Η ακροποσθία αποτελεί το τμήμα του δέρματος του πέους που καλύπτει την βάλανο. Η ακροποσθία αφού περιβάλλει την βάλανο μέχρι την κορυφή της ανακάμπτει γιά να καταλήξει μέχρι 2-3 χιλ πίσω από την στεφάνη της βαλάνου. Η διόρθωση των ανωμαλιών των έξω γεννητικών οργάνων στον άνδρα απαιτεί σε πολλές περιπτώσεις την ύπαρξη περίσσειας δέρματος γιά την κάλυψη χειρουργικών τραυμάτων και τον σχηματισμό νεοουρήθρας.
Ηδη, από τους αρχαιοτάτους χρόνους ήταν γνωστό ότι η ακροποσθία δεν επιτελούσε καμιά λειτουργία και γιά αυτό εθυσιάζετο σε θρησκευτικές τελετές ή και απλώς γιά λόγους καθαριότητας.
Ετσι, δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι η γνώση των μεθόδων γιά την διόρθωση των συγγενών διαμαρτιών των έξω γεννητικών οργάνων άρχισε κατά τρόπο αντίστροφο με μιά ακρωτηριαστική επέμβαση όπως είναι η περιτομή[1].
Η περιτομή αναφέρεται γιά πρώτη φορά στον πάπυρο του EBERS(1872)[2] που χρονολογείται από το 1550 πΧ. Στην Αρχαία Αίγυπτο η περιτομή που έχει διαπιστωθεί σε μούμιες της προδυναστικής περιόδου, αποτελούσε τελετουργική πράξη που εκτελείτο από ιερείς και όχι γιατρούς. Ο Sudhoff ανεγνώρισε ότι είχε εκτελεσθεί περιτομή σε δύο αγάλματα της πρώτης περιόδου[3].
Αρχικά, η περιτομή εκτελείτο μόνο στους ιερείς αλλά στην συνέχεια επεκτάθηκε και στους βασιλείς καθώς και στις τάξεις των πολεμιστών μέχρις ότου εξαπλώθηκε γιά να αποτελέσει τελικά εθνικιστικό χαρακτηριστικό των Αρχαίων Αιγυπτίων. Υποστηρίζεται, ότι όταν ο Πυθαγόρας επισκέφθηκε την Αίγυπτο, γιά να του επιτραπεί η είσοδος στους ναούς υπέστη περιτομή[4].
Η τεχνική και η τελετουργική σημασία της περιτομής μεταβιβάσθηκε από τους αρχαίους Αιγυπτίους στος Εβραίους και φαίνεται ότι ήταν γνωστή σε αυτούς από το 1300 πΧ[5].
Στην Βίβλο η μοναδική χειρουργική επέμβαση που περιγράφεται, είναι αυτή της περιτομής που εκτελείτο αποκλειστικά από τους ραββίνους. Ο Zeiss υποστηρίζει ότι οι Εβραίοι ανακατασκεύαζαν την ακροποσθία στις περιπτώσεις που έλειπε είτε ήταν υπολλειματική λόγω εκτεταμένης περιτομής ή μετά από απομάκρυνση νεοπλασμάτων.
Επίσης στο 1ο βιβλίο των Μακκαβαίων[6],ένα από τα απόκρυφα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που πιθανόν γράφτηκε τον 1ο μΧ αιώνα, γίνεται αναφορά γιά την ύπαρξη στην Ιερουσαλήμ "ειδικών οίκων" οπου εγίνετο ανακατασκευή της ακροποσθίας[7].
Στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους, ο Απόστολος Παύλος πιστεύοντας στον λυτρωτικό ρόλο της Χριστιανικής θρησκείας εθεώρησε την περιτομή "άχρηστο τύπο"[8] με αποτέλεσμα να πάψει να εφαρμόζεται στον Χριστιανικό κόσμο. Στους Ρωμαικούς χρόνους, ο Κέλσος-CELSUS είναι ο πρώτος που δίνει μιά ακριβή περιγραφή στην Ιατρική βιβλιογραφία της χειρουργικής θεραπείας της υπολλειματικής ακροποσθίας[1].
Μιά άλλη χειρουργική επέμβαση που τοποθετείται χρονολογικά στην Αρχαία Ελλάδα είναι η χειρουργική φίμωση (INFIBULATION) που αποσκοπούσε στην κάλυψη της βαλάνου στους αθλητές που η έκθεση της με τα τότε κρατούντα ήθη εθεωρείτο άσεμνη[1].
Eπίσης στα πλαίσια της προετοιμασίας γιά τους Ολυμπιακούς αγώνες εκτελείτο στους αθλητές χειρουργική φίμωση, μιά πράξη βάναυση, που σκοπό είχε την αύξηση των επιδόσεων τους[9,10].
Στους Ρωμαικούς χρόνους η χειρουργική φίμωση επετυγχάνετο με ένα μόνιμο σφυρήλατο δακτύλιο που αποσκοπούσε στην διατήρηση της δύναμης των αθλητών και την διατήρηση της φωνής των αοιδών"[10].
