
(Σωκράτης) « αλλά ίσως υπάρχει στον ουρανό το όραμα της, γι αυτούς που θέλουν να το δουν και προσβλέποντας σε αυτό να ρυθμίσουν το πολίτευμα της ψυχής τους»
Βιβλίο Ι’ 604 b: (Σωκράτης) «ενώ το πάθος είναι αυτό που μας παρασύρει στις λύπες»
«Νομίζω ότι ο νόμος λέει ότι είναι πιο κόσμιο να παραμένει κανείς ήρεμος στις συμφορές και να μην αγανακτεί μια και που δεν είναι βέβαιο τι καλό και τι κακό έχουν αυτές, ούτε βγαίνει κανένα όφελος από την στεναχώρια, και τα ανθρώπινα δεν έχουν και μεγάλη σπουδαιότητα, και ακόμα η λύπη εμποδίζει να έρθει σε εμάς σύντομα αυτό που μας χρειάζεται, δηλ η λογική σκέψη. Όπως λοιπόν ρίχνουμε τα ζάρια, ρυθμίζουμε το παίξιμο μας αναλόγως με την ζαριά, όπως η λογική και η γνώση μας θεωρεί καλύτερα, και όχι σαν τα μικρά παιδιά που πέφτουν κάτω και κάθονται και κλαίνε βαστώντας το σημείο που χτύπησαν, αλλά να συνηθίσουμε την
ψυχή μας να στρέφεται τάχιστα προς την θεραπεία και την αποκατάσταση της πληγής ή της αρρώστιας εξαφανίζοντας με γιατρειά τους θρήνους.»
«Εκείνο λοιπόν το μέρος της ψυχής που μας οδηγεί προς την ανάμνηση του παθήματος και του θρήνου, χωρίς τελειωμό, άραγε δεν πρέπει να το αποκαλούμε παράλογο, και ανώφελο φίλο της δειλίας;»

606 e: (Σωκράτης) αναφέρει τον όρο Ελλάδα

608 b: (Σωκράτης) «Γιατί είναι μεγάλος ο αγώνας για το καλό ή το κακό, μεγαλύτερος από όσο νομίζεται, ώστε ούτε η έπαρση των αξιωμάτων, ούτε το χρήμα, ούτε η δόξα αξίζουν τόσο , ώστε να παραμελήσουμε την δικαιοσύνη και τις άλλες αρετές»

606 c: (Σωκράτης) «Κι όμως, ακόμα δεν αναφέραμε τα βραβεία που υπάρχουν για την αρετή»
(Γλαύκωνας) «Ασύλληπτο μεγαλείο, αν είναι μεγαλύτερα από όσα ήδη αναφέραμε»
(Σωκράτης) «Και πως θα μπορούσε να είναι μεγάλο κάτι που κρατάει λίγο χρόνο; Γιατί ολόκληρη η ζωή μας, από την παιδική ηλικία μέχρι την γεροντική, είναι ολιγόχρονη συγκρινόμενη με την αιωνιότητα»
«νομίζεις ότι πρέπει κάτι το αθάνατο (ανώτερη κατάσταση ψυχής που δίνει η δικαιοσύνη και η αρετή) να αφορά την σύντομη και μόνο ζωή, και όχι την αιωνιότητα;»
«δεν έχει καταλάβει ότι η ψυχή μας είναι αθάνατη και ότι ποτέ δε χάνεται;»

609 e: (Σωκράτης) «Όμως θα ήταν παράλογο η ασθένεια άλλων πραγμάτων να τα καταστρέφει, ενώ η ασθένεια της ψυχής να μην καταστρέφει.»

611 b: (Σωκράτης) « Αλλά για το πώς είναι στα αλήθεια(η ψυχή) δεν πρέπει να την δούμε όπως την βλέπουμε τώρα, δηλαδή αμαυρωμένη από την ένωση της με το σώμα και άλλα κακά, αλλά να την δούμε με τον ορθό λόγο, πως είναι η ίδια χωρίς ανάμειξη με ξένα στοιχεία, και τότε θα την βρούμε ωραιότερη και θα μάθουμε πιο
καθαρά την φύση της δικαιοσύνης και της αδικίας και όλων όσων αναφέραμε ως εδώ»

611 d: (Σωκράτης) «να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την αρχική φύση της ψυχής, την φιλοσοφική της τάση. Να καταλάβουμε ποια θέματα αγγίζει και ποιες συντροφιές επιδιώκει ως συγγενής με το θείο, το αθάνατο και το αιώνιο»

613 a: (Σωκράτης) «Επομένως πρέπει να υποθέσουμε για έναν δίκαιο άνθρωπο, κι αν βρίσκεται σε φτώχια ή αρρώστια ή κάποιο από τα θεωρούμενα ως κακά, τελικώς θα του βγουν σε καλό όσο ζει ή όταν πεθάνει. Γιατί οι θεοί ποτέ δεν παραμελούν αυτόν που θέλει να γίνει δίκαιος και ασκώντας την αρετή επιδιώκει να φτάσει τον θεό, όσο βέβαια είναι ανθρωπίνως δυνατόν»
«’όπως οι δρομείς που τερματίζοντας παίρνουν βραβεία και στέφανα σαν επιβράβευση των κόπων και της αξίας τους, έτσι δεν πρέπει να είναι και στους δίκαιους; δηλαδή στο τέλος κάθε πράξης, ακόμα και της ίδιας τους της ζωής, να αναγνωριστούν και να επιβραβευτούν;»
«τέτοια θα ήταν τα βραβεία και τα δώρα που δίνονται από τους θεούς στους δίκαιους, επί πλέον εκείνων που η ίδια η δικαιοσύνη τους δίνει. Κι όμως αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε εκείνα που περιμένουν και τους δύο (δίκαιους και άδικους»

614 a: (Σωκράτης) « Θα σου αφηγηθώ την ιστορία ενός αξιόλογου ανθρώπου, του Ήρος του Αρμένιου, Παμφύλου στην καταγωγή. Αυτός κάποτε σκοτώθηκε στον πόλεμο, μετά δέκα μέρες όταν όλα τα σώματα ήταν σε αποσύνθεση, το δικό του ήταν ακέραιο. Στις δώδεκα ημέρες τον μετέφεραν στην πατρίδα του για ταφή, αναβίωσε και περιέγραψε όλα όσα είχε δει στο επέκεινα (με την εδώ ζωή). Έλεγε λοιπόν ότι αφού βγήκε σε έναν τόπο, η ψυχή του πορευόταν μαζί με άλλες και έφτασαν σε έναν εξαίσιο τόπο. Εκεί υπήρχαν δυο χάσματα της γης συνεχόμενα μεταξύ τους, και ακόμα δύο χάσματα του ουρανού απέναντι στα πρώτα. Ανάμεσα σε αυτά υπήρχαν οι δικαστές. Κατόπιν δίκης, άλλους τους έστελναν δεξιά και επάνω στον ουρανό, αφού τους κρεμούσαν μπροστά τους την κοινοποίηση των δεδικασμένων, ενώ τους αδίκους τους έστελναν αριστερά και κάτω, έχοντας τα δεδικασμένα κρεμασμένα στην πλάτη, δηλωτικά του κακού βίου. Όταν ο ίδιος ο
Ήρος παρουσιάστηκε έμπροσθεν των δικαστών, του είπαν ότι πρέπει να αναγγείλει στους ανθρώπους όλα όσα γίνονται εκεί, παρακινώντας τον να δει και αν ακούσει για να ξέρει. Όσες ψυχές είχαν να κάνουν με τα δυο χάσματα της γης ήταν γεμάτες ξηρασία και σκόνη, ενώ εκείνες του ουρανού ήσαν καθαρές. Όσες έρχονταν έδιναν την εντύπωση ότι είχαν κάνει μεγάλη πορεία μέχρι να φτάσουν εκεί, και με ευχαρίστηση πήγαιναν να καταυλισθούν στο λιβάδι, όπως γίνεται στα πανηγύρια και ασπάζονταν μεταξύ τους, όσες ήταν γνωστές και οι μεν ερχόμενες από την γη ρωτούσαν να μάθουν τι γίνεται στον ουρανό, και οι μεν από τον ουρανό ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει στην γη. Οι ερχόμενες εκ της γης με θρήνους και οδυρμούς ανακοίνωναν τις αναμνήσεις τους από την πορεία τους στην γη (η δε πορεία τους ήταν χιλιετής), ενώ οι ερχόμενες από τον ουρανό περιέγραφαν τα θεάματα απερίγραπτης ομορφιάς που είδαν.
Όσες αδικίες εναντίων των ανθρώπων διέπραξε ο καθένας, τιμωρήθηκαν χωριστά και στην κάθε περίπτωση με δεκαπλάσια τιμωρία, (δηλ μια τιμωρία για κάθε εκατονταετία, αφού τόση είναι και η διάρκεια της ζωής των ανθρώπων), ώστε να είναι δεκαπλάσια η πληρωμή του κάθε αδικήματος. Π.χ. αν κάποιοι ήταν αίτιοι πολλών θανάτων, ή πρόδωσαν πόλεις ή στρατόπεδα ή έριξαν ανθρώπους στην δουλεία ή ήσαν ένοχη για άλλα κακουργήματα, για όλα αυτά υφίστανται δεκαπλάσια βασανιστήρια. Αντιθέτως όσοι ευεργέτησαν συνανθρώπους και ήταν ενάρετοι και ευσεβείς είχαν την ανάλογη αποζημίωση. Για την ασέβεια ή ασέβεια προς τους θεούς και τους γονείς ή την αυτοκτονία ανέφερε πολύ μεγαλύτερες ποινές αναλογικά.
Ο τύραννος Αριδαίος (σε κάποια πόλη της Παμφυλίας) πριν χίλια χρόνια διέπραξε μεγάλες αδικίες προς τους συνανθρώπους, δεν έφτασε ούτε ποτέ θα φτάσει εδώ, και είδαμε το εξής φοβερό θέαμα, όταν ήμασταν κοντά στο στόμιο και επρόκειτο να ανέβουμε από την γη, είδαμε ξαφνικά τον Αριδαίο και κάποιους άλλους τύραννους και κάποιους απλούς πολίτες που διέπραξαν μεγάλα αμαρτήματα, νόμιζαν ότι θα αποδράσουν, όμως το στόμιο δεν τους άφηνε, αλλά μούγκριζε όταν κάποιοι ανίατα πονηροί ή που δεν είχαν αρκετά τιμωρηθεί επιχειρούσαν να αποδράσουν. Τότε κάποιοι άνδρες άγριοι και διάπυροι στην όψη τους απομάκρυναν, τον δε Αριδαίο και κάποιους άλλους τους έδεσαν χειροπόδαρα, τους έγδαραν, τους έσερναν πάνω σε αγκάθια κατακόβοντας τους, και στους περαστικούς δήλωναν τους λόγους των βασανιστηρίων, και τους πήγαιναν να τους ρίξουν στον Τάρταρο.»
Μετά ο Σωκράτης περιγράφει την πορεία αυτών που περάσανε το στόμιο χωρίς να ακουστεί το μουγκρητό, πορεία προς τον ουρανό και τα ανώτερα δρώμενα του.
Ο Σωκράτης κλείνει το εξαίσιο αυτό έργο (την πολιτεία) με τα εξής λόγια: «Να κρατηθούμε στον δρόμο που οδηγεί προς τα επάνω και θα εφαρμόζουμε με κάθε τρόπο την δικαιοσύνη με την φρόνηση, ώστε να είμαστε φίλοι με τον εαυτό μας και τους θεούς, και αφού πάρουμε τα έπαθλα της αρετής, κάνοντας τον γύρο του θριάμβου, όπως οι νικητές στους αγώνες, να είμαστε ευτυχισμένοι στην εδώ ζωή μας και κατά την χιλιόχρονη πορεία μας, όπως την περιγράψαμε.»

