Ελληνική Ακροδεξιά του Πολυπέρχονα

Ελληνική Ακροδεξιά      

του Πολυπέρχονα

Η «Νέα εποχή»
Σε όλα τα χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου Ελληνικού κράτους οι κυβερνήσεις του, όλος ο κρατικός μηχανισμός και οι κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί του, δούλευαν σαν ντόπιοι τοποτηρητές-εγγυητές των συμφερόντων ξένων οικονομικοπολιτικών κέντρων διότι μέσα από την προσκόλληση σε αυτά οποία προσδοκούσε όφελος η Ελληνική αστική τάξη. Τα ξένα κέντρα αυτά ξεκίνησαν από βάση «εθνική», αυτή των μεγάλων δυνάμεων της εποχής της αποικιοκρατίας και σταδιακά μέσα από την ανάπτυξη του καπιταλισμού και των πολυεθνικών άρχισαν να δημιουργούνται και να διευρύνονται διεθνείς συμμαχίες. Έτσι πλάι στο «εθνικής» βάσης εξαγόμενο διεθνώς κεφάλαιο άρχισε να διαμορφώνεται και να αναπτύσσεται το «παγκοσμιοποιημένο» χρηματιστικό κεφάλαιο, ως σύμφυση κεφαλαίων προερχόμενων από διαφορετικές ιμπεριαλιστικές χώρες και να δημιουργούνται κεφαλαιοκρατικοί όμιλοι με βάση τους όχι μια μόνο ιμπεριαλιστική χώρα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις να φτάνουν να έχουν οικονομική και πολιτική βάση ακόμα και στο σύνολο των ιμπεριαλιστικών χωρών. Στις αρχές του 19ου αιώνα, τα κυρίαρχα κόμματα στην Ελλάδα ήταν το «Αγγλικό Κόμμα» του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, το «Γαλλικό Κόμμα» του Ιωάννη Κωλέττη, το «Ρωσικό Κόμμα» του Ιωάννη Καποδίστρια.Σταδιακά όμως, με την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερο αισθητό το κεφάλαιο με πατρίδα του «όλη τη γη» ταυτόχρονα με εργάτες σκλάβους με πατρίδα τους επίσης «όλη τη γη», που να μετακινούνται από χώρα σε χώρα μέσα από τα «ανοικτά σύνορα» σαν μοχλός διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών ιστών. Παράλληλα είχαμε ενίσχυση και δημιουργία νέων διεθνοποιημένων οικονομικών και πολιτικών δομών, με εξουσίες να περνάνε από «εθνικό» επίπεδο σε «υπερεθνικό» και προσαρμογή της οικονομίας και της παραγωγής στα νέα δεδομένα με περισσότερες αποφάσεις να παίρνονται πρώτα σε διεθνές πλέον επίπεδο και κατόπιν να εφαρμόζονται σε εθνικό, όπως τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που εφάρμοσε την τελευταία δεκαπενταετία η Ευρωπαϊκή Ένωση.Η σύμφυση κεφαλαίων και συμφερόντων ανάμεσα σε διαφορετικά ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν καταργεί τις αντιθέσεις ανάμεσά τους, ούτε την ύπαρξη κεφαλαίων που να κινούνται στη διεθνή αρένα με κύρια βάση τους ένα και μόνο κράτος. Ούτε έπαψαν να οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στα διεθνοποιημένα πλέον ιμπεριαλιστικά κέντρα που γιγαντώνονται και διεκδικούν το μοίρασμα των αγορών. Μάλιστα όταν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται έντονα στη γεωγραφική επικράτεια τρίτων χωρών, τότε εκδηλώνονται με καλλιεργημένες από τους ξένους ιμπεριαλιστές πολεμικές ή κοινωνικές συγκρούσεις ανάμεσα σε μερίδες των ντόπιων πληθυσμών, που γίνονται αναλώσιμα πιόνια στη σκακιέρα της σύγκρουσης για το μοίρασμα της λείας μεταξύ των διεθνών κέντρων. Στις περιπτώσεις όμως που τα διεθνή συμφέροντα βρίσκουν τους «ιθαγενείς» ενωμένους ενάντιά τους τότε επεμβαίνουν εναντίον τους ενωμένα, υποστηριζόμενα από πολυεθνικό στρατό με μισθοφόρους προερχόμενους από τα γκέτο των ΗΠΑ ή τις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι ιθαγενείς από τον Άγιο Δομίνικο την Ουγκάντα και τριτοκοσμικές χώρες της Ασίας , προσπαθώντας να κάμψουν τις αντιστάσεις. Η σύγχρονη ενίσχυση των παγκοσμιοποιημένων οικονομικών πολιτικών και στρατιωτικών δομών σε συνδυασμό με την πτώση του «ανατολικού μπλοκ», το άνοιγμα των συνόρων και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που εμφανίζονταν σαν όραμα οικονομικών, πολιτικών και θρησκευτικών λόμπι από το 19ο ήδη αιώνα, είναι το πολιτικό οικονομικό και στρατιωτικό σκέλος αυτού που αποκαλείται σήμερα «νέα τάξη» ή «νέα εποχή».Η «νέα εποχή» έχει και θρησκευτικό σκέλος. Κέντρα με θρησκευτική υπόσταση, όπως οι Σιωνιστές, οι Μασόνοι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οραματίζονταν ήδη από το 19ο αιώνα και έθεταν με θρησκευτικούς όρους την πραγμάτωση του «θελήματος του Θεού» για «ειρήνη στον κόσμο» και «σταμάτημα των πολέμων» με τη διάλυση του έθνους κράτους και την επιβολή μιας «παγκόσμιας κυβέρνησης» με τους «σοφούς» και «εκλεκτούς του Θεού» σε περίοπτες θέσεις, σε μια κατάσταση που ονόμαζαν «νέα εποχή». Σήμερα θρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις που ενσωματώνουν στον πυρήνα της σκέψης τους την ιδέα της «νέας εποχής» και τις «αξίες» του συστήματος εξαπλώνονται παντού, ενώ ξεφυτρώνουν συνεχώς νέες , με πολλές από αυτές να λειτουργούν καθαρά σαν καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Παράλληλα οι ηγεσίες των παραδοσιακών παλαιών εκκλησιών προσαρμόζουν τις εκκλησίες τους στις απαιτήσεις και την ιδεολογία της «νέας εποχής». Από την παραδοσιακή εκκλησία περνάμε στην «Εκκλησία Α.Ε», με συμφέροντα ταυτόσημα με τις τράπεζες και τις πολυεθνικές αφού σε αυτές έχει επενδύσει τα κεφάλαιά της, ενώ ενδιαφέρεται ξαφνικά ιδιαίτερα για την ιδέα της «οικουμενικότητας» προωθώντας διεθνείς συναντήσεις κορυφής ανάμεσα σε ηγέτες διαφορετικών θρησκειών και δογμάτων.Το πολιτιστικό, ηθικό και συνειδησιακό σκέλος της «νέας εποχής», σχετίζεται με τη διάλυση των εθνικών πολιτισμών και την αντικατάστασή τους από τον κοσμοπολιτισμό. Η εθνική συνείδηση αντικαθίσταται από τη συνείδηση του «πολίτη του κόσμου», με «πατρίδα του» και τόπο εργασίας του «όλη τη γη» στην οποία θα περιφέρεται ως σύγχρονος σκλάβος να δουλεύει χωρίς εργασιακά δικαιώματα, ξένος ανάμεσα σε ξένους, κατεβάζοντας παραπέρα τους μισθούς και συμβάλλοντας στη διάλυση των κοινωνικών ιστών που αποτελούν το βασικό συνεκτικό κρίκο εκδήλωσης κοινωνικών αντιστάσεων. Ακόμα και όσοι παραμένουν στον τόπο που γεννήθηκαν μετατρέπονται σε μετανάστες, αφού αμείβονται με τους ίδιους μισθούς με τους «παράνομους» ή «νόμιμους» μετανάστες και ζουν σαν ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Το άτομο, αποξενωμένο από τη φύση, όπως και από την ίδια την ανθρώπινη φύση του αλλά και από τους συνανθρώπους του, βομβαρδίζεται από «αξίες» που ταιριάζουν στο νέο πρότυπο σκέψης που έχουν επιβάλει, το πρότυπο σκέψης του κοσμοπολιτισμού. Από τις «αξίες» του να είναι κανείς «πολίτης του κόσμου», να επιδιώκει να είναι «πολύχρωμος» και «πολυπολιτισμικός», από οτιδήποτε καταναλωτικό σκουπίδι και μόδα, μέχρι ένα κράμα από πολτοποιημένες και προσαρμοσμένες στο περιεχόμενο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης μεταφυσικές αντιλήψεις, με ρίζες τους από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, από το βουδισμό μέχρι τους Μάγια, το ζοροαστρισμό την «αυτοπνευματικότητα» και «εσωτερικότητα» , τη Μασονία ή τη σαϊεντολογία, μέσα στις οποίες νιώθει χαμένος.Και όλα αυτά συνδυάζονται με το σερβίρισμα ενός πολτοποιημένου στο μπλέντερ της νέας τάξης πολιτιστικού κράματος μουσικών, τρόπων ντυσίματος , συμπεριφορών , μεταφυσικών δοξασιών , ή οποιωνδήποτε πολιτιστικών στοιχείων από κάθε γωνιά του κόσμου, από τις οποίες έχει αφαιρεθεί ο αυθεντικός πολιτιστικός πυρήνας τους και έχει αντικατασταθεί με τα δόγματα της «νέας εποχής». Και όμως κοινωνικές αντιστάσεις είναι δυνατό να προκύψουν μόνο εκεί που υπάρχει κοινωνικός συνεκτικός ιστός ενώ με την «πολυχρωμία» που προωθείται είναι αδύνατο να βρει κανείς εκείνο το συνεκτικό ιστό για οποιαδήποτε μορφής κοινωνική ομαδοποίηση που μπορεί να οδηγήσει σε αντίσταση. Έτσι οι μόνες ομαδοποιήσεις που δημιουργούνται σε μια τέτοια κατάσταση είναι αυτές της σύστασης μικρών συμμοριών με σκοπούς από τη διάπραξη ληστειών μέχρι την έκφραση νεοταξικών «τάσεων μόδας», ή απλά τη σύγκρουση με άλλες συμμορίες, ή ακόμα καλύτερα για το σύστημα συμμορίες με προσανατολισμό να χτυπάνε όσους δεν τους φαίνονται αρκετά «πολύχρωμοι» και «πολυπολιτισμικοί» ( όπως π.χ. οι συμμορίες «αντιφά» ). Ομαδοποίηση και κοινή δράση σε ευρύτερο επίπεδο, όπως σε επίπεδο συσπείρωσης έθνους, σε μια χώρα που ο κοσμοπολιτισμός και οι αξίες της «νέας εποχής» έχουν καταφέρει να κυριαρχήσουν, είναι πολύ δύσκολη… Πολύ δύσκολη έχει γίνει και η συσπείρωση σε επίπεδο χώρων εργασίας, με τη διάλυση της μόνιμης και σταθερής εργασίας, την απαξίωση των συνδικάτων και του συνδικαλισμού από τις ξεπουλημένες ηγεσίες και τους συναδέλφους μετανάστες από κάθε σημείο του πλανήτη. Αφού λοιπόν ο κοσμοπολιτισμός εμποδίζει τις ομαδοποιήσεις πάνω στις οποίες μπορούν να εκδηλωθούν κοινωνικές αντιστάσεις, άρα αποτελεί το κυριότερο όπλο της διεθνούς πλουτοκρατίας για την υποταγή των λαών.Για τη διάδοση του κοσμοπολιτισμού, εκτός από τις παραθρησκευτικές οργανώσεις, τα σχολεία, τις εφημερίδες , την τηλεόραση και το κράτος, την κύρια εργολαβία έχουν αναλάβει οι «αντιεθνικιστικές» οργανώσεις ομάδες και «κινήματα» της νεοταξικής αριστεράς και του δήθεν «αντιεξουσιαστικού» χώρου, όπως και δεκάδες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Παράλληλα ως κύριο «καθοδηγητικό» και «ιδεολογικό» όργανο της «αριστεράς» σήμερα δεν είναι οι εφημερίδες της κεντρικής επιτροπής κάποιων Λενινιστικών ή «αριστερών» κομμάτων όπως γινόταν στο παρελθόν, αλλά οι φυλλάδες των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων οι μέτοχοι των οποίων έχουν ταυτόχρονα και δεκάδες άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Οι φυλλάδες αυτές είναι οι κύριοι φορείς της προβολής της καπιταλιστικής εμπορευματοποιημένης υποκουλτούρας και του σύγχρονου σκοταδισμού, ενώ φροντίζουν διαρκώς και για την δήθεν «επιστημονική» και «ιστορική» «παιδεία» των αναγνωστών τους. Προσφέρουν «ιστορικά» αφιερώματα και ταινίες σχετικά με οποιονδήποτε έχει ανησυχήσει τα καπιταλιστικά συμφέροντα να παρουσιάζεται ως «ψυχοπαθής» «δικτάτορας» και «δολοφόνος» με γράψιμο της ιστορίας κατά φαντασία από το μυαλό του κάθε μισθοφόρου κονδυλοφόρου. Ο τυχαίος μισθοφόρος κονδυλοφόρος, πολλές φορές απόφοιτος της σχολικής μόνο εκπαίδευσης και κακοπληρωμένος, μετατρέπεται εκτός από «ιστορικό» και σε «επιστήμονα» με αρλούμπες να παρουσιάζονται ως αποτελέσματα της «σύγχρονης επιστήμης» όπως το «επιστημονικό» άρθρο σε Ελληνική «αριστερή» εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας που προέβαλε την «επιστημονική ανακάλυψη» την άποψη ότι « λαός που δεν αναμιγνύεται το αίμα του συνεχώς με άλλους λαούς, φθίνει γενετικά και κινδυνεύει περισσότερο από αρρώστιες και γενετικό εκφυλισμό. Γι αυτό η μετανάστευση και η διασταύρωση των φυλών είναι σήμερα αναγκαιότητα για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους ».Τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ και τα αφιερώματα στον «εθνικιστικό κίνδυνο» προβάλλονται καθημερινά από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ενώ παρουσιάζουν ότι για όποιον πόλεμο συμβαίνει σήμερα, φταίει το «εθνικιστικό μίσος που προκαλεί τους πολέμους». Οι φυλλάδες αυτές προετοιμάζουν το έδαφος για κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, παρουσιάζοντας τις ηγεσίες των χωρών που βάζει στόχο ο διεθνής ιμπεριαλισμός ως «εθνικιστές δικτάτορες» που «παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα» , τα «δικαιώματα των γυναικών» και «μολύνουν το περιβάλλον». Έτσι δικαιολογούν όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο όνομα του «ανθρωπισμού» ενώ στην καλύτερη περίπτωση, όπως αυτή της Παλαιστίνης , εξισώνουν το θύμα με το θύτη παρουσιάζοντας ότι πρόκειται για δύο λαούς που αλληλοσκοτώνονται «άδικα» λόγω του εθνικισμού. Αντίθετα με την απάτη περί «εθνικιστικών αιτιών «του πολέμου» η αλήθεια είναι ότι όσο υπάρχει το κεφαλαιοκρατικό σύστημα ποτέ δεν πρόκειται να πάψει να υπάρχει πόλεμος, γιατί όσο και να υπάρχει σύμφυση συμφερόντων ανάμεσα στο διεθνές κεφάλαιο, άλλο τόσο εμφανίζονται και οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά κεφαλαιοκρατικά λόμπι, που συγκρούονται μεταξύ τους και λύνουν τις διαφορές τους βάζοντας τους λαούς να αλληλοσφάζονται για τα συμφέροντά τους. Τον πόλεμό τους το γεννά η καπιταλιστική «ειρήνη» τους, και ο μόνος αγώνας για πραγματική ειρήνη είναι ο ανελέητος πόλεμος ενάντια σε αυτή την «ειρήνη».Στην Ελλάδα , ακολουθώντας τις εξελίξεις ανάπτυξης του καπιταλισμού, δεν υπάρχει πια «Αγγλικό» , «Γαλλικό» και «Ρωσικό» κόμμα, αλλά εσωτερικά μέσα κάθε κόμμα υπάρχουν λόμπι που υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες πολυεθνικών και ντόπιων συμφερόντων το καθένα. Τα διεθνή ιμπεριαλιστικά συμφέροντα συγκρούονται και στο εσωτερικό των κομμάτων, αλλά και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ανταγωνίζονται για το ποιος θα καρπωθεί μεγαλύτερο μερίδιο από το αποτέλεσμα της δουλειάς και του ιδρώτα του Ελληνικού λαού. Επίσης ανεξάρτητα από το πιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά, το κάθε λόμπι και οικονομικό κέντρο, διεθνές και ξένο έχει μερίδιο, το μόνο που αλλάζει είναι η ποσόστωση.Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος της Ελληνικής ακροδεξιάς μέσα σε αυτή την κατάσταση της που περιγράψαμε ; Η ακροδεξιά σήμερα διεθνώς εμφανίζει τον εαυτό της σαν «πολέμιο της νέας τάξης» και ότι αγωνίζεται ενάντια σε όλα αυτά τα φαινόμενα που περιγράψαμε παραπάνω. Και η αποδοχή αυτού του επιχειρήματος είναι ο κύριος τρόπος με τον οποίο η ακροδεξιά βρίσκει την οποιαδήποτε κοινωνική της απήχηση, σε μέλη, οπαδούς και ψηφοφόρους. Είναι όμως η ακροδεξιά πραγματικά πολέμιος της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης ; Και ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της στη «νέα εποχή» ; Αυτά θα εξετάσουμε και θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις στη συνέχεια αυτού του άρθρου.