Ο Dionis τον 18ο αιώνα στο βιβλίο του COURS D'OPERATIONS που περιγράφει πολλές ουρολογικές επεμβάσεις, απορρίπτει ασυζητητί την περιτομή, την χειρουργική φίμωση και τις επεμβάσεις ανακατασκευής της ακροποσθίας, που τις χαρακτηρίζει ανώφελες και προτρέπει μάλιστα και τους άλλους να τις καταδικάσουν[11].
Ο THIERSCH[12] ανεγνώρισε πρώτος την χρησιμότητα της ακροποσθίας και την χρησιμοποίησε σε περίπτωση επισπαδία γιά να καλύψει το χειρουργικό τραύμα που προέκυψε μεταξύ σώματος του πέους και βαλάνου. Ο OMBREDANNE το 1911 χρησιμοποίησε σε υποσπαδία το δέρμα της ακροποσθίας γιά την κάλυψη του τραύματος της κάτω επιφάνειας του πέους κατά την ανακατασκευή της ουρήθρας από δερματικό πεικό κρημνό[13]. Ο EDMUNDS (1913)[14] πρώτος μετέφερε το δέρμα της ακροποσθίας στην κάτω επιφάνεια του πέους ταυτόχρονα με την αφαίρεση της χορδής, ενώ σε ένα δεύτερο χρόνο εκτελούσε την ουρηθροπλαστική κατά DUPLAY. Το 1917 ο BECK χρησιμοποίησε ένα δίμισχο κρημνό από την ακροποσθία γιά την κάλυψη του τραύματος μετά την εκτομή της χορδής[15]. Ο κρημνός από την ακροποσθία έγινε ευρύτερα γνωστός από τον NESBIT το 1941[16].
Σήμερα έχει αναγνωρισθεί η σημασία της ακροποσθίας σαν πολύτιμου ιστού ιδιαίτερα σε περιπτώσεις συγγενών διαμαρτιών των έξω γεννητικών οργάνων. Απόδειξη τούτου είναι ότι στις περισσότερες τεχνικές γιά την θεραπεία του υποσπαδία χρησιμοποιείται η ακροποσθία είτε γιά την κάλυψη των χειρουργικών τραυμάτων μετά την απομάκρυνση της χορδής είτε γιά τον σχηματισμό νέας ουρήθρας σε ένα χρόνο. Επιβάλλεται να γίνει ευρέα γνωστό ότι άτομα με οποιαδήποτε ανωμαλία στα έξω γεννητικά όργνανα, δεν πρέπει να υφίσταναται περιτομή μέχρις ότου αποκλεισθεί το ενδεχόμενο της μελλοντικής
χρησιμοποίησης της ακροποσθίας γιά την διόρθωση της ανωμαλίας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Horton CE. Plastic and Reconstructive Surgery of the Genital Area. Boston, Little Brown 1970. P:9-15
2. Ebbel B. The Papyrus Ebers. Humphrey Milford, London:Oxford University Press, 1937. 103p.
3. Krogman WM. The Medical and Surgical practices of pre and proto historic man. CIBA Symp 1940. 2:444
4. Graham H. The story of Surgery, N York; Doubleday, Doran 1939 P:25-32
5. Bible in Encyclopeadia Britannica, vol 3 P:570 Encyclopaedia Britannica, Inc. Chicago: Wm Benton,Pupl. 1963
6. Maccabees, Book of, in Eccyclopaedia Britannica, vol 14 p:549.Encyclopaedia Britannica, Inc Chicago: Wm Benton Pupl 1963
7. Zeis E. Die Literatur und Geschichte der Plastischen Chirurgie. Leipzig: Wilhelm Englemann, 1963. P:145-73
8. Ναουμίδης Σπ. Η περιτομή του Χριστού σε Ξυλογραφία του 1852. 1982-83. σελ:4, Αθήνα (Ανάτυπο Ιατρολογοτεχνική Στέγη)
9. Dingwall EJ. Male Infibulation. London: Bale&Danielson, 1925
10. Schwarz GS. Infibulation, Population control and the medical profession. Bull NY Acad Med 1970, 46:964
11. Dionis. A course of chirurgical operations, Demonstrated in the Royal Garden at Paris, London : J Tomson, 1710 ; 2nd ed p:137-155, 1733
12. Thiersch K. Uber die Enstehungsweise und operative behandlung de Epispadie. Arch Heilkunde 1869, 10:20
13. Ombredanne L. Hypospadias penien Cher l'enfant. Bull Soc Chir Paris 1911 37:1076
14. Edmunds A. An operation for hypospadias. Lancet 1913, 1:447.
15. Beck C. Hypospadias and its treatment. Surg Gynecol Obstr 1917, 24:511
16. Nesbit R. Plastic Procedure for correction of hypospadias. J Ur 1941, 45:699
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου