Η ΓΕΝΝΗΣΗ

Γεννήθηκα μια 5η Νοεμβρίου στη Σαλονίκη πριν από μερικά χρόνια στο Ρωσικό Νοσοκομείο.
Πόσα; Δεν θυμάμαι έχει περάσει καιρός.
Ούτε η μάνα μου θυμόταν αν έβρεχε εκείνη τη μέρα, αλλά εγώ είμαι σίγουρος ότι έβρεχε.
Ως πρωτότοκο θα μου δίνανε φυσικά το όνομα του Παππού.
Στο χωριό ο Παππούς, αφού έλαβε τα μαντάτα, έβγαλε από το μπαούλο τις χρυσές λίρες, τις γυάλισε κι ύστερα κέρασε στο καφενείο όλο το χωριό γκαζόζες για τη γέννηση, αλλά ποιο πολύ για το φύλο. Γεννήθηκε παιδί!! Ήταν χουβαρδάς ο Παππούς μου.
Η γιαγιά μου έβγαλε το μέλι, να με μελώσει, με ένα γλυκό χαμόγελο, απαντώντας με περηφάνεια στις γειτόνισσες που ρωτούσαν τι έκανε η μάνα μου: «Παιδί!!»
Λες και υπήρχε περίπτωση να κάνει κουτάβι, αν και, όπως θυμάμαι, τα διπλανά σε έμενα νεογέννητα περισσότερο με κουτάβια έμοιαζαν.     
Εγώ ήμουν όμορφος !!!
Εν τω μεταξύ στο νοσοκομείο έβλεπα συνεχώς από πάνω μου γυναίκες με άσπρες μπλούζες και άκουγα απέξω έναν παράξενο υγρό θόρυβο.
Η βροχή που σας έλεγα!!
Ένας άνδρας με χοντρά γυαλιά και άσπρη ρόμπα ήρθε από πάνω μου, με κοίταζε με περιέργεια ανάμεσα στα σκέλη, δεν κατάλαβα γιατί, αφού όλοι ήξεραν ότι είμαι «παιδί», ενώ εγώ καθόλη τη διάρκεια της εξέτασης ήθελα να πάω τουαλέτα.
Κάποια όμως άγνωστη δύναμη με κρατούσε σφιχτά ανάμεσα σε δυο όμορφα βυζιά – καλά ήταν δε λέω – μέχρι που βγήκαν τα χιλιάρικα από την τσέπη του πατέρα μου και ως δια μαγείας ελευθερώθηκα.

Η συναλλαγή έλαβε χώρα στον διάδρομο και είναι αλήθεια δεν μου άρεσε καθόλου, γιατί πλήρωσε πολλά λεφτά ο πατέρας μου για να με αφήσουν να πάω τουαλέτα, στην οποία τελικά δεν πρόλαβα καν να πάω. Ενήλικος ξανά όταν μπήκα σε νοσοκομείο, αρκετές φορές, διαπίστωσα ότι δεν έχασα και τίποτα τότε.
Από τότε όμως, όταν βλέπω γυναίκα σε δημόσια τουαλέτα πίσω από ένα τασάκι με κέρματα (δραχμές ή ευρώ δεν έχει σημασία καμμία) δεν της δίνω τίποτα, γιατί φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να μπω στην τουαλέτα και πάνε τσάμπα τα φράγκα.
Η διαδρομή από τη Σαλονίκη στο χωριό με ένα παλιό «αγοραίον» του Αλανιάρα, όπως ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του ταξιτζή, μου έμεινε αξέχαστη. Το χοροπήδημα μέσα αντί να με νανουρίσει μου άνοιξε την όρεξη για ταξίδι όπως και το κροτάλισμα της γερής μηχανής του.
Το πέρασμα στο «σάλι» (πορθμείο) του Ισθμού της Ποτίδαιας με συγκίνησε τόσο, όσο και το χρώμα της θάλασσας. Ο ήχος της μηχανής της κούρσας και το θαλασσινό νερό σε συνδυασμό με τη βροχή που έπεφτε, θα σημαδέψουν το ταξείδι μου.
Η πρώτη μέρα στο χωριό, ήταν ιστορική. Στο σπίτι όλοι ήταν παραταγμένοι και με περίμεναν.
Ο Παππούς η Γιαγιά, μια Φοράδα, ένα Μουλάρι, ένας Γάιδαρος, τρεις τέσσερεις Κατσίκες, ένα Σκυλί, μια Γάτα και μερικές Κότες με έναν Πετεινό. Τα τετράποδα με εντυπωσίασαν, μερικά δε περισσότερα από άλλα, όπως πχ συμπάθησα τη φοράδα και το σκυλί και πήρα με κακό μάτι τις κατσίκες και τη γάτα.
Όλα τους όμως τελικά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή μου.

