Χωρίς Απολογία

Για πόσους άραγε η επέτειος του πολυτεχνείου είναι πραγματική επέτειος;
Πόσοι (απο μας, τη γενιά του)τη θυμούνται και την τιμούν;
Η ηρωΐκή εξέγερση των φοιτητών εκείνης της εποχής έδωσε εύσημα και τίτλους στους σημερινούς εξηντάρηδες, αν και οι περισσότεροι ήταν αμέτοχοι του έπους.
Τότε, λίγοι φοιτητές της Νομικής, του Πολυτεχνείου κλπ.. με τον αγώνα τους επιτάχυναν την πτώση της δικτατορίας.
Έκτοτε όμως, το πνεύμα αυτής της εξέγερσης εξαργυρώθηκε σε πολιτικούς τίτλους και οφίτσια, βγήκε στα παραπολιτικά ..καροτσάκια και εκποιήθηκε, όχι τόσο απο τους πρωταγωνιστές, όσο απο εκείνους που τότε -αντί να αγωνιστούν- παρακολουθούσαν λουφαγμένοι πίσω απο τις γρίλιες.
Σήμερα η γενιά μου, η γενιά του πολυτεχνείου, μπορεί να καμαρώνει για τις δημοκρατικές κατακτήσεις της, αλλά και για τον μικροκομματικό διχασμό που επέβαλε ή ανέχθηκε στη χώρα μας, για όλες τις κοινωνικές και πολιτικές στρεβλώσεις του καιρού μας, για το γεγονός ότι "κατάφερε" να κληροδοτήσει υπέρογκο δημόσιο χρέος στα παιδιά και τα εγγόνια μας, για τις τζιπάρες και τα κινητά της, τα εξοχικά αυθαίρετα σπίτια της και τη δανεική της χλιδή, τις καταπατήσεις, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και μια αλυσίδα χαμένων ευκαιριών.
Η προηγούμενη γενιά, των πατεράδων μας, πείνασε και μάτωσε μέσα σε πολέμους, διδάχθηκε απο τον εμφύλιο σπαραγμό και ανοικοδόμησε την Ελλάδα, μας εξασφάλισε μια πιο άνετη ζωή, μας εκπαίδευσε και μας μόρφωσε με χίλιες στερήσεις.
Εμείς, παραδίδουμε ήδη τη σκυτάλη στους νεώτερους, προσπαθώντας να τους θυμίσουμε το Πολυτεχνείο σαν άλλοθι μας, αλλά -ας είμαστε ειλικρινείς και κακά τα ψέμματα- δεν έχουμε την "καλή απολογία".
Η "σοδειά" μας ήταν μικρή.
Ίσως και της ντροπής.........