Κάποια από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς.
Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς ήταν και είναι να προβάλλει την απάτη ότι μπορεί να υπάρξει δήθεν αποτελεσματική αντιμετώπιση ή λύση των προβλημάτων του λαού στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, μέσω τις αποφασιστικής καταστολής των διαφόρων «εχθρών του έθνους» στους οποίους τα αποδίδει. Για να νικηθούν οι «εχθροί του έθνους» στους οποίους για την ακροδεξιά δεν ανήκει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και για να «λυθούν τα προβλήματα» απαιτείται η «εθνική ομοψυχία» και ουσιαστικά η συσπείρωση ολόκληρου του έθνους γύρω από τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης, τα οποία αποκαλούνται «εθνικά συμφέροντα». Έτσι προωθεί τη συσπείρωση του λαού γύρω από το δήθεν «εθνικό» αστικό καπιταλιστικό κράτος δηλαδή το μηχανισμό εξουσίας και κυριαρχίας της ξένης και ντόπιας αστικής τάξης πάνω στον λαό και το έθνος. Και καθώς στην Ελλάδα η Ελληνική αστική τάξη ταύτιζε πάντα τα συμφέροντά της με ξένα οικονομικά κέντρα, το «εθνικό συμφέρον» που προέβαλε η Ελληνική ακροδεξιά ταυτίζονταν πάντα με το συμφέρον ενός ή περισσότερων ξένων κέντρων.Στην έννοια «έθνος» η ακροδεξιά περιλαμβάνει ως βασικό συστατικό του και το αστικό κράτος , αντίστοιχα με ότι κάνει η νεοταξική αριστερά (και όμως έθνη υπήρχαν πολύ πριν φτιαχτούν τα αστικά κράτη όπως υπάρχουν και εκεί που δεν κατάφεραν να συγκροτηθούν σε αυτόνομα κράτη όπως και θα μπορούν να υπάρχουν και σε μη καπιταλιστικές κοινωνίες στις οποίες δε θα υπάρχει η έννοια του «αστικού κράτους»). Για να χτυπηθούν οι «εχθροί του έθνους» η ακροδεξιά ζητά ενίσχυση του κράτους, με αύξηση της αστυνόμευσης, ενίσχυση του στρατού, καταστολή όσων δημιουργούν κοινωνικές «ταραχές» και προσπαθούν να διασπάσουν την «εθνική ομοψυχία». Η καταστολή επίσης παρουσιάζεται και ως βασική λύση άλλων προβλημάτων που απορρέουν από το σύστημα όπως εγκληματικότητα, λαθρομετανάστευση κλπ. (και όμως έτσι δεν αντιμετωπίζονται οι αιτίες που γεννάνε τα προβλήματα αυτά που κρύβονται στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος).Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η συσπείρωση και συστράτευση είτε εθελοντικά είτε δια της βίας όλου του λαού γύρω από την ντόπια αστική τάξη , τα συμφέροντά της , το κράτος της και τους μηχανισμούς επιβολής της εξουσίας της (αστυνομία, στρατό, «εθνική» κυβέρνηση), τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό όπου υπάρχουν οικονομικές και γεωπολιτικές διεκδικήσεις της. Και εφόσον παρουσιάζουν ότι το «εθνικό» «αστικό» κράτος εμφανίζεται να μπορεί να λύσει μέσα από τη συσπείρωση όλων γύρω από αυτό όλα τα προβλήματα του έθνους, στο πρόγραμμά της ακροδεξιάς υπάρχει πάντα η περιστολή και έλεγχος του συνδικαλισμού. Από την πολιτική της επταετίας 67-74, μέχρι και το σημερινό πρόγραμμα του ΛΑ.Ο.Σ. υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, μεταφέροντας τη φασιστική πολιτική αντίληψη για διεκδίκηση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των πολιτών μέσα από τις εθνικές δομές ενός φασιστικού εθνικού κράτους, στα πλαίσια του σημερινού καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος.Βασική θέση του ΛΑ.Ο.Σ. σήμερα είναι η απαγόρευση των διαδηλώσεων τις ώρες που είναι τα μαγαζιά ανοιχτά γιατί δήθεν «πλήττονται οικονομικά οι έμποροι» όπως και η ριζική αναδιάρθρωση του συνδικαλισμού με διαμόρφωση ως ανώτατου οργάνου της «σωματειακής βουλής» όπου «θα εκπροσωπούνται όλες οι παραγωγικές και κοινωνικές τάξεις» (π.χ. μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι αντιπρόσωποι ή μέτοχοι πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, εργαζόμενοι κλπ). Η λειτουργία αυτού του οργάνου θα γίνεται όπως γράφει το πρόγραμμα του ΛΑ.Ο.Σ. «με τρόπο που θα εμποδίζει την εκδήλωση των προβλημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος» (μήπως στα προβλήματα συγκαταλέγει και τις εργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις ;) και θα είναι σε πλήρη συνεργασία με το καπιταλιστικό αστικό κράτος αφού «οι αποφάσεις της θα υποβάλλονται στην κυβέρνηση προκειμένου να γίνουν νόμοι του Κράτους» όπως γράφει ξανά το πρόγραμμα του ΛΑΟΣ.Καθότι η Ελληνική αστική τάξη σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα ήταν χωρισμένη σε ομάδες συμφερόντων που σχετίζονταν με ξένα οικονομικά κέντρα, και καθότι η ακροδεξιά είναι προσκολλημένη στη συσπείρωση όλου του «έθνους» γύρω από την αστική τάξη και τα συμφέροντά της, όλες κατά κανόνα οι ακροδεξιές κυβερνήσεις που είχε αυτός ο τόπος τον 20ο αιώνα, ανεξάρτητα αν είχαν επιβληθεί με τρόπο κοινοβουλευτικό ή όχι, ήταν και αυτές προσκολλημένες σε κάποιο ξένο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Και ανεξάρτητα με την όποια οικονομική (αστική) ανάπτυξη υπήρχε σε κάθε τέτοια περίοδο και τις όποιες λαϊκές παραχωρήσεις αυτή η ανάπτυξη έκανε δυνατές και ανεξάρτητα με τις συγκρίσεις των ακροδεξιών κυβερνήσεων με τις σημερινές, η ιστορική αλήθεια είναι ότι όποτε τα συμφέροντα του λαού συγκρούονταν με αυτά της ντόπιας αστικής τάξης, οι ακροδεξιές κυβερνήσεις στέκονταν οι καλύτεροι υποστηρικτές της κυριαρχίας της αστικής τάξης και των συμφερόντων της και έπνιγαν την οποιαδήποτε λαϊκή κινητοποίηση μπορούσε να τα πλήξει με βίαιη καταστολή. Κινήθηκαν ουσιαστικά στο ίδιο μήκος κύματος με τις υπόλοιπες ακροδεξιές κυβερνήσεις σε όλο τον πλανήτη, που δε δίστασαν να χύσουν αν χρειαζόταν και ποτάμια εργατικού αίματος όποτε απειλούνταν τα συμφέροντα των καπιταλιστικών τους αφεντικών.Η ακροδεξιά έτσι κατά τον 20ο αιώνα αποτέλεσε τον άσσο στο μανίκι της άρχουσας τάξης και της πλουτοκρατίας, που τον ξετρύπωνε όταν είχε ανάγκη για αύξηση της καταστολής ενάντια στο λαό τέτοια που δε θα μπορούσε εύκολα να επιβληθεί στα πλαίσια των δήθεν «φιλελεύθερων» και «δημοκρατικών» της εξουσιαστικών καθεστώτων. Παράλληλα η ακροδεξιά φορώντας το προσωπείο του «εθνικισμού» κατάφερνε να συσπειρώνει μερίδες κυρίως από τα μεσαία στρώματα και το λούμπεν προλεταριάτο γύρω από τα συμφέροντα της άρχουσας αστικής τάξης, τα οποία και ονόμαζε ως «εθνικά συμφέροντα».

Η «παραδοσιακή» Ελληνική ακροδεξιά.
Αφού προσδιορίσαμε κάποια γενικά χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς, θα δούμε τώρα πως η Ελληνική ακροδεξιά ανταποκρίθηκε σε αυτά τα χαρακτηριστικά πριν την πτώση του «ανατολικού μπλοκ», στις εποχές που ακόμα κυκλοφορούσε στους δρόμους το «τρίκυκλο».Τότε ως κύριος εξωτερικός «εχθρός του έθνους», το φόβητρο που θα συσπείρωνε το λαό γύρω από την ντόπια αστική τάξη και τα συμφέροντά της, δεν θα μπορούσε να παρουσιάζονταν άλλος από όλους τους γειτονικούς λαούς. Αγαπημένο φόβητρο μέχρι σήμερα η Τουρκία, κατάλληλο άλλωστε μετά από τόσους αιώνες πολέμων σκλαβιάς , σφαγών και μνημών που μένουν ζωντανές με πρόσφατες τη «μικρασιατική καταστροφή», τις διώξεις των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, την εισβολή και κατοχή στην Κύπρο και πολλά άλλα γεγονότα συνδεδεμένα με ζωντανές αναμνήσεις του Ελληνικού λαού.Ως εχθρός όμως δεν εμφανίζονταν ο πραγματικός, που ήταν η Τούρκικη άρχουσα τάξη μαζί με τα διεθνή συμφέροντα πίσω από αυτή (τα ίδια που ήταν και πίσω από την Ελληνική άρχουσα τάξη) , αλλά ο κάθε πολίτης του Τούρκικου κράτους («ο Τούρκος ο καλύτερος είναι ο νεκρός») και κυρίως τα χαμηλά οικονομικά στρώματα (συμπεριλαμβανομένου και του Κουρδικού πληθυσμού) , που παρουσιάζονταν ως επικίνδυνοι καθότι «μουσουλμάνοι», με θρησκεία που τους παρότρυνε να εισβάλλουν στην Ελλάδα και «να σφάξουν και να βιάσουν τις μανάδες μας και τις αδερφές μας». Όλα αυτά βέβαια ενώ οι ίδιοι έλεγαν ότι κύριος στόχος να καταλάβουμε την Κωνσταντινούπολη είναι να «ξαναλειτουργήσει η Αγιά Σοφιά» («βρέξει χιονίσει θα ξαναλειτουργήσει» έλεγε το σύνθημα) ενώ κανείς δε θα ξεχάσει το ακροδεξιό σύνθημα στον Ελληνικό στρατό «μπαίνω με αλεξίπτωτο μες το Τούρκικο χωριό, τις Τουρκάλες τις γα...»Στο ερώτημα πως θα γίνει εφικτό να «πάρουμε την Πόλη» ενώ ο πληθυσμός της ευρύτερης περιοχής της είναι μεγαλύτερος από όλο τον πληθυσμό της Ελλάδας, υπήρχαν οι απαντήσεις ότι «ένας Έλληνας νικάει δέκα Τούρκους» και ότι πιθανώς «θα μας βοηθήσουν και ξένες δυνάμεις». Μάλιστα τα τελευταία χρόνια οι ελπίδες της Ελληνικής ακροδεξιάς ανατέθηκαν στους Αμερικάνους, που πλέον έχουν «συμφέρον τη διάλυση της Τουρκίας». Και παλαιότερα και τώρα όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε μας λένε ότι «πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Κωνσταντινούπολη». Πίσω από αυτή την ιστορία βέβαια σε κάθε χώρα και στην Ελληνική και την Τούρκικη ακροδεξιά που διεκδικούσε το Αιγαίο και τη Θράκη, κρύβονταν τα διεθνή ιμπεριαλιστικά σχεδία των κεφαλαιοκρατών για διατήρηση κλίματος έντασης στην περιοχή και για διατήρηση δυνάμεων σε κάθε χώρα ικανών να χρησιμοποιηθούν για να εισβάλουν στην άλλη αν εκεί απειληθούν τα οικονομικά ή γεωπολιτικά συμφέροντά τους (π.χ. αν έπαιρνε την εξουσία σε μια από τις δύο χώρες μια κυβέρνηση που δεν θα λειτουργούσε ως υπάλληλοι και τοπικοί τους τοποτηρητές, θα στήριζαν το στρατό της άλλης χώρας για να εισβάλλει).Παράλληλα είχαν την ευκαιρία να βάλουν τους λαούς και στις δύο χώρες να χρυσοπληρώνουν για δεκαετίες ότι σαβούρα περίσσεψε στις διεθνείς πολεμικές βιομηχανίες από τις ιμπεριαλιστικές σφαγές στο Βιετνάμ, στην Κορέα (όπου συμμετείχε και Ελληνικός στρατός με δύναμη 10.255 αξιωματικούς και φαντάρους, από τους οποίους σκοτώθηκαν 183 και τραυματίστηκαν 610) και οπουδήποτε αλλού. Ο «εθνικισμός» λοιπόν της ακροδεξιάς σε πλήρη υπηρεσία της υποταγής του έθνους στα ξένα οικονομικά και γεωπολιτικών συμφερόντων του διεθνούς κεφαλαίου, ο δε αντισημιτισμός της ποτέ δεν ενοχλήθηκε με την Εβραϊκή καταγωγή μεγάλης μερίδας των μεγαλομετόχων της διεθνούς πολεμικής βιομηχανίας για τα προϊόντα των οποίων ήταν φανατικοί πελάτες και φετιχιστές. Όπως άλλωστε και κάθε δήθεν «εθνικιστική» ακροδεξιά διακυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα, ήταν προσκολλημένη στα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα μιας η περισσότερων ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.Μέσα σε όλα αυτά, η Ελληνική αστική τάξη βρίσκονταν να διεκδικεί το ρόλο του πληρωμένου μπράβου των ξένων συμφερόντων στην περιοχή, πρόθυμη τότε να πολεμήσει με όποια γειτονική χώρα της ζητήσει το διεθνές κεφάλαιο, θυσιάζοντας ποτάμια αίματος Ελληνικού λαού (όχι το δικό της) μήπως και της δώσουν μετά ένα κοκαλάκι από τα αποφάγια. Αυτής της «μεγάλης ιδέας» προπαγανδιστής υπήρξε για δεκαετίες η Ελληνική ακροδεξιά, μιας ιδέας βέβαια που η εποχή της πέρασε, αφού η Ελληνική αστική τάξη αντί για την ακροδεξιά πολυέξοδη στρατιωτική λύση προτίμησε την «ειρηνική» « αντεθνικιστική» μέθοδο για να πάρει μερίδιο μέσα από τα ιμπεριαλιστικά αποφάγια της καταλήστευσης όλων των γειτονικών χωρών , αυτή της μεθόδου της στήριξης στην πολιτική της διείσδυση της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου στις χώρες αυτές. Σήμερα η Ελληνική αστική τάξη είναι ο πιο θερμός υποστηρικτής της εισόδου της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συγκριτικά με οποιαδήποτε από κάθε άλλη αστική τάξη Ευρωπαϊκής χώρας, με τους πρωθυπουργούς της να καταθέτουν στεφάνια στο μνημείο του σφαγέα των Ελλήνων και άλλων λαών της Μικράς Ασίας, Κεμάλ Ατατούρκ.Φυσικά και υπήρχε και υπάρχει ακόμα απειλή για τον Ελληνικό λαό λόγω των σχέσεων του κράτους της Ελλάδας με την Τουρκία , αλλά η αιτία της δεν βρίσκονταν στους «αμόρφωτους μουσουλμάνους βάρβαρους μογγόλους» όπως παρουσίαζε το θέμα η Ελληνική ακροδεξιά, αλλά κυρίως στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ξένων κέντρων στην περιοχή τα οποία στήριζαν την επιθετική πολιτική της Τουρκίας , το βάρβαρο αντιλαϊκό καθεστώς της (κάτω από το οποίο τα Τούρκικα «λαϊκά στρώματα» υπέφεραν) και την αμφισβήτηση των συνόρων στο Αιγαίο και τη Θράκη.Δεύτερος μεγάλος «εξωτερικός» εχθρός ως το 1990 ήταν η Αλβανία. Η ακροδεξιά προέβαλλε το ζήτημα της Ελληνικής μειονότητας. Τα σύνορα της Αλβανίας ως κράτος, δεν καθορίστηκαν με γνώμονα την κατανομή των εθνικών πληθυσμών, αλλά με βάση το πώς μοίραζαν την πίτα οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στον 20ο αιώνα, μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήτανε μια κατάσταση που είχε στη φύση της την αστάθεια, και τη δυνατότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να την αξιοποιούν για να παίζουν τα παιχνίδια τους στην περιοχή, παιχνίδια που ακόμα πληρώνουν οι λαοί, με πιο πρόσφατα γεγονότα τη σφαγή στη Γιουγκοσλαβία , την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τη σφαγή του Σέρβικου λαού και τη δημιουργία των προτεκτοράτων Κοσσόβου και Σκοπίων.Η ουσία της ακροδεξιάς αντιπαράθεσης με το Αλβανικό κράτος δεν ήταν στην ουσία τα δικαιώματα της Ελληνικής μειονότητας, αλλά η πολιτική φύση του καθεστώτος Χότζα. Η Ελληνική αστική ήταν συστρατευμένη στο «δυτικό» μπλοκ της εποχής του «ψυχρού πολέμου», πρόθυμη τότε να εισβάλλει στην Αλβανία ή στη Βουλγαρία (τον τρίτο μεγάλο εξωτερικό εχθρό) αν της είχε ζητηθεί από τα αφεντικά της διεθνούς σκακιέρας, για να ανατρέψει το καθεστώς και να πάρει και αυτή μετά το κοκαλάκι από τα αποφάγια. Αιχμή του δόρατος των δυνάμεων του «δυτικού» ψυχροπολεμικού μπλοκ, ήταν η Ελληνική ακροδεξιά! Ως φανατική ψυχροπολεμική πολέμιος του «εσωτερικού εχθρού» των «εχθρών του έθνους» «εαμοβούλγαρων» οπαδών του «ανατολικού μπλοκ», στήριζε την υποταγή της χώρας μας στους αγγλοαμερικάνους και τους σιωνιστές στο όνομα της «αναγκαστικής συνεργασίας» για «αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου». Η Ελληνική ακροδεξιά εκείνη την εποχή, ουσιαστικά ετοιμάζονταν να χρησιμοποιηθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ακριβώς αντίστοιχα με τον τρόπο που χρησιμοποίησαν αργότερα τον UCK. Μόνο που τότε σε ρόλο Μιλόσεβιτς θα ήταν ο Χότζα , σε ρόλο Κοσσόβου η Βόρεια Ήπειρος και σε ρόλο UCK η ΜΑΒΗ.Αυτά όσον αφορά τους κύριους «εξωτερικούς» εχθρούς. Για την ακροδεξιά «Εσωτερικός» εχθρός του έθνους εκείνη την περίοδο, παρουσιάζονταν να είναι οι «προδότες» «κομμουνιστοσυμμορίτες» «με σκοπό τους την υποταγή της χώρας μας εις τον εβραϊκόν κομμουνισμόν» και με αυτούς ταύτιζαν και όλο το εργατικό κίνημα και κάθε διεκδίκησή του , ενώ έβγαζαν λάδι κάθε αστικό κατακάθι όλου του αστικού πολιτικού φάσματος προσκολλημένο στους Άγγλους στους Αμερικάνους, σε Μασονικές και Σιωνιστικές οργανώσεις και σε όποιο άλλο τέτοιο μηχανισμό . Και φυσικά η Ελληνική ακροδεξιά ποτέ δεν είχε καμιά επαφή η στήριξη στο εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του ενάντια στην ντόπια και ξένη πλουτοκρατία, μην τυχόν και έρθουν σε επαφή οι «εθνικόφρονες» με τους «κομμουνιστάς» και τους «άπλυτους» και μολυνθούνε. Η μόνη επαφή της ακροδεξιάς με το εργατικό κίνημα για δεκαετίες υπήρχε με τη συμμετοχή της στις δυνάμεις καταστολής, στης χωροφυλακή και το στρατό, είτε σε παρακρατικές ομάδες. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα για δεκαετίες ήταν ο επίσημος κρατικός ή παρακρατικός χωροφύλακας των συμφερόντων της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης.


