Λογισμικό αναγνωρίζει το γραφικό χαρακτήρα σε λίθινες ελληνικές επιγραφές

Στην περιοχή της Αττικής έχουν έρθει στο φως πάνω από 50.000 αρχαίες επιγραφές

Ένα λογισμικό που ξεχωρίζει επιγραφές από την αρχαία Αθήνα, ανάλογα με το γραφικό χαρακτήρα του χαράκτη, προέκυψε από τη συνεργασία ερευνητών του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείοτ και του Πανεπιστημίου του Πρίνστον στις ΗΠΑ.
 

Το πρόγραμμα θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά τη χρονολόγηση και γενικά τη μελέτη των 50.000 και πλέον αρχαίων επιγραφών που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Αττικής, αναφέρει το βρετανικό περιοδικό New Scientist.

«Θα μπορούσε να ονομαστεί 'CSI Αρχαία Αθήνα'» γράφει ο συντάκτης του άρθρου, αναφερόμενος στη γνωστή σειρά CSI με πρωταγωνιστές εγκληματολόγους.

Παρόλο που κάθε περίοδος της αρχαίας Ελλάδας διαφέρει όσον αφορά την τεχνοτροπία των επιγραφών, η ταυτοποίηση του λαξευτή πίσω από κάθε σκαλισμένο κείμενο συχνά είναι δύσκολη ακόμα και για τους πιο έμπειρους επιγραφολόγους.
«Μπορώ να σας δείξω δύο 'Α' που μοιάζουν ολόιδια, αλλά μπορώ να σας πω ότι προέρχονται από διαφορετικούς γραφείς» δήλωσε ο Μιχάλης Παναγόπουλος του ΕΜΠ, επικεφαλής της προσπάθειας μαζί με τον καθηγητή Κωνσταντίνο Παπαοδυσσέα.

Οι Έλληνες ερευνητές συμμετείχαν στην πρόκληση που τους έθεσε ο Στίβεν Τρέισι, μελετητής της αρχαίας Ελλάδας και επιγραφολόγος στο Πρίνστον, να ξεχωρίσουν 24 αρχαίες επιγραφές ανάλογα με τον χαράκτη που τις δημιούργησε.
Οι ερευνητές εστιάστηκαν αρχικά σε έξι χαρακτηριστικά γράμματα -Α, Ρ, Μ, Ν, Ο, Σ- τα οποία φωτογράφισαν σε καθεμία από τις 24 λίθινες πλάκες. Στη συνέχεια, προσδιόρισαν τη μέση μορφή καθενός από αυτά γράμματα σε κάθε επιγραφή.

Έπειτα από την ολοκλήρωση των υπολογισμών, η ομάδα του Δρ Παναγόπουλου συνέκρινε τα κείμενα που είχε στείλει ο Τρέισι και κατάφερε να τα αντιστοιχίσει σωστά σε έξι χαράκτες που έζησαν το διάστημα 334-134 π.Χ.
Το λογισμικό αναγνώρισε σωστά τον χαράκτη στο 100% των περιπτώσεων, ωστόσο η αξιοπιστία της μεθόδου θα μπορούσε να αυξηθεί περαιτέρω με τη χρήση τρισδιάστατων μοντέλων των επιγραφών, στη θέση των ψηφιακών φωτογραφιών.

Ο Στίβεν Τρέισι και ο Μιχάλης Παναγόπουλος είχαν παρουσιάσει προκαταρκτικά αποτελέσματα της προσπάθειάς τους το 2006 στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών στην Αθήνα.
Η έρευνα του Δρ Παναγόπουλου δημοσιεύεται τώρα στο IEEE Transactions on Pattern Analysis and Machine Intelligence, ενώ η έκθεση του Δρ Τρέισι είχε παρουσιαστεί πέρυσι στο American Journal of Archaeology.
απο εδώ:  ΒΙΣΑΛΤΗΣ 

το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ

Αυτό είναι το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ

Το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας έδωσε στη δημοσιότητα η αμερικανική κυβέρνηση. Δείτε το έγγραφο των 52 σελίδων, σύμφωνα με το οποίο η διατήρηση της θέσης των ΗΠΑ στον κόσμο βασίζεται στην αποδοχή του γεγονότος της ανάδυσης πολλών ανταγωνιστικών δυνάμεων...

National security strategy

View more documents from ireportergr.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.i-reportergr.com/2010/05/blog-post_6769.html#ixzz0pM49kPdP

Αυστραλοί - υπέρ της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας

Αυστραλοί υπουργοί και βουλευτές υπέρ της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας

Δώδεκα μέλη της πολιτειακής Εργατικής κυβέρνησης της Βικτόριας (υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές και γερουσιαστές) στηρίζουν την περίληψη της ελληνικής γλώσσας στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών. 

Με επιστολή τους προς την αντιπρόεδρο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Αυστραλίας και υπουργό Παιδείας, Τζούλια Γκίλαρντ (φωτό), οι υπογράφοντες την επιστολή εκφράζουν την πίστη τους, ότι η ελληνική γλώσσα είναι "γλώσσα εθνικής προτεραιότητας" και πρέπει να περιληφθεί στις γλώσσες, που θα διδάσκονται στα κρατικά σχολεία της χώρας.  

Τα μέλη του πολιτειακού κοινοβουλίου υπενθυμίζουν στην υπουργό Παιδείας, ότι η ελληνική γλώσσα ομιλείται και διδάσκεται ευρύτατα σε ολόκληρη την Αυστραλία, σε κρατικά και εθνοτικά σχολεία.  

"Η ελληνική γλώσσα έχει ιδιαίτερη ακαδημαϊκή σημασία. 

Η παγκόσμια σκέψη και ο δυτικός πολιτισμός 

έχουν επηρεαστεί άμεσα από τον ελληνικό πολιτισμό, 

γενικά, και την ελληνική γλώσσα, ειδικά", τονίζουν και προσθέτουν. "Μεγάλο μέρος της αγγλικής γλώσσας και της διανόησης της Δύσης, έχουν τις ρίζες τους στην ελληνική γλώσσα και σκέψη. 

Πολλά από τα κείμενα, που έχουν επηρεάσει, τη γλώσσα και τη σκέψη μας εγράφησαν στην ελληνική γλώσσα. 

Πιστεύουμε, ότι η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας ενισχύει τη μάθηση σε πολυάριθμους τομείς της παιδείας, μεταξύ των οποίων τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Μηχανολογία, η Ιστορία, η Φιλοσοφία, η Νομική, το Δράμα, οι Τέχνες και η αγγλική γλώσσα.

Γι' αυτό πιστεύουμε ακράδαντα, ότι η ελληνική γλώσσα πρέπει να περιληφθεί ως γλώσσας εθνικής σημασίας στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών που διαμορφώνει η Αυστραλιανή Επιτροπή Προγραμματισμού και Αξιολόγησης ACARA.

Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ : 557 ΧΡΟΝΙΑ

Στὶς 24 Μαΐου (1453) ἀκούστηκε ὅτι ὁ ἀμηρᾶς ἔχει σκοπὸ στὶς 29 Μαΐου ἀπὸ ξηρὰ καὶ θάλασσα νὰ ἐπιτεθῆ μὲ σφοδρότητα, κάμνοντας συμπλοκἐς καὶ συγκρούσεις. Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ στρατηγοὶ καὶ οὶ δήμαρχοι, καὶ μάλιστα ὁ Ἰωάννης ὁ Ἰουστινιανός, δὲν ἔπαυαν νὰ ἑτοιμάζουν κάθε τέχνασμα γιὰ νὰ ἀντιπαραταχθοῦν στὸν ἐχθρό· ὅλη τὴν νύκτα προσπαθοῦσαν μὲ κάθε τρόπο νὰ διορθώνουν τὰ τείχη στὰ σημεῖα ποὺ εἶχαν καταρρεύσει ἀπὸ τὰ κτυπήματα τῶν τηλεβόλων.
Ἔπειτα ὁ Ἰουστινιανὸς ἔστειλε ἀνθρώπους πρὸς τὸν μέγα δοῦκα Νοταρᾶ καὶ ζητοῦσε νὰ τοῦ στείλη μερικὰ τηλεβόλα, ποὺ ὑπῆρχαν στὰ μέρη τὰ ὁποία φρουροῦσε ἐκεῖνος.
Ὁ κύρ Λουκᾶς ὅμως ὁ Νοταρᾶς δὲν θέλησε νὰ τοῦ δώση, λέγοντας ὅτι αὐτὰ χρειάζονται καὶ στὸν δικό του τομέα. Καὶ ὁ Ἰουστινιανὸς τοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ βρίσκωνται τόσα πολλὰ τηλεβόλα στὰ μέρη ἐκεῖνα ὅπου ὑπάρχουν νερά. Καὶ ἔτσι ἄρχισαν νὰ φιλονεικοῦν σὰν παιδιὰ καὶ νὰ ἀνταλλάζουν βρισιές.
Ὁ Ἰουστινιανὸς ἀπεκάλεσε τὸν Νοταρᾶ ἄχρηστο, καταστροφέα καὶ ἐχθρὸ τῆς πατρίδος· ἐκεῖνος πάλι ἔλουσε τὸν Ἰουστινιανὸ μὲ ἀνάλογες βρισιές. Ὅταν τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ βασιλιὰς τοὺς κάλεσε ἰδιαιτέρως καὶ τοὺς εἶπε: "Ἀδελφοί, δὲν εἶναι καιρὸς νὰ συμβαίνουν τέτοια πράγματα μεταξύ μας καὶ νὰ λέμε καὶ νὰ φιλονεικοῦμε, ἀλλὰ νὰ συγχωρήσουμε ἐκείνους ποὺ μᾶς μισοῦν καὶ νὰ παρακαλέσουμε τὸν θεὸ νὰ μᾶς λυτρώση ἀπὸ τὸ φοβερὸ στόμα τοῦ δράκοντος ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ φανερά". Εἶπε καὶ ἄλλα παρόμοια λόγια σ’ αὐτοὺς καὶ τοὺς συμφιλίωσε.
Καὶ τότε ὁ καθένας τους ἐπέστρεψε στὸν τόπο ποὺ τοῦ εἶχαν ἐμπιστευθῆ καὶ ἀνέλαβε τὴν ὑπηρεσία του.

Ὁ Ἰουστινιανὸς ἀποδείχθηκε φοβερὸς στοὺς ἐχθρούς, καὶ μάλιστα κατὰ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες, τόσο μὲ τὰ λόγια ὅσο καὶ μὲ τὶς πράξεις του. Κάθε μέρα ἔκαμνε ἐπιθέσεις καὶ εφόδους κατὰ τῶν ἐχθρῶν, καὶ πολλοὺς αἰχμαλώτιζε, ἐνῶ ἄλλους τοὺς περνοῦσε ἀπὸ τὸ μαχαίρι. Ὅλοι θαύμαζαν τὰ κατορθώματα καὶ τὶς πράξεις τοῦ ἀνδρὸς καὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν λυτρωτὴ καὶ σωτῆρα τῆς πόλεως. Ἀλλὰ δὲν παρέμεινε τέτοιος μέχρι τέλους· τὴν φήμη ποὺ μὲ τὴν ἀνδρεία του εἶχε κερδίσει, ὕστερα τὴν κατέστρεψε ἡ δειλία του.
Καὶ ἐνῶ ἔτσι εἶχαν τὰ πράγματα γιὰ μᾶς, διαδόθηκε μιὰ ψεύτικὴ πληροφορία στὸ στρατόπεδο τῶν ἐχθρῶν, ὅτι δῆθεν ἔρχεται στόλος ἀπὸ τὴν Ἰταλία πρὸς βοήθειά μὰς, καθὼς καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῶν Οὕγγρων Ἴαγκος μὲ πάρα πολὺ μεγάλο στράτευμα ἀπὸ ἱππεῖς καὶ πεζούς. Σὰν τὸ ἄκουσαν οἱ Ἀγαρηνοί, τοὺς κυρίευσε μεγάλος φόβος· ἐκστόμιζαν κατάρες κατὰ τοῦ ἀμηρᾶ καὶ γόγγυζαν, λέγοντας ὅτι αὐτὸ θὰ εἶναι ὁ ἀφανισμὸς τοῦ γένους των, γιατὶ καταπιάστηκαν μὲ ἕνα ἔργο χωρὶς ἐλπίδα ἐπιτυχίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀμηρᾶς περιέπεσε σὲ διαλογισμούς, ταραχὴ καὶ δειλία, καὶ ὅλοι οἱ σύμβουλοί του ἦταν περίλυποι.
Πρῶτον, διότι ἄκουσαν γιὰ τὴν ἄφιξι τῆς βοηθείας, καὶ
δεύτερον, διότι τόσο μεγάλο καὶ φοβερὸ στράτευμα ἐπὶ τόσες ἡμέρες τίποτε δὲν κατώρθωσε στὴν ξηρὰ καὶ τὴν θάλασσα· πολλές φορὲς μάλιστα μὲ τόσες πολλὲς πολιορκητικὲς μηχανὲς καί δυνάμεις, ἄν καὶ τοποθέτησαν κλίμακες στὰ τείχη, ἐκδιώχθηκαν οἰκτρά, καὶ καταγκρεμίστηκαν, ἀλλὰ καὶ φονικὸ μεγάλο τοὺς βρῆκε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κυριεύση ἡ δειλία τοὺς Τούρκους ποὺ ἦταν κοντὰ στὰ τείχη.
Τρίτον, διότι ἔβλεπαν ἕνα φαινόμενο:
Ἕνα ἀστραφτερὸ φῶς κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸν οὐρανό στεκόταν ἐπάνω ἀπὸ τὴν Πόλι καὶ ὅλη τὴν νύκτα τὴν ἔσκεπε ἀπὸ ψηλά. Μόλις οἱ Τοῦρκοι εἶδαν τὸ φῶς αὐτό, στὴν ἀρχὴ ἔλεγαν ὅτι ὁ θεὸς ὠργίσθηκε ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καὶ θέλει νὰ τοὺς κατακαύση καὶ νὰ τοὺς παραδώση σ’ αὐτοὺς ὡς δούλους. Ἔπειτα ὅμως, ὅταν εἶδαν ὅτι πάντοτε ντροπιασμένοι γκρεμίζονταν ἀπὸ τὰ τείχη καὶ τὶς κλίμακες καὶ ὅτι, ἄν καὶ ἐφάρμοζαν τόσα πολεμικὰ τεχνάσματα, τίποτε δὲν κατώρθωναν, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἄκουσαν τὴν ψεύτικη φήμη περὶ τοῦ στόλου τῆς Ἰταλίας καὶ περὶ τοῦ Ἰάγκου, ἄρχισαν πλέον νὰ λένε γιὰ τὸ φῶς ἐκεῖνο ὅτι ὁ θεὸς πολεμάει μὲ τὸ μέρος τῶν Χριστιανῶν, τοὺς προστατεύει καὶ εἶναι συμμαχός τοὺς.
Γι’ αὐτὲς τὶς αιτίες ὁ ἀμηρᾶς, ὅπως εἴπαμε, καὶ ὅλος ὁ στρατὸς ἦταν λυπημένος καὶ σκυθρωπός.
Σκεπτόταν λοιπόν νὰ σηκωθῆ τὴν ἑπόμενη καὶ νὰ λύση τὴν πολιορκία. Τὸ ἴδιο ὅμως βράδυ τὴν ἑπομένη τοῦ ὁποίου σχεδίαζαν νὰ φύγουν, βλέπουν πάλι, ὅπως συνήθιζε τὸ φῶς νὰ κατεβαίνη ἀπὸ τὸν οὐρανό.
Ἀλλὰ δὲν ἁπλωνόταν, ὅπως συνήθιζε προηγουμένως, ὥστε νὰ σταθῆ ἐπάνω ἀπὸ τὴν Πόλι ὅλη τὴν νύκτα· φάνηκε μόνον ἀπὸ μακριὰ καὶ ἀμέσως διασκορπίστηκε καὶ ἔγινε ἄφαντο.
Μόλις τὸ εἶδαν αὐτὸ ὁ ἀμηρᾶς καὶ ὅλοι οἱ δικοί του, χάρηκαν πολὺ καὶ ἔλεγαν: "τώρα ὁ θεὸς τοὺς ἐγκατέλειψε ".
Τὸ ἴδιο ἀποφάνθηκαν οἱ σοφοὶ καὶ οἱ γραμματιζούμενοι τῆς μιαρῆς, τῆς ἄπιστης καὶ πλανημένης θρησκείας, ὅτι δηλαδὴ τὸ φῶς φανέρωνε πῶς θὰ κερδίσουν τὴν Πόλι. Καὶ ἔτσι ὅλοι εἶχαν καλὲς ἐλπίδες, οἱ ὁποῖες πραγματοποιήθηκαν ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τὸ βράδυ τῆς 27ης Μαΐου ὁ ἀμηρᾶς πρὸσταξε, ὅλη τὴ νύκτα καὶ τὴν ἑπομένη ἡμέρα νὰ ἀνάψουν φωτιὲς καὶ φανάρια, νὰ νηστεύσουν ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ νὰ λουστοῦν ἑπτὰ φορές, γιὰ νὰ παρακαλέσουν τὸν θεὸ νηστικοὶ καὶ καθαροὶ νὰ νικήσουν τὴν Πόλι· αὐτὸ καὶ ἔγινε.