κάντε κλικ >ΕΔΩ< για να κατεβάσετε το κείμενο σε εκτυπώσιμη μορφή .pdf
Απο εδώ:

Πλάτωνος,Φαίδων - Περί Ψυχής (ο Θάνατος του Σωκράτη)

 Πρόσωπα διαλόγου, ο Σωκράτης και οι μαθητές του: Κέβης, Σιμμίας (Πυθαγόρειοι από την Θήβα), Κρίτων, συνομήλικος του Σωκράτη πολύ εύπορος, Φαίδων από την Ηλεία, η Ξανθίππη (γυναίκα του Σωκράτη), Ο Απολλόδωρος, ο Δήμιος που έδωσε το κώνειο και ο των ένδεκα υπηρέτης, βουβά πρόσωπα στον διάλογο.

Ο Πλάτωνας δηλώνει καταφατικά ότι ήταν απών από αυτόν τον διάλογο. Ο ευθύς διάλογος γίνεται μεταξύ του Εχεκράτη και του Φαίδωνα στην Φλιούντα πόλη κοντά στο Άργος της Πελοποννήσου, και ο πλαγίως μεταδιδόμενος μεταξύ Σωκράτους και των μαθητών του μέσα στο δεσμωτήριο την τελευταία ημέρα της ζωής του, από τις πρωινές ώρες μέχρι την δύση του ηλίου που ακολούθησε και η πόση του κώνειου.

Ο Εχεκράτης ρωτάει να μάθει λεπτομέρειες από το Φαίδωνα, για τις τελευταίες ημέρες του Σωκράτη. Επίσης τον ρωτάει τι έγινε πέρασες τόσος χρόνος από την ημέρα της καταδίκης μέχρι το κώνειο, και ο Φαίδωνας εξιστορεί.
«Άργησε να εκτελεστεί ο Σωκράτης διότι έτυχε την προηγούμενη ημέρα της δίκης, να είναι η ημέρα στεφάνωσης του ιερού πλοίου που έστελναν οι Αθηναίοι στην Δήλο. Ήταν το πλοίο με το οποίο ο Θησέας κάποτε είχε κατέβει στην Κρήτη. Ο Θησεύς είχε τάξει στον Απόλλωνα ότι εάν τα κατάφερνε, θα έστελνε κάθε χρόνο την θεωρία στην Δήλο, και αυτό έχει μείνει από εκείνα τα χρόνια.
Ο νόμος λοιπόν λέει ότι από την στιγμή που αρχίζει αυτή η θεωρία (στιγμή που στεφανώνει ο ιερέας το πλοίο) και μέχρι να γυρίσει από την Δήλο η πόλη των Αθηνών θα πρέπει να παραμένει καθαρή, οπότε και δεν εκτελείται κανένας μέχρι να επιστρέψει.

Τα συναισθήματα στην ατμόσφαιρα ήταν περίεργα, από την μια λύπη για το γεγονός, αλλά από την άλλη ο ίδιος ο Σωκράτης φαινόταν ευτυχισμένος, πράγμα που το μετέδιδε στην παρέα, και γι αυτόν τον λόγο δεν με κυρίευε η λύπη, αλλά πάλι κάποιες στιγμές με κυρίευε πλήρως μια παράξενη διάθεση και μια ασυνήθιστη ανάμειξη χαράς και λύπης, και όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαμε το ίδιο συναίσθημα, πότε γελάγαμε πότε κλαίγαμε.

Ο Σωκράτης δεν έμεινε μόνος τις ώρες του δεσμωτηρίου, εκεί ήταν ο Απολλόδωρος, ο Κριτόβουλος μαζί με τον πατέρα του, ο Κρίτων, ο Ερμογένης, ο Επιγένης, ο Αισχίνης, ο Αντισθένης, ο Κτήσιππος ο Παιανεύς, ο Μενέξενος, και μερικοί άλλοι από τους ντόπιους. Από τους ξένους ήταν ο Σιμμίας και ο Κέβης από την Θήβα, ο Φαιδωνίδης από τα Μέγαρα, ο Ευκλείδης και ο Τεριγίων.
Από την πρώτη ημέρα στο δεσμωτήριο τον επισκεπτόμασταν, μαζευόμασταν έξω από το δεσμωτήριο όλοι μαζί και περιμέναμε να μπούμε να τον επισκεφθούμε. Μέχρι να ανοίξει καθόμασταν και συζητούσαμε γιατί αργούσαν λίγο να ανοίξουν. Όταν άνοιγαν μπαίναμε και πηγαίναμε κοντά στον Σωκράτη, και τον περισσότερο χρόνο της ημέρας τον περνούσαμε εκεί, όλοι μαζί.
Την τελευταία ημέρα μαζευτήκαμε νωρίτερα γιατί την προηγούμενη όταν βγήκαμε για να πάμε σπίτια μας μάθαμε ότι γύρισε το πλοίο.
Και ενώ συνήθως ο φύλακας μας άφηνε να μπούμε νωρίτερα εκείνη την ημέρα μας είπε να περιμένουμε διότι οι ένδεκα λύνουν τις αλυσίδες και δίνουν την εντολή για την εκτέλεση.

Μόλις μπήκαμε είδαμε την Ξανθίππη να κάθεται δίπλα του κρατώντας το μικρός τους παιδί.
Μόλις η Ξανθίππη μας αντίκρισε φώναξε και είπε «Σωκράτη, οι φίλοι σου θα σε χαιρετήσουν για τελευταία φορά, και συ αυτούς.» Ο Σωκράτης είπε στον συνομήλικο φίλο και μαθητή του Κρίτωνα «ας την συνοδεύσει κάποιος στην οικεία τους.» Τότε οι άνθρωποι του Κρίτωνος ανέλαβαν να την πάνε σπίτι τους ενώ εκείνη θρηνούσε.