Η κοινωνική βάση της ελληνικής «παραδοσιακής» ακροδεξιάς σε εποχές πριν τη μεταπολίτευση.
Δε θα μπορούσε να υπάρχει στην Ελλάδα ακροδεξιό κράτος και παρακράτος χωρίς κάποια κοινωνική βάση. Το σχολείο, ο στρατός η εκκλησία και άλλες δομές φρόντιζαν τότε να καλλιεργούν την ακροδεξιά «εθνικοφροσύνη» και τα δήθεν «ελληνοχριστιανικά» ιδεώδη. Η δήθεν «ελληνοχριστιανική» αγωγή βέβαια καμιά απολύτως σχέση δεν είχε ούτε με το περιεχόμενο της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, ούτε με το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού και των Αποστόλων . Αντίθετα αποτελούσε ένα κράμα εμετικών απόψεων που στήριζε ενεργά η άρχουσα τάξη μαζί με το καθεστώς του παλατιού ή τις ακροδεξιές δικτατορίες και αξιοποιώντας και ανθρώπους τους μέσα στην εκκλησία , ως «όπιο» για τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα για να είναι υπάκουοι και φιλήσυχοι σκλάβοι τους..Ο «εξωτερικός κίνδυνος» ήταν πιο αισθητός με πιο πρόσφατους, τους δύο παγκόσμιους πολέμους , τους βαλκανικούς πολέμους , την κατάσταση στην Κύπρο κλπ. Σε μια εποχή που το σύστημα είχε τη δυνατότητα αστικής ανάπτυξης, υπήρχαν μερίδες στα μικροαστικά και μεσαία αστικά στρώματα που καθώς έβλεπαν το εισόδημά τους να αυξάνεται, έκαναν δεκτή την ιδέα για «ησυχία τάξη και ασφάλεια» δηλαδή σταθερότητα χωρίς «κοινωνικές ταραχές» και χωρίς τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» που θα έβαζε τέλος στο όνειρο του κάθε «νοικοκύρη» να αποκτήσει ακριβά αυτοκίνητα, να μεγαλώσει την επιχείρησή του και να αποκτήσει όλα τα αγαθά που απολάμβαναν οι αστοί μέσω της αστικής ανάπτυξης στη δύση. Η δήθεν «ελληνοχριστιανική αγωγή» φάνταζε σαν διέξοδος για μερίδα από τα μικροαστικά στρώματα ώστε να μη μπλέξουν τα παιδιά τους είτε με συλλήψεις και αστυνομίες (μπλέκοντας με τους κομμουνιστές), είτε με δυτικά πρότυπα και ρεύματα ζωής από τους χίπις ως τους «τεντιμπόηδες» που τους φαίνονταν απειλητικά.Έτσι η ακροδεξιά είχε κάποια απήχηση για δεκαετίες στα Ελληνικά μικροαστικά στρώματα. Παράλληλα έβρισκε κάποια απήχηση και στο λούμπεν προλεταριάτο. Μερίδες από τα εξαθλιωμένα εργατικά στρώματα, ένιωθαν περήφανοι με την ιδέα ότι είναι σημαντικοί καθότι έχουν στο αίμα τους γονίδια ίδια με του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ή του Μεγαλέξανδρου και έβλεπαν ως διέξοδο απελπισίας το να εισβάλλουν στην «Πόλη», γιατί έτσι ίσως να αποκτήσουν και σπίτι δωρεάν, σε πλήρη αντιστοιχία με τον τρόπο που το Τούρκικο κράτος έδωσε τα σπίτια των Ελλήνων της Βόρειας Κύπρου σε χιλιάδες έποικους εξαθλιωμένους Τούρκους άστεγους που μεταφέρθηκαν από την Τουρκία στην Κύπρο με αυτό το σκοπό.Στην κοινωνική βάση της ελληνικής ακροδεξιάς υπήρχαν επίσης άνθρωποι από σώματα ασφαλείας, αστυνομία, στρατό, κρατικές μυστικές υπηρεσίες κλπ. Αυτοί αποτελούσαν το συνεκτικό κρίκο ανάμεσα σε κράτος και παρακράτος, ενώ παράλληλα η ιδέα να «αναλάβει ο στρατός τις τύχες του έθνους» έβρισκε ευκολότερα απήχηση σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα.Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς, το μεγάλο κεφάλαιο , για δεκαετίες μέσα στον 20ο αιώνα όταν ένιωθε να απειλούνται τα συμφέροντά του, για να τα επιβάλλει έπαιζε το χαρτί της ακροδεξιάς, χρησιμοποιούσε την ακροδεξιά με κοινωνική βάση κυρίως στα μικροαστικά στρώματα και στο λούμπεν προλεταριάτο.

Το «τέλος της ακροδεξιάς»;
Και ήρθε ο καιρός που τα πράγματα αλλάξανε…Η ελληνική αστική τάξη αντί να μπει στο Τούρκικο χωριό με «αλεξίπτωτο» έχει μπει αγοράζοντας Τούρκικα προϊόντα που παράγονται με ανύπαρκτα μεροκάματα και πουλώντας τα στη χώρα μας (και κλείνοντας τις ελληνικές βιοτεχνίες ή μεταφέροντάς τις σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ή στην ίδια την Τουρκία) ενώ στο «Τούρκικο χωριό» αντιλαλούν οι τελευταίες σκυλάδικες «Ελληνικές» επιτυχίες , από δισκογραφικές με ιδιοκτήτες υπέρμαχους της «Ελληνοτουρκικής φιλίας». Η Ελληνική αστική τάξη δε θα πάρει τα αποφάγια του διεθνούς ιμπεριαλισμού από την «Πόλη» και την Αγιά Σοφιά μετά από στρατιωτική επέμβαση, αλλά με την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας είναι ο πιο φανατικός υποστηρικτής στην Ευρώπη. Σκοπός της δεν είναι πια να επιστρέψουν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία, αλλά να φέρει ένα εκατομμύριο ακόμα μετανάστες από την Τουρκία στην Ελλάδα, μέσα από την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ρίχνοντας τους μισθούς και στην Ελλάδα σχεδόν στο επίπεδο που είναι αυτή την στιγμή στην Τουρκία.Στην Αλβανία όχι μόνο οι Έλληνες μιλάνε ελεύθερα τα Ελληνικά όπως πρώτα , αλλά πλέον και όλος ο Αλβανικός πληθυσμός, όλα σχεδόν τα μαγαζιά έχουνε και Ελληνικές πινακίδες και μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας της χώρας, των τηλεπικοινωνιών και των τραπεζών ανήκει σε ομίλους που υπάρχουν και Ελληνικά κεφάλαια. Τα ίδια και στις άλλες γειτονικές χώρες όπως στη Βουλγαρία. Ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» εξαφανίστηκε με την πτώση του ανατολικού μπλοκ. Η ντόπια αστική τάξη δεν παίζει πια το χαρτί του «εθνικισμού» για να προωθήσει τα συμφέροντά της στην περιοχή, αλλά αυτό του «αντιεθνικισμού» του «αντιρατσισμού» και των «ανοιχτών συνόρων» και δεν καταγγέλλει πια το «διεθνιστικό κομμουνισμό» ως «εθνοπροδοτικό» αλλά καταγγέλλει πλέον μόνο αντικαπιταλιστικά ρεύματα του κομμουνισμού όπως το Σταλινικό ως «εθνικιστικά» και «φασιστικά» ενώ αξιοποιεί τη μεταλλαγμένη νεοταξική αριστερά για να προβάλλει τις θέσεις της με «προοδευτικό» και «ανθρωπιστικό» προσωπείο.Η αστική τάξη παλαιότερα έκανε τους πολέμους της στο όνομα του συμφέροντος «έθνους», σήμερα όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις γίνονται στο όνομα της «καταπολέμησης του εθνικισμού» και στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» Έτσι το κράτος και το παρακράτος δεν είναι πια ακροδεξιό και «εθνικόφρων» αλλά «αντιεθνικιστικό» και «αντιρατσιστικό». Αντί για τις ακροδεξιές συμμορίες, σήμερα ως παρακρατικές δυνάμεις καταστολής δρουν παρακρατικοί «αντιφασίστες», «αντιεθνικιστές» και «αντιρατσιστές» που δρουν άμεσα ανοίγοντας το κεφάλι σε όποιον «εθνικιστή» συναντήσουν στο δρόμο να τολμά να φοράει μπλουζάκι με την ελληνική σημαία (όχι όμως και με την Αμερικανική), ή όποιον «ρατσιστή» τολμήσει να αμφισβητήσει τα «ανοιχτά σύνορα» και το σύγχρονο δουλεμπόριο της μετανάστευσης και της πολυχρωμίας.Κάποτε ήταν αδύνατο να κυκλοφορήσει κανείς ελεύθερα στο δρόμο με ασφάλεια μόνος του κρατώντας κομμουνιστικό σύμβολο η εφημερίδα στα χέρια του, σήμερα είναι αδύνατο να κυκλοφορήσει κανείς μόνος του στο κέντρο της Αθήνας φορώντας μπλούζα με την Ελληνική σημαία η κρατώντας εθνικιστικό έντυπο. Κάποτε έσερναν στα δικαστήρια τους κομμουνιστές ως μη «εθνικόφρονες», σήμερα έφτασαν στο σημείο να καταδικάσουν τον ακροδεξιό Πλεύρη με τον «αντιρατσιστικό νόμο». Κάποτε το δήθεν «εθνικό φρόνημα» διδάσκονταν στα σχολεία, τώρα διδάσκουν και εξετάζουν τον «αντιεθνικισμό» και τον «αντιρατσισμό» και προωθούν βιβλία Ιστορίας όπως αυτό της Ρεπούση.
Ήρθε λοιπόν το τέλος της ακροδεξιάς ;
Κάποιοι βιαστικά ή αφελώς αυτό προέβλεψαν, βασιζόμενοι στη θέση ότι η Ελληνική αστική τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει πια περιθώρια να παίζει με τον εθνικισμό, και μάλιστα σε μια εποχή που ο εθνικισμός και ο αντικαπιταλισμός γίνονται εμπόδια στη διαδικασία παραπέρα ανάπτυξης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, εμπόδια στην ανάγκη του συστήματος για ολοένα και περισσότερο «ανοιχτά σύνορα» για το κεφάλαιο αλλά και για τους φτηνούς εργάτες-μετανάστες.Η θέση του άρθρου είναι ότι όχι μόνο δεν ήρθε το τέλος της ακροδεξιάς, αλλά τουλάχιστον στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες πρόκειται να υπάρχει (και ήδη είναι αυτό εμφανές) αναζωπύρωση ανάπτυξη και μετάλλαξη της ακροδεξιάς, στην ακροδεξιά της «νέας εποχής» , μιας «σύγχρονης» ακροδεξιάς υπηρέτη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.Μιας ακροδεξιάς που στην ουσία της δε θα αναπτύσσει αλλά θα καταρρακώνει , θα καταστέλλει και θα ευτελίζει τον εθνικισμό. Κύρια στέγη μιας τέτοιας σύγχρονης ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι σήμερα το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ. , με πολύμορφες ομάδες και συσπειρώσεις που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τους σκοπούς του και τις πολιτικές του θέσεις , καμουφλάροντας τες συνήθως πίσω από ένα πιο « εθνικιστικό », « εθνικοσοσιαλιστικό » , « βυζαντινό » « ανένταχτο » η ακροδεξιάς «παλαιού τύπου» μανδύα .Το ποιος είναι ο ρόλος μιας τέτοιας ακροδεξιάς θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε στη συνέχεια αυτού του άρθρου.