Τὸ ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας, κατὰ τήν δύσι τοῦ ἡλίου καὶ ἀφοῦ ἐδείπνησαν, ὁ ἀμηρᾶς 

στάθηκε στὴν μέση τοῦ στρατοῦ καὶ μιλώντας εἶπε τὰ ἑξῆς:

" Πολυαγαπημένα μου παιδιά, στὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ, τοῦ προφήτου Μωάμεθ καὶ ἐμοῦ τοῦ δούλου του σᾶς προτρέπω αὔριο νὰ κάμετε ἔργο ἀξιομνημόνευτο στὴν αἰωνιότητα, ὅπως ἔκαμαν καὶ οἱ πρόγονοί μας μέχρι τώρα, ὅπως εἶναι φανερό, καὶ μὲ προθυμία καὶ γενναιότητα καὶ μεγαλοψυχία νὰ περάσετε μὲ σκάλες ἐπάνω ἀπὸ τὰ τείχη σὰν πουλιά, καὶ τὴν φήμη ποὺ οἱ πρόγονοί μας κέρδισαν, καὶ ὁ θεός τοὺς τὴν χάρισε, νὰ μὴ τὴν χάσουμε ἐμεῖς· ἀντίθετα ἦλθε ἡ ὥρα νὰ τὴν αὐξήσουμε ἐμεῖς στὸ πολλαπλάσιο" Τοὺς ἀπηὺθυνε καὶ ἄλλους πολλοὺς λόγους κατάλληλους γιὰ στρατιῶτες καὶ ξύπνησε μέσα τους τὴν μεγαλοψυχία γιὰ νὰ πολεμήσουν μὲ γενναιότητα.
Κὶ ἐκεῖνοι σὰν τ’ ἄκουσαν αὐτὰ χάρηκαν πάρα πολὺ καὶ μὲ μιὰ φωνὴ ὅλοι τους ἀλάλαζαν στὴν γλῶσσα τους: "Ἀλλάχ ἀλλάχ, μεεμὲτ ρεσοὺλ ἀλλάχ", ποὺ σημαίνει: " Ὁ θεὸς τῶν θεῶν καὶ ὁ Μωάμεθ ὁ προφήτης αὐτοῦ".

Ὅταν ἐμεῖς στὴν Πόλι άκούσαμε τὴν τόσο δυνατὴ κραυγή, ποὺ ἔμοιαζε μὲ βοητὸ μεγάλο τῆς θαλασσας, ἀναρρωτιώμασταν τί ἄραγε συμβαίνει. Σὲ λίγο βεβαιωθήκαμε γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ ὁ ἀμηρᾶς ἑτοίμαζε γιὰ τὴν ἑπομένη πόλεμο ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα ὅσο πιὸ σφοδρό μποροῦσε κατὰ τῆς Πόλεως. Κι ἐμεῖς βλέποντας τὸ τόσο μεγάλο πλῆθος τῶν ἀπίστων, πού, ὅπως μοῦ φαίνεται ἐμένα, ἀντιστοιχοῦσαν πεντακόσιοι καὶ περισσότεροι στὸν καθένα μας, ἀναθέσαμε τὶς ἐλπίδες μας στὴν θεία Πρόνοια. Ὁ βασιλιὰς τότε πρόσταξε, οἱ ἱερεῖς, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ μοναχοί, οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἅγιες καὶ ἱερὲς εἰκόνες καὶ μὲ τὶς θεῖες ἀπεικονίσεις στὰ χέρια καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια νὰ περιέρχωνται τὰ τείχη τῆς Πόλεως, νὰ ψάλλουν τὸ " κύριε ἐλέησον", γιὰ νὰ μὴ μᾶς παραδώση ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας στὰ χέρια ἀπίστων, ἀποστατῶν καὶ κακούργων ὅσο κανεὶς ἄλλος στὴ γῆ, ἀλλὰ νὰ μᾶς λυπηθῆ, ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε οἱ κληρονόμοι του. Καὶ μὲ κλάματα ἔδιναν θάρρος ὁ ἕνας στὸν ἄλλο νὰ ἀντισταθοῦν γενναῖα στοὺς ἐχθροὺς τὴν ὥρα τῆς συμπλοκῆς.

Ὁ βασιλιάς ἐπίσης τὸ ἀπόγευμα τῆς ὀδυνηρῆς ἐκείνης Δευτέρας, ἀφοῦ συγκέντρωσε ὅλους, ἄρχοντες, ἀρχομένους, δημάρχους, ἑκατόνταρχους καὶ ἐκλεκτοὺς στρατιῶτες, εἶπε τὰ ἐξῆς:

" Ἐσεῖς, εὐγενέστατοι ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι συστρατιῶτες καὶ ὅλος ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, γνωρίζετε καλὰ ὅτι ἔφθασε ἡ ὥρα ποὺ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεώς μας θέλει νὰ μᾶς πιέση περισσότερο μὲ κάθε πολεμικὸ τέχνασμα καὶ τρόπο, καὶ μὲ ὅλη του τὴν δύναμι νὰ μᾶς ἐπιτεθῆ ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα καὶ νὰ μᾶς πολεμήση μὲ σφροδρότητα. Σκοπὸς του εἶναι νὰ χύση τὸ δηλητήριό του σὰν φίδι καὶ νὰ μᾶς καταπιῆ σὰν ἀνήμερο λεοντάρι. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ σταθῆτε ἀνδρεῖοι καὶ μὲ γενναία ψυχή, ὅπως πάντοτε μέχρι τώρα κάματε κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεώς μας. 

Γνωρίζετε καλά, ἀδελφοί, ὅτι ὀφείλουμε ὄλοι ἀπὸ κοινοῦ γιὰ  

τέσσερις λόγους νὰ προτιμήσουμε τὸν θάνατο ἀπὸ τὴν ζωή. 

Πρῶτον γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν θρησκεία μας, 

δεύτερον γιὰ τὴν πατρίδα, 

τρίτον γιὰ τὸν κύριόν σας τὸν χρισμένο βασιλιά καὶ 

τέταρτον γιὰ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους. 

Νὰ θεωρήσετε τὸν πόλεμο σὰν κυνήγι ἐναντίον ἀγριόχοιρων, γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἄπιστοι ὅτι δὲν ἀντιμετωπίζουν ζῶα χωρὶς λογική, ὅπως εἶναι οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ κυρίους καὶ ἐξουσιαστὲς τῶν ζώων αὐτῶν καὶ ἀπογόνους Ἑλλήνων καὶ Ρωμαίων". Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ καὶ τελεὶωσε τὴν δημηγορία του καὶ μὲ δάκρυα καὶ στεναγμοὺς εὐχαρίστησε τὸν θεό, ὅλοι μαζὶ μὲ ἕνα στόμα ἀποκρίθηκαν κλαίγοντας: "Ἄς πεθάνουμε γιὰ τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πατρίδα μας".

Ὁ βασιλιὰς πῆγε στὸν πάνσεπτο ναὸ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, προσευχήθηκε μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ κοινώνησε τὰ ἄχραντα μυστήρια. Τὸ ἴδιο ἔκαμαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐκείνη τὴν νύκτα. Κατόπιν μετέβη στὰ ἀνάκτορα, ὅπου ἔμεινε γιὰ λίγο καὶ ζήτησε συγχώρησι ἀπὸ ὅλους. Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ διηγηθῆ τὰ κλάματα καὶ τοὺς θρήνους τῆς ὥρας ἐκείνης στὸ παλάτι; Ἀκόμη κι ἄν ἦταν κανεὶς ἀπὸ ξύλο ἤ ἀπὸ πέτρα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὴ θρηνήση.

Οἱ φρουροὶ μᾶς εἶπαν ὅτι ὅλη τὴν νύκτα συνέβαινε θόρυβος καὶ πολλὲς ὁμιλίες, διότι ἔσερναν τὶς πολεμικὲς μηχανὲς ποὺ εἶχαν ἑτοιμάσει γιὰ τὴν ἐπίθεσι στὰ τείχη. Ἀκόμη ὅτι τὴν ἴδια στιγμή βρίσκονται σὲ κίνηση τὰ πιὸ μεγάλα ἀπὸ τὰ πλοῖα τῶν ἐχθρῶν στὴν θάλασσα καὶ ὅτι οἱ τριήρεις καὶ οἱ γέφυρες πλησιάζουν στὶς ἀκτὲς καὶ τὰ τείχη.