Ο δε Σωκράτης σηκώθηκε και ανακάθισε στην κλίνη, λύγισε το πόδι του και το έτριβε εκεί που ήταν οι αλυσίδες, και καθώς το έτριβε είπε: «πόση παράξενη σχέση έχει το ευχάριστο με το αντίθετο του το δυσάρεστο, και όταν κάποιος απολαμβάνει το ένα σχεδόν είναι αναγκασμένος να λάβει και το άλλο, σαν να είναι δυο διαφορετικά πράγματα ενωμένα από την ίδια κορυφή» και μου φαίνεται είπε: «αν τα είχε καταλάβει αυτά ο Αίσωπος θα συνέθετε μύθο πως ο θεός θέλοντας να τα συμφιλιώσει επειδή πολεμούσαν μεταξύ τους μια και που ήταν αδύνατον ένωσε τις κορυφές τους στο ίδιο σημείο, έτσι σε όποιον παρουσιαστεί το ένα θα ακολουθήσει και το άλλο.
Έτσι ένοιωσα και εγώ πριν με τις αλυσίδες που ένοιωθα πόνο, τώρα ήρθε το επακόλουθο, η ευχαρίστηση της αποδέσμευσης.»
Μετά ο Σωκράτης λέει ότι οι φιλόσοφοι δεν γίνεται να φοβούνται τον θάνατο αλλά να τον αψηφούν μεν, αλλά δεν είναι ορθόν να πηγαίνεις κανείς σε αυτόν με αυτοκτονία. Για κάποιους είναι καλύτερος ο θάνατος από την ζωή, αλλά δεν θεωρείται όσιο να ευεργετούν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο.
Ο λόγος που δεν πρέπει να αυτοκτονούμε κατά την μυστική διδασκαλία (σημείωση: εδώ κάνει λόγο ο Σωκράτης στα Ελευσίνια Μυστήρια) ότι βρισκόμαστε σε μια φυλακή, η οποία είναι το σώμα μας, και δεν πρέπει να δραπετεύει (αυτοκτονεί) κανείς από εκεί από μόνος του.
Διότι οι θεοί που μας φροντίζουν μας έδωσαν ζωή, επομένως εάν κάποιος αφαιρέσει αυτό που του έδωσαν οι θεοί δηλ την ζωή του χωρίς την συγκατάθεση των θεών πράττει αντίθετα των θεών, οπότε επιβάλλεται και η τιμωρία (σημείωση: αν εξετάσουμε τα πράγματα μαθηματικά συμβαίνει το εξής, οι θεοί (=φως, γνώση, σωστό, ορθότητα, αρμονία) δίνουν ζωή, εμείς μέσω της ελεύθερης βούλησης επιλέγουμε να κάνουμε το αντίθετο των θεών, δηλ να αφαιρέσουμε την ζωή μας, φυσικό και επόμενο είναι να οδηγηθούμε σε δρόμο αντίθετο των θεών δηλ των Α-θεών (= σκοτάδι, άγνοια, λάθος, στραβό, δυσαρμονία)).

Κανένας φιλόσοφος, είπε ο Σωκράτης, πιστεύει ότι θα φροντίσει καλύτερα τον εαυτό του εάν απελευθερωθεί από την επιστασία των θεών (λόγο γνώσεων τους και άγνοιά μας), δεν είναι λογικό να φεύγουμε μακριά από τον Δεσπότη, αλλά να πηγαίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά Του.

Ο Κέβης πήρε τον λόγο και συμφώνησε με τον Σωκράτη κε μετά ο Σιμμίας λίγο πολύ του είπαν να απολογηθεί για τα λεγόμενα του σαν σε δικαστήριο στο ότι τόσο εύκολα είναι διατεθειμένος να μας εγκαταλείψει για τους θεούς, και αυτός αποφάσισε να «απολογηθεί». Αν δεν πίστευα, λέει ο Σωκράτης, ότι θα πάω κοντά σε άλλους θεούς σοφούς και καλούς, και κοντά σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει καλύτερους από τους εδώ, θα ήμουν άδικος να μην αγανακτώ για τον θάνατο μου, αλλά να είστε βέβαιοι ότι ελπίζω ότι θα φτάσω κοντά σε ανθρώπους αγαθούς.


Κρίτων για πες μου όμως αυτό που τόση ώρα θες να μου πεις, είπε ο Σωκράτης.
«Τι άλλο Σωκράτη, από αυτό που μου λέει τόση ώρα ο δήμιος να σου πω, ότι καλό θα είναι να μιλάς όσο γίνεται λιγότερο, γιατί όσοι κατάδικοι που μιλούν πολύ, θερμαίνονται περισσότερο από ότι πρέπει, και έτσι εμποδίζουν την δράση του φαρμάκου και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να πιούν δύο και τρείς φορές αν χρειαστεί για να δράσει. Ο Σωκράτης είπε «μην του δίνεις σημασία, και πες του να το φτιάξει και δυο και τρείς φορές αν χρειαστεί.» Ο Κρίτων απαντά «την περίμενα την απάντηση αυτή, αλλά με ενοχλούσε τόση ώρα με την επιμονή του.»

«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο χωρισμός του σώματος από την ψυχή, το σώμα θα είναι χωριστά από την ψυχή μόνο του και η ψυχή χωριστά από το σώμα μόνο του» και συνεχίζει ο Σωκράτης λέγοντας: «Σας φαίνεται ότι είναι χαρακτηριστικό του φιλοσόφου να ενδιαφέρεται για τις σαρκικές ηδονές;» «καθόλου» απαντά ο Σιμμίας, «οπότε η φροντίδα και το ενδιαφέρον θα πρέπει να είναι προς στην ψυχή, διότι το σώμα είναι εμπόδιο, διότι οι αισθήσεις δεν είναι ακριβείς, ούτε ακούμε, ούτε βλέπουμε τίποτε με ακρίβεια, οπότε πρέπει να στραφούμε στην ψυχή για να αγγίξουμε την αλήθεια, μέσω της σκέψης λοιπόν θα προσπαθήσουμε να φανερώσουμε μέρος της πραγματικότητας. Σκέπτεται καλύτερα και ορθότερα κάποιος όταν δεν παρενοχλεί την σκέψη του ούτε άκουσμα, ούτε θέαμα, ούτε πόνος, ούτε ηδονή.
Επομένως και στην εδώ ζωή ο φιλόσοφος που έχει στόχο να ανέβει, περιφρονεί το σώμα.»

Ο Σωκράτης απευθύνεται στον Σιμμία και τον ρωτάει αν δεχόμαστε ότι υπάρχει η δικαιοσύνη, η ομορφιά και το κάλλος, «ναι» απαντάει ο Σιμμίας, «Όμως έχεις δει με τα μάτια σου δηλ με τις σωματικές σου αισθήσεις όλα αυτά;» ρωτά ο Σωκράτης, «όχι ποτέ» απαντά ο Σιμμίας «ώστε λοιπόν όποιος προσεγγίσει όλα αυτά μέσω της νοήσεως, μπορεί να φτάσει στο κάθε τι, χωρίς να βάζει την οπτική εντύπωση ή άλλη σωματική αίσθηση στην σκέψη, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια προσπαθεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα και την αλήθεια, και την πραγματική ουσία των όντων.», «πράγματι έτσι είναι» Λέει ο Σιμμίας, «Το σώμα μας οδηγεί σε αμέτρητες ασχολίες, όπως το να πρέπει να σπαταλήσουμε χρόνο για να βρούμε τροφή, αν μας χτυπήσει αρρώστια το πώς θα την απομακρύνουμε, οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι διάφορες ψευδαισθήσεις γίνονται εμπόδια στο κυνήγι της εξέλιξης, και τους πολέμους δεν τους προκαλεί τίποτε άλλο από το σώμα και οι επιθυμίες του κι έτσι δεν έχουμε καιρό για να φιλοσοφήσουμε.»   και συνεχίζει λέγοντας:
«Όσο θα είμαστε στην εδώ ζωή, θα πλησιάζουμε κατά το δυνατόν την γνώση αν δεν ζούμε προσκολλημένοι στο σώμα, να παραμένουμε καθαροί μέχρι που οι θεοί μας απαλλάξουν από αυτό, και όταν απαλλαγούμε από αυτό και την ανικανότητα και τον περιορισμό που μας δίνει, θα βρεθούμε μαζί με τέτοιες αλήθειες, και μόνοι μας θα γνωρίσουμε όλη την αντικειμενική πραγματικότητα. Και ίσως είναι αλήθεια το ότι δεν είναι θεμιτό το μη καθαρό να αγγίζει το καθαρό.»

Εμβαθύνοντας στις ιδιότητες του φιλοσόφου ο Σωκράτης παρατηρεί ότι όλοι οι άνδρες, εκτός των φιλοσόφων, θεωρούν τον θάνατο μέγιστο κακό, αυτό σημαίνει ότι αυτοί (σε αντίθεση με τους φιλοσόφους) δείχνουν ανδρεία για να μην τους τύχει αυτό το κακό, δηλ ο θάνατος.
Μα δεν είναι παράξενο να είναι κανείς ανδρείος από φόβο και δειλία προς τον θάνατο;

Απευθυνόμενος στον Σιμμία λέει πως η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη και η ανδρεία είναι μέσο κάθαρσης, και ότι αυτοί που καθιέρωσαν τα αρχέγονα μυστήρια (Ελευσίνια κτλ) μας υποδεικνύουν από παλιά, ότι όποιος φτάσει στον Άδη αμύητος στα μυστήρια και αμέτοχος στις τελετές, θα κείτεται μέσα στην λάσπη του Άδη, ενώ αυτός που έχει καθαρίσει και εξαγνίσει την ψυχή του θα κατοικήσει με τους θεούς.