Η ακροδεξιά ως άλλοθι της νεοταξικής αριστεράς.
Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα και τις ανακοινώσεις οργανώσεων της νεοταξικής αριστεράς , ή τα «καθοδηγητικά» έντυπα του χώρου τους που εκδίδουν μεγαλοεπιχειρηματίες , θα δει ότι ως πολιτικός τους αντίπαλος δεν εμφανίζονται τα μεγάλα αστικά κόμματα και το πολιτικό σύστημα, αλλά ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός». Όμως για την ανεργία τους χαμηλούς μισθούς και όλα τα προβλήματα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα είναι σε όλους καθαρό ότι δεν μπορεί να ευθύνεται ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» , γιατί οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών είναι όχι μόνο κατά δήλωσή τους αλλά και στην πολιτική που εφαρμόζουν ξεκάθαρα «αντιεθνικιστές» και «αντιρατσιστές». Άλλωστε αν αυτοί που κυβερνούν ήταν «ρατσιστές» δε θα επέτρεπαν ανάμεσα σε 10 εκατομμύρια Έλληνες να υπάρχουν και να εργάζονται περίπου δύο εκατομμύρια μετανάστες.Και οι πολιτικές των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων, με τη στάση τους απέναντι στις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση , την Τουρκία, το σχέδιο Ανάν κλπ , αλλά και την ίδια την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αναμφισβήτητα δε μπορεί από κανένα να χαρακτηριστεί εθνικιστική , αλλά το αντίθετο ακριβώς. Επίσης για τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σε όλο τον πλανήτη, δεν ευθύνεται ο εθνικισμός, αλλά ακριβώς το αντίθετό του, η καπιταλιστική διεθνοποίηση.Σε τέτοιες συνθήκες λοιπόν και μάλιστα όταν η ακροδεξιά και ο εθνικισμός έχουν περιορισμένη πολιτική επιρροή , ελάχιστη μπροστά στα μεγάλα κόμματα του πολιτικού συστήματος, δεν είναι τόσο εύκολο να εμφανίζει κανείς κύριο αντίπαλό του τον «εθνικισμό» και το «ρατσισμό» και να καταφέρει να συσπειρώσει κόσμο, όσο και να σκούζουν τα διαρκή αφιερώματα στις φυλλάδες των μεγαλοεκδοτών ενάντια στον «εθνικιστικό κίνδυνο». Είναι φανερό ότι η εποχή των ακροδεξιών δικτατοριών παραδοσιακού τύπου, έχει τελειώσει για περιοχές αναπτυγμένης καπιταλιστικής διεθνοποίησης όπως είναι και η Ευρώπη. Όπως αναλύσαμε σε προηγούμενα τμήματα του άρθρου, η ακροδεξιά παλαιού τύπου, ούτε βολεύει πλέον το σύστημα σαν λύση «εξουσίας» ούτε είναι δυνατό να βρει την κοινωνική βάση που είχε παλαιότερα στις σημερινές συνθήκες. Κανείς λοιπόν δε θα πίστευε εύκολα το παραμύθι του ακροδεξιού κινδύνου.
Κατά διαστήματα όμως τα τελευταία χρόνια και ειδικά το τελευταίο εξάμηνο του 2007 και μάλιστα πριν από κάθε «αντιφασιστική» συγκέντρωση, παρατηρούμε τεράστια προβολή από μέσα όπως αστικές εφημερίδες και κανάλια και τις οργανώσεις της νεοταξικής αριστεράς, σε μεμονωμένα χτυπήματα ενάντια σε μετανάστες ή σε αριστερούς, για τα οποία χρεώνουν ως ηθικούς αυτουργούς όλους γενικά τους μη κοσμοπολίτες τους οποίους η νεοταξική αριστερά αποκαλεί ως «φασίστες» , «εθνικιστές» και «ρατσιστές». Παράλληλα τα δεκάδες απρόκλητα χτυπήματα των «αντιφασιστικών» συμμοριών αποσιωπούνται έντεχνα , ενώ ακόμα και αν γρατσουνίσει το χέρι του οποιοσδήποτε «αντιρατσιστής» παρακρατικός επιτεθεί οπλισμένος με τσεκούρια και σιδερόβεργες σε οποιονδήποτε «ρατσιστή», ή ακόμα και όταν συμπλέκονται μεταξύ τους συμμορίες του υπόκοσμου, όπως και συμμορίες αλλοδαπών, παρουσιάζουν το γεγονός ως «δολοφονική απόπειρα» «φασιστών» ενάντια σε «δημοκράτες αριστερούς» ή σε μετανάστες. Κανείς σχεδόν δε θα πήγαινε στα «αντιρατσιστικά» φεστιβάλ ούτε στις «αντιφασιστικές» συγκεντρώσεις αν δεν πατούσαν στη συνεχή προβολή τέτοιων γεγονότων, που στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι γεγονότα που δεν έχουν καμιά σχέση με «ρατσισμούς» και «φασίστες» αλλά η νεοταξική αριστερά προσπαθεί τεχνητά να τα παρουσιάσει έτσι.Σε αρκετά περιστατικά προσπάθησαν να συνδέσουν τεχνητά τους δράστες με τον εθνικισμό και το «ρατσισμό» ακόμα και αν οι δράστες ήταν οι ίδιοι μετανάστες ή εμφανώς άτομα που δεν είχαν κανένα απολύτως πολιτικό κίνητρο. Επίσης υπάρχουν και περιπτώσεις με σχεδιασμένα προβοκατόρικα χτυπήματα που βάση αυτοπτών μαρτύρων έγιναν από μηχανισμούς της ασφάλειας και παρακρατικούς , με σκοπό να συκοφαντήσουν και να φυλακίσουν εθνικιστές και να ενοχοποιήσουν συνολικά όλους όσους δεν αποδέχονται τη νέα τάξη πραγμάτων. Όλα αυτά χρησιμοποιούνται επίσης από το σύστημα με σκοπό τη στρατολόγηση δωρεάν εθελοντών στις σύγχρονες δυνάμεις καταστολής, τις «αντιφασιστικές» παρακρατικές συμμορίες.Μάλιστα πριν από την «αντιφασιστική» παρακρατική αντισυγκέντρωση ενάντια στη συγκέντρωση για τα Ίμια στις 2 Φλεβάρη 2008 , αυξήθηκαν έντονα αυτού του είδους τα γεγονότα , σε κάποια από τα οποία φαίνονται να εμπλέκονται και παρακρατικοί που κινούνται στον ακροδεξιό χώρο παριστάνοντας τους «ανένταχτους εθνικιστές». Εκτός από τις μεθοδευμένες επιθέσεις που τις φόρτωναν αλλού, έφτασαν μάλιστα στο σημείο να πετάνε δημόσια τρυκάκια παραμονές της αντισυγκέντρωσης με περιεχόμενο που καλούσε να χτυπηθούν μετανάστες, τρυκάκια που χρησιμοποίησε στη συνέχεια το αριστερό νεοταξικό παρακράτος για να στήσει την αντισυγκέντρωση και να κάνει μπάχαλο το κέντρο της Αθήνας , δίνοντας έτσι ακόμα μια φορά άλλοθι στο επίσημο κράτος να αυξήσει περισσότερο τα μέτρα καταστολής. Άλλοθι για περισσότερες κάμερες παρακολούθησης, περισσότερη αστυνομική δύναμη, απαγόρευση συγκεντρώσεων, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και άλλα.Αυτά ενώ τα παπαγαλάκια του συστήματος , η νεοταξική αριστερά και οι μισθοφόροι διαμορφωτές κοινής γνώμης από κανάλια και εφημερίδες, φόρτωσαν τις δήθεν «ρατσιστικές» επιθέσεις, είτε υπαρκτές είτε ανύπαρκτες εκεί που τους βόλευε , ενοχοποίησαν στοχοποίησαν και προέβαλλαν αρνητικά συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση που μάλιστα δεν είχε σχέση με τις συγκεκριμένες επιθέσεις και γεγονότα, επειδή επίσης έτσι τους βόλευε , με σκοπό να νομιμοποιήσουν ηθικά τις παρακρατικές συμμορίες «αντιρατσιστών» δολοφόνων της νέας τάξης και να έχει επίσης άλλοθι το νεοταξικό κράτος να απαγορεύει ανοιχτά στο εξής οποιαδήποτε συγκέντρωση και πορεία με αναφορές σε εθνικό και πατριωτικό περιεχόμενο από όποιον και αν προέρχεται, ξεκινώντας από αυτή στις 2 του Φλεβάρη.Η νεοταξική αριστερά χρησιμοποιεί την ακροδεξιά ως σκιάχτρο για να τρομάξει και να συσπειρώσει τον κόσμο της ενάντια στον «εθνικισμό» και το «ρατσισμό» , ενώ «εθνικιστές» και «ρατσιστές» αποκαλεί καθένα που αντιστέκεται στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Τα ακροδεξιά σκιάχτρα γίνονται ο καταλύτης που μετατρέπει κόσμο που νομίζει ότι παλεύει ενάντια στο σύστημα σε δυνάμεις καταστολής του ίδιου του συστήματος, στις σύγχρονες παρακρατικές «αντιφασιστικές» συμμορίες. Χωρίς ακροδεξιά , δε θα μπορούσε να συσπειρώσει κόσμο και να στήνει συμμορίες η νεοταξική αριστερά. Παράλληλα το νεοταξικό κράτος , εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση για να προωθεί την καταστολή και την ενοχοποίηση κάθε εθνικού στοιχείου, προωθεί την ποινικοποίηση και απαγόρευση έκφρασης κάθε μορφής πατριωτισμού και εθνικισμού. Γι αυτό αν δεν υπήρχε ακροδεξιά, η νεοταξική αριστερά θα την είχε κατασκευάσει.Το τελευταίο δεν απέχει βέβαια και πολύ από την Ελληνική πραγματικότητα , αφού έχουν ακουστεί πολλά για χρηματοδοτήσεις ακροδεξιών από «αριστερούς» επιχειρηματίες , ενώ αυτό που σίγουρα μπορεί ο καθένας να δει είναι ότι το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού λαού (όλοι οι εκτός του υποτιθέμενου «εθνικού χώρου») έμαθε πρώτη φορά την ύπαρξη γνωστών ακροδεξιών σκιάχτρων όχι μέσα από κάποια ακροδεξιά εφημερίδα, αλλά μέσα από την συνεχή προβολή τους για χρόνια ολόκληρα («αρνητική» διαφήμιση) που τους έκαναν τα μέσα της νεοταξικής αριστεράς , ενώ χωρίς αυτά τα μέσα ελάχιστοι θα γνώριζαν σήμερα την ύπαρξή τους.Το σύστημα λοιπόν έχει ανάγκη να συντηρεί και να προβάλλει ως σκιάχτρο και άλλοθι της νεοταξικής αριστεράς αλλά και της κρατικής καταστολής την ακροδεξιά «παλαιού τύπου», αυτή που θυμίζει τις παλιές ακροδεξιές δικτατορίες και το παρακράτος τους. Έτσι το τέλος αυτού του τύπου ακροδεξιάς δεν πρόκειται να έρθει, αλλά θα συνεχίσει να συντηρείται με περιθωριακή όμως απήχηση σε επίπεδο μικρών ομάδων, χωρίς όμως καμιά πιθανή προοπτική ακροδεξιάς «εξουσίας» ή «διακυβέρνησης». Παράλληλα όμως με τα κατάλοιπα της «παραδοσιακής» ακροδεξιάς, το σύστημα με βάση τις σημερινές συνθήκες, χρειάζεται και προσπαθεί να κατασκευάσει και να αναπτύξει μια «σύγχρονη» μεταλλαγμένη ακροδεξιά νέου τύπου , την ακροδεξιά της «νέας εποχής» που θα αυτοχαρακτηρίζεται ως «δημοκρατική» και «αντιφασιστική» και δε θα έχει προοπτικές αυτοδύναμης εξουσίας, αλλά θα παίζει ουσιαστικό πολιτικό ρόλο ενώ θα συμμετέχει ενεργά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Τους λόγους θα περιγράψουμε στη συνέχεια.


Η «σύγχρονη» ακροδεξιά ως πυροσβέστης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης
Σε μια εποχή που η οικονομική κρίση , η ανεργία , η ανασφάλεια και η εγκληματικότητα κυριαρχούν, είναι δεδομένο να αναπτύσσονται ως αντανακλαστική τουλάχιστον αυθόρμητη αντίδραση τάσεις που να θέτουν σε αμφισβήτηση τις πολιτικές και «αξίες» του «φιλελευθερισμού», της αστικής «δημοκρατίας», ή των καπιταλιστικών διεθνοποιήσεων και των «ανοιχτών συνόρων» και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Η παγκόσμια πλουτοκρατία δίνει τεράστια σημασία στην αποφυγή της ανάπτυξης αντικαπιταλιστικών εθνικιστικών τάσεων. Έτσι χρησιμοποιεί την ακροδεξιά που με την καπηλεία εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων και μιλώντας γενικά και αόριστα «ενάντια στη νέα τάξη», έχει στόχο να ενσωματώνει και να απορροφά μεγάλη μερίδα του κόσμου που βλέπει αρνητικά την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και προσδοκά μια «εθνική» κατεύθυνση στην εξέλιξη των πραγμάτων και να τον εγκλωβίζει στους κόλπους του συστήματος. Παρόλα αυτά η παρουσία ενός ακροδεξιού κοινοβουλευτικού αστικού κόμματος, που θα προβάλλει με κάθε τρόπο την αστική καπιταλιστική «δημοκρατία» ως μέγιστη αξία και θα στηρίζει ενεργά της αντιδραστικές πολιτικές, δεν αρκεί για την ενσωμάτωση των εθνικιστικών τάσεων που αναπτύσσονται. Στον εθνικιστικό χώρο και κυρίως στη νεολαία, δεν μπορεί να περάσει εύκολα το παραμύθι της δήθεν «εθνικής» φωνής μέσα στο κοινοβούλιο και το ντύσιμο των κυρίαρχων πολιτικών του συστήματος με «εθνικά χρώματα».Για το σκοπό αυτό, βασικό ρόλο παίζουν ομάδες που δορυφοριοποιούνται γύρω από το ακροδεξιό αστικό κόμμα , εμφανιζόμενες με ένα πιο «εθνικιστικό», «βυζαντινό» ή «εθνικοσοσιαλιστικό» μανδύα, έτσι ώστε να καλύπτονται «όλα τα γούστα». Οι ομάδες αυτές βοηθάνε στην χαρτογράφηση-φακέλωμα , έλεγχο και ενσωμάτωση κυρίως των νεανικών επαναστατικών συνειδήσεων , ενώ προβάλλουν σε μικρό η μεγαλύτερο βαθμό την ιδέα της ενσωμάτωσης με το κοινοβουλευτικό αστικό ακροδεξιό κόμμα, στη λογική της στήριξης των «εθνικών φωνών» στη βουλή, καλώντας και ανοιχτά σε ψήφισή τους σε περιόδους εκλογών. Εμπόδιο σε αυτούς τους σχεδιασμούς είναι αυτόνομοι πυρήνες ανένταχτων εθνικιστών, είτε οργανωμένες ομάδες και συσπειρώσεις που δε δέχονται αρνούνται τη δορυφοριοποίηση και ενσωμάτωσή τους γύρω από τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Έτσι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, άρχισαν να δραστηριοποιούνται δήθεν «ανένταχτοι» που συνδέονται στενά με ακροδεξιούς κατά δήλωση τους «δημοκράτες» και «αντιφασίστες» που ονειρεύονται βουλευτικά έδρανα , να προσπαθούν να προσεγγίσουν και να διεισδύσουν σε ανένταχτους εθνικιστικούς ή πατριωτικούς «πυρήνες» και να τους ελέγξουν και όταν δεν τα κατάφερναν να προσπαθούν να τους απειλήσουν ή να τους προβοκάρουν και να τους διαλύσουν.Για την καλύτερη αντιμετώπιση και αποφυγή δημιουργίας ή ανάπτυξης ανεξέλεγκτων πατριωτικών ή εθνικιστικών πυρήνων και ομάδων, προωθείτε ο σχεδιασμός για στήσιμο οργάνωσης «δορυφόρου» ακροδεξιού αστικού κόμματος , στο οποίο πρωτοστατούν άτομα με πολύ στενή σχέση με ανθρώπους που αυτοδιέλυσαν τη «δημοκρατική» «εθνικιστική» ομάδα που συμμετείχαν με στόχο να κάνουν καριέρα στη βουλή, με διασυνδέσεις και με άλλους ακροδεξιούς χώρους. Εμφανίζονται ως «εθνικιστές» που κινούνται στα «βόρεια προάστια» και έχουν διαμορφώσει ένα πολιτικό πλαίσιο το οποίο θέτει ως βασικότερο ζήτημα σήμερα την «ενότητα των εθνικιστών», μιλώντας ουσιαστικά για τη δορυφοριοποίησή τους γύρω από αυτούς που στοχεύουν κοινοβουλευτικά έδρανα και βρίσκονται πίσω από αυτή την υπόθεση.Μάλιστα τα χρήματα τα οποία έχουν διαθέσει για να πετύχουν το στόχο τους ακούγονται να είναι αρκετά. Η ομάδα αυτή, βάζει επίσης ανοιχτά σαν βασικό πολιτικά ζήτημα τη σύγκρουσή της με τον κοινωνικό αντικαπιταλιστικό εθνικισμό, ενώ προβάλλει έντονα το αντικομμουνιστικό στοιχείο και μάλιστα δείχνει ιδιαίτερη εμπάθεια όχι ενάντια στις νεοταξικές, αλλά κυρίως στις αντικαπιταλιστικές πατριωτικές αριστερές τάσεις.
Μεγάλο μίσος δείχνει επίσης να τρέφει και προσπαθεί μάλιστα να προβοκάρει ομάδες εθνικιστών που δεν ψήφισαν ακροδεξιό κόμμα στις εκλογές του 2007, προωθώντας λογικές που δε σταματούν στην σύγκρουση στο πεδίο πολιτικών ιδεών, αλλά θυμίζουν δράση τραμπούκικων παρακρατικών συμμοριών με κρατικές πλάτες.