Κατὰ τὸ δεύτερο λάλημα τῶν πετεινῶν, χωρὶς κανένα σύνθημα, πρᾶγμα ποὺ ἔκαμναν τὶς προηγούμενες ἡμέρες, ἄρχισαν τὸν πόλεμο μὲ μεγάλη βιασύνη καὶ σφοδρότητα.
Ὁ ἀμηρᾶς διέταξε νὰ ξεκινήσουν τὸν πόλεμο οἱ μὴ τόσον ἔμπειροι στοὺς πολέμους, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς καταπονήσουν κάπως. Οἱ δικοί μας ὅμως ἀπάντησαν μὲ γενναιότητα καὶ τοὺς ἔκαμναν κακὴ ὑποδοχή· τοὺς γκρέμιζαν ἀπὸ τὰ τείχη καὶ τὰ ἐξαρτήματα τῶν ἐχθρῶν τὰ κατέσπαζαν.
Ἡ μάχη κράτησε δύο ὧρες καὶ ἦταν πολυστένακτη καὶ φρικτή· καὶ φαινόταν ὅτι ἐπικρατοῦσαν οἱ Χριστιανοί. Οἱ δικοί μας ἔριχναν ὑγρὸν πῦρ ἀπὸ τὶς μηχανὲς ποὺ εἶχαν κατασκευάσει καὶ ἔκαιγαν τοὺς ἐχθρους, τσάκιζαν τὶς ἐξέδρες μαζὶ μὲ τοὺς ἀναβάτες τους ρίχνοντας βαρειὲς πέτρες, καὶ μὲ τὰ τηλεβόλα σκότωναν πολλούς.
Μερικοί τολμηροί, δυνατοὶ καὶ ριψοκίνδυνοι ἀνέβαιναν ὁ ἕνας στοὺς ὤμους τοῦ ἄλλου καὶ ὁ τρίτος στοῦ δευτέρου, ὅπως μποροῦσε, γιὰ νὰ φθάσουν στὴν κορυφὴ τῶν τειχῶν. Καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ παράταξί μας ἄρχισε νὰ λυγίζη,
ὁ Θεόφιλος Παλαιολόγος καὶ ὁ Δημήτριος Καντακουζηνὸς, ἄνδρες γενναιότατοι, πήδησαν μπροστά, νίκησαν τοὺς Ἀγαρηνούς, τοὺς ἔτρεψαν σὲ φυγή καὶ τοὺς διέλυσαν.
Ὁ βασιλιάς ἔφιππος ἔλεγε: "Συστρατιῶτες καὶ ἀδελφοί, κρατῆστε μὲ γενναιότητα· σᾶς παρακαλῶ στὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ. Βλέπω ὅτι τὸ πλῆθος τῶν ἐχθρῶν κουράζεται καὶ σὲ λίγο θὰ διαλυθῆ".
Καὶ ἐνῶ ὁ βασιλιάς ἔλεγε αὐτά, ὁ στρατηγὸς Ἰωάννης πληγώθηκε ἀπὸ βέλος στὸ σκέλος τοῦ δεξιοῦ ποδιοῦ. Αὐτὸς ὁ τόσο ἐμπειροπόλεμος, ὅταν εἶδε τὸ αἷμα νὰ τρέχη ἀπὸ τὸ σῶμα του, πανικοβλήθηκε τελείως· ἀπὸ τὸν φόβο του ἔχασε τὴν ἀνδρεία ποὺ εἶχε ἐπιδείξει προηγουμένως καὶ ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ φέρθηκε ταπεινωτικά. Ἐγκατέλειψε τὴν θέσιν του. Ἔτρεχε κρυφὰ πέρα-δῶθε ἀναζητώντας γιατρούς, χωρὶς νὰ θυμίζη τίποτε ἀπὸ τὸν προηγούμενο γενναῖο καὶ ἱκανὸ ἄνδρα.
Συνέπεσε ὅμως τὴν στιγμὴ ἐκείνη νὰ βρίσκεται καὶ πάλι ὁ βασιλιάς ἐκεῖ. Εἶδε τοὺς στρατιῶτες ταραγμένους καὶ φοβισμένους, ἔμαθε τὴν αἰτία καὶ σὰν πῆρε τὸ μάτι του τὸν Ἰουστινιανὸ νὰ φεύγη, τὸν σταμάτησε καὶ τοῦ εἶπε: "Ἀδελφέ, γιατί τὸ ἔκαμες αὐτό; Γύρνα πίσω στὴν θέσι σου.
Τὸ τραῦμα εἶναι ἀσήμαντο. Γύρνα πίσω, γιατὶ τώρα εἶναι ἡ πιὸ κρίσιμη στιγμή.
Ἡ σωτηρία τῆς Πόλεως κρέμεται ἀπὸ τὰ χέρια σου". Καὶ ἄλλα πολλὰ τοῦ εἶπε ὁ βασιλιάς, ἀλλὰ ἐκεῖνος τίποτε δὲν ἀπεκρίθη· πέρασε στὸν Γαλατᾶ καὶ ἐκεῖ πέθανε πικραμένος καὶ περιφρονημένος.

Ἕνας γενίτσαρος, ὀνόματι Χασὰν, μὲ τὸ ἀριστερό του χέρι κράτησε ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του τὴν ἀσπίδα, ἔσυρε μὲ τὸ δεξί του τὸ ξίφος καὶ ὥρμησε ἐναντίον τοῦ τείχους, στὸ σημεῖο ποὺ ἔβλεπε τὴν σύγχυσι. Τὸν ἀκολουθοῦσαν καὶ ἄλλοι τριάντα περίπου, οἱ ὁποῖοι φιλοτιμηθήκαν ἀπὸ τὴν ἀνδρεία του. Ὅσοι δικοί μας εἶχαν παραμείνει στὸ τεῖχος τοὺς κτυποῦσαν μὲ ἀκόντια καὶ βέλη καὶ κυλοῦσαν τεράστιες πέτρες ἐναντίον τους.
Δέκα ὀκτὼ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοὺς γκρέμισαν. Ὁ Χασὰν ὅμως δὲν ἀναχαιτίστηκε· ἀνέβηκε στὸ τεῖχος καὶ ἔτρεψε σὲ φυγὴ τοὺς δικούς μας. Μαχόμενος ὁ Χασὰν κτυπήθηκε ἀπὸ μία πέτρα καἰ ἔπεσε κάτω.
Οἱ δικοί μας ἐπέστρεψαν καὶ σὰν εἶδαν τὸν Χασὰν πεσμένο κάτω, τὸν κτυποῦσαν μὲ πέτρες ἀπὸ παντοῦ.
Ἐκεῖνος ἀνασηκώθηκε στὸ γόνατο καὶ ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀμύνεται, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν τραυμάτων ποὺ δέχθηκε παρέλυσε τὸ δεξί του χέρι καὶ θάφτηκε κυριολεκτικὰ κάτω ἀπὸ βέλη. Ἔπειτα ὅμως ἀνέβηκε στὸ τεῖχος τόσο πλῆθος ἐχθρῶν, ποὺ σκόρπισαν τοὺς δικούς μας, οἱ ὁποῖοι ἐγκατέλειψαν τὰ ἐξωτερικὰ τείχη καὶ ἔτρεχαν μέσα διὰ μέσου τῆς πύλης καταπατῶντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
Καὶ ἐνῶ αὐτὰ συνέβαιναν, ἀκούστηκε μία φωνὴ ἀπὸ μέσα καὶ ἀπὸ ἔξω, ἀπὸ τὴν μεριὰ τοῦ λιμανιοῦ:
"Πατήθηκε τὸ φρούριο· πάνω στοὺς πύργους στήθηκαν τὰ λάβαρα καὶ οἱ σημαῖες".
Η φωνὴ ἔτρεψε σὲ φυγὴ τοὺς δικούς μας καὶ ἔκαμε τοὺς ἐχθροὺς νὰ άναθαρρήσουν.
Ὅταν ὁ βασιλιάς καὶ αὐθέντης μου ἀντίκρυσε αὐτὴν τὴν κατάστασι, χύνοντας δάκρυα παρακαλοῦσε τὸν θεὸ καὶ προέτρεπε τοὺς στρατιῶτες νὰ δείξουν μεγαλοψυχία. Ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε καμμιὰ ἐλπίδα συνδρομῆς καὶ βοηθείας. Τότε κέντησε τὸ ἄλογό του, ἔτρεξε καὶ ἔφθασε ἐκεῖ ὅπου τὸ πλῆθος τῶν ἀπίστων ὡρμοῦσε, καὶ ἔκανε ὅτι ὁ Σαμψὼν στοὺς ἀλλοφύλους. Στὴν πρώτη συμπλοκὴ γκρέμισε πολλοὺς ἀπίστους ἀπὸ τὰ τείχη καὶ γιὰ ὅσους ἦταν ἐκεῖ καὶ ἔβλεπαν ἔμοιαζε αὐτὸ μὲ θαῦμα ἀσυνήθιστο.
Μὲ βρυχηθμοὺς λεονταριοῦ καὶ μὲ γυμνὸ σπαθὶ στὸ δεξί του χέρι κατέσφαξε πολλοὺς ἐχθρούς· καὶ τὸ αἷμα ἔτρεχε σὰν ποτάμι ἀπὸ τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του.
Καὶ ὁ Δὸν φραγκίσκος Τολέδος, ποὺ προαναφέραμε, ἔκαμε ἔργα ἀνώτερα καὶ ἀπὸ τὸν Ἀχιλλέα.
Ἔτυχε νὰ βρίσκεται στὰ δεξιὰ τοῦ βασιλιᾶ καὶ σὰν ἀετὸς καταξέσχιζε τοὺς ἐχθροὺς μὲ τὰ νύχια καὶ τὰ δόντια του.
Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Θεόφιλος ὁ Παλαιολόγος.
Ὅταν εἶδε τὸν βασιλιᾶ νὰ μάχεται καὶ τὴν Πόλι νὰ κινδυνεύη, φώναξε δυνατὰ μέσα σὲ κλάματα καὶ εἶπε: "Προτιμῶ νὰ πεθάνω παρὰ νὰ ζῶ".   Ἀμέσως μετὰ ὥρμησε ἀνάμεσα στοὺς ἐχθροὺς μὲ κραυγὲς καὶ ὅσους βρῆκε μπροστὰ του τοὺς διεσκόρπισε, τοὺς διέλυσε καὶ τοὺς θανάτωσε.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰωάννης Δαλμάτης, ποὺ παρεβρισκόταν ἐκεῖ, πολεμοῦσε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν πιὸ γενναῖα ἀπὸ κάθε ἄλλον στρατιώτη.     Καὶ ὅσοι ἔτυχαν ἐκεῖ καὶ ἔβλεπαν, ἔμεναν κατάπληκτοι μὲ τὴν δύναμι καὶ τὴν γενναιότητα τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν.

Ἦλθαν οἱ Τοῦρκοι καὶ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει στὸ ἐσωτερικὸ τῶν τειχῶν μὲ μικρὰ τηλεβόλα, βέλη, τόξα καὶ πέτρες τοὺς ἔδιωξαν. Ἔτσι ἔγιναν κύριοι ὅλης τῆς περιοχῆς, ἐκτὸς τῶν πύργων τοῦ Βασιλείου Λέοντος καὶ τοῦ Ἀλεξίου, μέσα στοὺς ὁποιους ἦταν οἱ ναῦτες ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν ἔλθει ἀπὸ τὴν Κρήτη.
Αὐτοὶ μάχονταν γενναῖα καὶ σκότωσαν πολλοὺς Τούρκους, ἔλεγαν ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ πεθάνουν παρὰ νὰ ζήσουν.      Ὅταν ὅμως κάποιος Τοῦρκος ἀνέφερε στὸν ἀμηρᾶ τὴν γενναία τους ἀντίστασι, ἐκεῖνος πρότεινε νὰ κατεβοῦν, μὲ τὴν συμφωνία νὰ εἶναι ἐλεύθεροι οἱ ἴδιοι, τὸ πλοῖο καὶ ὅλος ὁ ἐφοδιασμός ποὺ εἶχαν.
Μόλις καὶ μετὰ βίας τοὺς ἔπεισαν νὰ φύγουν.
Δύο Ἰταλοί, τὰ ἀδέλφια Παῦλος καὶ Τρωΐλος, μάχονταν γενναῖα καὶ ἀπέκρουαν μὲ σφοδρότητα τοὺς ἐχθροὺς.
Πολλοὶ σκοτώθηκαν καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές.
Ὅταν ὅμως ὁ Παῦλος ἔστρεψε τὰ μάτια του καὶ εἶδε τοὺς ἐχθροὺς μέσα στὴν Πόλι,
εἶπε στὸν ἀδελφό του: "Φρίξε ἥλιε! Στέναζε γῆ! Ἡ Πόλι ἔπεσε! Ἀνώφελο νὰ πολεμοῦμε πλέον.
Ἄς φροντίσουμε λοιπὸν γιὰ τὴν δική μας σωτηρία, ἄν εἶναι δυνατόν".

Καὶ ἔτσι οἱ ἐχθροὶ ἔγιναν κύριοι ὅλης τῆς Πόλεως στὶς 29 Μαΐου τοῦ ἔτους 6961 (1453 μ.Χ.), ἡμέρα Τρίτη καὶ ὥρα δύο καὶ μισή.

Απόσπασμα από "TO XPONIKON" (της αλώσεως) υπό Γεωργίου Φραντζή.
(ΕΚΔ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Β΄ ΤΟΜΟΣ ΣΕΛ. 187-207)

ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ

ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΤΟ ΤΑΒΛΙ

ΤΑΒΛΙ - ΖΑΡΙΑ - ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ 

Ο Παλαμήδης ο τραγικός Ομηρικός ήρωας αναφέρεται συχνά πυκνά 

σαν ο εφευρέτης ή ο διασκευαστής πολλών επιτραπέζιων παιγνιδιών. 

Όμως το σημαντικό στην περίπτωση του ταβλιού, 
δεν είναι αν ο Παλαμήδης πρώτος σκέφτηκε και το τάβλι. 

Σημασία έχει ότι ο Παλαμήδης αναφέρεται σαν ο εφευρέτης των ζαριών. 

Όπως και να το κάνουμε τάβλι χωρίς ζάρια δεν μπορεί να παιχτεί.  

τάβλι - ιστορία 

ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ. ΕΠΑΙΖΑΝ ΚΑΙ ΤΑΒΛΙ; 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΤΑΒΛΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Προσπαθώ να μαζέψω πολύ καιρό τα ονόματα σχετικών επιτραπέζιων παιγνιδιών που παίζονταν στον αρχαιοελληνικό κόσμο και όταν πιστεύω ότι τα έχω μαζέψει όλα, κάτι καινούργιο ανακαλύπτω. 
Η ελληνική γραμματεία είναι στο μεγαλύτερο της μέρος χαμένη. 
Οι ερευνητές προσπαθούν να ζωντανέψουν την ιστορική αλήθεια κομμάτι κομμάτι σε ένα πάζλ που δυστυχώς δεν πρόκειται να το έχουμε ποτέ ολόκληρο. 
Παιγνίδι στην Κνωσσό που ο Evans το ονομάζει "Μέγα Ζατρίκιον". 
Πίνακας παιγνιδιού στις ανασκαφές της αρχαίας Τροίας. 
Αναφορές για επιτραπέζια παιγνίδια στον Ομηρικό κύκλο.

Παιγνίδια σε άβακα που έπαιζαν οι αρχαίοι έλληνες ήταν οι "πόλεις" ή "πόλις", ή τηλία, το "χώρα παίζειν", "το ζατρίκιο", 

οι "γραμμαί", οι "πέντε γραμμαί", ο "διαγραμμισμός" 

όλα αυτά μπορούμε να τα τοποθετήσουμε κάτω από το γενικό όνομα "πεττεία" που σημαίνει όλα τα επιτραπέζια παιγνιδία. 

Παιγνίδια με ζάρια ή με κότσια που έπαιζαν οι αρχαίοι Έλληνες είναι: ο "αστράγαλισμός", τα "κυβεία", οι "πεσσοί", οι "κύβοι", τα "κόττα".

Εδώ θυμίζω τρεις σταθερές που χρειάζονται για το τάβλι. 

• 1.Ζάρια με έξι πλευρές 
• 2. Πινακίδα με εξαδικό - δωδεκαδικό σύστημα. 
• 3. Δυο αντικριστοί αντίπαλοι. Και οι τρεις αυτές σταθερές ειναι ιστορικό γεγονός στην αρχαία Ελλάδα επιβεβαιωμένο. 