Ο Κέβης αναρωτιέται, όταν κάποιος πεθάνει, επομένως η ψυχή αποκολληθεί από το σώμα, μήπως η ψυχή βγει σαν αέρας ή καπνός και σκορπίσει και πουθενά πια δεν θα βρίσκεται πια;
Γιατί αν δεν συμβαίνει αυτό και κάπου πάει και υπάρχει, είναι καλό, αλλά έτσι είναι ή όχι;

Ο Σωκράτης ξεκινάει την σκέψη του με τα εξής λόγια προς τον Κέβη:
« Ας μελετήσουμε τα πράγματα κάπως έτσι, κατά πόσον υπάρχουν ψυχές πεθαμένων στον Άδη ή όχι. Από την μια υπάρχουν στην μνήμη μας από παλιά (Ορφικοί, Πυθαγόρειοι) ότι υπάρχουν εκεί οι ψυχές, όταν φτάσουν από εδώ, και πάλι εδώ έρχονται και παίρνουν υπόσταση από τους νεκρούς.
Αν ισχύει αυτό, το ότι δηλαδή από τους νεκρούς ξαναγίνονται οι ζωντανοί, σημαίνει ότι οι ψυχές βρίσκονται εκεί. Αν όμως δεν ισχύει αυτό θα πρέπει να πρέπει να ψάξουμε να βρούμε την πραγματικότητα.  «Δεν πρέπει να το βλέπουμε μόνο από την σκοπιά των ανθρώπων, αν θέλουμε να το αντιληφθούμε καλύτερα, αλλά και από των ζώων, και των φυτών και εν γένει όσων έχουν γέννηση.
Ας δούμε τώρα αν όλα γίνονται από τα αντίθετα των αντιθέτων, δηλαδή αυτό του ωραίου με του άσχημου ως αντίθετο του, και το δίκαιο προς το άδικο κτλ. π.χ όταν κάτι γίνεται μεγαλύτερο, είναι ανάγκη να προέρχεται από κάτι που ήταν αντίθετο του, δηλ ήταν μικρότερο προηγουμένως.
Αναλόγως αν γίνεται μικρότερο, θα ήταν πριν μεγαλύτερο.

Το ίδιο συμβαίνει με το ισχυρότερο και το ασθενέστερο, με το βραδύτερο και το γρηγορότερο, δικαιότερο και αδικότερο.  Οπότε καταλήγουμε πως όλα έτσι γίνονται, από τα αντίθετα τα αντίθετα.
Επίσης από τα αντίθετα προέρχονται τα αντίθετα και το ένα γεννά το άλλο και στα εξής:
στο ξύπνημα ο ύπνος, χωρισμός και ένωση, ψύξη και θέρμανση. 
Το αντίθετο λοιπόν της ζωής, όπως ακριβώς στο ξύπνημα ο ύπνος, είναι ο θάνατος.
Άρα και το αντίθετο του θανάτου που γεννά είναι η ζωή, άρα οι ψυχές μας προϋπάρχουν αυτής της ζωής στον Άδη και από τον Άδη ξανά εδώ.
Αν λοιπόν τα αντίθετα δεν απέδιδαν τα αντίθετα τους πάντοτε σαν κυκλική περιφορά, και ήταν όλα μια ευθεία μονόδρομη. αλλά ούτε σχημάτιζε καμπύλη επαναφοράς προς στο αντίθετο, θα έπαυε η γένεση, διότι αν μεν η γραμμή ξεκινούσε από τον θάνατο δεν θα υπήρχε γένεση καθόλου, αν δε η γραμμή ξεκινούσε από την γένεση θα έφτανε στον θάνατο, θα κατέληγε εκεί και θα σταματούσε εκεί χωρίς να ξεκινήσει προς την γένεση του αντιθέτου δηλ την ζωή, εφόσον το αντίθετο δεν θα ανταπέδιδε το αντίθετο.»

Ο Κέβης συμφώνησε με τα λεγόμενα του Σωκράτη και το προχώρησε και ανέφερε κάτι που συνήθιζε να λέει ο Σωκράτης, ότι η μάθηση δεν είναι τίποτα άλλο από ανάμνηση, οπότε κάπου από το παρελθόν το έχουμε μάθει αυτά που τώρα θυμόμαστε, οπότε θα ήταν αδύνατον να συμβαίνει αυτό με τη ανάμνηση, αν δεν ήταν η ψυχή μας κάποτε κάπου αλλού πριν λάβει την παρούσα μορφή. Φαίνεται ακόμα από όλα αυτά ότι η ψυχή είναι αθάνατη.
Εφόσον ο Σωκράτης χρησιμοποιεί την μαιευτική μέθοδο με επιτυχία, σημαίνει ότι ο μαθητής θυμάται και απαντά μέσω της ανάμνησης, άρα τα γνώριζε προηγουμένως, άρα κάπου ήταν προηγουμένως η ψυχή μας.

Στην συνέχεια ο Σωκράτης περνάει βαθύτερα στον ανθρώπινο νου και κατ επέκταση στην ανθρώπινη ψυχολογία(!) και παρατηρεί ότι αυτή η ανάμνηση λειτουργεί και αντίθετα, δηλαδή αν δούμε έναν πίνακα ζωγραφικής που απεικονίζει ένα άλογο το μυαλό μας θα ανατρέξει σε κάποιον άνθρωπο
π.χ.  παππού μας που είχε άλογο όταν εμείς ήμασταν μικροί και το έχουμε μέσα μας σαν ανάμνηση.
Είναι δυνατόν να βλέπουμε ένα άλογο και να σκεπτόμαστε έναν άνθρωπο;
Άρα η ανάμνηση γίνεται από όμοια πράγματα ή και από ανόμοια.

Ο Σωκράτης συνεχίζει να βαθαίνει το ερευνητικό του ταξίδι στον ανθρώπινο νου και παρατηρεί ότι έχοντας την ανάμνηση ομοίων, κατ ανάγκη ο νους μας συγκρίνει ομοιότητες και ανομοιότητες, άρα σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου υπάρχει το σημείο που κάνει το «μέτρημα» ή αλλιώς τον «υπολογισμό» για να αποδώσει «αίσθηση ίσου-ισορροπίας» (κατ επέκταση του άνισου δηλ μεγαλύτερου και μικρότερου) [σημείωση σκεφτείτε ανάλογα: σχέση hardware, CPU και software]
Τα αισθητήρια (όραση, ακοή, αφή κτλ) απλά και μόνο στέλνουν το σήμα στον εγκέφαλο με τα δεδομένα, ο εγκέφαλος είναι αυτός που τα επεξεργάζεται.
Ο «υπολογισμός» γίνεται μέσω της «αίσθησης του ίσου-ισορροπίας» [σημείωση: σαν το DVD (optical driver) που «διαβάζει» και στέλνει τα δεδομένα στον επεξεργαστή για calculations για να φτάσουμε σε κάποιο αποτέλεσμα κάποιας εφαρμογής].

Καταλήγει ο Σωκράτης στο συμπέρασμα, ότι ο εγκέφαλος πριν γεννηθούμε έχει ήδη στην διάθεση του αυτό που λέγεται «μέτρηση – αίσθηση του ίσου», και εφόσον οι αισθήσεις μας (που αποκτήσαμε μετά την γέννηση μας) δεν μετρούν αυτές το ίσο, απλά αυτές μεταφέρουν τα δεδομένα στον εγκέφαλο για να τις μετρήσει αυτός, από πού έμαθε ο εγκέφαλος να μετράει;;;;

Άρα πριν αρχίσουμε να βλέπουμε και να ακούμε, έπρεπε από κάπου αλλού να έχουμε αποκτήσει της γνώση της ισότητος.
Στην ανάμνηση στηρίζεται η μαιευτική μέθοδος. Μέσω αυτής της μεθόδου ο Σωκράτης «ξεγεννάει» τις ήδη υπάρχουσες ιδέες – γνώσεις, αναδύονας τις από το υποσυνείδητο στο συνειδητό.
Η δυσκολία αυτή της ανάδυσης που παθαίνει κάποιος αντιστοιχεί με τους πόνους της γέννας.

Ψυχή (άυλο) = αόρατη = νοητό = εξέλιξη προς το θείον
Το μέσον είναι η φιλοσοφία

Σώμα (ύλη) = ορατό = αισθητό = απομάκρυνση από το θείον
Το μέσον είναι οι αισθήσεις

Για τους ανθρώπους υπάρχουν δύο δρόμοι: της ψυχής και του σώματος (δρόμος της αρετής και της κακίας).  Αυτοί που επιλέγουν (μέσω των πράξεων πάντα) τον δρόμο της ψυχής (αρετής) απαλλάσσονται εκ των πραγμάτων από το αντίθετο της, δηλαδή το υλικό σώμα.
Η ψυχή αυτή είναι απαλλαγμένη από υλικές αδυναμίες όπως πλάνη, ανοησία, φόβους, ανθρώπινες μικρότητες (κακίες), όπως λέγεται κατά την μαρτυρία των μυημένων στα Ελευσίνια (81 a).
Οι άνθρωποι που επέλεξαν την οδό της ψυχής έχουν ήδη προπαρασκευάσει την ψυχή τους να δεχθεί την νέα κατάσταση του θείου που είναι όμοια με την επιλογή του θνητού τους βίου, οπότε φτάνοντας εκεί είναι ευτυχής, διότι δεν έχουν τίποτα να τους τραβάει πίσω.