Η λογική της νέας τάξης στον πυρήνα των θέσεων της μεταλλαγμένης «σύγχρονης» Ελληνικής ακροδεξιάς.
Πουθενά η σημερινή Ελληνική ακροδεξιά δεν έρχεται σε ρήξη με τις πολιτικές και τη φιλοσοφία της νέας τάξης, όπως ισχυρίζεται, αλλά αντίθετα τις έχει ενσωματώσει στον πυρήνα των θέσεών της. Θα παραθέσουμε εδώ μερικά παραδείγματα.

Η στάση της ακροδεξιάς απέναντι στο ΝΑΤΟ.
Η Ελληνική ακροδεξιά θυμάται την ύπαρξη του ΝΑΤΟ μόνο την περίοδο που εκδηλώνεται ανοιχτά έντονη λαϊκή αγανάκτηση εναντίον του, δηλαδή όταν ξεκινά ένας νέο πόλεμο ή όταν το ΝΑΤΟ στηρίζει την αποσταθεροποίηση στο Αιγαίο ή τα Βαλκάνια. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν θέτει ανοιχτά και άμεσα ζήτημα αποχώρησης της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ. Επίσης όχι μόνο δεν αντιδρά απέναντι στην αναπροσαρμογή του Ελληνικού στρατού σύμφωνα με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και την μετατροπή του ουσιαστικά στο Ελληνικό του τμήμα, αλλά μάλιστα ο ΛΑ.Ο.Σ. φτάνει στο σημείο να στηρίζει ανοιχτά την άποψη για μισθοφορικό στρατό με επαγγελματίες οπλίτες γράφοντας στο πρόγραμμά του ότι η βάση του στρατού πρέπει να είναι επαγγελματίες αξιωματικοί και οπλίτες. Ίσως μάλιστα με πλήρη μετατροπή του Ελληνικού στρατού σε μισθοφορικό, να γλύτωνε ευκολότερα την υποχρεωτική θητεία ο φυγόστρατος βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ Αϊβαλιώτης.

Η στάση της ακροδεξιάς απέναντι στην καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΟΝΕ στηρίζονται σήμερα σε ένα σύνολο συμφωνιών, όπως η συνθήκη του Μάαστριχτ, με κεντρικό πυρήνα της ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού και την ελεύθερη ανάπτυξη της «επιχειρηματικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας». Ποτέ η ακροδεξιά δεν έθεσε σε αμφισβήτηση αυτές τις συνθήκες, αντίθετα τις στήριξε με κάθε τρόπο, στηρίζοντας ενεργά και στην ουσία της την πολιτική της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου. Και φυσικά ποτέ δεν έθεσε ζήτημα αποχώρησης της χώρας από αυτού του είδους τις συμφωνίες πάνω στις οποίες βασίζεται η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΟΝΕ, σαν δομές ιδανικά φτιαγμένες με βάση το συμφέρον των πολυεθνικών και την καταλήστευση και αποεθνικοποίηση των λαών της Ευρώπης.
Η «Ευρώπη των εθνών» την οποία και ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει, δε μπορεί να έρθει μέσα από τα Ευρωκοινοβούλια και την Ευρώπη του Μάαστριχτ μέσω μεταρρύθμισης, αλλά μόνο με ρήξη και απεγκλωβισμό από την Ευρώπη των πολυεθνικών.Η σημερινή ακροδεξιά ενσωματώνει στον πυρήνα της την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και τις αξίες της «νέας εποχής».
Ας δούμε τι λέει το ίδιο το πρόγραμμα του ΛΑ.Ο.Σ : «Θεωρούμε ότι το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης δεν είναι μονοδιάστατο και ότι έχει πολλές και αμφιλεγόμενες πλευρές και απόψεις» « Συμφωνούμε με την παγκοσμιοποίηση όταν η εφαρμογή της στοχεύει στην άρση των πάσης φύσεως ανισοτήτων ανάμεσα στους περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένους λαούς της γης και στην κατάκτηση μιας παγκόσμιας ευημερίας» ( παρατήρηση : η τελευταία άποψη για την παγκοσμιοποίηση είναι θέση των Σιωνιστών και των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήδη από το 19ο αιώνα, όπως και πάγια θέση τόσο του Ρεπουμπλικανικού όσο και του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Πλέον αποτελεί θέση και της Ελληνικής ακροδεξιάς ! ). «Θεωρούμε ότι αποτελεί πολιτικό πραγματισμό η αναγνώριση της σημαντικής θέσης των ΗΠΑ στον κόσμο, τόσο λόγω του ότι αποτελούν τη μοναδική σημερινή υπερδύναμη όσο και για την ιστορική προσφορά τους στους αγώνες εναντίον του φασισμού, και επιδιώκουμε μια καλή και αρμονική σχέση μαζί τους» Όμως οι ΗΠΑ «αποδεικνύονται κατώτερες των ηθικών προσδοκιών που έχουν δημιουργήσει με τους αγώνες τους για την ελευθερία και για τα ανθρώπινα δικαιώματα» ( παρατήρηση : πότε και που άραγε το κράτος των ΗΠΑ αγωνίστηκε για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα ; Υποθέτουμε ότι εννοεί στην Κορέα και στο Βιετνάμ , ή στην επέμβασή τους στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο, γιατί στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν υποτίθεται ότι ο ΛΑ.Ο.Σ. ήταν κατά του πολέμου).και συνεχίζει :«Πιστεύουμε ότι το μέλλον της χώρας μας συνδέεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σημαντικό βαθμό και είμαστε υπέρ της ενσωμάτωσης όλων των Ευρωπαϊκών χωρών σε μία βιώσιμη Ένωση» ( παρατήρηση : Ο Καρατζαφέρης ως βουλευτής της ΝΔ είχε ψηφίσει τη συνθήκη του Μάαστριχτ ) «Πιστεύουμε στην Ιδιωτική Πρωτοβουλία και την Ελεύθερη Αγορά ως κοινωνική δράση για λογαριασμό και για το καλό της κοινωνίας μας» «Θεωρούμε ότι το τραπεζικό μας σύστημα αποτελεί τροχοπέδη στις αναπτυξιακές προσπάθειες της Ελλάδας και των Ελλήνων καθώς δεν έχει εκσυγχρονιστεί πραγματικά, με βάση τα δεδομένα των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.» H Ελλάδα μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στον ευρύτερο Βαλκανικό χώρο, εκμεταλλευόμενη την Ελληνική επιχειρηματική διείσδυση στις γειτονικές μας χώρες» ( παρατήρηση : Το να διαδραματίζει μια χώρα «ηγετικό ρόλο» στο έδαφος μιας ξένης χώρας μέσα από την «επιχειρηματική διείσδυση» σε αυτή είναι ακριβώς ο ορισμός της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Οι αξίες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και η εφαρμογή τους στην Ελλάδα βρίσκονται λοιπόν είναι στον πυρήνα της πολιτικής πρότασης του ΛΑ.Ο.Σ ! )Αφού λοιπόν η ακροδεξιά ενσωματώνει στον πυρήνα της τις ιδέες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τι στάση θα περίμενε κανείς να έχει απέναντι στα εθνικιστικά κινήματα και σε κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση σε όλο τον πλανήτη; Τι άλλο από το να τα καταδικάζει ανοιχτά ή απλά να σιωπά κάνοντας ότι δεν υπάρχουν. Έτσι π.χ. τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής φαίνονται σαν να υπάρχουν για την ακροδεξιά , ο Τσε Γκεβάρα υπάρχει μόνο σε ακροδεξιά μπλουζάκια με “STOP” πάνω , ο Κάστρο είναι «δικτάτορας» , στη Βόρεια Κορέα υπάρχει «δικτατορία» και «παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα», τα Ισλαμικά κινήματα είτε επίσης δεν υπάρχουν είτε εμφανίζονται ως «απειλή» για το «δυτικό κόσμο» , ο IRA επίσης καταδικάζεται.Ενώ σε ακροδεξιά εφημερίδα έχει δημοσιευτεί κείμενο ενάντια στη Χεζμπολάχ , κυκλοφορεί η φήμη ότι υπήρχε κάποτε σε γραφείο της ΕΠΕΝ κορνίζα με τον Μπεν Γκούριον, πρώτο πρωθυπουργό του Ισραήλ. Η Ελληνική ακροδεξιά φροντίζει να καταδικάζει ανοιχτά ή να αποσιωπά οποιοδήποτε κίνημα αντιστέκεται στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ή το ταυτίζει με την κομμουνιστική αριστερά ιδιαίτερα μάλιστα αν πρόκειται για κίνημα με λαϊκά πατριωτικά ή κοινωνικά εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Αναμενόμενη η στάση τους, αφού ο Λαϊκός Κοινωνικός Επαναστατικός Εθνικισμός αποτελεί τον κύριο αντίπαλο του αστικού «εθνικισμού» της ακροδεξιάς.Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, είναι η ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής. Η ακροδεξιά λοιπόν ως υπηρέτης της παγκοσμιοποίησης δεν θα μπορούσε παρά να ζητά την ενίσχυση αυτών των μηχανισμών στο μέγιστο δυνατό, και μάλιστα να προβάλλει με κάθε τρόπο το «εθνικό» έργο τους και να καλλιεργεί μάλιστα και το φετιχισμό γύρω από αυτές προβάλλοντας σήματα σύμβολα και μπλουζάκια που σχετίζονται με δυνάμεις καταστολής. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε τις συνεντεύξεις από ΜΑΤατζήδες σε ακροδεξιές εφημερίδες. Βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, όταν και σήμερα στους κόλπους της ακροδεξιάς υπάρχουν άτομα από κάθε χώρο καταστολής , ξεκινώντας από τα ΜΑΤ και φτάνοντας μέχρι την Ε.Υ.Π. (πρώην Κ.Υ.Π.)Στα πλαίσια της «νέας εποχής» προωθείται το «νέο εργασιακό μοντέλο» , αυτό που στην Ελλάδα οδήγησε «στη γενιά των 700 Ευρώ». Η Ελληνική ακροδεξιά φρόντιζε όμως να σιωπά απέναντι σε κάθε αντεργατική κρατική ρύθμιση όλα αυτά τα χρόνια , παρουσιάζοντας ότι όλα τα εργατικά προβλήματα οφείλονται μόνο στους μετανάστες. Μάλιστα χώροι όπως ο ΛΑ.Ο.Σ. δε δίστασαν να στηρίξουν ανοιχτά την εκάστοτε κυβέρνηση στις αντεργατικές τις πολιτικές. Αντίστοιχα η ακροδεξιά φρόντισε να αποσιωπήσει την πλήρη εμπορευματοποίηση στον τομέα της υγείας. Μάλιστα το ΛΑ.Ο.Σ. στο πρόγραμμά του στηρίζει ανοιχτά τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας, τομέα που θα έπρεπε να είναι δημόσιο και δωρεάν αγαθό για όλους.

Η παιδεία είναι θέμα ταυτόχρονα εθνικό και κοινωνικό.
Είναι εθνικό θέμα αφού από αυτή διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό τόσο η συνείδηση ενός λαού όσο και η δυνατότητα κοινωνικής πολιτιστικής και οικονομικής του ανάπτυξης. Την ακροδεξιά που εμφανίζεται σαν δήθεν υπερασπιστής της «παιδείας του έθνους» την πείραξε που δόθηκε η συγγραφή του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού στην κυρία Ρεπούση, με απόψεις από το χώρο της νεοταξικής αριστεράς. Όμως δεν την πειράζει μεγάλο κομμάτι της εκπαίδευσης των ίδιων των εκπαιδευτικών που θα πάνε μετά στα σχολεία να διδάξουν αυτά που διδάχθηκαν, να παραδοθεί κατευθείαν στις πολυεθνικές της παγκοσμιοποίησης που διαθέτουν στην ιδιοκτησία τους τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια και Κολλέγια , τα οποία ζητά η ακροδεξιά να έρθουν στην Ελλάδα ! Ζητάνε η επιστήμη της χώρας μας, η παραγωγή νέων επιστημόνων και νέων εκπαιδευτικών να περάσει στα χέρια ξένων πολυεθνικών.Έτσι λοιπόν η ιστοσελίδα «Ελληνικές Γραμμές» φρόντισε να φιλοξενήσει δημοσκόπηση και άρθρα υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, προβάλλοντας τις θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ. για αυτό το ζήτημα. Είναι γνωστό βέβαια ότι οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι κυρίως Βρετανικής και Αμερικανικής προέλευσης ( και μάλιστα με έντονα παρόν το Εβραϊκό στοιχείο) που θα βγάλουνε εκατομμύρια Ευρώ το χρόνο από τα λεφτά του Ελληνικού λαού που θα πληρώνει τα πανάκριβα δίδακτρα , ενώ θα πουλάνε «γνώσεις» αναλώσιμες με βάση το νέο εργασιακό μοντέλο, που πολλές φορές θα οδηγούν άμεσα στην ανεργία ή στους γνωστούς μισθούς των 700 Ευρώ.Σε σχετικό κείμενο υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων που δημοσίευσαν στις «Ελληνικές Γραμμές» αναφέρουν ότι ζητάνε «το 16% των σπουδαστών να φοιτούν δωρεάν» σε αυτά τα ιδρύματα ως αντάλλαγμα για την έγκρισή τους από το κράτος. Προφανώς όμως η επιχείρηση που θα έχει μια τέτοια σχολή δε θα ζημιώνεται η ίδια με το κόστος από τα δίδακτρά αυτού του 16% των σπουδαστών, αλλά θα το φορτώνει στους υπόλοιπους σπουδαστές κάτι που θα ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά τα ποσά των διδάκτρων που είναι ήδη τεράστια. Εφόσον όμως στον καπιταλισμό η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να δουλεύει μισθωτή εργασία για να επιβιώσει , γιατί αλλιώς δε θα έχει πρόσβαση σε τροφή της και σε είδη πρώτης ανάγκης, και εφόσον για να δουλέψει κάποιος μισθωτή εργασία το σύστημα σήμερα απαιτεί την κατάλληλη εκπαίδευση, θα έπρεπε τουλάχιστον αυτή η εκπαίδευση που ισοδυναμεί με το δικαίωμα στην επιβίωση , να διεκδικηθεί να παρέχεται δωρεάν σε όποιον τη χρειάζεται. Το ίδιο ακριβώς και με τις υπηρεσίες υγείας. Αυτές οι αντιλήψεις όμως για την ακροδεξιά ανήκουν στην «διαχρονική καπηλεία και μικροκομματική εκμετάλλευση» κοινωνικών ομάδων από την «αριστερά» και πρέπει να χτυπηθούν, όπως αναφέρεται σε σχετικό κείμενο του ΛΑ.Ο.Σ.Μια από τις βασικές συνέπειες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, με τη μόλυνση του, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την καταστροφή του φυσικού πλούτου από το κεφάλαιο. Το καλοκαίρι του 2007, θυμόμαστε τα κανάλια να δείχνουν μέλη του ΛΑ.Ο.Σ. να κρατάνε μια μάνικα και τον ίδιο τον Καρατζαφέρη , προσεκτικά ενδεδυμένο και ατσαλάκωτο να συμμετέχει και να δίνει υποτίθεται οδηγίες στους άλλους ποζάροντας στις κάμερες, ρίχνοντας νερό σε υπολείμματα πυρκαγιάς. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αποχώρησαν σχεδόν αμέσως μετά που σταμάτησαν τα κανάλια να γυρίζουν το βίντεο, ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι παρακώλυσαν ένα υδροφόρο όχημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιείται εκείνη την ώρα κάπου που το είχαν πραγματικά ανάγκη και που δε θα τολμούσε να πλησιάσει εκεί ο Καρατζαφέρης ( μην κινδυνεύσει να καεί ) , αρκετοί θεώρησαν ότι ίσως να ενδιαφέρεται για την προστασία του Ελληνικού δάσους.Τη θέση του ΛΑ.Ο.Σ. για τα δάση διαβάζουμε από το ίδιο το πρόγραμμά του: «Θεωρούμε ότι ως δασικές περιοχές πρέπει να χαρακτηρίζονται μόνον οι εκτάσεις των δρυμών» «Θεωρούμε, ακόμα, ότι οι εκτάσεις που χαρακτηρίζονται σήμερα ως δασικές χωρίς να είναι δρυμοί θα πρέπει να αποχαρακτηρισθούν και να παραδοθούν για συγκεκριμένη γεωργική, αστική ή περιαστική χρήση». Σημειώνουμε ότι υπάρχουν δέκα δρυμοί στην Ελλάδα, οι οποίοι αποτελούν το 2% της συνολικής δασικής της έκτασης !Το λέει καθαρά το πρόγραμμα του ΛΑ.Ο.Σ. ότι ζητά να αποχαρακτηριστούν τα δάση μας και να παραδοθούν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο…Το ενδιαφέρον της ακροδεξιάς για το περιβάλλον, αφορά το πώς δε θα θιγούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Είδατε ποτέ κάποιον από τους «εθνικιστές» βουλευτές (έτσι τους αποκαλούσαν οι ακροδεξιές εφημερίδες που μας καλούσαν να τους ψηφίσουμε προεκλογικά) που εμφανίζονται καθημερινά στα κανάλια των μεγαλοεπιχειρηματιών να καταγγείλει τους Έλληνες καπιταλιστές γιατί οι επιχειρήσεις τους ή τα δημόσια έργα που κάνουν δε σέβονται καθόλου το περιβάλλον στα πλαίσια της αύξησης του κέρδους ; Ή μήπως να τους καταγγείλει γιατί πουλάνε μεταλλαγμένα στα ράφια των σουπερμάρκετ τους ;Ένα άλλο βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι η διάλυση των πολιτισμών και η αντικατάστασή τους με διάφορα πρότυπα της υποκουλτούρας, που είναι γεγονός ότι βρίσκουν τη μεγαλύτερη τους απήχηση στα μικροαστικά στρώματα και στο λούμπεν προλεταριάτο. Ταυτόχρονα όμως αυτές ακριβώς είναι οι κοινωνικές ομάδες όπου βρίσκει και την όποια απήχησή της η ακροδεξιά. Έτσι οι ακροδεξιοί, όχι μόνο δεν είναι φορείς κάποιας ψηλότερης πολιτιστικά ποιότητας σε σχέση με τους γύρω τους, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι ακροδεξιοί είναι ο πολιτιστικός και ηθικός πάτος της σημερινής κοινωνίας. Φέρουν τα χειρότερα κατάλοιπα του παλιού ακροδεξιού συντηρητισμού ταυτόχρονα με τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης υποκουλτούρας του μικροαστισμού.Φανεροί ή κρυφοί θαυμαστές του σκυλάδικου , όπως τακτικοί επισκέπτες των οίκων ανοχής με αλλοδαπές λαθρομετανάστριες. Χτυπάνε συχνά τις γυναίκες ή τις κοπέλες τους για επίδειξη «ανδρισμού» απέναντι στον εαυτό τους , μιλάνε υποτιμητικά γι αυτές στους φίλους τους για επίδειξη «ανδρισμού» απέναντι στους άλλους. Αναφέρουν συνέχεια το μίσος τους για τους ομοφυλόφιλους πάλι ως επίδειξη «ανδρισμού», ταυτόχρονα όμως αρκετοί από αυτούς όταν πίνουν κάτι παραπάνω εκδηλώνουν δημόσια ομοφυλοφιλικές τάσεις προς τους «συναγωνιστές» τους. Όταν τσακωθούν με κάποιον το υβρεολόγιο που συχνά χρησιμοποιούν δείχνει ότι έχουν έντονες τάσεις σεξουαλικής διαστροφής.Παράλληλα από τη μια πλευρά παρουσιάζουν τη γυναίκα ότι πρέπει να είναι «σεμνή» και να κάθεται στο σπίτι να μαγειρεύει , από την άλλη όμως ζητάνε σεξουαλική συνεύρεση και οποιοδήποτε σεξουαλικό όργιο χωρίς συναισθηματισμούς ή ενδοιασμούς από οτιδήποτε θηλυκού γένους κάνει το λάθος να προσεγγίσει πολιτικά το «χώρο» τους , ενώ αν απορρίψει τις προτάσεις τους χαρακτηρίζεται ως «χαζή» και «πόρνη». Παράλληλα στους κύκλους αυτούς η κύρια ενασχόληση με την οποία καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο τους είναι το κουτσομπολιό, το «θάψιμο», η «κατινιά» και το «ψάρεμα», είτε από κοντά είτε μέσω τηλεφώνου.Οι ακροδεξιοί εμφανίζονται δημόσια ως σκληροί χριστιανοί , αλλά μεταξύ τους πολλές φορές μιλάνε για την «αρχαία ελληνική θρησκεία» που «κατέστρεψε ο ιουδαιοχριστιανισμός» , την επόμενη φλερτάρουν με τη λατρεία του «ήλιου», και περιστασιακά με ότι βρεθεί μπροστά τους από τις κάρτες ταρώ μέχρι την αστρολογία και το κινέζικο ωροσκόπιο , σε μια ακροδεξιά εκδοχή του «New Age».