Έχουμε κλασικά ζάρια έξι πλευρών στα αρχαιολογικά ευρήματα, μάλιστα μερικά έχουν και ζωγραφισμένη τη μορφή του εφευρέτη Παλαμήδη επάνω (Εθνικό αρχαιολογικό μουσείο). 
Και έχουμε πάρα πολλές αναπαραστάσεις του κλασικού παιγνιδιού ανάμεσα στον Αχιλλέα και στον Αίαντα με διάφορες τεχνοτροπίες και σε διαφορετικές εποχές. 
Σε όλες είναι εντελώς ξεκάθαρο ότι αυτοί οι δύο κάτι παίζουν. 
Μπορεί να παίζουν τάβλι, μπορεί να παίζουν σκάκι, μπορεί "πεττεία". 
Οι διαφορές στην διακόσμηση του παιγνιδιού, πιστεύω πως οφείλονται στους διαφορετικούς καλλιτέχνες και τις γνώσεις που είχαν στην εποχή τους για τα επιτραπέζια παιγνίδια.
Η σκηνή με τον Αχιλλέα και τον Αίαντα να παίζουν, είτε έχουν θεατές είτε όχι, είναι σαν μια ολόιδια σκηνή σε μια ελληνική αυλή ή σε ένα ελληνικό καφενείο 3000 χρόνια μετά. Ίδια και απαράλλακτη.  
Το αναφέρω αυτό με τόση έμφαση, γιατί στις πιο παλιές χρονολογικά Αιγυπτιακές παραστάσεις που παραθέτουν πολλοί αρθρογράφοι για να στηρίξουν την υπόθεση καταγωγής του ταβλιού από την Αίγυπτο, στις περισσότερες εικονίζεται ένας άνθρωπος μόνος του με έναν άβακα. (τώρα πως αυτό, σημαίνει παιγνίδι για δύο αντιπάλους, μόνο αυτοί το ξέρουν!)

Τι έχουμε μέχρι εδώ λοιπόν. Παιγνίδια σε άβακα παίζονται σε όλη τη ανατολική μεσόγειο και τη Μεσοποταμία. Το βασιλικό παιγνίδι της Ουρ, το senet και το seega στην Αίγυπτο, στην Τροία , στην Μινωική Κρήτη. Όμως στον ελληνικό χώρο και στην Ιωνία είναι που αυτή η παράδοση δημιουργεί αναρίθμητες παραλλαγές επιτραπέζιων παιγνιδιών. 
Με την επέκταση του ελληνικού πολιτισμού στα χρόνια της Μακεδονική κατάκτησης και των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τα τελειοποιημένα ελληνικά επιτραπέζια παιγνίδια, έρχονται σε επαφή με την Περσική και την Ινδική παράδοση. 
Με την αφαίρεση του παράγοντα τύχη (ζάρια) δημιουργείτε το σκάκι, που το φέρνουν στην μεσαιωνική Ευρώπη οι Άραβες, είτε μέσω των Σταυροφόρων, είτε μέσω της Ισπανίας και της Σικελίας που είναι οι ευρωπαικές τους κατακτήσεις. Το τάβλι συνεχίζει σε ευθεία γραμμή να παίζεται από τους ντόπιους πληθυσμούς, όπως το έπαιζαν οι αρχαίοι έλληνες. 
Ανεξάρτητα με το ποια αυτοκρατορία κατέχει αυτόν τον τόπο, η λαική παράδοση συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα. 
Έχουμε αναρίθμητα παιγνίδια στον ελληνικό χώρο που παίζονται 3000 χρόνια μετά, ακριβώς όπως στην αρχαιότητα.

Το "το κότσι", "τα αγάλματα", τα "πεντόβολα",   γιατί όχι και το τάβλι;

Τηλία λεγόταν ο πρόδρομος του σημερινού ταβλιού. Που έγινε tabula στην αρχαία Ρώμη, ταβλίον στο Βυζάντιο. Tables, ονομάστηκαν στον αγγλοσαξονικό κόσμο όλα τα παιγνίδια σε άβακα, talf στους Σκανδιναβούς. 
Παιγνίδια που παίζουν οι Ρωμαίοι κάτω από το γενικό τίτλο tabula και είναι συνέχεια των ελληνικών είναι: το Duodecim Scriptorum, το παιγνίδι των 12 φιλοσόφων*, Latrunculi, Terni Lapilli. 
Οι Ρωμαίοι είναι επίσης παθιασμένοι ζαράκιδες, και δεν χρειάζεται να θυμίσουμε τη παράδοση με τον χιτώνα του Χριστού που παίξανε στα ζάρια, η την περιβόητη φράση του Ιούλιο Καίσαρα " ο κύβος ερίφθη" (φυσικά δεν μίλησε για κύβο λαχανικών). 
Με την πτώση της Ρωμαικής αυτοκρατορίας και την είσοδο στο Μεσαίωνα, κάθε εξέλιξη των παιγνιδιών σταματάει, εκτός από τα σκέτα ζάρια που συνεχίζουν να παίζονται.

To τάβλι συνεχίζει την εξέλιξη του στο Βυζάντιο και στον Αραβικό κόσμο.
Η Ευρώπη το "ξανά" μαθαίνει από τους Άραβες, γνώση που οδηγεί στα παιγνίδια tables και στο backgammon. Στην Οθωμανική αυτοκρατορία δημιουργούνται δυο από τις σημερινές ελληνικές παραλλαγές του παιγνιδιού που γιαυτό έχουν και αραβικά ονόματα. (Μουλτεζίμ και γκιούλ). 
Μάλιστα περνάνε σαν παράδοση σε όλους τους λαούς που ήτανε κομμάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ("γκιούλ μπαρά" λέγεται το τάβλι στην Βουλγαρία).

Συμπερασματικά πιστεύω ότι το σημερινό "πλακωτό" και οι "πόρτες" μαζί με το παιδικό "εύρηκα", έρχονται σε απευθείας γραμμή από την ελληνική αρχαιότητα. 
To backgammon είναι οι ελληνικές "πόρτες" με τον κανόνα του διπλασιασμού που μπήκε τον 20ο αιώνα. 
Το "φεύγα" (μουλτεζίμ) είναι παραλλαγή που αναπτύχθηκε από τους πληθυσμούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κυρίως της Μικράς Ασίας.  Αυτό εξηγεί ότι είναι το κύριο τουρκικό παιγνίδι στο τάβλι (Τάβλα).    Αγαπητό και στο ελληνικό στοιχείο της Ιωνίας, το ελληνοποιήσαμε μετά την μικρασιατική καταστροφή ως "φεύγα".

Ο ΠΕΡΙΒΟΗΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ 

ΣΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΑΝΤΑ

 Παραθέτω μερικές φωτογραφίες που μπόρεσα να βρω από αρχαιοελληνικές παραστάσεις σε αγγεία ή αντίγραφα, από το περιβόητο παιγνίδι σε διάφορες εκδοχές. Στην πρώτη φωτογραφία κάτι για μια "τεσσάρα" λέει ο Αχιλλέας. Αλλά ας μη κάνουμε συνειρμούς, ας αφήσουμε τις παραστάσεις να μιλήσουν.

Το διάσημο παιχνίδι ανάμεσα στον Αίαντα 
και τον Αχιλλέα,

όπως περιγράφεται 
στα ομηρικά έπη 

και όπως έχει εικογραφηθεί 

στην αρχαία αγγειοπλαστική.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΑΙΑΝΤΑΣ

ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΑΞΙΟΧΟΣ»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΛΑΤΩΝΑ

ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΑΞΙΟΧΟΣ»:

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥ ΑΞΙΟΧΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ:

ΑΞΙΟΧΟΣ: Αὐτὰ ἔτσι ἔγιναν, Σωκράτη, καὶ ἐγὼ βέβαια ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἐβαρέθηκα τὸ βῆμα καὶ κανὲν πρᾶγμα δὲν μοῦ ἐφάνη πιό ἐνοχλητικὸν ἀπὸ τὴν πολιτικήν. Αὐτὸ εἶναι φανερὸν εἰς ὅσους ἠκολούθησαν τὸ ἔργον τοῦτο. Διότι ἐσὺ μὲν ὁμιλεῖς ἔτσι διότι παρατηρεῖς τὰ πράγματα ἀπὸ μακρυά, ἡμεῖς ὅμως τὰ γνωρίζομεν ἀκριβέστερον διότι ἔχομεν πεῖραν. Διότι ὁ λαός, φίλε Σωκράτη, εἶναι ἀχάριστος, ἁψίκορος, σκληρός, φθονερός, ἀπαίδευτος, ὡσὰν νὰ μαζεύεται ἀπὸ ὄχλον ἐκ πάσης γωνίας καὶ ἀπὸ βιαίους φλυάρους, ἐκεῖνος δὲ ποὺ ἀναμιγνύεται μὲ αὐτὸν εἶναι πολὺ ἀθλιώτερος.


ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ὥστε ὄχι εἰς θάνατον, ἀλλ' εἰς ἀθανασίαν θὰ περιέλθῃς, ὦ Ἀξίοχε, οὔτε θὰ στερηθῇς τὰ ἀγαθά, ἀλλὰ θὰ ἔχῃς εἰλικρινεστέραν τὴν ἀπόλαυσιν, οὔτε θὰ ἔχῃς ἀναμείκτους μὲ θνητὸν σῶμα τὰς ἡδονάς, ἀλλ' ἀμιγεῖς πάσης λύπης. Διότι πρὸς τὰ ἐκεῖ θὰ ὑπάγῃς ἀπΟμονωθεὶς ἀπ' αὐτὴν τὴν εἱρκτήν, ἐκεῖ ὅπου ὅλα εἶναι χωρὶς πόνους καὶ στεναγμοὺς καὶ ἀγήρατα, βίος δὲ ἥσυχος καὶ χωρὶς κακά, εὐτυχῶν εἰς ἡσυχίαν ἀσάλευτον καὶ πανταχόθεν θεωρῶν τὴν φύσιν, φιλοσοφῶν ὄχι χάριν τοῦ ὄχλου καὶ πρὸς θέατρον, ἀλλὰ χάριν τῆς γνησίας ἀλήθειας.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΘΕΑΓΗΣ»:

http://etinarcadia-ego.blogspot.com/2010/03/blog-post_10.html

http://etinarcadia-ego.blogspot.com/2010/03/blog-post_7796.html

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Παρασκευή, 07 Μαΐου 2010 -ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

(Εάν πρόκριτο η Ελλάς να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και να καθιερώσει μία ‘νέα δραχμή’, το υφιστάμενο χρέος εις ευρώ θα υπελογίζετο ως οφειλή εις ξένον νόμισμα.....    Michael Dicks Financial Times     (17.3.10)

Η Ελληνική οικονομία οδεύει αφεύκτως προς την στάση πληρωμών. Αδυνατεί αποπληρώσει το εξωτερικό χρέος της ύψους 345 δισ. ευρώ, το οποίον διπλασιάζεται εντός 10ετίας, με το τρέχον επιτόκιο 7%.
Εχοντας χάσει το 35% της ανταγωνιστικότητός της, τα καθαρά συναλλαγματικά έσοδα της χώρας δεν υπερβαίνουν τα 30 δισ. ευρώ ετησίως. Ο περαιτέρω εξωτερικός δανεισμός δεν πρόκειται να την σώσει, ως επίστευαν μέχρι πρότινος ορισμένοι αφελείς ή εξ επαγγέλματος «αισιόδοξοι» (με το αζημίωτον βέβαια).

Η χρεωκοπία είναι νομοτελειακή καθ’ όσον έχει σταματήσει η οικονομική ανάπτυξις.
Ειδικώτερον:
* Μία χώρα που ζει με ξένον νόμισμα (το ευρώ)και ζητεί δανεικά επί 35ετία δεν μπορεί ν’ ανακτήσει την διαδικασία αναπτύξεως και συνεπώς την ικανότητα αποπληρωμής των δανείων της. Η διαχείριση της οικονομίας υπαγορεύεται σήμερα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που αδιαφορεί για τις αντοχές της Ελληνικής κοινωνίας- ίσως και να την εξωθεί εις ένα εμφύλιο πόλεμο.

* Μία οικονομία οδηγείται εις πτώχευσιν, όταν η εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους υπερβαίνει τις ταμειακές ροές από εξαγωγικές εισπράξεις και αυτόνομα εισοδήματα εκ του εξωτερικού.

Εφέτος, το τρέχον εξωτερικόν έλλειμμα αυξάνεται στο 10% του ΑΕΠ κι η χώρα χρειάζεται
73 δισ.$ για τοκοχρεολύσια ενώ δανείζεται με επιτόκιο 4 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο της Γερμανίας, μεσοβραχυχρόνια, για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού της χρέους.
Του χρόνου το χρέος θα έχει φθάσει τα 392 δισ. ευρώ, ακόμη και εάν εξασφαλισθή η συνέχεια του εξωτερικού δανεισμού – πράγμα αμφίβολον.

* Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου , διαισθανομένη την αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος, προσκολλάται στο όχημα της εξουσίας, με μεταφορά των ελλειμμάτων απ’ το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που επιτείνει την οικονομική ύφεση.
Τα κυβερνητικά ελλείμματα αυξάνονται ενώ διάδοχος πολιτική κατάσταση δεν υπάρχει. Χρειάζεται όθεν μία πρωτοβουλία του προέδρου της Δημοκρατίας, ως εξής:

1. Κήρυξι της χώρας εις κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επί τη βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος 2001, για την εξασφάλιση της εσωτερικής ασφαλείας και την διάσωση της οικονομίας απ’ την πλήρη καταρράκωση. Το Κοινοβούλιο ν’ αναστείλει επί 2ετία τις εργασίες του και να εγκρίνει 7μελή κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων, που να διοικήσει την χώρα με πράξεις νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως και διατάγματα.

2.Εκπόνησις 2ετούς πλεονασματικού προϋπολογισμού, με μείωση της δημοσίας σπατάλης και διεύρυνση των εσόδων, χωρίς αύξηση των αμέσων φόρων.