Αυτοί που επιλέγουν το σώμα, αντιτίθενται αυτόματα σε κάθε τι φιλοσοφικό και προσκολλούνται στις υλικές απολαύσεις. Αυτοί θα έχουν δύσκολο θάνατο επειδή η ψυχή δεν θα θέλει να αποκολληθεί από το σώμα, διότι το φρόντιζε πάντα επίμονα.
Το σώμα αυτό είναι ασήκωτο και βαρύ, γαιώδες και ορατό, έχοντας ανάλογη ψυχή μετά τον θάνατο. Η ψυχή αυτή καταντά βαριά να σέρνεται πάλι στον ορατό τόπο, να κατρακυλάει σαν σκιώδη φάντασμα κοντά σε τάφους και μνήματα επειδή δεν λυτρώθηκε με καθαρμό, μετέχει του ορατού γι αυτό και βλέπεται…
Αυτές οι ψυχές δεν είναι ενάρετων αλλά φαύλων οι οποίες (αυτό)τιμωρούνται για τον κακό βίο τους.
Η σωματική επιθυμία που τις ακολουθεί τις κάνει να περιπλανώνται σε τάφους και μνήματα λόγω έντονης επιθυμίας των να ενωθούν πάλι με σώμα. Και όταν κάποτε έρθει πάλι η ώρα να ενωθούν με σώμα, τα ήθη θα είναι πάλι ανάλογα με εκείνα που είχαν προτού αποχωρισθούν.
Τα ήθη αυτών που τους ευχαριστούσε η λαιμαργία και η αδιαντροπιά , το ποτό και η ασέβεια, είναι φυσικό και επόμενο να πάρουν μορφή γαιδάρων, αυτοί πάλι που έδειξαν προτίμηση σε αδικίες, αρπαγές και τυραννίες θα ενταχθούν στα γένη των Γερακιών, των Λύκων κτλ.

Οι άνθρωποι πάλι που άσκησαν την κοινωνική αρετή επειδή έτυχε να γεννηθούν σε μια κατάσταση ανάλογη, απλά επειδή έτσι τους τα μάθανε και μείνανε στάσιμοι χωρίς εξέλιξη, θα μετέχουν σε
γένος κοινωνικό όπως οι μέλισσες ή τα μυρμήγκια, ή μπορεί και πάλι σε ανθρώπινο είδος, πράγμα που δεν φέρνει ευτυχία.

Στο γένος όμως των θεών, κάποιος που δεν φιλοσόφησε και δεν έφυγε ολοκάθαρος δεν είναι δίκαιο και ορθόν να καταλήξει, παρά μόνον ο φιλόσοφος ο οποίος νίκησε τις επιθυμίες-αδυναμιες της ύλης (του σώματος), δεν φοβήθηκε την φτώχια, δεν φοβήθηκε την κοινή περιφρόνηση ούτε και την αδοξία της κοινωνικής θέσης.
Κάθε ηδονή ή λύπη, είναι ένα καρφί που καρφώνει την ψυχή στο σώμα.
Επομένως η ψυχή ταυτίζεται με το σώμα, και το σώμα τον αναγκάζει να νομίζει ότι είναι αληθινά μόνο αυτά που παραδέχεται το σώμα.»
Οι παρευρισκόμενοι θέλουν να ρωτήσουν και άλλα τον Σωκράτη για το επέκεινα αλλά διστάζουν διότι φοβούνται ότι είναι δυσάρεστο λόγω της παρούσης συμφοράς του. Ο Σωκράτης γελάει και τους λέει ότι πολύ δύσκολα θα έπειθε πολύ δύσκολα τρίτους ότι δεν νοιώθει καμιά συμφορά για την καταδίκη του, όταν δεν πείθει τους ίδιους τους συνομιλητές του. Παρομοιάζει τον εαυτό του σαν τον κύκνο που αντιλαμβάνεται τον θάνατο του σαν ιερός μάντης του Απόλλωνα και τραγουδά (κύκνειο άσμα).

Τους ενημερώνει ότι επειδή οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο παρερμηνεύουν το άσμα του κύκνου ως θρήνο, ενώ αντιθέτως ο κύκνος τραγουδά επειδή ήρθε η ώρα του να μεταναστεύσει κοντά στον θεό τον οποίο υπηρετεί [σημείωση: Οι κύκνοι θεωρούνταν ιερά πουλιά του Απόλλωνα διότι είχαν μαντική ικανότητα, αυτή του να αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται να πεθάνουν].
Τους παροτρύνει να παρατηρήσουν το ότι τα πουλιά ποτέ δεν κελαηδούν όταν πεινάνε ή όταν κρυώνουν ή από ότι άλλο αρνητικό, τραγουδάνε όμως από χαρά.
Τους δηλώνει ο Σωκράτης το εξής: «Εγώ νομίζω πως είμαι αφιερωμένος του ίδιου με τους κύκνους θεού, και δεν μου δίδαξε την μαντική ικανότητα σε κατώτερο βαθμό από εκείνους.»

Ο Σιμμίας όμως δεν είναι ικανοποιημένος από τα επιχειρήματα του Σωκράτη, το ίδιο συμβαίνει και με τον Κέβη. Τους ρώτησε λοιπόν ο Σωκράτης σε ποιο σημείο δεν συμφωνούν.
Ο Σιμμίας παραλληλίζει τα λεγόμενα του Σωκράτη με το παράδειγμα της λύρας. Ότι δηλαδή η αρμονία είναι αόρατη, ασώματη, ωραία και θεία. Από την άλλη η Λύρα ορατή, υλική και έχει συγγένεια με τα θνητά πράγματα. «αν σπάσουμε, Σωκράτη, την λύρα, δεν θα μπορεί να παράξει αρμονία (μουσική), οπότε θα ήταν αβάσιμο να υποστηρίξουμε ότι η αρμονία δεν έχει χαθεί αλλά παραμένει.
[σημείωση 1: Λύρα = σώμα, αρμονία = ψυχή]
[σημείωση 2: το βλέπει από «μικρό» πρίσμα… Η αρμονία υπάρχει συνολικά στην αρμονία του Δημιουργού και πριν την λύρα και μετά. Μέσω της Λύρας μπορούμε να παράξουμε ένα περιορισμένο φάσμα αρμονίας από αυτή που υπάρχει πραγματικά, και είναι ένας μέσο προσέγγισης και κατανόησης του θείου κατά τους Πυθαγόρειους]

Ο Σωκράτης απευθυνόμενος στον μικρότερο μαθητή του τον Φαίδωνα λέει: « θα ήταν θλιβερό το πάθημα αν υπήρχε λόγος αληθινός και ασφαλής που δεν είναι αδύνατον να τον κατανοήσουμε, κι όμως λόγω των συζητήσεων κάποια ίδια πράγματα άλλοτε φαίνονται αληθινά και άλλοτε όχι, να μην κατηγορήσουμε τον εαυτό μας και την ανικανότητα μας που δεν κατανοήσαμε, αλλά να τα ρίξουμε κάπου αλλού και θα περάσουμε την ζωή μας χωρίς την αλήθεια και την γνώση των όντων. [δηλαδή: η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι μια, εμείς είμαστε σε γνωστικό επίπεδο τέτοιο που να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε;] και συνεχίζει και λέει: « για να φυλαχτούμε λοιπόν από αυτό το πάθημα, να μην αφήσουμε να περάσει η ιδέα ότι κανείς από τους συλλογισμούς δεν είναι βάσιμος, αλλά ότι ακόμα είμαστε ανώριμοι.
Υπάρχουν πολλοί όμως, που επιχειρηματολογούν με σκοπό να θεωρηθούν σωστά αυτά που υποστηρίζουν από τους παρόντες και όχι προς την πραγματικότητα, και επειδή μπορεί να έχω πέσει σε αυτό το σφάλμα μην συμφωνήσετε με μένα λόγω της κατάστασης, αλλά όπου διαφωνείτε φέρτε επιχειρήματα για να το εξετάσουμε για να μην εξαπατηθούμε όλοι μαζί γιατί ο στόχος μας είναι η αλήθεια και όχι να εξαπατηθώ εγώ, και φεύγοντας σαν μέλισσα αφήσω το κεντρί μου μέσα σας. Βέβαια εγώ δεν προσπαθώ να φανούν

αληθινά αυτά που υποστηρίζω για να πείσω τους παρόντες, αλλά πάλι αν μεν συμβαίνει να είναι αλήθεια όλα αυτά, είναι συμφέρον να πεισθώ, αν πάλι δεν είναι, θα είμαι λιγότερο αντιπαθητικός στους παρόντες με το να μην οδύρομαι όλο αυτό το διάστημα του θανάτου μου.»