Η Ελληνική «δημοκρατική» ακροδεξιά της «νέας εποχής» ως διέξοδος της πολιτικής κρίσης του συστήματος.
Ένας από τους μπελάδες της Ελληνικής και ξένης άρχουσας τάξης, είναι τι θα κάνουν στην Ελλάδα αν από κάποια στιγμή και μετά ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος πάψει να ψηφίζει τα δύο μεγάλα κόμματα. Θα πρέπει να βρουν λύση για σχηματισμό κυβέρνησης διατηρώντας το παραμύθι της δήθεν «δημοκρατίας» τους. Συγκυβέρνηση όμως των δύο μεγάλων κομμάτων ενισχύει την πολιτική κρίση του συστήματος, καθώς ενισχύει την άποψη ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα είναι το ίδιο και άρα την ακόμα μεγαλύτερη απαξίωσή τους.Τη χρυσή για το σύστημα λύση διεξόδου από την κατάσταση αυτή έρχεται να δώσει η Ελληνική ακροδεξιά. Με τη δική της συμμετοχή θα βοηθήσει το σύστημα να ξεπεράσει την πολιτική του κρίση περνώντας από το «δικομματισμό» στο «διπολισμό». Τα δύο μεγάλα κόμματα σήμερα για πολύ κόσμο θεωρούνται ότι είναι το ίδιο ακριβώς πολιτικά και έτσι αυξάνεται και η απαξίωση της ψήφισής τους. Σε ένα διπολικό σύστημα όμως οι δύο «πόλοι» δε θα είναι καθόλου το ίδιο. Ο μισός κόσμος θα ψηφίζει «κεντροδεξιά» για να μην πάρουν υπουργείο οι κοσμοπολίτες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και οι μετανάστες από 2 εκατομμύρια που είναι στην Ελλάδα φτάσουν τα 4 εκατομμύρια , ενώ το βιβλίο ιστορίας όχι μόνο της ΣΤ Δημοτικού αλλά όλων των τάξεων θα γράφει μέσα ότι υπήρχε «συνωστισμός» στο λιμάνι της Σμύρνης και ότι επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας κάποιοι … φασίστες τρομοκράτες Έλληνες έσφαζαν και δολοφονούσανε τους Τούρκους και θέλανε δημιουργία νέων συνόρων και όχι «σύνορα ανοιχτά» και μια κοινωνία πολυπολιτισμική όπως ήτανε την εποχή εκείνη η Οθωμανική επικράτεια.Ταυτόχρονα , ο άλλος μισός κόσμος θα ψηφίζει κεντροαριστερά, με το φόβο να μην επανέλθει η θανατική ποινή (είναι και αυτό στις θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ) , να μην αποχαρακτηριστεί το 98% των εναπομεινάντων Ελληνικών δασικών εκτάσεων (και αυτή θέση του ΛΑ.Ο.Σ όπως την παραθέσαμε παραπάνω στο άρθρο με απόσπασμα από το πρόγραμμά του), να μην περισταλεί ο συνδικαλισμός , να μην απαγορευτούν οι πορείες την ώρα που θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά, να μην αυξηθεί η αστυνομοκρατία κ.λ.π. Έτσι η άποψη ότι «τα δύο μεγάλα κόμματα το ίδιο είναι και δεν ψηφίζω κανένα» θα πάψει να υπάρχει αφού πλέον για τους μισούς ο ένας κυβερνητικός πόλος θα έχει μέσα «νεοταξίτες αριστερούς» ή όσους «εκτρέφουν στα σπλάχνα τους κουκουλοφόρους και ληστές τραπεζών» και θα πρέπει να καταψηφιστεί για να μην πάρει την εξουσία , ενώ για τους άλλους μισούς θα πρέπει να καταψηφιστεί ο άλλος κυβερνητικός πόλος επειδή έχει μέσα «φασίστες».Ο διπολισμός λοιπόν όχι μόνο θα λύσει το πρόβλημα της πολιτικής απαξίωσης του συστήματος, αλλά θα πετύχει και μέγιστη συσπείρωση πολιτών και κυρίως μαζών της εργατικής τάξης γύρω από τον ένα ή τον άλλο πόλο, προς μεγάλη χαρά της πλουτοκρατίας. Μάλιστα η μη στήριξη ενός από τους δύο πόλους από κάποιο πολιτικό χώρο και η καταδίκη και των δύο θα παρουσιάζεται από τα μέσα των μεγαλοεπιχειρηματιών της κοινωνικής εξαπάτησης ως «εγκληματική» διότι «γίνεται αιτία να πάρουν την εξουσία οι φασίστες» θα λέει ο ένας πόλος ενώ ο άλλος θα λέει ότι «γίνεται αιτία να πάρουν την εξουσία κουκουλοφόροι , ληστές τραπεζών και νεοταξίτες».Η Ελληνική και ξένη άρχουσα τάξη έχει καταλάβει εδώ και χρόνια ότι αν τα γεγονότα την οδηγήσουν σε πολιτικό αδιέξοδο τότε ίσως θα είναι η μόνη της λύση να ενεργοποιήσει αυτό το σενάριο και έχει λάβει τα μέτρα της. Έτσι από το σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας και το περιθώριο όπου βρίσκονταν έβαλε στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την ακροδεξιά, στη νέα «σύγχρονη» μεταλλαγμένη «δημοκρατική» μορφή της, την οποία χρηματοδότησε και προέβαλλε στο μέγιστο δυνατό, ενισχύοντας παράλληλα σημαντικά και τις δυνάμεις της «ριζοσπαστικής» νεοταξικής αριστεράς για να απορροφήσουν από κοινού όλο τον κόσμο που έκανε δειλά δειλά κάποια βήματα να ξεφύγει και από τη λογική του καπιταλιστικού συστήματος πίσω στο σύστημα και μάλιστα μετατρέποντάς τους σε ακραίους φανατικούς «μαχητές» υπέρ του. Το σύστημα δεν είχε απλά σκοπό να εκφυλίσει και να ελέγξει την αμφισβήτηση και την αυθόρμητη ριζοσπαστικότητα κυρίως των νέων , αλλά έφτασε στο σημείο να καταφέρει να πετύχει την διοχέτευσή της ως δύναμη ιδεολογικής και φυσικής καταστολής υπέρ του καπιταλιστικού συστήματος.Οι αγωγοί αυτής της διοχέτευσης είναι οι οργανώσεις της μεταλλαγμένης ακροδεξιάς της «νέας εποχής» και της νεοταξικής αριστεράς , που στην ουσία αποτελούν ακριβώς την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος , ενώ η ύπαρξη της κάθε μιας πλευράς είναι το κυριότερο ιδεολογικό άλλοθι για την ύπαρξη της άλλης. Το «νόμισμα» δεν είναι άλλο από την ίδια την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση όταν αυτή φορά τη μάσκα της δήθεν «αμφισβήτησης», είτε αυτή έχει χρώμα το κράμα του ροζ με τις εκφυλισμένες εκδοχές από το κόκκινο και το μαύρο , είτε χρώμα γαλανόλευκο.