3.Αναστολή εξυπηρετήσεως του εξωτερικού χρέους μέχρις ότου αυξηθούν τα συναλλαγματικά έσοδα και μειωθούν οι αντίστοιχες δαπάνες.

4. Προσφυγή στο ΔΝΤ και «πρώτη τραβηκτική» 10 δισ. $ με επιτόκιο 1,25-3,25% κι’ άλλα τόσα υφ’ όρους, διά τις τρέχουσες συναλλαγματικές ανάγκες 25 δισ.$ (καύσιμα, φάρμακα, ανταλλακτικά, πρώτες ύλες).
Με την stand-by συμφωνία, το ΔΝΤ θα παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την περιστολή της δημοσίας σπατάλης που θα γίνει με την Consolidation του χρέους και την Conditionality των όρων του.

Οι διαδοχικές φάσεις της συμφωνίας με το ΔΝΤ έχουν ως εξής:

Α. Της ελεύσεως του ΔΝΤ έπεται η αναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους 345 δισ. ευρώ, με τους ξένους πιστωτές, στην «λέσχη των Παρισίων», στο 50% της αξίας του (λόγω ασυγνώστου αμελείας των) και εις χρονικό ορίζοντα 20 ετών, με επιτόκιο 3,5%...

Β. Την διακοπή του εξωτερικού δανεισμού θα ακολουθήσει η καθέλκυση μιας «νέας δραχμής» (ΝΔρχ.) ίσης προς ένα ευρώ, δια την επιβαλλομένη διάσωση του Τραπεζικού συστήματος .

Γ. Οι καταθέσεις και ο οφειλές προς τις Τράπεζες θα μετατραπούν εις νέες δραχμές εις αναλογίαν 1 ΝΔρχ. προς 1 ευρώ. Οι φόροι και τα δημόσια έσοδα καθώς και οι πληρωμές του δημοσίου θα γίνονται υποχρεωτικώς με ΝΔρχ...

Δ. Οι Τράπεζες θα διασωθούν με την διάθεση υπό της Τραπέζης της Ελλάδος απεριορίστων νέων δραχμών εις χρέωση του κεφαλαίου των, ταυτοχρόνως με την επιβολή ελέγχου της εξαγωγής κεφαλαίων και των Τραπεζικών πιστώσεων, από την ανασυνιστωμένη Νομισματική Επιτροπή (Currency Comity).
Τα εκ 2 δις. ευρώ συναλλαγματικά αποθέματα ευρίσκονται αλώβητα στα θησαυροφυλάκια της κεντρικής μας Τραπέζης, το μέχρι τούδε χρέος είναι «κλειδωμένο» με μέσον επιτόκιο 5%.
Αρα «ουδέν πρόβλημα».

Ε. Πρόβλημα υπάρχει διότι συγχρόνως πρέπει ν’ αυξηθούν τα επιτόκια ( γίνονται «θετικά») κι’ αφήνεται η εξωτερική ισοτιμία της νέας δραχμής να διολισθήσει εις αναλογίαν 1,50 ΝΔρχ. προς ένα δολάριο (ίση περίπου 2 ΝΔρχ. προς ένα ευρώ).Η αναλογία αντιστοιχεί σε υποτίμηση 46% έναντι ευρώ διά την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητος λόγω της προηγηθείσης υιοθεσίας του Γερμανικού μάρκου, ως... νομίσματος της χώρας υπό της αλήστου μνήμης κυβερνήσεως Σημίτη, με μίαν υπερτιμημένη, παλαιά δραχμή .

ΣΤ. Η διατήρηση της ισοτιμίας προς το δολάριο θα είναι αναλογεί με την εξέλιξη της εγχωρίου νομισματικής κυκλοφορίας: Εάν ανέρχεται, λόγω ταμειακών αναγκών του κράτους, η υποτίμηση θ’ αυξάνεται, εάν συγκρατείται (η κυκλοφορία) κάτω της ονομαστικής αυξήσεως του εθνικού προϊόντος, η ΝΔρχ. θα ημπορεί λελογισμένως να ενισχυθεί .

Ζ. Η εντεύθεν της υποτιμήσεως άνοδος του πληθωρισμού είναι επιθυμητή, τόσον διά την μείωση της αναλογίας του εξωτερικού χρέους προς το ΑΕΠ, όσον και διά την αποφυγή της ανεργίας, που είναι το σαράκι της κοινωνίας. Με πληθωρισμό ζει κανείς, χωρίς δουλειά όχι.
Το κρίσιμο μέγεθος δεν είναι η αναλογία χρέους προς το ΑΕΠ αλλά των συναλλαγματικών
καθαρών εισπράξεων προς εξυπηρέτηση του συνολικού εξωτερικού χρέους (δημοσίου και ιδιωτικού). Το εσωτερικό χρέος δύναται ν’ αυξηθεί έως 3% του ΑΕΠ καθ’ όσον θα οφείλεται εις Νδρχ.

Εν συνεχεία της νομισματικής μεταρρυθμίσεως και της επαναφοράς του εθνικού νομίσματος, η Ελληνική οικονομία θα ισορροπήσει και θα επαναλάβει την διαδικασία της αναπτύξεως με την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητός της.

Η αγοραστική δύναμη των μισθών και των συντάξεων θα εμειώθη, ως και η εγχωρία κατανάλωση (για να περιορισθούν οι εισαγωγές) – όπερ το ζητούμενο, προς μείωση του εξωτερικού ελλείμματος, που είναι το ΚΥΡΙΩΣ πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας.

Η εγχώρια παραγωγή, οι εξαγωγές και οι εισροές κεφαλαίων θ’ αυξηθούν λόγω της υποτιμήσεως, καθ’ όσον η εγχώριος αγορά θα καταστεί φθηνότερε ceteris paribus και τα επιτόκια θα γίνουν θετικά (άνω του πληθωρισμού) ενώ την τελευταία 10ετία με το ευρώ υπήρξαν εντόνως αρνητικά (κάτω του υποφώσκοντος πληθωρισμού).

Το εργασιακό κόστος θα συγκρατηθεί. Οι ξένοι εργάτες θ’ αποχωρήσουν.
Οι τιμές των οικοπέδων θα καμφούν και η οικοδομή – η «μάνα όλων των τεχνών» - θα ξεκινήσει ξανά αλλά με λελογισμένους ρυθμούς δραστηριότητος. Για την προστασία της εγχωρίου παραγωγής από τρίτες χώρες θα χρειασθεί η επιβολή δασμών 10%.
Εις πρώτη φάση, η επιβολή δελτίου στα εισαγόμενα καύσιμα ίσως να είναι επιβεβλημένη.

Η προστασία της ελευθέρας επιχειρηματικότητος απαιτεί την κατάργηση όλων των προνομίων των κατεστημένων συμφερόντων.
Η άρση της μονιμότητας των ΔΥ και ο δραστικός περιορισμός των συνδικαλιστικών «ασύλων» είναι απαραίτητος, διά ν’ ανοίξει πάλι «τα φτερά της» η Ελληνική οικονομία, χωρίς την εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας που υπαινίσσεται ο κ.Γ. Παπανδρέου
ή την πώληση του Παρθενώνος , ως απέτισε η Γερμανική εφημερίς «Μπιλντ»,
γονιδιακός απόγονος του «Φαίλκισε Μπεομπάχτερ» το 1941.

Οι ξένοι άσπονδοι φίλοι μας πρέπει να εννοήσουν , ότι η Ελλάς δεν είναι Γιουγκοσλαβία προς διάλυση ούτε παραλία προς πώληση.

Η ανασυγκρότηση της οικονομίας και εξυγίανση του δημοσίου τομέως , πριν είναι πολύ αργά και «οι Μήδοι διαβούνε» , καθίσταται καθαρά Ελληνική υπόθεση άνευ αναβολής.

Η σημασία μερικών αρχαίων ονομάτων

Η σημασία μερικών αρχαίων ονομάτων

Κλέος (=δόξα):
Αγαθοκλής (ο έχων αγαθή δόξα)
Δαμοκλής (η δόξα του δήμου)
Διοκλής (η δόξα του Διός)
Ευρύκλεια (αυτή που έχει μεγάλη δόξα)
Αγαθόκλεια (αυτή που έχει μεγάλη δόξα) κ.λ.π.

Αγορά (του δήμου):
Διαγόρας (ο αγορεύων - διαμέσου του Διός)
Αγοράκριτος (αυτός που κρίνεται από την αγορά)
Αγορακλής (αυτός που έχει δόξα στην αγορά)
Πυθαγόρας (αυτός που πληροφορεί την αγορά)
Πρωταγόρας (αυτός που είναι πρώτος στην αγορά) κ.λ.π.

Πόλις (-κράτος):
Εύπολις (ο καλός πολίτης)
Πολίαρχος (αυτός που άρχει της πόλεως)
Πολίοχος (ο υποβαστάζων την πόλι)
Δικαιόπολις (ο δίκαιος πολίτης) κ.λ.π.

Μήδος (τό=λόγος):
Διομήδης (η σκέψη του Διός)
Λαομήδεια (η σκέψη του λαού)
Πρωτομήδεια (η πρώτη στη σκέψη)
Αρχιμήδης (ο άρχων της σκέψεως) κ.λ.π.

Ίππος:
Ιπποδάμεια (αυτή που δαμάζει ίππους)
Ίππαρχος (αυτός που άρχει των ίππων, του ιππικού)
Ιπποκράτης (αυτός που κυριαρχεί, που ελέγχει τους ίππους)
Ιππολύτη (αυτή που αφήνει ελεύθερους τους ίππους) κ.λ.π.

Φίλος:
Ηροφίλη (η φίλη της Ήρας)
Δαμοφίλη (η φίλη του δήμου)
Φιλόστρατος (ο φίλος του στρατού)
Φιλοδήμος (ο φίλος του δήμου) κ.λ.π.

Βουλή:
Θρασύβουλος (ο έχων θαρρετή βούληση)
Κλεόβουλος (ο βουλόμενος την δόξα)
Εύβουλος (ο έχων αγαθή βούληση) κ.λ.π.

Δίκη:
Ευριδίκη (με μεγάλη δικαιοσύνη)
Λαοδίκη (η δίκη του λαού)
Πρόδικος (ο αρχιδικαστής)
Δικαίαρχος (ο άρχων δικαίως)
Δικαιοκλής (ο δοξάζων το δίκαιον) κ.λ.π.

Γένος:
Διογένης (από το γένος του Δία)
Πρωτογένεια (αυτή που ανήκει στο πρώτο γένος)
Ερμογένης (από το γένος του Ερμού)
Κλεογένης (η δόξα του γένους) κ.λ.π.

Νίκη:
Αγαθονίκη (η νίκη του γενναίου)
Νικαρέτη (η αρετή της νίκης)
Πλειστονίκης (ο έχων πολλές νίκες)
Ανδρονίκη (η νίκη του ανδρός) κ.λ.π.

Δήμος:
Δημάρατος (αυτός που ανυψώνει τον δήμο)
Δημόκριτος (αυτός που κρίνεται από το δήμο)
Δημονίκη (η νίκη του δήμου)
Δημοφίλη (η φίλη του δήμου) κ.λ.π.

Αγαθός:
Αγαθόκλεια (η γενναία και δοξασμένη)
Αγαθοσθένης (ο γενναίος με δύναμη)
Αγάθαρχος (ο αρχηγός των γενναίων) κ.λ.π.

Στρατός:
Στρατοκλής (η δόξα του στρατού)
Ηγησιστράτη (αυτή που ηγείται του στρατού)
Λυσιστράτη (αυτή που διαλύει τον στρατό)
Δημόστρατος (ο στρατός του δήμου) κ.λ.π.

Άριστος:
Αρίσταρχος (αυτός που άρχει των αρίστων)
Αριστονίκη (η νίκη των αρίστων)
Αριστείδης (ο έχων άριστη εμφάνιση)
Αριστομάχη (η άριστα μαχόμενη) κ.λ.π.

Νόμος:
Γλαυκονόμη (ο λαμπρός νόμος)
Ευρυνόμη (ο μεγάλος νόμος)
Εύνομος (ο καλός νόμος)
Ευρυνόμος (ο μεγάλος νόμος) κ.λ.π.

Αρετή:
Δημαρέτη (η αρετή του δήμου)
Φιλαρέτη (αυτή που αγαπά την αρετή)
Φιλάρετος (αυτός που αγαπά την αρετή) κ.λ.π.

ΜΙΧΑΛΗΣ Γ. ΛΕΟΥΣΗΣ

ΝΙΚΗ του Κώστα Πλεύρη

Άλλη μια μεγάλη ΝΙΚΗ του Κώστα Πλεύρη ...