Ο Σιμμίας και ο Κέβης έχουν πεισθεί ότι η ψυχή κάπου προϋπήρχε εφόσον είναι ολοφάνερο ότι η μάθηση είναι ανάμνηση, αλλά δεν έχουν πεισθεί ότι η ψυχή μετά το τέλος παραμένει και δεν χάνεται.

Ο Σιμμίας υποστήριξε ότι η αρμονία (μουσική) είναι σύνθετο πράγμα, και ότι η ψυχή είναι αρμονία (μουσική) που σύγκειται από τις τάσεις του σώματος.

Ο Σωκράτης ξεκινά από το πρώτο, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει συνθεμένη αρμονία (μουσική) πριν από την ύπαρξη των στοιχείων από τα οποία έπρεπε να συντεθεί, δηλαδή η ψυχή που συμφώνησαν ότι προϋπάρχει δεν μπορεί να είναι συνθεμένη με το σώμα που ΘΑ υπάρξει.

Μετά περνάει στο να δώσει τον μηχανισμό της αρμονίας: «δεν γίνεται η αρμονία να είναι διαφορετική από τα στοιχεία που την αποτελούν, άρα δεν είναι δυνατόν να κάνει ή να πάθει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν ή παθαίνουν στοιχεία. Δεν γίνεται λοιπόν να προηγείται η αρμονία των στοιχείων αλλά τα στοιχεία της αρμονίας, άρα είναι και επίσης αδύνατον η αρμονία να κινηθεί αντίθετα των στοιχείων της.

Η αρμονία είναι εκ φύσεως σε αντιστοιχία με τον τρόπο που θα ρυθμιστεί. Δηλαδή εάν εναρμονισθεί περισσότερο και σε μεγαλύτερο βαθμό, θα ήταν ανώτερη ποιοτικά και ποσοτικά, αν σε λιγότερο και μικρότερο βαθμό θα ήταν κατώτερη πράγμα που σημαίνει ότι μια ψυχή θα είναι με νου και αρετή, ενώ μια άλλη ανόητη και μοχθηρή.
Η ψυχή λοιπόν δεν μπορεί να είναι αρμονία, διότι διακρίνονται σε καλές και κακές, δηλαδή αρμονικές και δυσαρμονικές. Αν ίσχυε αυτό που υποστήριξες τότε καμία ψυχή, εφόσον θα ήταν αρμονική, δεν θα ήταν κακή, οπότε και αυτές των ζώων θα ήταν όλες καλές, πράγμα που δεν ισχύει.

Στην συνέχεια ο Σωκράτης μας δίνει στοιχεία για την ανατομία του ανθρώπινου σώματος (98 c) αναφέροντας ότι το σώμα αποτελείται από κόκκαλα και νεύρα, τα μεν κόκκαλα είναι στερεά, διαθέτουν όρμους που τα χωρίζουν το ένα από το άλλο, τα δε νεύρα είναι τέτοια που τεντώνονται και χαλαρώνουν (είναι δηλ ελαστικά), τα οποία τα περιβάλλουν τα κόκκαλα μαζί με τις σάρκες, και το δέρμα τα συγκρατεί αυτά. Καθώς τα κόκκαλα κινούνται, τα νεύρα χαλαρώνουν και τεντώνουν ώστε να λυγίζουν τα μέλη, και έτσι μπορούμε και καθόμαστε κτλ.
[από τον στίχο 100c μέχρι τον 105 e ο Σωκράτης αποδεικνύει με απόλυτο μαθηματικό τρόπο ότι η ψυχή είναι αθάνατη]
Εφόσον λοιπόν η ψυχή είναι αθάνατη, έχει ανάγκη φροντίδας, όχι μόνο για τον χρόνο που ονομάζουμε ζωή, αλλά και τον συνολικό χρόνο που ονομάζουμε αιωνιότητα. Τώρα λοιπόν φαίνεται ο κίνδυνος αν κάποιος την παραμελήσει… γιατί αν με τον θάνατο χανόντουσταν όλα γενικώς, θα ήταν ένα ανέλπιστο δώρο για τους κακούς.

Η ψυχή κατεβαίνοντας στον Άδη, δεν έχει τίποτα άλλο από την παιδεία και την ανατροφή που της έμεινε από τον βίο της, τα οποία αναλόγως του βίου την ωφελούν ή την βλάπτουν.
Όταν κάποιος πεθάνει, ο Δαίμονας του (Δαίμον - δαήμον = γνώστης, εξού και το αδαής) που με βάσει τις πράξεις του εν ζωή διαλέγει, αναλαμβάνει να τον οδηγήσει σε κάποιον τόπο που συγκεντρώνονται όλες οι ψυχές μετά την δίκη για να πορευθούν στον Άδη, με οδηγό εκείνον.
Αφού μείνουν εκεί όσο χρόνο πρέπει, κάποιος άλλος Δαίμονας τους φέρνει πάλι πίσω, μετά από μακρές και πολλές χρονικές περιόδους.
Οι μη ενάρετες (ακάθαρτες) ψυχές έχουν μια βραδύτητα (διότι ήταν και είναι προσκολλημένες στην ύλη) στο να ακολουθήσουν τον δαίμονα οδηγός τους.
Τις αποφεύγουν όλες οι υπόλοιπες (καθαρές και μη) όπως αποφεύγονται και από τους ίδιους τους οδηγούς Δαίμονες τους.   Καταλήγουν να περιπλανώνται μέχρι το πλήρωμα των χρόνων, που με την συμπλήρωση των πηγαίνουν αναγκαστικά στην κατοικία που τους πρέπει.
Οι Ενάρετες ακολουθούν τον Δαίμονα οδηγό τους χωρίς πρόβλημα, βρίσκουν συνταξιδιώτες και οδηγούς τους θεούς και εγκαθίστανται στον τόπο που τους ταιριάζει.
Οι τόποι της γης είναι θαυμάσιοι και δεν είναι όπως κάποιοι νομίζουν, καθώς κάποιος με έχει πείσει με τους λόγους του.

Τότε ο Σιμμίας παροτρύνει τον Σωκράτη να μιλήσει για την γη, «έχω πειστεί λοιπόν, είπε ο Σωκράτης, ότι πρώτον αν είναι στην μέση του ουρανού, και είναι και στρογγυλή, δεν χρειάζεται καθόλου τον αέρα ούτε καμιά άλλη υποστήριξη για να μην πέσει, αλλά είναι σε θέση να την κρατάει σταθερά η ομοιογένεια του κόσμου αυτού σε κάθε διεύθυνση, όπως και η ίδια η ισορροπία της.
Γιατί όταν κάτι που ισορροπεί τοποθετηθεί στο κέντρο ενός άλλου ίδιου σχήματος, δεν μπορεί να γέρνει λίγο ή πολύ προς την μια κατεύθυνση, έτσι μένει ακίνητο στην ίδια κατάσταση.

Ακόμη ότι είναι πελώρια και ότι εμείς κατοικούμε, από τον Φάση ποταμό μέχρι τις Ηράκλειες στήλες (Κολχίδα μέχρι Γιβραλτάρ), δηλαδή σε ένα μικρό κομμάτι της, σαν τους βατράχους που μένουν γύρω από την θάλασσα. Ακόμα υπάρχουν και άλλοι τόποι που κατοικούν πολλοί άλλοι άνθρωποι.
Γιατί υπάρχουν περί της γης πολλές κοιλότητες με διάφορες μορφές και μεγέθη, που έχει μαζευτεί νερό αέρας και ομίχλη. Η ίδια η γη είναι καθαρή στην μέση καθαρού κόσμου όπου είναι και τα άστρα που κάποιοι το ονομάζουν Αιθέρα (σημείωση: Ο ουράνιος θόλος ήταν ο αέρας από την γη μέχρι τα σύννεφα, και πάνω από τα σύννεφα ήταν ο αιθέρας με τα αστέρια, το οποίο εμείς σήμερα ονομάζουμε Διάστημα)
Υπάρχουν πολλές κοιλότητες λοιπόν και εμείς αγνοούμε ότι ζούμε σε κάποια από αυτές αλλά νομίζουμε ότι κατοικούμε στην επιφάνεια της και τον αέρα τον ονομάζουμε ουρανό με την ιδέα ότι αυτός είναι ο ουρανός που κινούνται τα άστρα.
Λόγω της ανικανότητας μας και της αδυναμίας μας δεν είμαστε σε θέση να διασχίσουμε τον αέρα μέχρι τέρμα επάνω, γιατί αν κανείς έφτανε στην κορυφή θα έβλεπε καθαρά σηκώνοντας το κεφάλι του, όπως ακριβώς τα ψάρια της θάλασσας βγάζοντας το κεφάλι τους βλέπουν τα εδώ.
Έτσι θα μπορούσε κανείς να δει καθαρά τον έξω κόσμο (Αιθέρα δηλ Διάστημα), και αν η φύση μας ήταν ικανή να αντέξει το θέαμα, θα καταλάβαινε ότι εκείνος είναι ο πραγματικός ουρανός και το φως το αληθινό και την πραγματική γη.