Ο ευτελισμός του Επαναστατικού Εθνικισμού.
Η ακροδεξιά δεν έχει σκοπό μόνο τη σταδιακή αλλοίωση επαναστατημένων συνειδήσεων με σκοπό είτε να τις «κάψει» είτε να τις επαναφέρει τελικά στην «αγκαλιά» του συστήματος , αλλά και να διώξει όσο γίνεται περισσότερο κόσμο μακριά από τον Κοινωνικό Εθνικισμό , που αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Το ύφος και το ήθος της ακροδεξιάς συμβάλλει αρκετά σε αυτό το σκοπό καθώς είναι ιδιαίτερα απωθητικό, αλλά μόνο αυτό δεν φτάνει. Το σύστημα χρησιμοποιεί την ακροδεξιά με στόχο τον πλήρη ευτελισμό κάθε εθνικισμού και την απαξίωση και γελοιοποίησή του στα μάτια της κοινής γνώμης.
Το σύστημα και όλες οι το πολιτικές του συνιστώσες, προβάλλουν συνεχώς την δήθεν ταύτιση ακροδεξιάς και εθνικισμού με αποτέλεσμα ο περισσότερος κόσμος να αγνοεί την ύπαρξη του κοινωνικού επαναστατικού εθνικισμού και να ταυτίζει πλήρως τον εθνικισμό με την ακροδεξιά. Αυτό το εγχείρημα πατάει και στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, όπου αντίθετα με αρκετές άλλες χώρες, ο αστικός «εθνικισμός» της ακροδεξιάς επικράτησε πλήρως πάνω από τον κοινωνικό εθνικισμό , ενώ τα κοινωνικά κινήματα έγιναν μόνιμη βορά της κομμουνιστικής αριστεράς , που αντίθετα με ότι κάνει σήμερα , στο παρελθόν προέβαλε έντονα και εισοδιστικά το εθνικό στοιχείο, από το «ΕΑΜ» μέχρι και τις Ελληνικές σημαίες που ύψωνε στο Πολυτεχνείο.Μέσα λοιπόν από την ταύτιση του εθνικισμού με την ακροδεξιά, και μέσα από τον αυτοεξευτελισμό της ακροδεξιάς, που κάποιες φορές μάλιστα γίνεται και σκόπιμα εκ των «έσω της» το σύστημα πετυχαίνει την απαξίωση μέχρι γελοιοποίησης κάθε τι εθνικού. Ο αυτοεξευτελισμός στηρίζεται και στην ίδια τη στάση ακροδεξιών εντύπων και οργανώσεων, που φροντίζουν να ρεζιλεύουν δημόσια σε μόνιμη βάση το εθνικό στοιχείο, αλλά και από την προβολή γραφικών προσώπων που βρίσκουν πολιτική στέγη ή φιλοξενία από κόλπους της ακροδεξιάς.Ως παράδειγμα στο παραπάνω, και ως διασκεδαστικό διάλλειμα σε αυτό το κείμενο, θα παρουσιάσουμε ένα κομμάτι από τα συμπεράσματα που βγάζει κανείς από τις θεωρίες που έχει παρουσιάσει γνωστός τηλεπλασιέ.Λοιπόν κάποτε στο διάστημα ζούσαν οι Ελ και οι Νεφελίν αλλά και άλλες φυλές που μάχονταν μεταξύ τους με διαστημόπλοια σε στυλ Star Wars. Αυτοί κατέληξαν στη Γη κάποια στιγμή και οι Ελ έγιναν πρόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Υπήρχαν επίσης κάποιοι πρόγονοι των «καλών» φυλών που λέγονταν Ελοχίμ , ενώ οι Νεφελίν είναι πρόγονοι των Εβραίων και όλων των άλλων «κακών» φυλών που πολέμησαν με τους Ελ. Συνέχισαν να έχουνε διαστημόπλοια , με αυτά πέταγαν από τον Όλυμπο που ήταν αεροδρόμιο και πήγαιναν εκδρομή στη Λατινική Αμερική, όπου έφτιαξαν τον πολιτισμό των Ίνκας αλλά και στην Αίγυπτο τις πυραμίδες. Επειδή όμως η γη είναι μέσα κούφια , είναι η «κοίλη γη», οι Ελ κλείσανε μέσα στην κοίλη γη τους Νεφελίν, οι οποίοι σήμερα ευθύνονται αποκλειστικά σχεδόν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και όχι οι καπιταλιστές. Στις πύλες της κοίλης γης και σε κάτι στοές, συνέχισαν όμως να ζουν αρχαίοι Έλληνες , και ζουν ακόμα εκεί μέχρι σήμερα, μιλάνε την αρχαία Ελληνική , αλλά είναι απομονωμένοι γιατί οι πύλες είναι στους Πόλους, στο Βόρειο και στο Νότιο Πόλο. Αυτοί εκεί έχουν την πλήρη γνώση και την τεχνολογική γνώση για το πώς να κατασκευάσουν διαστημόπλοια, αλλά δεν έχουν τα μέσα για να την υλοποιήσουν.Ο Χίτλερ που τα ήξερε όλα αυτά, αφού γνώριζε πολύ καλά όλα τα σχετικά με την αρχαία Ελλάδα, έκανε εκστρατεία στο Βόρειο Πόλο και πήρε όλη αυτή τη γνώση, γι αυτό η Γερμανία έγινε τόσο μεγάλη δύναμη. Δεν πρόλαβε όμως να κατασκευάσει όλη την τεχνολογία που βρήκε έτοιμη στα κείμενα των Ελ που βρήκε στο Βόρειο Πόλο , γιατί ηττήθηκε από τους Ρώσους , οι οποίοι πήραν την τεχνολογία των Ελ και έτσι κατάφεραν και κατέχτησαν το διάστημα και πήγανε στο φεγγάρι. Όλη αυτή η τεχνολογία είναι σήμερα στα χέρια του Πούτιν. Την ίδια στιγμή ο Λευκός Οίκος , λέγεται «Λευκός» γιατί παίρνει εντολές από τη «Λευκή πολιτεία» που είναι κρυμμένη κάτω από μια «Λευκή πυραμίδα» στο εσωτερικό της γης, όπου ζουν οι Νεφελίν που σήμερα είναι αυτοί που πραγματικά διοικούν τον κόσμο, οι οποίοι ελέγχουν όλες τις κυβερνήσεις και έχουν πληθυσμό 3 δισεκατομμύρια άτομα που ζουν μέσα στην «κοίλη γη».Στις κυβερνήσεις των χωρών υπάρχουν παντού Νεφελίν , που έχουν πάρει τεχνητά τη μορφή ανθρώπου και ζουν ανάμεσά μας....Θα μπορούσε κανείς να πει ότι για τα τελευταία και για τον ευτελισμό του εθνικισμού, δεν έχει ευθύνη η ακροδεξιά, αλλά αποκλειστικά και μόνο ο συγκεκριμένος τηλεπλασιέ και οι φίλοι του. Και όμως , η ακροδεξιά είναι αυτή που τον προέβαλε δίνοντάς του τηλεοπτική στέγη, η ακροδεξιά είναι το μεγαλύτερο κομμάτι από το αναγνωστικό και τηλεοπτικό του κοινό, ομάδες κοντά στο χώρο της ακροδεξιάς είναι που φιλοξενούν στα έντυπά τους κείμενα για «Ελ» ούφο και «κοίλη γη» και η ίδια η Ελληνική ακροδεξιά είναι που έθρεψε στους κόλπους της τόσα χρόνια τέτοιες θεωρίες, στις οποίες πάτησε ο τηλεπλασιέ και σήμερα τις προβάλλει το σύστημα προσπαθώντας να τις αποδώσει στον εθνικισμό με στόχο την απαξίωσή και γελοιοποίησή του.Το παραπάνω παράδειγμα μπορεί να είναι το πιο ακραίο, αλλά δεν είναι το μόνο. Το σύστημα προσπαθεί να γελοιοποιήσει κάθε αντίσταση στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Για παράδειγμα στο θέμα του ηλεκτρονικού φακελώματος και παρακολούθησης, το σύστημα προβάλλει παραθρησκευτικές οργανώσεις που μιλάνε για άμεση έλευση του «666» και του τέλος του κόσμου, με σκοπό να ταυτίσει τις αντιδράσεις μαζί τους και να τις απαξιώσει. Έτσι για τη γελοιοποίηση του εθνικισμού χρησιμοποιούνται από τις παραθρησκευτικές οργανώσεις που συμμετείχαν από κοινού με τους ακροδεξιούς στις «λαοσυνάξεις» του Χριστόδουλου , μέχρι χαμηλής παιδείας ακροδεξιοί του χώρου που στην προσπάθειά του να το παίξουν ότι φέρουν «Ελληνικής παιδείας» χρησιμοποιούν γλώσσα αρχαΐζουσα, δίχως καν να έχουν τουλάχιστον μελετήσει την αρχαία Ελληνική, βγάζοντας ταυτόχρονα γέλιο και απέχθεια. Την απέχθεια αυξάνει στο μέγιστο και η μακρόχρονη σχέση ακροδεξιάς με κράτος , παρακράτος , αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες . Αυτά όλα έχουν γίνει σήμερα όπλα στα χέρια της νεοταξικής αριστεράς, που πατά στα χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς και την ταύτιση ακροδεξιάς-εθνικισμού, για να απαξιώσει και να χτυπήσει κάθε τι εθνικό, προς όφελος της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Και στην πραγματικότητα τα χει καταφέρει, αφού σχεδόν τίποτα πια πραγματικά εθνικό δεν υπάρχει και δεν έχει απομείνει.Η ακροδεξιά της «νέα εποχής» έχει και παρακρατικούς τύπου «νέας εποχής».Το παρακράτος στη «νέα εποχή» είναι κατεξοχήν «αντιεθνικιστικό» , «αντιρατσιστικό» και «αριστερό». Όμως η παρουσία παρακρατικών που κινούνται στον ακροδεξιό χώρο ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει και να διευκολύνεται από το κλίμα του συνεχούς «φλερτ» μεταξύ ακροδεξιάς και κρατικών δυνάμεων καταστολής. Οι παρακρατικοί του «χώρου» είχαν επωμιστεί το ρόλο της χαρτογράφησης , φακελώματος και παρακολούθησης της δράσης των εθνικιστών, της άντλησης πληροφοριών για πρόσωπα και καταστάσεις από κρατικές υπηρεσίες , την αποφυγή ανάπτυξης «επικίνδυνων τάσεων» και το κατά το δυνατόν φιλτράρισμα των θέσεων του «χώρου» ώστε να είναι όσο γίνεται λιγότερο ενοχλητικές για την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά και λειτουργώντας πυροσβεστικά υπέρ του κράτους σε καταστάσεις κρίσεων. Πέρα όμως από αυτά, στη «νέα εποχή» οι παρακρατικοί που εμφανίζονται στο χώρο της ακροδεξιάς φτάνουν στο σημείο να γίνονται βασικά πιόνια στη σκακιέρα του σύγχρονου καθεστωτικού πολιτικού σχεδιασμού. Το πώς λειτουργούν αυτές οι νέες διαδικασίες θα δείξουμε με συγκεκριμένα παραδείγματα.Για να μπορεί να στήνει «αντιφασιστικές» και «αντιρατσιστικές» συμμορίες και συγκεντρώσεις, το σύστημα έχει ανάγκη να προβάλλει γεγονότα «ρατσισμού» και «φασιστικών» επιθέσεων, που χωρίς αυτά η αποτυχία τέτοιων κινητοποιήσεων θα ήταν δεδομένη. Η συνηθισμένη «συνταγή» είναι να προβάλλουν πανελλαδικά οποιοδήποτε γεγονός ως «ρατσιστική» επίθεση ή «επίθεση φασιστών» , ακόμα και αν αυτό πρόκειται για συμπλοκή ανάμεσα σε συμμορίες μεταναστών ή σε περιθωριακά άτομα που μαλώνουν μεταξύ τους σε ένα μπαρ υπό την επήρεια αλκοόλ για τα μάτια μιας γυναίκας.Υπήρχαν επίσης και συμπλοκές ανάμεσα σε συμμορίες «αντιφασιστών» και με ακροδεξιούς ή εθνικιστές που όποτε συνέβαιναν προβάλλονταν σαν «απόπειρες δολοφονίας» «δημοκρατών πολιτών» κλπ. Το τελευταίο διάστημα όμως σε αυτή την ιστορία προστέθηκε και μια νέα μέθοδος. Πριν από κάθε «αντιφασιστική» ή «αντιρατσιστική» εκδήλωση , παρατηρούμε πλέον και υπαρκτές πραγματικές προσχεδιασμένες επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες και σε αριστερούς, με χαρακτηριστικά πολύ διαφορετικά από ότι είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Παλαιότερα τέτοιες συμπλοκές όταν πραγματικά συνέβαιναν και όταν δεν ήταν κατασκευασμένα γεγονότα από κανάλια και εφημερίδες, ήταν είτε αποτέλεσμα «αντιφασιστικών» επιθέσεων σε εθνικιστές ή ακροδεξιούς, είτε αποτέλεσμα τυχαίας συνάντησης μεταξύ ατόμων από τέτοιους χώρους στο δρόμο , είτε ακόμη και στις ελάχιστες περιπτώσεις που υπήρχε σχεδιασμένο «πέσιμο» σε «αριστερούς» στόχους , οι «στόχοι» αυτοί ήταν άτομα ή ομάδες με σαφή και γνωστό πολιτικό ρόλο, σχετίζονταν συχνά με «αντιφασιστικές» επιθέσεις και είχαν ανοιχτούς «λογαριασμούς» με τους δράστες.Τους τελευταίους μήνες, όμως, πριν από κάθε «αντιφασιστική» ή «αντιρατσιστική» συγκέντρωση, με κορυφαία αυτή στις 2 Φλεβάρη του 2008, αλλά και σε άλλες πριν από αυτή, παρατηρήθηκαν υπαρκτές προσχεδιασμένες επιθέσεις σε μετανάστες και αριστερούς που δεν είχαν πραγματικό στόχο τους το ίδιο το «θύμα» και τη δράση του, αλλά ξεκάθαρο και μοναδικό σκοπό το να σοκάρουν έντονα την κοινή γνώμη, να καλλιεργήσουν μίσος για τους εθνικιστές και να συσπειρώσουν και να μαζέψουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται στις «αντιφασιστικές» συγκεντρώσεις, ενώ παράλληλα να ενισχύσουν τις φωνές που ζητάνε απαγόρευση από το κράτος κάθε εκδήλωσης ή συγκέντρωσης με εθνικά στοιχεία , την απαγόρευση από το κράτος σύστασης εθνικιστικών οργανώσεων και ομάδων και την πλήρη ποινικοποίηση κάθε τι εθνικού.Οι παρακρατικοί που ανέλαβαν τη δουλειά, επέλεξαν ώστε τα θύματα από το χώρο της «αριστεράς» να μην έχουν στο παρελθόν εμπλακεί σε συγκρούσεις με εθνικιστές και να μην είναι επώνυμοι «αντιφασίστες» ώστε οι επιθέσεις να φαίνονται καθαρά απρόκλητες για να μπορούν να σοκάρουν την κοινή γνώμη. Πέταγαν τρυκάκια καλώντας ανοιχτά τον κόσμο σε επιθέσεις ενάντια σε ανυποψίαστους και άσχετους κάθε πολιτική δράση μετανάστες , κάποιες από τις οποίες φαίνεται να πραγματοποίησαν και οι ίδιοι και μάλιστα προσπαθώντας να τις φορτώσουν τεχνητά σε άλλες ομάδες του «χώρου», ώστε και να ευαισθητοποιήσουν στο μέγιστο βαθμό την κοινή γνώμη ενάντια σε κάθε τι εθνικό, να δώσουν ηθικό άλλοθι και να νομιμοποιήσουν τις παρακρατικές νεοταξικές συμμορίες, να συσπειρώσουν στο μέγιστο βαθμό τη νεοταξική «αντιρατσιστική» αριστερά και να δώσουν άλλοθι και το ίδιο το κράτος να θέσει εκτός νόμου κάθε εθνικιστική δράση.Δεν είναι τυχαίο ότι άτομα που φαίνεται να σχετίζονται άμεσα με τέτοια γεγονότα, είχαν στο παρελθόν δράσει και σε δίκες εθνικιστών, παρεμβαίνοντας σε περιοχές κοντά στα δικαστήρια και ταξιδεύοντας ακόμα και σε επαρχιακές πόλεις αν γίνονταν εκεί οι δίκες , γράφοντας συνθήματα και πετώντας τρυκάκια με προβοκατόρικα προκλητικά συνθήματα δήθεν για «υπεράσπισή τους» με στόχο να τους καταδικάσουν σε όσο γίνεται περισσότερα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα συνεργάτες τους δημοσίευαν τις ημερομηνίες από τις δίκες στα Ιντυμίντια καλώντας σε «αντιφασιστική συγκέντρωση» έξω από τα δικαστήρια. Οι ίδιοι συνεργάτες, φαίνονται να σχετίζονται άμεσα με τη δημοσίευση «πληροφοριών» κατασκευασμένων στοιχείων στο παρελθόν στον αστικό τύπο με βάση τα οποία ενοχοποιήθηκαν και φυλακίστηκαν εθνικιστές με στημένες κατηγορίες.Ο μη υποψιασμένος αναγνώστης του κειμένου, θα θεωρήσει ότι τα άτομα αυτά αναφέρονται πολιτικά σε «ακραίες» «εθνικιστικές» ριζοσπαστικές τάσεις που συσπειρώνουν άτομα που «το αίμα τους βράζει». Αυτό που θα του φανεί εντυπωσιακό, είναι η αποκάλυψη ότι σχετίζονται ακριβώς με το αντίθετο ρεύμα ! Οι κύκλοι αυτοί όχι μόνο δεν αναφέρονται ιδεολογικά στις «ακραίες» ριζοσπαστικές «εθνικιστικές» τάσεις, αλλά το ακριβώς αντίθετο ! Καλούν ανοιχτά σε χτύπημα αυτών των τάσεων που τους αποκαλούν «προδότες» «του έθνους» και σε στήριξη «δημοκρατικών» κοινοβουλευτικών «λύσεων» και ανοιχτή ψήφο σε εκείνους που παρουσιάζονται ως «δημοκράτες» «εθνικιστές» ενώ με κάποιους από αυτούς συνδέονται στενά και σε προσωπικό επίπεδο , ανοιχτή ψήφο σε αυτούς που αξιοποιώντας την παρακρατική δράση βρίσκουν την ευκαιρία να κατακεραυνώνουν δημόσια μέσα από τα αστικά κανάλια τους «φασίστες» «καταδικάζοντας την βία από όπου και αν προέρχεται».Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της «νέας εποχής» είναι και η ανάπτυξη του διαδικτύου. Έτσι λοιπόν οι κύκλοι που παρουσιάσαμε παραπάνω, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το «πανηγύρι». Άτομα με εμφανή πρωταγωνιστικό ρόλο στους κύκλους που περιγράψαμε παραπάνω , κινούνται στο διαδίκτυο όπου προσπαθούν να πιάσουν επαφές με πρόσωπα και ομάδες, κυρίως μάλιστα με ομάδες ανένταχτων εθνικιστών. Αλλάζουν συνεχώς ψευδώνυμα, δήλωση επαγγέλματος, τόπου κατοικίας και πολιτικές αντιλήψεις ανάλογα την περίσταση.
Διατηρούν δεκάδες λογαριασμούς σε κάθε λογής φόρουμ με κάθε είδους πολιτικό προφίλ, για παράδειγμα άτομο που συνεργάστηκε με τέτοιους κύκλους με σκεπτικό αμοιβαίου οφέλους, παριστάνει το «δημοσιογράφο» μεγάλης αστικής εφημερίδας ψάχνοντας μανιωδώς ως «δημοσιογράφος» επαφές με άτομα που διέρχονται από την Ελλάδα από IRA , PKK και ότι άλλο σχετικό, ενώ διατηρούσε προφίλ «εθνομπολσεβίκου», «εθνικιστή» , εθνικοσοσιαλιστή» , «αριστερού πατριώτη», «αντιφασίστα» , «αναρχικού» και «ΝΑΡ» ταυτόχρονα τόσο σε φόρουμ στο Ίντερνετ όσο και στις συναντήσεις του με διάφορες ομάδες από κοντά.Ο ίδιος φαίνεται να σχετίζεται άμεσα με ενοχοποίηση εθνικιστών με στημένες κατηγορίες που ο ίδιος έδινε στον αστικό τύπο και πλήθος προβοκατόρικων ενεργειών. Οι κύκλοι αυτοί λοιπόν «ψαρεύουν» και ρωτάνε συνεχώς όσους καταφέρουν να πιάσουν επαφή για πρόσωπα και πράγματα, ενώ όποτε το θεωρούν εφικτό προσπαθούν να κλείσουν «φιλικά» ραντεβού «για καφέ» με κόσμο που προσεγγίζουν από το Ίντερνετ προσπαθώντας να διεισδύσουν σε ανένταχτες ομάδες ή συσπειρώσεις, ακόμα και σε αυτόνομα έντυπα ή fanzines. Ζητάνε στοιχεία και χαρτογραφούν, ενώ παράλληλα προσπαθούν να ενσωματώσουν ιδεολογικά στο σύστημα και στη λογική του αστικού κοινοβουλευτισμού μέσω της στήριξης των δήθεν «εθνικιστικών φωνών» στη βουλή, όσους περισσότερους ανεξέλεγκτους ανένταχτους μπορούν, με κατάλληλα προσχεδιασμένες δήθεν «ανένταχτες» «εθνικιστικές πρωτοβουλίες».Όπου δεν μπορούν , προβοκάρουν και διαλύουν καλλιεργώντας τεχνητά συγκρούσεις ανάμεσα σε άτομα ή και σε ομάδες που ανήκουν στον ίδιο ή σε κοντινούς πολιτικούς χώρους, ενώ όταν γίνονται αντιληπτοί ως προβοκάτορες πετάνε τη μάσκα και φτάνουν στο σημείο να απειλούν και να εκβιάζουν ανοιχτά σε προσωπικό επίπεδο, απειλώντας τους στόχους τους ότι αν στο εξής δε συνεργαστούν ως ρουφιάνοι τους ή αν δεν κρατήσουν το στόμα τους κλειστό θα γίνει «πέσιμο» στο σπίτι τους, διαρροή προσωπικών τους στοιχείων μέχρι και με συλλήψεις από το κράτος με στημένες κατηγορίες.