Ο Παππούς, ως ο απόλυτος μονάρχης, αφού με πλησίασε πρώτα, με εξέτασε εξονυχιστικά σε όλο το σώμα, φοβούμενος μη βρει κανα σφυροδρέπανο πάνω μου (Το Ρώσικο νοσοκομείο που σας έλεγα) και γίνει ρεζίλι στους χωριανούς του. Αμέσως κατάλαβα ότι μου έτυχε δεξιό χωριό.
Δεν με χαλούσε εκείνη τη στιγμή, διότι ένοιωθα σημαντικός με τόση κουστωδία γύρω μου.
Αφού βεβαιώθηκε για την πολιτική καθαρότητα του απογόνου του, με σήκωσε ψηλά στα χέρια, τάζοντάς μου όλη την περιουσία του συν τις χρυσές λίρες, που σημειωτέον μετά το γυάλισμα τις είχε καταχωνιάσει πάλι στο μπαούλο και έτσι μέχρι σήμερα δεν έχω δει τι χρώμα έχουν.
Με τα χρόνια διαπίστωσα ότι και η ακίνητη περιουσία δεν ξεπερνούσε τις τρείς τέσσερεις οριζόντιες γραμμές του Ε9 και είχε και τέσσερα παιδιά (αγόρια) κληρονόμους.
Τη σκηνή αυτή έφερα αργότερα στο μυαλό μου όταν είδα το μικρό λιονταράκι το Σίμπα να τον σηκώνει ψηλά ο γεροπίθηκος στην άκρη του βράχου και όλοι να προσκυνούν το νέο βασιλιά.
Κάπως έτσι είχα νοιώσει κι εγώ τότε: ως νέος βασιλιάς, μέχρι που ξαφνικά βρέθηκα να μετρώ τα εσωτερικά σκαλοπάτια του σπιτιού (ήταν μαιζονέτα, πάνω κατοικούσαν οι άνθρωποι και κάτω τα ζώα) μέχρι το δέκα. Τόσα ήταν τα σκαλοπάτια.
Έτσι ο αριθμός δέκα με ακολουθούσε συνέχεια στη μαθητική μου ζωή, όσον αφορά τα μαθηματικά τουλάχιστον. Δέκα είχα στο δημοτικό, δέκα και στο γυμνάσιο.
Ίσως αν είχε περισσότερα σκαλοπάτια η σκάλα να γινόμουν καλύτερος στα μαθηματικά και σήμερα να ήμουν ένας αστροφυσικός ή έστω ένας ταμίας σε τράπεζα.
Πέρα από την εξάσκηση στα μαθηματικά όμως, αυτή η ελεύθερη πτώση εκγύμνασε το μυαλό μου – από τα χτυπήματα - και έτσι από τότε συνεχώς ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια, σιχαίνομαι τις μαιζονέτες και έχω αλλεργία με την ακίνητη περιουσία γενικά.
Ο πατέρας μου εξοργίσθηκε με την επιπολαιότητα του Παππού και για πρώτη φορά επαναστάτησε εναντίον του, η Γιαγιά μου άρχισε να με ξεματιάζει από τα κακά μάτια που με είδαν εκεί στο κόκκινο νοσοκομείο, συγγνώμη Ρωσικό, και η καημένη η μάνα μου λαχτάρισε για τη ζωή του αγοριού της.
Εγώ την είδα άκρως διασκεδαστική τη φάση και έβαλα τα γέλια κοιτάζοντας τον αποσβολωμένο Παππού. Αυτό δεν του άρεσε καθόλου και από τότε με υποπτεύονταν ως κρυφοκομμουνιστή.
Ίσως γιαυτό δεν μου έδωσε τελικά τις χρυσές λίρες και την ακίνητη περιουσία του.

Σε μια μέρα όμως είχα μάθει ήδη πολλά. Έμαθα να μετρώ ως το δέκα. Να συμπαθώ τα ζώα.
Να αδιαφορώ για τα χρήματα και τα ακίνητα.
Να αγαπώ τη θάλασσα, τα ταξίδια και τα αυτοκίνητα, να κρύβω τις κομμουνιστικές καταβολές μου, να λατρεύω τα βυζιά των γυναικών, να αντιλαμβάνομαι το εφήμερο της δόξας, να αντιπαθώ τις συναλλαγές με χιλιάρικα σε διαδρόμους νοσοκομείων και να αγαπώ τη … βροχή και τη Σαλονίκη.