Δημόσιοι Απαγχονισμοί

Δημοσθένη Π. Δούκα_____________________
_________Δημόσιοι Απαγχονισμοί

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

“Η ανθρωπότης δεν μπορεί να σταθή χωρίς αξίες. Η απουσία των αξιών προκαλεί επικίνδυνη κοινωνικήν αστάθεια. Εξ ίσου όμως επικίνδυνο με την έκπτωσι ή τον εξοστρακισμό των αξιών είναι αντί να θεωρήσωμε τις αξίες ουράνια παραδείγματα, να τις αναζητήσουμε στις πρακτικές συνέπειες των επιλογών μας και τις λογικές των εφαρμογές, να τις άναγάγωμε δηλαδή σε υλική αυθεντία και αρχή, σε τετελεσμένο της πραγματικότητος. Εν τοιαύτη περιπτώσει η παράδοσι πού φέρει τις αξίες και ή κοινωνία πού καλείται να τις ενσάρκωση αποτελματώνονται. Το ασφυκτικό εγχείρημα επιτελεί μία παραδόσιμη συνείδησι χωρίς πρόσωπο, αφού εκπροσωπεί την συλλογική ταυτότητα, συνείδησι ή οποία ως υπέρλογο κομμάτι της ψυχής μας επιτάσσει δεδομένες συμπεριφοράς και απαγορεύει κάθε διαφοροποίησι απαντήσεων στα έρωτήματα της ζωής, εις βάρος της πνευματικής ισορροπίας του ανθρώπου.

Το τετελεσμένο της πραγματικότητας ίσχυε για τις μεσαιωνικές κοινωνίες, όχι για τις νεώτερες και πολύ περισσότερο για τις σύγχρονες. Τώρα πλέον δεχόμαστε την κοινωνία ως ατελές σύστημα πού πρέπει συνεχώς να βελτιώνεται δι' εμπλουτισμού των κοινωνικών αξιών. Υπ' αυτή την έννοια εξυπακούεται ή κριτική στάσι των ατόμων έναντι κάθε αυθεντίας, κριτική στάσι προϋποθέτουσα ευθύνη και ελευθερία.

Εάν οι επιλογές και οι αξίες αναφέρωνται στην τρέχουσα κοινή πραγματικότητα, η αυθεντία την οποία ενσαρκώνουν αποδεικνύεται εξωτερική και δεν είναι δυνατόν να ίσχύη επ' άπειρον^. εάν η τρέχουσα κοινή πραγματικότης αναφέρεται στην εσωτερική ταυτότητα των ατόμων, στην αυτοσυνει­δησία τους και όχι στο εξωτερικώς καθοριζόμενο κοινωνικό τους προσωπείο, τότε τα άτομα ενεργοποιούν μεταμορφωτικά την συλλογική τους ταυτότητα, αντί να την υφίστανται, και αποτελούν έτσι αληθινά πρόσωπα. Η ενότης των στερεώνεται στην πεποίθησι ότι θεμελιώδεις αξίες, όπως ή ελευθερία και η δικαιοσύνη, υπάρχουν χωρίς να επιβάλλωνται. Μόνο οι πρακτικές αξίες πρέπει να επιβληθούν για να εδραιώσουν την θέση τους στην συνείδησί μας, αλλά τούτο δεν είναι κρίσιμο. Όσο πλούτο και να διαθέτω, δεν γίνομαι γι' αυτό τον λόγο ευτυχής. Κρίσιμο είναι να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν και δρουν για τις ίδιες τις αξίες, όχι για να νικήσουν.

Γι' αυτούς πηγή κάθε ηθικής επιλογής μεταξύ καλού και κακού, σωστού ή λάθους, πηγή κάθε πολιτικής αποφάσεως δεν μπορεί να είναι οι εξωτερικές ανάγκες της λειτουργίας και της διάρκειας των θεσμών, είναι το εσωτερικό κύρος των. Το εσωτερικό κύρος αποφασίζει την αναγνώρισι της όποιας αυθεντίας και όχι ο νόμος, το έθιμο, η παράδοσι είτε ή συνήθεια. Οι αξίες επιβιώνουν στο μέτρο πού επαληθεύουν τα ίδια τους τα κριτήρια. Όταν, αίφνης, αντί σχέσεων έχωμε συναλλαγές, ή φιλαλληλία καθίσταται ανέφικτη.

Τέτοιαν έκπτωσι δεν την αποτρέπει η κοινότητα και ο άνθρωπος με την συλλογική ταυτότητα πού την αντιπροσωπεύει· την αποτρέπει ή τουλάχιστον της αντιστέκεται ένας άνθρωπος του οποίου ή ατομική ταυτότητα στηρίζεται στην διαφάνεια της αυτογνωσίας”.

Στέλιος Ράμφος
Ο καημός του ενός