Ο «εθνικισμός» της άρχουσας αστικής τάξης ενάντια στο λαϊκό κοινωνικό εθνικισμό.
Σε όλη την ιστορία κάθε έθνους κράτους, η άρχουσα τάξη βάφτιζε ως «εθνικό» ακριβώς το δικό της συμφέρον. Όμως σε μια κοινωνία ταξική το συμφέρον της άρχουσας τάξης είναι το ακριβώς αντίθετο με αυτό του λαού. Έτσι σε κάθε στιγμή της ιστορίας κάθε καπιταλιστικού κράτους έχουμε δυο αντίπαλες και ακριβώς αντίθετες μεταξύ τους θέσεις για το τι είναι «εθνικό» και τι «αντεθνικό», η μια στηρίζονταν από τον «εθνικισμό» της άρχουσας τάξης και της ακροδεξιάς και η άλλη από το λαϊκό , κοινωνικό εθνικισμό. Στην Ελλάδα, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του νέου Ελληνικού κράτους, οι λαϊκοί κοινωνικοί εθνικιστές οδηγήθηκαν ή θανατώθηκαν στις φυλακές, από την δήθεν «εθνικιστική» ξενόδουλη ντόπια πλουτοκρατία και τους «δήθεν εθνικιστές» τσιφλικάδες και τους υποστηρικτές τους.Αντίστοιχα στη Χιτλερική Γερμανία γίνεται μάχη ενάντια στον αστικό και κοινωνικό εθνικισμό. Μόνο μέσα στη λεγόμενη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» δολοφονούνται 85 τουλάχιστον άτομα, μεταξύ αυτών ο ηγέτης των SA Έρνστ Ρεμ και ο υποστηρικτής του εργατικού ταξικού ρεύματος του Εθνικοσοσιαλισμού Γκρέγκορ Στράσσερ , επειδή υποστήριξαν ανοιχτά μια φιλεργατική και φιλοαγροτική αντικαπιταλιστική στροφή και την προσέγγιση με τη Σοβιετική Ένωση, θέσεις και στάση που ενοχλούσαν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Στην Ελλάδα την περίοδο Μεταξά, οι επαναστάτες κοινωνικοί εθνικιστές κηρύσσονται παράνομοι ενώ η λειτουργία των οργανώσεών τους απαγορεύθηκε. Αντίστοιχα στην Ισπανία του Φράνκο αλλά και σε κάθε άλλο ακροδεξιό καθεστώς αρκετοί επαναστάτες κοινωνικοί εθνικιστές δολοφονήθηκαν.Σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία, το εθνικό και το κοινωνικό-ταξικό ταυτίζονται Το ζήτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης ή εθνικής ανεξαρτησίας είναι αλληλένδετο με το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από τα δεσμά της καπιταλιστικής σκλαβιάς. Ο προλετάριος παραμένει σκλάβος στα πλαίσια του έθνους κράτους, είτε το έθνος κράτος του διαφεντεύεται από ντόπια, είτε από ξένα αφεντικά. Το συμφέρον του λαού δεν ταυτίζεται με των ντόπιων «εθνικών» εκμεταλλευτών του, αλλά εκμεταλλευτής και εκμεταλλευόμενος έχουν αντιδιαμετρικά αντίθετα συμφέροντα. Γι αυτό ο αστικός «εθνικισμός» , ο «εθνικισμός» της ακροδεξιάς είναι το διαμετρικά αντίθετα πολιτικό ρεύμα με το λαϊκό κοινωνικό επαναστατικό εθνικισμό. Και επομένως κάθε ένας που μιλάει για «ενότητα των εθνικιστών» στην ουσία είτε συνειδητά είτε χωρίς να το συνειδητοποιεί, προτείνει ή προωθεί τον εγκλωβισμό ριζοσπαστικών κοινωνικών μαζών κάτω από τα συμφέροντα της αστικής τάξης στο όνομα ενός φετιχισμού «εθνικών» συμβόλων. Η «ενότητα των εθνικιστών» έχει νόημα, αλλά μόνο όταν μιλάει ξεκάθαρα για ενότητα των λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων του έθνους, ενάντια στην ντόπια και ξένη πλουτοκρατία και το σύστημά της , με σαφή διαχωριστική γραμμή από την ακροδεξιά και τον αστικό «εθνικισμό».Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η φύση του καπιταλιστικού συστήματος και των δομών του οδηγεί αυτόματα και σιγά σιγά στην αλλοίωση και εξαφάνιση κάθε στοιχείου εθνικής ταυτότητας. Γι αυτό όποιος στηρίζει αυτό το σύστημα δεν μπορεί να είναι «εθνικιστής» αλλά είναι αντιεθνικιστής γιατί στηρίζει το σύστημα που δουλεύει καθημερινά στην κατεύθυνση της εξαφάνισης των εθνών.Έτσι η ακροδεξιά σήμερα είναι «εθνική» μόνο στο φετιχισμό της προβολής των εθνικών συμβόλων, αλλά στην ουσία της πολιτικής της είναι καθαρά αντεθνική. Τα εθνικά σύμβολα σήμερα υπάρχουν κρεμασμένα στην αντεθνική βουλή , στα δικαστήρια και στις φυλακές του αστικού κράτους όπου καταδικάζονται εθνικιστές με στημένες κατηγορίες, στις συγκεντρώσεις όλων ανεξαιρέτως των νεοταξικών αστικών κομμάτων και γι αυτό ή προβολή τους από μόνη της δε συμβολίζει πλέον απολύτως τίποτα.Τα αστικά κόμματα, η νεοταξική αριστερά , η ακροδεξιά , οι παρακρατικές συμμορίες και κάθε γρανάζι αυτού του συστήματος, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ακροδεξιά και εθνικισμός ταυτίζονται. Όμως η ιστορία και η αντικειμενική πραγματικότητα το αντίθετο ακριβώς δείχνουν. Ότι η ακροδεξιά και ο «εθνικισμός» της αστικής τάξης αποτελούν και αποτελούσαν πάντα τον πιο φανατικό ορκισμένο εχθρό του λαϊκού επαναστατικού κοινωνικού εθνικισμού.

Υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση ;
Η λύση και η απάντηση στην «νέα εποχή» δε θα δοθεί φυσικά από ακροδεξιούς ευρωβουλευτές με τους «λόγους τους» στο Ευρωκοινοβούλιο ( που καμιά φορά ξεχνιούνται και λένε τα Σκόπια Μακεδονία όπως ο αντιπρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γεωργίου , το βίντεο εδώ http://youtube.com/watch?v=P07-nwXLyw8 ) , ούτε με το να ακούγονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο αρχαία ρητά διαφημίζοντας τα βιβλία των τηλεπλασιέ, ούτε και από την αντίστοιχη κοινοβουλευτική παρουσία της «αριστεράς».Η απάντηση στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση περνά μέσα από την πάλη για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση από τα δεσμά της πλουτοκρατίας , το διεθνές σύστημά της και τους θεσμούς του. Γι αυτό έχει ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικά επαναστατικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά.Περνά μέσα από τον ιδρώτα του εργάτη που δουλεύει όλη μέρα και όμως δεν έχει χρήματα να σπουδάσει τα παιδιά του, του ανέργου που ψάχνει καθημερινά να πουλήσει τον εαυτό του για το φαί της μέρας , του συνταξιούχου που δεν έχει να πληρώσει τα φάρμακα και τη θέρμανση στο σπίτι και πεθαίνει από το κρύο το χειμώνα, του αυτοαπασχολούμενου που έφτασε στο σημείο το εισόδημά του να γίνεται λιγότερο και από αυτό που έχουν οι παράνομοι μετανάστες.Περνά μέσα από αυτούς που τους στέρησαν το δικαίωμα να τρώνε φαγητό χωρίς ορμόνες χημικά και φυτοφάρμακα και χάνουν τους δικούς τους από τον καρκίνο, σε αυτούς που τους απαγόρευσαν να αναπνέουν ελεύθερα σε ένα καθαρό περιβάλλον.Περνά μέσα από αυτούς που βλέπουν την πατρίδα τους να βομβαρδίζεται , τα σπίτια τους να ισοπεδώνονται , τα παιδιά και τις οικογένειές τους να δολοφονούνται και να ακρωτηριάζονται, μόνο και μόνο για να ληστεύει η διεθνής πλουτοκρατία τον φυσικό πλούτο που υπάρχει στην περιοχή τους. Περνά μέσα από τους λαούς που ενώ οι χώρες τους έχουν τεράστιο φυσικό πλούτο, πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες και δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Περνά μέσα από τον καθένα από μας, που δε σκύβει το κεφάλι απέναντι στη σαπίλα αυτού του συστήματος.Και όμως εμφανίζονται αυτόνομα μικρές φλόγες μέσα σε αυτό το σκοτάδι...Ακόμα και η μικρότερη φλόγα , μες το σκοτάδι ξεχωρίζει από πολύ μακριά. Και ενώ το σύστημα και οι παρακρατικοί του θα τρέχουν να σβήσουν την κάθε μικρή φλόγα που θα ανάβει , κάπου αλλού ταυτόχρονα θα ανάβουν αυτόματα άλλες φλόγες, σε απρόβλεπτα και ανεξέλεγκτα σημεία. Και κάποια στιγμή, όταν θα υπάρχει παντού φωτιά, όταν όλες αυτές οι φλόγες θα χουν αυτόματα γίνει ένα ενιαίο πολύμορφο μέτωπο που θα καίει τα πάντα, θα είναι πολύ αργά και για την πλουτοκρατία και για τους γλύφτες της , «αριστερούς» «δεξιούς» και ακροδεξιούς.Μια τέτοια διαδικασία στην ανάπτυξή της, θα χαρακτηριστεί από κάποιους ως «λερναία ύδρα». Γιατί για κάθε κεφάλι που θα καταφέρνουν να κόβουν το σύστημα και οι παρακρατικοί του , δύο θα φυτρώνουν στη θέση του. Και δε θα υπάρχει «κεντρικό κεφάλι» για να το κόψουν ή να το εξαγοράσουν όπως συνηθίζουν ώστε έτσι να ελέγξουν και τα υπόλοιπα που θα ακούν τις εντολές του, αλλά αντίθετα θα ξεφυτρώνουν συνέχεια ανεξέλεγκτοι αυτόνομοι πυρήνες αγώνα και αντίστασης…Η απάντηση δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει ταυτόχρονα το ριζοσπαστικό εθνικό στοιχείο και το ριζοσπαστικό ταξικό κοινωνικό στοιχείο. Δεν πρόκειται να υπάρξει πουθενά στον κόσμο τον 21ο αιώνα καμιά διαδικασία με προοπτική να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων, χωρίς να έρχεται σε σύγκρουση και όχι σε κατεύθυνση ενσωμάτωσης με το σύστημα και να μην έχει ταυτόχρονα και εθνικά και κοινωνικά – ταξικά χαρακτηριστικά.Ας πάρουμε παράδειγμα τι γίνεται σήμερα στη Λατινική Αμερική , ή στις αραβικές χώρες. Σήμερα στην εποχή της «νέας τάξης» εθνικό και κοινωνικό – ταξικό ταυτίζονται σε κάθε ζήτημα. Όσες οργανώσεις προβάλλουν ένα μόνο από τα δύο στοιχεία, το λιγότερο αυταπατώνται είτε στηρίζουν ανοιχτά το σύστημα και τις αντιλαϊκές πολιτικές του.Ο «μη κοινωνικός» «εθνικισμός», ο «εθνικισμός» της αστικής τάξης και της ακροδεξιάς, συνδέεται για παράδειγμα με καθεστώτα μαριονέτες των Αμερικάνων που για δεκαετίες δολοφονούσαν τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και όλου του πλανήτη. Από την άλλη ο «αντιεθνικιστικός» «διεθνιστικός» «σοσιαλισμός» «κομμουνισμός» ή «ευρωκομμουνισμός» είναι αυτός που συμμετείχε στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις που βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία η που στήριξαν την επίθεση και τα στρατεύματα κατοχής στο Ιράκ, ενώ ανέβασαν κατακόρυφα το επίπεδο εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης στις χώρες τους.Είναι αυτός που προώθησε και προωθεί με κάθε τρόπο τις πολιτικές και τις «αξίες» της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης , τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και την ενσωμάτωση στο σύστημα. Έτσι λοιπόν η οποιαδήποτε απάντηση στη «νέα τάξη» δεν μπορεί να πατά σε αυταπάτες περί γενικής «ενότητας των εθνικιστών» ή «ενότητας της αριστεράς» γιατί μια τέτοια ενότητα δεν είναι τίποτε άλλο από τη δορυφοριοποίηση και ενσωμάτωση ανθρώπων που έχουν αρχίσει να αμφισβητούν το σύστημα γύρω από τα μικρότερα αστικά κόμματα , και αυτά με τη σειρά τους γύρω από το σύστημα και τις ιδέες της «νέας εποχής», αλλά πρέπει να συγκρούεται να αποκαλύπτει και να ξεσκεπάζει ανοιχτά αυτές τις αυταπάτες. Πρέπει να προωθεί την ενότητα ετερογενών και πολύμορφων δυνάμεων, ομάδων συσπειρώσεων χώρων σε βάση εθνική και κοινωνική ταυτόχρονα, βάση επαναστατική και αντικαπιταλιστική.Να δίνει μάχη και αν συγκρούεται καθημερινά με τις λογικές τόσο της ακροδεξιάς όσο και της νεοταξικής αριστεράς, και όχι να τις καλλιεργεί μέσα στους κόλπους της , καλλιεργώντας ουσιαστικά την ενσωμάτωση στο σύστημα μέσα σε χώρους που προσπαθούν να παρουσιάσουν δήθεν «επαναστατικό» προφίλ. Οι χώροι αυτοί δεν είναι παρά η ενσωμάτωση στο σύστημα ντυμένη με «επαναστατικό» περιτύλιγμα, είναι αυτοί που έχουν αναλάβει το ρόλο του συστήματος να πνίξουν μέσα στη μιζέρια και να οδηγήσουν σε αδιέξοδο τα νεανικά όνειρα και ριζοσπαστισμό , να ελέγξουν χιλιάδες νέους ώστε να είναι ακίνδυνοι στους κόλπους τους και αργότερα να τους στείλουν «καμένους» πίσω στην αγκαλιά του συστήματος.Απέναντι σε αυτούς τους χώρους , της ενσωμάτωσης , του ελέγχου , του φακελώματος, του «θαψίματος» και της λάσπης ενάντια στο ριζοσπαστικό , το διαφορετικό, το καινοτόμο ή το καινούριο, τους χώρους της κάτω από το τραπέζι συναλλαγής του Ενός με το σύστημα με την ανταλλακτική αξία να μετριέται σε αριθμό εγκλωβισμένων κυρίως νεανικών συνειδήσεων, απέναντι στους χώρους του «επαναστατικού» αυνανισμού-αυτισμού, όπου όσο κοιτάει κανείς πιο ψηλά αντί να βλέπει ολοένα και μεγαλύτερη αρετή βλέπει ολοένα και μεγαλύτερη παρακμή, καθένας μπορεί να πετύχει πολύ περισσότερα μέσα από την αυτόνομη δράση.Καθένας ακόμα και αν νομίζει ότι στην περιοχή του είναι μόνος , μπορεί να βρει χιλιάδες πράγματα να κάνει , μπορεί να ανάψει εκείνη τη σπίθα και τη μικρή φωτιά, την κάθε μια από τις μικρές εστίες που οδηγούν στο μεγάλο πύρινο μέτωπο.