Λέγεται λοιπόν, συνεχίζει ο Σωκράτης, ότι η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (σφαίρες επίσκυρου δηλ μπάλες ποδοσφαίρου) εκείνες που είναι καμωμένες από δώδεκα κομμάτια διαφορετικά δέρματα. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, και τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων. Από κει λοιπόν βλέπουμε ότι η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Οι κοιλότητες παίρνουν μια απόχρωση λαμπρή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων ώστε να δίνει εντύπωση ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.

Στην συνέχεια ο Σωκράτης κατά πάσα πιθανότητα, περιγράφει αυτό που εμείς σήμερα το γνωρίζουμε ως παράδεισο και αργότερα αυτό που εμείς σήμερα γνωρίζουμε ως κόλαση.
Αυτή λοιπόν η γη είναι στολισμένη με διάφορα πετράδια και ωραία χρώματα, και ακόμα με χρυσάφι ασήμι και άλλα παρόμοια ώστε να είναι απόλαυση καλότυχων θεατών η θέα τους.
Επάνω της υπάρχουν ζώα και άνθρωποι που άλλοι κατοικούν στην μέση της γης και άλλοι γύρω, και περιβάλλονται από αέρα όπως εμείς κοντά σε θάλασσα, άλλοι σε νησιά που τα περιβάλλει αέρας και είναι κοντά στην στεριά.
Ότι είναι για εμάς το νερό και η θάλασσα για τις ανάγκες μας, είναι για εκείνους ο αέρας.
Ο δε δικός μας αέρας είναι για εκείνους ο αιθέρας.
Οι εποχές του έτους έχουν τόσο καλό κλίμα ώστε δεν αρρωσταίνουν και ζουν περισσότερα χρόνια από τους εδώ, και στην ακοή και στην όραση και στην φρόνηση και σε όλα υπερέχουν από εμάς. Έχουν ακόμα άλση των θεών και ιερά, στα οποία πραγματικά κατοικούν θεοί, οι θεοί μιλάνε μαζί τους, δίνουν χρησμούς και εμφανίζονται μπροστά τους.
Με τον τρόπο αυτόν οι σχέσεις των ανθρώπων με τους θεούς είναι στενές.

Ανάμεσα στα χάσματα της γης, υπάρχει ένα που είναι το μεγαλύτερο και διαπερνά όλη την γη από την μια άκρη έως την άλλη άκρη, και αυτό εννοούσε ο Όμηρος όταν είπε: «Πολύ μακριά, εκεί όπου υπάρχει κάτω από την γη το πιο βαθύ βάραθρο» (Ιλιάδα Θ 14) το οποίο αλλού και εκείνος και άλλοι ποιητές το ονομάζουν Τάρταρον.
Υπάρχουν εκεί πολλά ρεύματα και ανάμεσα σε όλα υπάρχουν τέσσερα ρεύματα.
Το μεγαλύτερο κυλάει κυκλικά στον πιο απομακρυσμένο κύκλο γύρω από την γη, ο καλούμενος Ωκεανός.   Απέναντι και σε αντίθετη φορά κυλάει ο Αχέρων που περνάει μέσα από ακατοίκητους τόπους και φτάνει στην Αχερουσία λίμνη, όπου φτάνουν οι ψυχές των πολλών πεθαμένων, και αφού παραμείνουν κάποιο χρονικό διάστημα, καθορισμένο από την ειμαρμένη (ειμαρμένη < αρχαία ελληνική "μείρομαι" (παίρνω το μερίδιό μου)), άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο, στέλνονται για τις γενέσεις των ζώων.
Ένας τρίτος ποταμός που πηγάζει από τους άλλου δυο λέγεται Πυριφλεγέθοντας που ήταν φλεγόμενος, και ο Κωκυτός όπου θρηνούσαν για συγχώρεση η αμαρτωλές ψυχές.
Είναι τέτοια η φύση του κάτω κόσμου.

Όταν φτάσουν οι ψυχές εκεί που τους φέρνει ο δαίμονας του την κάθε μια, με δίκη θα ξεχωρίσουν αυτές που έζησαν με ευσέβεια και αρετή, με αυτές που έζησαν στην αμαρτία.
Οι ενάρετες θα πάνε στον Αχέροντα θα επιβιβαστούν επάνω στις βάρκες και θα πάνε στην λίμνη για εξαγνισμό για τα μικρό αδικήματα που διέπραξαν και αφού καθαριστούν θα είναι πια ελεύθερες και θα απολαμβάνουν πια τιμές για τις ευεργεσίες τους, η κάθε μια σύμφωνα με την αξία τους.
Οι ψυχές που κουβαλάνε βαρύ φορτίο αμαρτίας και θεωρηθούν αθεράπευτοι, η μοίρα που τους πρέπει είναι να ριχθούν στον Τάρταρον από όπου και δεν βγαίνουν ποτέ (δηλαδή οριστική καταδίκη της ψυχής εξάπαντος).
Αυτές οι ψυχές που θα κριθούν ότι διέπραξαν μεγάλα μεν αδικήματα αλλά μπορούν να θεραπευτούν, θα πέσουν μεν στον Τάρταρον, αφού όμως πέσουν και περάσουν εκεί κάποιο χρονικό διάστημα (αναλόγως πόσο χρειάζεται για την θεραπεία) τους βγάζει έξω το κύμα, τους βαρύτερα αμαρτωλούς ο Κωκυτός, τους δεν λίγο ελαφρύτερα ο Πυριφλεγέθοντας.
Μεταφερόμενοι λοιπόν από τους δυο ποταμούς φτάνουν στην Αχερουσία λίμνη, καλούν αυτούς που σκότωσαν ή αδίκησα ή ότι άλλο και τους παρακαλούν να τους επιτρέψουν να περάσουν την λίμνη.
Αν τους πείσουν περνούν και τελειώνουν τα βάσανα τους, αν δεν τους πείσουν επιστρέφουν πάλι με τον ίδιο τρόπο στον Τάρταρον. Αυτό συνεχίζεται μέχρι να τους πείσουν.

Αυτές όμως οι ψυχές που κρίθηκαν ως ξεχωριστές σε ευσέβεια, και εξαγνίστηκαν με την φιλοσοφία, ελευθερώνονται και απαλλάσσονται από αυτούς εδώ τόπους της γης που είναι σαν φυλακές.
Φεύγουν κατ ευθείαν για επάνω, ζουν τον υπόλοιπο χρόνο εντελώς ασώματοι και φτάνουν σε τόπους διαμονής πολύ καλύτερους, που δεν είναι εύκολο να περιγράψουμε.

Γι αυτούς τους λόγους Σιμμία, λέει ο Σωκράτης, πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ώστε να μετάσχουμε στην αρετή και την φρόνηση σε όλη μας την ζωή, γιατί το έπαθλο είναι ωραίο και ελπίδα μεγάλη.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο άνθρωπος πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στην ψυχή του, που σε όλη την διάρκεια της ζωής του αδιαφόρησε για τις σωματικές ηδονές και στολίδια, επειδή τα θεωρούσε ξένα, αντιθέτως επεδίωξε τις ηδονές της μάθησης και στόλισε την ψυχή του με τα δικά της στολίδια και όχι με ξένα, δηλαδή με Σωφροσύνη, Δικαιοσύνη, Ανδρεία, Ελευθερία και ΑΛΗΘΕΙΑ.
Με αυτήν την προετοιμασία περιμένει την πορεία προς τον Άδη, για να πάει όταν το επιβάλλει η ειμαρμένη (πεπρωμένο).

Εσείς λοιπόν Σιμμία, Κέβη και οι υπόλοιποι, αργότερα θα κάνετε αυτή την πορεία.
Εμένα όμως με καλεί η ειμαρμένη, και είναι σχεδόν η ώρα μου να κατευθυνθώ στο λουτρό, γιατί είναι καλύτερα αφού λουσθώ να πιώ το φάρμακο, για να μην βάλω σε κόπο τις γυναίκες να πλένουν το νεκρό κορμί.»
Ο Κρίτων πήρε τον λόγο και τον ρώτησε αν έχει κάποια επιθυμία να κάνουν ως προς τα παιδιά του ή για κάποιο άλλο θέμα, να το κάνουν προς χάρην του.
Ο Σωκράτης απάντησε: «τίποτα διαφορετικό από αυτά που πάντοτε λέω, ότι δηλαδή φροντίζοντας τους εαυτούς σας, και σε μένα και στους δικούς μου και στον εαυτό σας θα κάνετε χάρη. Αν όμως παραμελήσετε τους εαυτούς σας και δεν θέλετε να ζείτε ακολουθώντας τρόπον τινά τα ίχνη των λόγων των τωρινών και των παλαιών, παρόλο που συμφωνήσατε με προθυμία με τα λεγόμενα μου, δεν θα κάνετε πρόοδο καμιά.