Έκλεισε με θρίαμβο της ελευθερίας του λόγου 

η υπόθεση του με τους Εβραίους

Παρασκευή, 21 Μάιος 2010 22:51 | |

γράφει ο Κώστας Πλεύρης

Όπως είναι γνωστόν η πλήρης ποινική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ' αριθμ. 3/2010 απόφασίν της απέρριψε την αίτησιν αναιρέσεως υπέρ του νόμου, δια της οποίας ο Εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου προσέβαλε την υπ' αριθμ. 913/2009 απόφασιν του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, που με απήλλαξε της κατηγορίας, ότι παραβαίνω τον νόμον 927/1979 που τιμωρεί τους διεγείροντας φυλετικά μίση, διακρίσεις κ.τ.λ. κατά ομάδος ατόμων εκ μόνου του λόγου της εθνικής, φυλετικής καταγωγής των ή της θρησκείας των. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου συγκεκριμένως επεκύρωσε την υπέρ εμού αθωωτικήν απόφασιν του Πενταμελούς Εφερείου Αθηνών, η οποία είχε δεχθή, ότι όσα γράφω στο βιβλίον μου «ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ-όλη η αλήθεια» δεν στρέφονται κατά των εβραίων γενικώς και εκ μόνου του λόγου, ότι είναι εβραίοι, αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών τους οποίους κατήγγειλα δια τας πράξεις των, που λεπτομερώς περιγράφω βάσει στοιχείων. Έτσι έκλεισε αμετακλήτως η δικαστική διαμάχη μου με το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιον και τους εκπροσώπους του, οι οποίοι αρκετά με απησχόλησαν. Δεν επιθυμώ να θριαμβολογήσω, διότι δεν είναι του χαρακτήρος μου. Απλώς θα επισημάνω μερικά σημεία και θα κάνω στο τέλος μία δήλωσι. Πρώτον. Θαυμάζω την Ελληνικήν Δικαιοσύνην, διότι δεν επηρεάσθη από τας πιέσεις, τας οποίας εδέχθη και απένειμε το δίκαιον κατά συνείδησιν. Προσθέτω ακόμη, ότι ωρισμένοι εβραιοσιωνιστικοί παράγοντες δεν ετόλμησαν να πίεσουν ευθέως δικαστάς, αλλά το επεδίωξαν, δια του πολιτικού ριψάσπιδος Κωνσταντίνου Καραμανλή, προς τον οποίον ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Εβραϊκού Συμβουλίου Καντόρ έστειλε επιστολήν εναντίον μου και ο πρώην πρωθυπουργός εσιώπησε εις σχετικήν επιστολήν και εξώδικόν μου και δεν είχε το θάρρος να με πληροφορήση τι απήντησε στον εβραίον. Δεύτερον. Με την ιστορικήν απόφασίν της η Δικαιοσύνη της Πατρίδος μας προστατεύει την ελευθερίαν της εκφράσεως και την επιστημονικήν έρευναν. Αι αξίαι αυταί προκειμένου περί εβραίων δεν προστατεύονται στην Γερμανίαν, Αυστρίαν, Γαλλίαν και αλλού, όπου με ειδικούς νόμους, που επεβλήθησαν στους ευρωπαϊκούς λαούς, από τον εβραιοσιωνισμό θεωρείται ποινικόν αδίκημα (!) η έρευνα δια το ολοκαύτωμα κ.τ.λ. Επομένως ουσιαστικώς δεν ενίκησα εγώ, αλλ' ενίκησε η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της επιστημονικής ερεύνης εις βάρος του σκοταδισμού, που δεν επιτρέπει έρευνα των εβραϊκών ισχυρισμών, τους οποίους επιδιώκουν να υποχρεούμεθα να τους δεχώμεθα, ως θείαν αποκάλυψιν, της οποίας ποινικώς απαγορεύεται η αμφισβήτησις και η έρευνά της. Ήδη η απόφασις του Αρείου Πάγου δημοσιεύεται ως είδησις εις ολόκληρον της Ευρώπην και τας ΗΠΑ. Και είναι ιστορική, διότι δια πρώτην φοράν στην μεταπολεμικήν Ευρώπην ηττήθη δικαστικώς ο εβραιοσιωνισμός. Τρίτον. Την καταδίκην μου εζήτησαν με ανακοινώσεις των το Ευρωπαϊκό Εβραϊκό Συμβούλιο! το State Department!! ο ΟΗΕ!!! Σκεφθήτε, ότι το υπουργείον Εξωτερικών του Ισραήλ δεν εζήτησε την καταδίκην μου, αλλά την εζήτησε το υπουργείον Εξωτερικών των ΗΠΑ, που επετέθη εναντίον της εφημερίδος μας, του «Ελευθέρου Κόσμου». Τέτοια διεθνή διαφήμισιν φυσικά δεν την εφαντάζετο ο κ. Ζαφειρόπουλος. Όλοι οι ανωτέρω υπερασπισταί του εβραιοσιωνισμού δεν αντέκρουσαν με στοιχεία κι' επιχειρήματα το βιβλίον μου, αλλ' απήτησαν την απηγόρευσίν του. Να μη κυκλοφορή. Αυτό ήθελαν. Δεν το επέτυχαν. Το διατί το ήθελαν, όσοι εδιάβασαν το βιβλίον μου το γνωρίζουν. Τέταρτον. Περιμένω να ιδώ τι θα γράψουν οι κύριοι Ρ. Σωμερίτης, Π. Μανδραβέλλης, Τ. Καμπύλης, αι κυρίαι Μ.Πυργιώτη Α. Φραγκούλη και τόσοι άλλοι αυτόκλητοι δημοσιογραφίσκοι που έσπευσαν να με καταδικάσουν με άρθρα των. Τώρα που η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με εδικαίωσε, μήπως η Αρεοπαγίται είναι αντισημίται, ναζί κ.τ.λ.; Έχω τηλεφωνήσει στους προαναφερθέντας, που είτε δεν εμφανίζονται στο τηλέφωνον, είτε αποφεύγουν να σχολιάσουν. Να μονολογούν όμως ήξεραν. Με την ευκαιρίαν αυτήν τους προτείνω: ΕΝΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ. Εμπρός κύριοι δημοκράται προσέλθετε εις έναν δημόσιον διάλογον. Πράγματι είναι παράδοξον ένας φασίστας (!) να σας προκαλή εις διάλογον και σεις οι δημοκράται (!) να τον αρνήσθε. Ωστόσον πιστεύω, ότι έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να δεχθούν τον διάλογον που προτείνω. Να μην αντιτείνουν το σύνηθες, ότι δεν συνομιλούν με φασίστας (!) διότι τότε πώς αρθρογραφούν εναντίον μου; Αφού αρθρογραφούν εναντίον μου πρέπει να ακούσουν και τας απόψεις μου, εκτός αν επιθυμούν δημοκρατικώτατα να μονολογούν. Κυρίως όμως προτείνω στο «Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο» έναν ΔΗΜΟΣΙΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ (δαπάναις μου, λαμβανομένης υπ' όψιν κάποιας ιδιαιτερότητος). Εμπρός κύριοι εσείς που ήλθατε στο δικαστήριο μάρτυρες εναντίον μου, εμπρός ελάτε πρόσωπον με πρόσωπον να συζητήσωμεν δια να αποδειχθή ποίος έχει δίκαιον και ποίος έχει άδικον. Σας πληροφορώ, ότι τρεις τηλεοράσεις ευχαρίστως δέχονται να μας φιλοξενήσουν. Αν έχετε δίκαιον σας δίδεται η μοναδική ευκαιρία να συντρίψετε έναν, που αποκαλείτε αντισημίτην. Θα παρουσιάσετε τας απόψεις σας και θα με διαλύσετε. Θα με εξευτελίσετε εις ολόκληρον την Ελλάδα τηλεοπτικώς μάλιστα. Λοιπόν μη διστάσετε. Δεχθήτε τον δημόσιον διάλογον. Εκτός αν έχετε άδικον, οπότε αντιλαμβάνομαι διατί ενδεχομένως δεν θα δεχθήτε μίαν τηλεοπτικήν αναμέτρησιν. Με μηνύσεις, εγκλήσεις, αναφοράς, μαρτυρικάς καταθέσεις, ανακοινώσεις, διαβήματα, επιστολάς εις εφημερίδας κ.τ.λ. κ.τ.λ. ήτοι δια παντός μέσου με επολεμήσατε. Ολοκληρώσατε λοιπόν με τον διάλογον, όπου μόνον δια του διαλόγου θα αποδειχθή ποίος ψεύδεται και ποίος είναι ειλικρινής. Ποίος συκοφαντεί και ποίος αποκαλύπτει. Ποίος διεγείρει μίση και ποίος όχι. Πέμπτον. Το «Κεντρικό Ισραηλιτικόν Συμβούλιον» μετά την δημοσίευσιν της αποφάσεως του Αρείου Πάγου δι' ανακοινώσεώς του εξέφρασεν την λύπην του. Ένα Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου εκφράζει την λύπην του, δι' απόφασιν του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Πατρίδος μας! Αφού λοιπόν αμφισβητούν οι εβραίοι του Κ.Ι.Σ. τον Άρειον Πάγον και στενοχωρούνται τους προτείνω το εξής: ενεργήσατε τα δέοντα, ώστε να μου χορηγηθή VISA να μεταβώ στο Ισραήλ και να δικασθώ εκεί από εβραϊκό δικαστήριο. Τί άλλο παραπάνω θέλετε να κάνω, δια να σας αποδείξω, ότι δεν φοβούμαι στην υποστήριξι των απόψεών μου; Τέλος όσον αφορά στον αντισημιτισμόν που μου «καταλογίζετε» σας ερωτώ: Θεωρείτε τον αντισημιτισμόν αδίκημα; Καλώς. Τον ανθελληνισμόν τον θεωρείτε αδίκημα;

γράφει ο Κώστας Πλεύρης

Όπως είναι γνωστόν η πλήρης ποινική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ' αριθμ. 3/2010 απόφασίν της απέρριψε την αίτησιν αναιρέσεως υπέρ του νόμου, δια της οποίας ο Εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου προσέβαλε την υπ' αριθμ. 913/2009 απόφασιν του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, που με απήλλαξε της κατηγορίας, ότι παραβαίνω τον νόμον 927/1979 που τιμωρεί τους διεγείροντας φυλετικά μίση, διακρίσεις κ.τ.λ. κατά ομάδος ατόμων εκ μόνου του λόγου της εθνικής, φυλετικής καταγωγής των ή της θρησκείας των.

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου συγκεκριμένως επεκύρωσε την υπέρ εμού αθωωτικήν απόφασιν του Πενταμελούς Εφερείου Αθηνών, η οποία είχε δεχθή, ότι όσα γράφω στο βιβλίον μου «ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ-όλη η αλήθεια» δεν στρέφονται κατά των εβραίων γενικώς και εκ μόνου του λόγου, ότι είναι εβραίοι, αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών τους οποίους κατήγγειλα δια τας πράξεις των, που λεπτομερώς περιγράφω βάσει στοιχείων. 

Έτσι έκλεισε αμετακλήτως η δικαστική διαμάχη μου με το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιον 

και τους εκπροσώπους του, οι οποίοι αρκετά με απησχόλησαν. 

Δεν επιθυμώ να θριαμβολογήσω, διότι δεν είναι του χαρακτήρος μου. 

Απλώς θα επισημάνω μερικά σημεία και θα κάνω στο τέλος μία δήλωσι. 

Πρώτον. Θαυμάζω την Ελληνικήν Δικαιοσύνην, διότι δεν επηρεάσθη από τας πιέσεις, τας οποίας εδέχθη και απένειμε το δίκαιον κατά συνείδησιν. Προσθέτω ακόμη, ότι ωρισμένοι εβραιοσιωνιστικοί παράγοντες δεν ετόλμησαν να πίεσουν ευθέως δικαστάς, αλλά το επεδίωξαν, δια του πολιτικού ριψάσπιδος Κωνσταντίνου Καραμανλή, προς τον οποίον ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Εβραϊκού Συμβουλίου Καντόρ έστειλε επιστολήν εναντίον μου και ο πρώην πρωθυπουργός εσιώπησε εις σχετικήν επιστολήν και εξώδικόν μου και δεν είχε το θάρρος να με πληροφορήση τι απήντησε στον εβραίον. 

Δεύτερον. Με την ιστορικήν απόφασίν της η Δικαιοσύνη της Πατρίδος μας προστατεύει την ελευθερίαν της εκφράσεως και την επιστημονικήν έρευναν. 

Αι αξίαι αυταί προκειμένου περί εβραίων δεν προστατεύονται στην Γερμανίαν, Αυστρίαν, Γαλλίαν και αλλού, όπου με ειδικούς νόμους, που επεβλήθησαν στους ευρωπαϊκούς λαούς, από τον εβραιοσιωνισμό θεωρείται ποινικόν αδίκημα (!) η έρευνα δια το ολοκαύτωμα κ.τ.λ. 

Επομένως ουσιαστικώς δεν ενίκησα εγώ, αλλ' ενίκησε η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της επιστημονικής ερεύνης εις βάρος του σκοταδισμού, που δεν επιτρέπει έρευνα των εβραϊκών ισχυρισμών, τους οποίους επιδιώκουν να υποχρεούμεθα να τους δεχώμεθα, ως θείαν αποκάλυψιν, της οποίας ποινικώς απαγορεύεται η αμφισβήτησις και η έρευνά της. 

Ήδη η απόφασις του Αρείου Πάγου δημοσιεύεται ως είδησις εις ολόκληρον της Ευρώπην και τας ΗΠΑ. Και είναι ιστορική, διότι δια πρώτην φοράν στην μεταπολεμικήν Ευρώπην ηττήθη δικαστικώς ο εβραιοσιωνισμός. 

Τρίτον. Την καταδίκην μου εζήτησαν με ανακοινώσεις των το Ευρωπαϊκό Εβραϊκό Συμβούλιο! το State Department!! ο ΟΗΕ!!! 

Σκεφθήτε, ότι το υπουργείον Εξωτερικών του Ισραήλ δεν εζήτησε την καταδίκην μου, αλλά την εζήτησε το υπουργείον Εξωτερικών των ΗΠΑ, που επετέθη εναντίον της εφημερίδος μας, του «Ελευθέρου Κόσμου». 

Τέτοια διεθνή διαφήμισιν φυσικά δεν την εφαντάζετο ο κ. Ζαφειρόπουλος. 

Όλοι οι ανωτέρω υπερασπισταί του εβραιοσιωνισμού δεν αντέκρουσαν με στοιχεία κι' επιχειρήματα το βιβλίον μου, αλλ' απήτησαν την απηγόρευσίν του. 

Να μη κυκλοφορή. Αυτό ήθελαν. Δεν το επέτυχαν.  

Το διατί το ήθελαν, όσοι εδιάβασαν το βιβλίον μου το γνωρίζουν. 

Τέταρτον. Περιμένω να ιδώ τι θα γράψουν οι κύριοι Ρ. Σωμερίτης, Π. Μανδραβέλλης, Τ. Καμπύλης, αι κυρίαι Μ.Πυργιώτη Α. Φραγκούλη και τόσοι άλλοι αυτόκλητοι δημοσιογραφίσκοι που έσπευσαν να με καταδικάσουν με άρθρα των. Τώρα που η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με εδικαίωσε, μήπως η Αρεοπαγίται είναι αντισημίται, ναζί κ.τ.λ.; 

Έχω τηλεφωνήσει στους προαναφερθέντας, που είτε δεν εμφανίζονται στο τηλέφωνον, είτε αποφεύγουν να σχολιάσουν.   Να μονολογούν όμως ήξεραν. 

