Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία των ευνούχων.

Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία των ευνούχων.

«Δεν είναι σε όλοι σε θέσιν να δεχθούν τον λόγον αυτόν, αλλ΄ εκείνοι
εις τους οποίους έχει δοθεί. Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι από
από την κοιλιά της μητέρας τους εγεννήθηκαν έτσι. Και υπάρχουν
ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν ευνούχοι από τους ανθρώπους, και  υπάρχουν ευνούχοι,
οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασι-
λεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχθή ας το δεχθή»
Μιλάει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Κατά Ματθαίον   19. 11-12

Όταν ο σχολιασμός «Ευαγγελικών» περικοπών αποτελεί το «ψωμοτύρι» των Θεολόγων και Ιεροκηρύκων, τότε παρέχουμε και στην μεριά μας το δικαίωμα αυτό, χάριν της πολυπαινεμένης ισηγορίας. Σ’ εμάς τους Θεολόγους της θύραθεν παιδείας, πλάι στους Θεολόγους των εγκυκλίων σπουδών του Υπουργείου Εθνικής παιδείας και Χριστιανικού Θρησκεύματος, όπως θα έπρεπε να λέγεται. Οι λάτρεις του διαλόγου παράλληλα με τους λάτρεις του κηρύγματος, όπου  απαγορεύεται  η ερώτηση. Παιδεία δίχως ερωτήσεις!!! Ή μήπως ψευδόμαστε.

Ας αρχίσουμε λοιπόν με την υποστήριξη του τίτλου αυτής της έρευνας:  
.  αυτοευνουχισμός, (στιχ. 12) «Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών»  
.  μια χάρις  (στιχ. 11) «Δεν είναι όλοι σε θέση να δεχθούν τον λόγον αυτόν αλλ’ εκείνοι εις τους οποίους έχει δοθεί»
.   αλλά και προτροπή  (στιχ. 12) «όποιος μπορεί να το δεχθεί, ας το δεχθεί». Άρα γίνεται και δίχως την χάρη, να ευνουχιστεί κανείς με αποδοχή. Να κατακτήσει την χάρη με την θέλησή του.
ο Ματθαίος βάζει στο στόμα του Χριστού τους λόγους αυτούς για ν’ αποκτήσουν την δέουσα βαρύτητα. Λίγο πριν (στιχ. 9) λέει ο Χριστός «Σας λέγω δε, ότι εκείνος, που θα χωρίσει την γυναίκα του, εκτός λόγου πορνείας, και νυμφευθεί άλλη, αυτός διαπράττει μοιχεία».

αποφαίνονται αμέσως οι μαθητές του (στιχ. 10): «Εάν έτσι πρέπει να γίνει μεταξύ ανδρός και γυναικός, δεν συμφέρει (εννοείται στον άνδρα) ο γάμος». [Το τελευταίο αυτό χωρίο στο πρωτότυπο έχει ως εξής: «ει ούτως εστίν η αιτία του ανθρώπου μετά της γυναικός». Δηλαδή, όπως καταλάβατε τα δύο φύλα στο ανθρώπινο είδος είναι ο άνθρωπος και η γυναίκα.]
Μετά λοιπόν από την απόφανση αυτή των μαθητών του σήκωσε ο Χριστός το λάβαρο του αυτοευνουχισμού. Έκρουσε το μεγάλο θεϊκό σήμαντρο των υπερβατικών και λυσιτελών διδασκαλιών.
Δηλαδή εσείς τι γνωρίζεται; Ότι οι καλόγεροι και ο άγαμος κλήρος προέκυψαν στα καλά καθούμενα. Περιμένεται όμως διότι πιο κάτω θα μάθετε πράγματα που μπροστά τους ο καλογερισμός φαντάζει σχεδόν φυσιολογικός.
Ο Γεώργιος Πλήθων (Γεμιστός), μισή χιλιετία πριν αποκαλούσε τους καλόγερους σμήνος κηφήνων. Και να, τώρα αποτελούν ακόμη υπόδειγμα της κοινωνίας. Αυτοί οι κηφήνες, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τα μοναστήρια σε άντρα ακολασίας. Αυτούς στους οποίους τρέχουν οι πιστοί να τους φιλήσουν τα βρόμικα χέρια τους. Που μ’  ευχαρίστηση ωθούν και τα παιδάκια τους να τους μιμηθούν!!!