Ο Κρίτων του απάντησε ότι θα τα πράττουν με προθυμία, και τον ρώτησε το πώς θα θελε να τον θάψουν. Ο Σωκράτης απάντησε: « ‘όπως θέλετε αρκεί να μην σας την κοπανήσω (να μην σας ξεφύγω)» Γέλασε και συνέχισε λέγοντας: «φίλοι μου, δεν κατορθώνω να πείσω τον Κρίτωνα, ότι εγώ ο Σωκράτης είμαι αυτός που συζητά και διευθύνει την συζήτηση, αλλά νομίζει ότι είμαι ο νεκρός που θα αντικρίσει σε λίγο και με ρωτάει το πώς θέλω να με θάψει…»

Αφού είπε αυτά τα λόγια σηκώθηκε και πήγε στο λουτρό, περιμέναμε λοιπόν συζητώντας μεταξύ μας για όσα είχαν ειπωθεί, ανακεφαλαιώνοντας τα.
Άλλοτε πάλι μιλούσαμε για την μεγάλη συμφορά που μας βρήκε, το ότι δηλαδή θα περάσουμε την υπόλοιπη μας την ζωή σαν ορφανοί σαν να είχαμε χάσει τον πατέρα μας.
Αφού λούστηκε, του πήγαν τα παιδιά του (Στην απολογία ανέφερε τους τρείς γιούς και τις ηλικίες τους, τον μεγαλύτερο Λαμπροκλέα που ήταν μειράκιον (14-21 ετών) και δύο παιδιά (1-7 ετών) Μενέξενο και Σωφρονίσκο.
Από κει φαίνεται με έναν πρόχειρο υπολογισμό ότι ο Σωκράτης νυμφεύτηκε σε μεγάλη ηλικία, περίπου στα 55 , αφαιρώντας την ηλικία του γιού του Λαμπροκλέα από την ηλικία του Σωκράτη το 399 μ.Χ.)

Μετά ήρθαν κάποιες γυναίκες συγγενείς του και τους έδωσε τις παραγγελίες που ήθελε, και μετά έδωσε εντολή να αποχωρήσουν οι γυναίκες και τα παιδιά. Κάθισε χωρίς να πει πολλά, ήδη πλησίαζε το ηλιοβασίλεμα.
Έφτασε μετά ο υπηρέτης των ένδεκα τον πλησίασε και του είπε: «Σωκράτη, δεν θα σε κατηγορήσω όπως τους άλλους, ότι αγανακτούν εναντίον μου και με καταριούνται, όταν τους δίνω την εντολή να πιούν το φάρμακο, επειδή οι άρχοντες με υποχρεώνουν δια νόμου να κάνω.
Όλο αυτό το διάστημα είσαι από τους ανθρώπους που εκτίμησα διότι είσαι ο πιο γενναίος, πράος και άριστος από αυτούς που συνάντησα εδώ μέσα, και ξέρω ότι δεν αγανακτείς εναντίον μου, αλλά εναντίον εκείνων γιατί ξέρεις ποιοι είναι οι αίτιοι.
Τώρα λοιπόν, μια και που ξέρεις τι ήρθα να σου πω, σε χαιρετώ και προσπάθησε να αντέξεις όσο τον δυνατόν με υπομονή τα αναπότρεπτα». Δάκρυσε, γύρισε και έφυγε.

Ο Σωκράτης κοιτάζοντας τον είπε: «σε χαιρετώ και γω, και θα κάνω αυτά που είπες.» μετά γύρισε μας κοίταξε και μας είπε: «Ευγενικός άνθρωπος, όλο αυτό το διάστημα με πλησίαζε και συζητούσαμε πότε πότε, και τώρα δακρύζει για τον θάνατο μου…
Αλλά έλα Κρίτων ας κάνουμε αυτά που είπε, και ας φέρει κάποιος το φάρμακο αν το έχει τρίψει και είναι έτοιμο, αλλιώς ας το τρίψει.»
Ο Κρίτων του λέει « μα Σωκράτη, ο ήλιος είναι ακόμα πάνω από τα βουνά, δεν έχει δύσει.
Άλλοι πίνουν το φάρμακο πολύ αργότερα από την στιγμή που θα τους δοθεί η εντολή, αφού δειπνήσουν και κάνουν συντροφιά με αγαπημένα πρόσωπα.
Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, έχουμε ακόμα χρόνο.»
Ο Σωκράτης απάντησε: «Οι άλλοι Κρίτων νομίζουν ότι κάτι κερδίζουν, εγώ δεν νομίζω ότι θα κερδίσω κάτι με το να πιω το φάρμακο αργότερα εκτός από το να γελοιοποιηθώ λαχταρώντας για ζωή και προσπαθώντας να την εξοικονομήσω την στιγμή που δεν μου μένει η δυνατότητα, γι αυτό πήγαινε και μην αντιδράς.»
Ο Κρίτων τότε έκανε νόημα στον δούλο.
Ο δούλος με μια μικρή καθυστέρηση ήρθε και στάθηκε εμπρός του με το ποτήρι.
Ο Σωκράτης τον ρώτησε τι πρέπει να κάνει, και αυτός του απάντησε να πιεί και αφού το πιεί να περπατήσει εως ότου νιώσει βάρος στα πόδια.
Μετά να ξαπλώσει και αυτό θα ενεργήσει, και πρόσφερε το ποτήρι στον Σωκράτη.
Ο Σωκράτης το πήρε χωρίς να δειλιάσει ή να χάσει το χρώμα του ή να αλλάξει η έκφραση του προσώπου του, και είπε: « πρέπει να ευχόμαστε αυτήν την μετοίκηση μας προς τα εκεί να είναι καλότυχη, αυτό εύχομαι και μακάρι να γίνει έτσι.» Λέγοντας αυτά έφερε το ποτήρι στα χείλη και χωρίς να αηδιάσει το ήπιε όλο με ευκολία.

Οι περισσότεροι από εμάς μέχρι εκείνη την στιγμή είχαμε καταφέρει να συγκρατήσουμε τα δάκρυα μας, όταν όμως είδαμε που το ήπιε δεν κρατηθήκαμε άλλο. Κι εμένα χωρίς να το θέλω έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα μου, σκέπασα το πρόσωπο μου έκλαιγα για τον εαυτό μου και την δική μου κακοτυχία επειδή έχανα έναν τέτοιο άνθρωπο από φίλο.
Ο δε Κρίτων επειδή δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του βγήκε έξω. Ιδίως ο Απολλόδωρος που και από πριν δεν μπορούσε να συγκρατηθεί ξέσπασε φωνάζοντας, πράγμα που προκάλεσε σπαραγμό σε όλους τους παρευρισκόμενους εκτός του Σωκράτη, ο οποίος είπε: «Τι είναι αυτά που κάνετε; Εγώ έδιωξα τις γυναίκες και τα παιδιά για να μην κάνουν έτσι. Επειδή λοιπόν έχω ακούσει ότι κανείς πρέπει να πεθαίνει μέσα σε σιωπή κάντε ησυχία και δείξτε ψυχική αντοχή.»

Εμείς ακούγοντας αυτά ντραπήκαμε και προσπαθήσαμε να συγκρατηθούμε. Αυτός κάνοντας μια βόλτα είπε ότι ένιωσε ότι τα πόδια του βαραίνουν και ξάπλωσε ανάσκελα στο κρεβάτι του, γιατί έτσι του είχανε υποδείξει.
Αυτός που του έδωσε το φάρμακο μετά από λίγο εξέταζε τα πόδια και τους μηρούς.
Έπειτα πίεσε τα πέλματα και ρώτησε τον Σωκράτη αν το αισθανόταν, ο Σωκράτης απάντησε όχι. Κατόπιν πίεσε τις κνήμες και καθώς προχωρούσε προς τα επάνω μας έδινε την ένδειξη ότι πάγωνε και κοκάλωνε. Αυτός που τον εξέταζε είπε ότι όταν φτάσει το πάγωμα στην καρδιά ο Σωκράτης θα «φύγει».
Ήδη ήταν παγωμένα τα μέλη του στην περιοχή του υπογαστρίου και ενώ ήταν όλος σκεπασμένος, ο ίδιος ξεσκέπασε το πρόσωπο του και είπε στον Κρίτωνα « Κρίτων, οφείλουμε έναν πετεινό στον Ασκληπιό. Να εξοφλήσετε την υποχρέωση, μην την αμελήσετε».

Ο Κρίτων είπε: «αυτά θα γίνουν, αλλά πες μας αν θες να γίνει και τίποτε άλλο»
Απάντηση δεν πήρε…
(ήταν την 10η Θαργηλίωνος του πρώτου έτους της 95ης Ολυμπιάδας (δηλ  399  π.Χ.)
κάντε κλικ >ΕΔΩ< για να κατεβάσετε το κείμενο σε εκτυπώσιμη μορφή .pdf
Πηγή:

Περί Εμού

μετάφραση

ΕΙΠΑΝ - ΕΓΡΑΨΑΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΡΑ! - Λένε οι Ιρλανδοί!!!

ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - It will happen to Greece

Argentina's Economic Collapse (FULL VERSION)

The Money Masters-Οι Αφέντες του Χρήματος

mad.tv

Ακου Βαγγέλη "Vangelis"

Ακου-Διαβάζοντας Long

Ακου-Διαβάζοντας small

Ακου Jazz-Blues

Ράδιο-Δισκοθήκη

Dalkas 88.2 Chalkida, GR >

ειδήσεις απο cebil

Ψάξτε Φθηνότερη Βενζίνη

Archaeology Daily News

Ο Καιρός Σήμερα

Estar

Μην

Ύμνος