Με την ευκαιρίαν αυτήν τους προτείνω: ΕΝΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ. 

Εμπρός κύριοι δημοκράται προσέλθετε εις έναν δημόσιον διάλογον. Πράγματι είναι παράδοξον ένας φασίστας (!) να σας προκαλή εις διάλογον και σεις οι δημοκράται (!) να τον αρνήσθε. Ωστόσον πιστεύω, ότι έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να δεχθούν τον διάλογον που προτείνω. Να μην αντιτείνουν το σύνηθες, ότι δεν συνομιλούν με φασίστας (!) διότι τότε πώς αρθρογραφούν εναντίον μου; 

Αφού αρθρογραφούν εναντίον μου πρέπει να ακούσουν και τας απόψεις μου, εκτός αν επιθυμούν δημοκρατικώτατα να μονολογούν. 

Κυρίως όμως προτείνω στο «Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο» έναν ΔΗΜΟΣΙΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ (δαπάναις μου, λαμβανομένης υπ' όψιν κάποιας ιδιαιτερότητος). 

Εμπρός κύριοι εσείς που ήλθατε στο δικαστήριο μάρτυρες εναντίον μου, εμπρός ελάτε πρόσωπον με πρόσωπον να συζητήσωμεν δια να αποδειχθή ποίος έχει δίκαιον και ποίος έχει άδικον. Σας πληροφορώ, ότι τρεις τηλεοράσεις ευχαρίστως δέχονται να μας φιλοξενήσουν. 

Αν έχετε δίκαιον σας δίδεται η μοναδική ευκαιρία να συντρίψετε έναν, που αποκαλείτε αντισημίτην. Θα παρουσιάσετε τας απόψεις σας και θα με διαλύσετε. 

Θα με εξευτελίσετε εις ολόκληρον την Ελλάδα τηλεοπτικώς μάλιστα. 

Λοιπόν μη διστάσετε. Δεχθήτε τον δημόσιον διάλογον. 

Εκτός αν έχετε άδικον, οπότε αντιλαμβάνομαι διατί ενδεχομένως δεν θα δεχθήτε μίαν τηλεοπτικήν αναμέτρησιν. 

Με μηνύσεις, εγκλήσεις, αναφοράς, μαρτυρικάς καταθέσεις, ανακοινώσεις, διαβήματα, επιστολάς εις εφημερίδας κ.τ.λ. κ.τ.λ. ήτοι δια παντός μέσου με επολεμήσατε. 

Ολοκληρώσατε λοιπόν με τον διάλογον, όπου μόνον δια του διαλόγου θα αποδειχθή ποίος ψεύδεται και ποίος είναι ειλικρινής. 

Ποίος συκοφαντεί και ποίος αποκαλύπτει. 

Ποίος διεγείρει μίση και ποίος όχι. 

Πέμπτον. Το «Κεντρικό Ισραηλιτικόν Συμβούλιον» μετά την δημοσίευσιν της αποφάσεως του Αρείου Πάγου δι' ανακοινώσεώς του εξέφρασεν την λύπην του. Ένα Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου εκφράζει την λύπην του, δι' απόφασιν του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Πατρίδος μας! 

 Αφού λοιπόν αμφισβητούν οι εβραίοι του Κ.Ι.Σ. τον Άρειον Πάγον και στενοχωρούνται τους προτείνω το εξής: ενεργήσατε τα δέοντα, ώστε να μου χορηγηθή VISA να μεταβώ στο Ισραήλ και να δικασθώ εκεί από εβραϊκό δικαστήριο. 

Τί άλλο παραπάνω θέλετε να κάνω, δια να σας αποδείξω, ότι δεν φοβούμαι στην υποστήριξι των απόψεών μου;

Τέλος όσον αφορά στον αντισημιτισμόν 

που μου «καταλογίζετε» σας ερωτώ:

Θεωρείτε τον αντισημιτισμόν αδίκημα; Καλώς.

Τον ανθελληνισμόν τον θεωρείτε αδίκημα;

Ηταν η Ρώμη Ελληνική;; - ΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ !!!!

"Προϊστορικοί Ελληνες στην Ιταλία"

Μια από τις πανάρχαιες κτήσεις των Ελλήνων Πελασγών, 

φέρεται και η Νότιος Ιταλία.  

Πριν εγκατασταθούν στην χώρα αυτή τα Ελληνικά φύλα, της τότε εποχής, 

η Ιταλία φέρεται από την παράδοση, ότι βρισκόταν 

σε πρωτόγονη κατάσταση και αραιοκατοικημένη.

Οι πρώτοι Έλληνες άποικοι φέρονται ότι εγκαταστάθηκαν εκεί στην εποχή του βασιλέα Ουρανού, τον οποίο η παράδοση της χώρας τον αναφέρει ως Ιανό.  Μετά τον Ιανό - Ουρανό, ως κύριος της χώρας, φέρεται ο γιος του ο Κρόνος, τον οποίο η παράδοση της χώρας τον αναφέρει ως Σατούρνο.

Στα μετέπειτα χρόνια, ως επί μέρους βασιλέας της Ιταλίας αναφέρεται ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάονα της γενεάς του βασιλέα Ουρανού, αρχηγού των Γιγάντων. 
Γράφει σχετικά ο Ρωμαίος Βιργίλιος, διηγούμενος ιστορίες του αποικισμού της Ιταλίας, από τα Ελληνικά φύλα της τότε εποχής.

«...Υπάρχει τόπος, τον οποίον οι Έλληνες τον ονομάζουν Εσπερία. Είναι μια αρχαία εύφορη γη. Την αποίκησαν άνδρες τον βασιλέα Οινώτρου. Οι μεταγενέστεροι ονόμασαν την χώρα αυτή, Ιταλία, από το όνομα του βασιλέα της Ιταλού.  Εκείνοι οι πρίγκιπες ήσαν οι πρόγονοι του γένους μας...» ( 31)   Και πιο κάτω: 

«Πρώτοι γαρ Ελλήνων αυτοί περαιωθέντες τον Ιόνιον κόλπον, ώκησαν Ιταλίαν, άγοντος αυτούς Οινώτρου του Λυκάονος... Ην δε ούτος πέμπτος από Αζετού και Φορωνέως των πρώτων εις Πελοπόννησον δυναστενσάντων...  Ευρών δε χώραν πολλήν εις νομάς, και αρότρους εύθετον, έρημον δε την πλείστην, και ουδέ της οικουμένης πολυάνθρωπον, ώκησε πόλεις μικράς και συνεχώς επί ταις όρεσι...»(32-33)

«Πρώτοι αυτοί ήσαν από τους Ελληνες οι οποίοι, έχοντας διασχίσει τους κόλπους του Ιωνίου Πελάγους, κατοίκησαν την Ιταλία, όπου τους οδήγησαν ο Οινωτρός του Λυκάονος… Αυτός ήταν ο 5ος μετά από το Αζετό και Φορωνέα , που ήσαν οι πρώτοι που κυβέρνησαν την Πελοπόννησο. Εχοντας βρει μεγάλη χώρα προσφορή για βοσκοτόπια και καλλιέργιες , ως επί το πλείστον έρημη, και ούτε πολυάνθρωπες οι κατοικημένες περιοχές της, κατοίκησε σε μικρές πόλεις και πάντοτε στα ορεινά.»

Βλέπουμε ότι η παρουσία των Ελλήνων στην Ιταλική χερσόνησο χάνεται στα βάθη των χιλιετιών. Η ένταξη της χερσονήσου και της Σικελίας στον χώρο του Αιγαίου πολιτισμού πραγματοποιήθηκε από την Ε' π.Χ. χιλιετία. Επίσης και ο Παυσανίας, (Αρκαδικά 3), μας πληροφορεί ότι ο νεώτερος γιος του Λυκάονος, ο Οίνωτρος, «επεραιώθη ναυσίν εν Ιταλίαν και η Οινωτρία χώμα το όνομα έσχεν από Οινώτρου βουλεύοντος»

Ακόμα και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας αναφέρει, ότι Κρήτες εγκαταστάθηκαν στον Ακράγαντα της Σικελίας, ο οποίος ονομάσθηκε αρχικώς Μινώα: «Αύτη δε ...υπό Μίνωος εκτίσθη» (Ιστορική Βιβλιοθήκη 9).

Αλλά και ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (Α' Εισαγωγή) χαρακτηρίζει τους Ετρούσκους Έλληνες, οι όποιοι μαζί με τους Λυκίους και άλλους Πελασγούς εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία. 

Ο ίδιος, όπως και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Θουκυδίδης και ο Στράβων, βεβαιώνουν ότι, οι Τυρρηνοί (Ετρούσκοι) ήσαν το πανάρχαιο Ελληνικό φύλο των Τυρσηνών, που από τα Τούρσα της Μ. Ασίας και άλλες περιοχές του Αιγαιακού χώρου, μετώκησε στην Ιταλία μαζί με άλλους Πελασγούς.   Αρχηγός των εποικησάντων την Τοσκάνη ήταν ό Τυρσηνός, γιος του Άτυος, ο οποίος ήταν γιος του Μίνωος.

Ο Στράβων, ο μεγαλύτερος γεωγράφος της ιστορίας, αναφέρει την Ραουέννα (Ραβένα C 124) ως κτίσμα των Ελλήνων.

Στην περιοχή της Αδριατικής είχε δράσει ο Έλλην Διομήδης, για τον οποίο, είχαν στήσει Ιερόν «τω μυχώ τον Αδρίου» ενώ, οι νυν Τρέμιτι νήσοι, ελέγοντο «Διομήδειοι νήσοι» (C 215).

Ο Στράβων (C 230) αναφέρει ότι ο Ρωμαίος συγγραφέας Κοίλιος, δέχεται, ότι η Ρώμη «Ελληνικόν είναι κτίσμα». 
Ο Πλούταρχος γράφει ότι στην Ρώμη είχαν εορτές για την Καρμέντα, σύζυγο του εποικιστού της Ρώμης, Ευάνδρου, από την Αρκαδία και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας (Ρωμύλος 13).
    Ο Αντωνίνος Α' (β' μ.Χ. αιώνας, που η Ελλάς τελούσε υπό ρωμαϊκή κατοχή) απάλλαξε από κάθε φόρο την πολίχνη Παλλάντιον της Αρκαδίας, αναγνωρίζοντας ότι από εκεί είχαν έλθει οικιστές στον λόφο Παλλατίνον της Ρώμης (Παυσανίας Αρκαδικά 43)

Οι Σαβίνοι, φαίνεται ότι ήσαν απόγονοι Λακεδαιμονίων «Οι δε Σαβίνοι... κώμας ώκουν ατειχίστους ως προσήκον αυτους μέγα φρονείν και μη φοβείσθαι Λακεδαιμονίων αποίκους ούσιν» (Πλούταρχος Ρωμύλος 16). 

Σαβίνος ήταν και ο βασιλέας-νομοθέτης των Ρωμαίων, Νουμάς (Πλούταρχος. Νουμάς 1).
 

 

Μεγάλο ρόλο ακόμα στον εκπολιτισμό της Ιταλίας διαδραμάτισε 
ο Αρισταίος (ως τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Βοιωτία, η Θεσσαλία, η Εύβοια, η Κέα), ο οποίος λατρεύτηκε ως θεός ιδίως στην Σικελία και την Σαρδηνία. Την δεύτερη την ειρήνευσε, την κατεφύτευσε και δίδαξε στους Ιθαγενείς την καλλιέργεια του ελαιόδενδρου, την πήξιν του γάλακτος, την μελισσοτροφία, την ελαιουργία (Πλίνιος Nat.Hist. VII 199, Νόννος Ε. 258 κ. εξ.).

Ας πάρουμε, στο σημείο αυτό, τα πράγματα από την αρχή. 

Η παράδοση πώς η Ρώμη ήταν Αρκαδική Πελασγική αποικία, είχε ευρεία διάδοση στην αρχαιότητα, ιδίως ανάμεσα στους Λατίνους ιστορικούς και ποιητές. Ο κυριώτερος και κεντρικότερος από τους λόφους, όπου ήταν κτισμένη η πόλη (mons Palatinus ή Palatium) πήρε το όνομα του από το Αρκαδικό Παλλάντιο.

Έλεγαν, πώς ο Αρκάς Εύανδρος, είχε πάει εκεί 60 χρόνια προ των Τρωικών. 

Η μητέρα του Ευάνδρου, που λεγόταν Νικοστράτη, έγινε από τους Ρωμαίους Carmentis ή Carmenta (Πλούταρχος Ρωμύλος 21), και είχε εξαιρετικές τιμές από τους κατόπιν Ρωμαίους, γιατί είχε προφητική δύναμη.      H ονομαστή porta Camentalis του τείχους της Ρώμης, χρωστούσε το όνομά της σε παρακείμενο βωμό, αφιερωμένο στην μητέρα του Ευάνδρου.

Ο Βιργίλιος, αναφέροντας την ίδρυση της πρώτης πόλεως, από τον βασιλέα Εύανδρο, ανάμεσα στους παρά τον Τίβερη λόφους, προσθέτει πώς είχε δοθεί σ' αυτήν το όνομα της μητροπόλεως του «Παλλάντιον» και πώς οι Αρκάδες, που εγκαταστάθηκαν εκεί μαζί με τον Εύανδρο, κατάγονται από την Παλλάδα (Αιν. 8, 51 κπ).

Ο Οβίδιος λέει, πώς στην θέση που ήταν επί των ήμερων του η Ρώμη, η πρωτεύουσα του κόσμου, χόρτα μόνον υπήρχαν και λίγα βόσκοντα πρόβατα, αραιά δέντρα και αραιότερες καλύβες, όταν έφτασε εξόριστος από την Αρκαδία ο Εύανδρος, φέρνοντας μαζί του τους πατρώους θεούς. 

Όταν ο Εύανδρος και η ακολουθία του έφθασαν εκεί, τους σταμάτησε η προφήτισσα μητέρα του λέγοντας: «Σταθείτε, ο τόπος αυτός είναι προορισμένος να γίνει το κέντρο μιας αυτοκρατορίας».