τελευταία πενταετία, ο πρόεδρος των κληρικών της εκκλησίας της Ελλάδος, επανειλημμένως έχει καταγγείλει  ότι «δεν πάει άλλο, έχει γεμίσει η εκκλησία με μητροπολιτάδες ομοφυλόφιλους». Είδατε να ιδρώσει το αφτί κανενός!
Εάν όμως ο χριστιανός πληροφορηθεί ότι το παιδί του πάει να μονάσει σκούζει σαν δαιμονισμένος. Τρελαίνεται με το κακό που τον βρήκε. Τρέχει έξω από τα μοναστήρια και καταριέται τους καλόγερους και τις καλογριές. Ηγούμενους και ηγουμένες. Προσπαθεί να εμπλέξει αστυνομίες και δικαστήρια.  Μαραζώνει από  τον καημό του. Βρε γομάρι γονιέ, εσύ δεν ήσουν που έτρεχες το παιδάκι σου στα μοναστήρια; Εσένα δεν έβλεπε όταν φιλούσες τα χέρια των κολογήρων; Εσύ δεν του έλεγες για τον καλό παππούλη, τον άγιο άνθρωπο του θεού;

Καλή είναι η καλογερική αλλά για τα παιδιά των άλλων, όχι για τα δικά μας. Μωρέ αδιέξοδο. Σχιζοφρένεια. Αυτό θα πει χριστιανική συνέπεια, ήθος, χαρακτήρας, ευσέβεια, ευλάβεια.
Ότι θαυμάζουμε, εκτιμούμε και σεβόμαστε μακριά από την πόρτα μας. Οι καλοί χριστιανοί!
Να μη θέλουν να σωθούν τα τέκνα τους, επιλέγοντας τον σιγουρότερο τρόπο, αυτόν του αυτοευνουχισμού.  Μετά θυμούνται και επικαλούνται το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» του Γιαχβέ, του πατέρα του Χριστού.
Όταν όμως φιλούσαν το χέρι του καλόγερου το είχαν ξεχασμένο.
Ας δούμε τώρα και τα χειρότερα. Και μάλιστα αποκλειστικά από χριστιανικές πηγές.
Ενώ μάλλον ο Χριστός ως τρόπο του λέγειν πρότεινε τον αυτοευνουχισμό, εννοώντας την αγαμία κάθέ είδους, οι πρωτοχριστιανοί εξέλαβαν την προτροπή τοις μετρητοίς.
Άνθρωποι με τόσο μυαλό φαίνεται ότι γούσταραν την διδασκαλία του.

Έτσι ο σωματικός ευνουχισμός (αποκοπή του ανδρικού μορίου) κατέστη μάστιγα κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.
Σε τέτοιο μεγάλο βαθμό μάλιστα ώστε να εξαναγκάσει την Α΄ οικουμενική σύνοδο να αφορίσει την χειρονομία αυτή (Α΄ οικουμ. Συνοδ. Εν Νικαία της Βιθυνίας, 325 μ.Χ., κανών Α΄).
Φαίνεται όμως ότι το πρόβλημα είχε προκύψει ευθύς εξ αρχής:  Κανών ΚΓ΄ εκ των Κανόνων των αγίων Αποστόλων «Εί τις κληρικός ών, εαυτόν ακρωτηριάσοι, καθαιρείσθω. Φονεύς γαρ εστιν εαυτού». Αλλά και κανών ΚΔ΄: «Λαϊκός εαυτόν ακρωτηριάσας αφοριζέσθω έτη τρία...».
Πηδάλιον σελ. 23, υπος. (2): «όθεν ακολούθως τω Αποστολικώ παρόντι Κανόνι, ο Αλεξανδρίας Δημήτριος εκάθηρε, κατά τον Σωκράτην, τον Ωριγένην, επειδή και απετόλμησε να ευνουχίσει τον εαυτόν του. Θεωρείται δε ο Ωριγένης μέγιστος πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας.