Και συνεχίζει την γραφή του ο Οβίδιος: 

«Ο Νωνάκριος ήρωας άκουσε την θεόπνευστη μητέρα του και έμεινε έχει, δίδαξε τους ντόπιους τις ιερουργίες του τόπου του, ιδίως τους έμαθε να τιμούν τον Πάνα και τον φτεροπόδαρο θεό Έρμη» (Fasti 5, 91 κπ).

Εδώ αξίζει να παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα αρχαίων κειμένων τα όποια αποκαλύπτουν την Ελληνοπελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, χωρίς βέβαια να συνυπολογίσουμε τις ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας, πού ιδρύθηκαν σε μεταγενέστερα χρόνια: 

Διονύσιος Αλικαρνασεύς,  

"Ρωμαϊκή Αρχαιολογία Ι, 11, 2-3".

«Επειδή ο Οίνωτρος ήταν δυσαρεστημένος με την μοιρασιά της γης της Αρκαδίας, πού έκανε ο πατέρας του Λυκάων στα 22 παιδιά τον, άφησε την Πελοπόννησο, ετοίμασε στόλο και πέρασε την θάλασσα του Ιονίου μαζί με τον Πευκέτιο, έναν από τους αδελφούς του. Συνοδευόταν δε από πλήθος λαού. Ο Πευκέτιος, αφού πέρασε το ακρωτήριο της Ιαπυγίας, βγήκε με μία ομάδα ανθρώπων στην ξηρά και η περιοχή πού αποβιβάσθηκαν ονομάστηκε Πευκετία. Ο Οίνωτρος δε, με τον περισσότερο στρατό πέρασε στην άλλη θάλασσα, που βρέχει, τις δυτικές περιοχές κατά μήκος των ακτών της Ιταλίας, που ονομάστηκε έκτοτε Αυονική θάλασσα και αργότερα Τυρρηνική. Αύτη η περιοχή ονομάσθηκε Οινωτρία.   
Ο Οίνωτρος δε, γεννήθηκε 17 γενεές πριν από την τρωική εκστρατεία». Παυσανίας Αρκαδικά 43, 1-3.

«Στη συνέχεια οφείλω να ασχοληθώ με το Παλλάντιο, για ο,τι αξιομνημόνευτο υπάρχει εκεί, και για ποιο λόγο ο αυτοκράτορας Αντωνίνος ο παλαιότερος, έκανε το Παλάντιο πόλη αντί κώμης και παραχώρησε στους κατοίκους του ελευθερία και απάλλαξε από τους φόρους.
Λένε, λοιπόν, πώς ένας Εύανδρος ξεπερνούσε όλους τους Αρκάδες στην σύνεση και στην πολεμική ικανότητα. Ήταν γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Έρμη. 

Αυτός στάλθηκε σε αποικία με ομάδα Αρκάδων από το Παλλάντιο και ιδρυσε πόλη παρά τον Τίβερη ποταμό. Ένα μέρος της σύγχρονης μας πόλης της Ρώμης, εκείνο που είχε εγκατασταθεί ο Εύανδρος με τους Αρκάδες του, ονομάστηκε Παλλάντιο, σ’ ανάμνηση της αρκαδικής πόλεως. Γι’ αυτούς τους λόγους έγιναν οι τιμητικές παραχωρήσεις εκ μέρους του αυτοκράτορα στους Παλλαντιείς».

Πλούταρχος Ρωμύλος 1.
«...Άλλοι λένε πώς οι Πελασγοί, που πλανήθηκαν στους περισσότερους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσότερους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό (Ρώμη) και ονόμασαν έτσι την πόλη από την Ρώμη των όπλων τους...»

Στράβων, «Γεωγραφικά» Ε' 111,3.
«…Ή Ρώμη υπήρξε Αρκαδική αποικία υπό τον Εύανδρο. Αυτός φιλοξένησε τον Ηρακλή, τότε που πήγαινε για τα βόδια του Γηρυόνη. Ο Εύανδρος έμαθε από την μάνα του, την Νικοστράτη, που ήταν έμπειρη στα μαντικά, ότι ήταν πεπρωμένο του Ηρακλή να γίνει θεός, όταν θα τελείωνε τους άθλους του. Το ομολόγησε στον Ηρακλή, καθόρισε έναν ναό και έκανε θυσία προς τιμήν του, συμφώνα με το ελληνικό έθιμο - μία θυσία πού γίνεται ακόμη και σήμερα. 
Ακόμη και ο ιστορικός των Ρωμαίων, Κοίλιος, θεωρεί αυτή την θυσία απόδειξη, ότι η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα, αφού πρόκειται για πατρογονική θυσία, ελληνική, στον Ηρακλή. 
Οι Ρωμαίοι τιμούν και την μητέρα του Ευάνδρου. Την ονόμασαν Καρμέντη και την θεωρούν μία από τις νύμφες.»

Στράβων, «Γεωγραφικά» Η' VI,20.
«Ο Δημάρατος πάλι, ένας από αυτούς που κυβέρνησαν την Κόρινθο, δραπετεύοντας, μετά από στασιασμούς, κουβάλησε μαζί του τόσο πλούτο από την πατρίδα του στην Τυρρηνία, ώστε αυτός κυβέρνησε την πόλη που τον υποδέχτηκε. Ο γιος του έγινε βασιλιάς των Ρωμαίων».

Παρατηρούμε ότι ο Στράβων αποδεικνύεται πολύ μεγάλος γνώστης όσον αφορά την πελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, και προχωρεί και σε πιο... βαθιά νερά όσο αφορά το επίμαχο αυτό ζήτημα. Χαρακτηριστικά αναφέρει για τους Ετρούσκους, που καταχωρίζονται από τους αρχαιολόγους ως λαός αγνώστου καταγωγής, τα εξής:
«Οι Ρωμαίοι αποκαλούν τους Τυρρηνούς Ετρούσκους και Τούσκους. Οι Έλληνες τους λένε Τυρρηνούς από τον Τυρρηνό του Άτυος, καθώς λένε, που δημιούργησε εδώ αποικίες από την Λυδία. Υπήρχε πείνα και αφορία, οπότε ο Άτυς, ένας από τους απογόνους του Ηρακλή και Ομφάλης, που είχε δυο παιδιά, έριξε κλήρο και κράτησε τον Λυδό, ενώ τον Τυρρηνό με τον περισσότερο κόσμο τους ξαπέστειλε» (Στράβων, «Γεωγραφικά», Ε, II, 2)

Μας λέει λοιπόν ο Στράβων ξεκάθαρα ότι οι Ετρούσκοι κατάγονται από την Λυδία της Μ. Ασίας, και κυβερνάτο αυτός ο λαός (οι Ετρούσκοι) από έναν βασιλέα, ο οποιος είναι απόγονος του Ηρακλέους. «Μερικοί από αυτούς (τους Πελασγούς) ήλθαν στην Ιταλία, μαζί με τον Τυρρηνό του Άτυος» (Στράβων «Γεωγραφικά», Ε', II, 4).

Στο σημείο αυτό, ο Στράβων, αναφέρεται μόνο στην Λυδία ως χώρα προελεύσεως των Ετρούσκων, 

και σε άλλο σημείο του έργου του,  μιλάει για Πελασγούς εκ Λυδίας, 

πουθενά όμως δεν ξεκαθαρίζει ότι οι Πελασγοί Ετρούσκοι είχαν κοιτίδα την Ελλάδα. 

Το ξεκαθαρίζει όμως το κρίσιμο αυτό ζήτημα ο Πλούταρχος (Ρωμύλος 2) με πλήρη σαφήνεια. «…Τους Τυρρηνούς που είχαν έλθει από την Θεσσαλία στην Λυδία κι από την Λυδία στην Ιταλία...». 

Η Θεσσαλία ήταν μία περιοχή της Ελλάδος που βρισκόταν κάτω από την πλήρη κυριαρχία 
των Πελασγών, ονομάζονταν δε και πελασγικό Άργος, όπως αναφέρει ο Στράβων. 

Από την Θεσσαλία λοιπόν ξεκίνησαν άποικοι, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Λυδία. 

Κάποια στιγμή όμως στη Λυδία αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα επιβιώσεως έτσι αναγκάστηκε 
ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να ξενιτευτεί για δεύτερη φορά.
Έφθασαν λοιπόν στην Ιταλία και ονομάστηκαν Τυρρηνοί, από το όνομα  (Τυρρηνός) του ηγέτη τους Τυρρηνό του Άτυος, ωστόσο όμως ήσαν στην καταγωγή Πελασγοί και αυτούς οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν Ετρούσκους.

Αυτές όλες οι γενεαλογίες ήταν κοινή πεποίθηση στην αρχαιότητα και απόλυτα ξεκαθαρισμένες και καταχωρημένες, επομένως η άποψη των αρχαιολόγων για τους Ετρούσκους ως λαού αγνώστου καταγωγής είναι εκ του πονηρού, την στιγμή που υπάρχει καταγεγραμμένη καταγωγή στα αρχαία κείμενα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί και το σημαντικότατο άρθρο που υπογράφει ο Ιταλός αρχαιολόγος Τσάο Τσεβάλι.    Στο περιοδικό «CORPUS» (τεύχος 28 Ιούνιος 2001) με τίτλο «Μυκηναίοι, οι πρώτοι Έλληνες στην Ιταλία». Σύμφωνα με αυτό το δημοσίευμα οι Ιταλοί αρχαιολόγοι είναι πλέον βέβαιοι ότι η ελληνική (Πελασγική) παρουσία στην Ιταλία ξεκινά από τον 16° αιώνα π.Χ.
 

Αλλά και η αρχαιολογική σκαπάνη επιβεβαιώνει τους Ιταλούς αρχαιολόγους και φυσικά πάνω απ’ όλους τους αρχαίους συγγραφείς, οι οποίοι υποστήριζαν την ύπαρξη ελληνικών αποίκων από την μυκηναϊκή περίοδο.  

Ο Στράβων για παράδειγμα αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η πρώτη πόλη είναι ο Κρότων, εκατόν πενήντα στάδια από το Λακίνιο, ο ποταμός Αίσαρος, και λιμάνι σε άλλον ποταμό, τον Νέαιθο, που λένε ότι χρωστάει το όνομά του σε ένα συμβάν. Μερικοί Αχαιοί, που πλανήθηκαν μετά την τρωική εκστρατεία και έφτασαν εδώ, κατέβηκαν να ερευνήσουν την περιοχή και όταν οι Τρωάδες που έπλεαν μαζί τους, έμαθαν ότι τα πλοία είναι έρημα, επειδή είχαν κουραστεί από το ταξίδι. Έκαψαν τα πλοία. Έτσι, οι άνδρες αναγκάστηκαν να μείνουν, βλέποντας εξ άλλου ότι και η γη ήταν πολύ εύφορη». (Στράβων, «Γεωγραφικά» ΣΤ Τ, 12).

Αχαιοί - Μυκηναίοι ιδρύουν αποικία στον κόλπο του Τάραντα στην Νότια Ιταλία, μετά τον Τρωικό πόλεμο. Κι όλα αυτά ενώ μέχρι σήμερα διδάσκεται επίσημα στα σχολεία -άκουσον, άκουσον- 

ότι οι Έλληνες πήγαν για πρώτη φορά στην Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ. 

Και συνεχίζει ο Στράβων:  «η Πίσα είναι κτίσμα των Πισάτων της Πελοποννήσου, πού ήλθαν με τον Νέστορα στο Ίλιο και στην επιστροφή περιπλανήθηκαν, άλλοι στο Μεταπόντιο κι άλλοι στο Πισάτις»

(Στράβων «Γεωγραφικά» Ε' Π, 5).

«...για τους Ενετούς υπάρχουν δυο εκδοχές: Η μία λέει ότι είναι άποικοι Κέλτες, από αυτούς πού ζούνε στον Ωκεανό, ενώ η άλλη αναφέρει ότι πρόκειται για Ενετούς της Παφλαγονίας, που από τον Τρωικό πόλεμο διασώθηκαν, φθάνοντας εδώ με επικεφαλής τον Αντήνορα» (Στράβων «Γεωγραφικά Ε' II, 4).

Ο Στράβων όμως είναι κατηγορηματικός ότι ο αποικισμός της Ιταλίας 

είναι κατά πολύ αρχαιότερος της μυκηναϊκής περιόδου. 

Οι πρώτοι Πελασγοί και Ελληνοπελασγοί που έφτασαν 
σε Ιταλία και Σικελία, ήσαν οι Κρήτες του Μίνωος.

Ακόμη και ο Τάραντας ήταν αρχικά πόλη της Κρήτης.
«Λένε πώς ήσαν αυτοί που ταξίδευσαν με τον Μίνωα στη Σικελία κι όταν αυτός πέθανε στην Καμική, στην κατοικία του Κώκαλου, έφυγε από την Σικελία και μερικοί, με τα πόδια, πέρασαν στον Αδρία κι έφθασαν στην Μακεδονία, όπου ονομάσθηκαν Βοττιαίοι. Λέγεται, πάντως, ότι όλοι όσοι κατοικούν έως την Δαύνια λέγονται Ιάπυγες, από τον Ιάπυγα, που ήταν παιδί του Δαίδαλου με μία Κρητικιά γυναίκα και έγινε αρχηγός των Κρητών. Τάραντα ωνόμασαν την πόλη από κάποιον ήρωα». 

(Στράβων «Γεωγραφικά» ΣΤ^ ΠΙ, 2).

«Όταν ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Υρία βρίσκεται στην Ιαπυγία, που ιδρύθηκε από τους Κρητικούς που χώρισαν από τον στόλο του Μίνωα στην Σικελία, πρέπει να δεχθούμε την Ουρία ή τον Ουερητό

Το Βρεντέσιο λέγεται ότι το αποίκισαν Κρήτες, αυτοί πού έφυγαν με τον Θησέα από την Κνωσό, είτε αυτοί που έφυγαν από την Σικελία με τον Ιάπηγα...» (Στράβων «Γεωγραφικά», ΣΤΊΙΙ, 6)   

ΠΗΓΗ: περιοδικο «Ελληνόραμα», τεύχος.25o