Ο Κ.Μ. Ράλλης, καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω, Ακαδημαϊκός εν έτη 1930, στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός», στο λήμμα ευνούχος γράφει στη σελ. 755: (υπενθυμίζουμε ότι οι πηγές μας είναι αποκλειστικώς χριστιανικές) «Από της Αλεξανδρείας ο ευνουχισμός εισήχθη εις την Ρώμην, το Βυζάντιον και τον χριστιανισμόν... Και ο επίσκοπος Σάρδεων και απολογητής Μελίτων ήτο ευνούχος... Έχομεν έκτοτε (325 μ.Χ.) πολλά ανέκδοτα χαρακτηριστικά, καθ’  ά η εκκλησία εξηκολούθει να έχη λειτουργούς εκουσίως ευνουχηθέντας... Εν Βυζαντίω, μολονότι ο Μέγας Κωνσταντίνος και κατόπιν ο Ιουστινιανός Α΄ απηγόρευσαν τον ευνουχισμόν, το οικτρό τούτο έθιμο ου μόνον διετηρήθη πάντοτε, αλλά και επισήμως ανεγνωρίσθη η ύπαρξις αυτού... Τα βασιλικά παλάτια έγεμον ευνούχων, καθώς και τα μέγαρα των ευγενών και των πλουσίων... Οι ευνούχοι κατείχον τας κατ’  εξοχήν εμπιστευτικάς θέσεις εν τοις παλατίοις του Βυζαντίου...

Ευνούχοι ήσαν οι πανίσχυροι πρωθυπουργοί: Ευτρόπιος επί Αρκαδίου (395-404), Χρυσάφιος επί Θεοδοσίου Β΄ (408-450), Ευσέβιος επί Νώνσταντος Β΄ (642-648), Σταυράκιος και Αέτιος επί ειρήνης της Αθηναίας (748-802), Βασίλειος επί Νικηφόρου Φωκά (963-969), επί Ιωάννου Τσιμισκή (969-976) και κατά τα πρώτα έτη της βασιλείας του Βασιλείου Β΄, καθώς και πλείστοι άλλοι κατα τους μετέπειτα χρόνους.
Αλλά και πατριάρχαι τινές ανεδείχθησαν εκ της τάξεως των ευνούχων, καθώς επίσης και πολλοί στρατηγοί και ναύαρχοι...  Κατά την Παλαιάν Διαθήκην , οι ευνούχοι δεν ηδύναντο να ιερωθώσιν.
Αλλά και η υπό του επισκόπου Αλεξανδρείας Δημητρίου συγκλιθείσα εν Καισαρεία σύνοδος τω 228, την εις πρεσβύτερον χειροτονίαν του Ωριγένους εθεώρησεν αντικανονικήν επί τω λόγω ότι ούτος νέος έτι ών είχεν ευνουχίσει εαυτόν, ορμηθείς προς τούτο εκ της ευαγγελικής ρήσεως ‘ εισίν ευνούχοι οίτινες ηυνούχισαν εαυτούς δια την Βασιλείαν των ουρανών».

Μέχρι και το έτος 861 η Α΄ και Β΄ λεγόμενη σύνοδος (κανών Η΄) αφόριζε τους αυτοευνούχους.
Το τι ακολούθησε κατά την μετααυτοευνουχιστικά εποχή είναι πασίγνωστο. Τόμοι επί τόμων έχουν γραφεί για τα σεξουαλικά όργια των καλόγερων και των πάσης φύσεως ιερωμένων.
Ο λαός διακωμώδησε αρκούντως το θέμα αυτό ανά τους αιώνες.
Αρκεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο «Αντρικά Μουνάτα», εκδ. «Αρχείο Συλλογή Γιώργου Μελίκη».
Αυτός ο λαός μήπως δεν αποστάζει αυτήν την ιστορία λέγοντας: «να φοβάσαι από πισινά μουλαριού κι από μπροστινά καλογήρου»;
Όποιος τα έβαλε με την φύση γελιοποιήθηκε στο έπακρο.
Όσο ο καλόγερος θα αποτελεί σεβάσμιο πρόσωπο σ’  αυτή την κοινωνία το πεπρωμένο της θα είναι εντελώς στείρο. Ο ευνούχος είναι αδύνατον να γονιμοποιήση.
 

Βασδέκης Ν. Σταύρος
Μαυροκορδάτου  31
62100   Σέρρες
τηλ.  23210-52462

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του παρόντος χωρίς την άδεια του συγγραφέα