ΓΕΩ-ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Η γεω-μυθολογία ασχολείται με εκείνους τους μύθους που σχετίζονται με το γεω-περιβάλλον.
Σκοπός της είναι να κατανοήσουμε ποιο ήταν το γεω-περιβάλλον κατά την μυθολογική περίοδο (με τη βοήθεια των Γεω-επιστημών) και να αντλήσουμε τα γεωπεριβαλλοντικά στοιχεία και δεδομένα που υπάρχουν μέσα στην μυθολογική διήγηση.

Η κατάλληλη ερμηνεία των μύθων, μας βοηθά στην καλύτερη κατανόηση του περιβάλλοντος, αλλά και στο πως αυτό μεταβάλλεται.

Για παράδειγμα, ορισμένες γεωλογικές ανακατατάξεις, ερμηνεύονται με την Γιγαντομαχία, την Τιτανομαχία, κλπ.

Το Σχολικό δίκτυο Γεωπεριβαλλοντικά - Γεωμυθολογικά μονοπάτια, εξετάζει το περιβάλλον διαχρονικά, αποδεικνύοντας ότι το περιβάλλον δεν μένει σταθερό αλλά μεταβάλλεται όχι μόνον λόγω φυσικών μεταβολών, αλλά και λόγω ανθρώπινων παρεμβάσεων..

(Τα στοιχεία είναι ατό το Αρχείο του καθηγητή Γεωλογίας του Παν. Αθηνών Ηλία Δ. Μαριολάκου)

Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΑΡΔΑΝΟΥ

Στις Μυθολογίες όλων των λαών γίνεται λόγος για κατακλυσμούς.

Στην ελληνική Μυθολογία γίνεται αναφορά σε 3 τουλάχιστον περιόδους κατακλυσμών, πιο συγκεκριμένα,

στους παρακάτω κατακλυσμούς: 

 1.   του  Δευκαλίωνα,  (του οποίου είμαστε απόγονοι, εμείς οι Έλληνες)

 2.   του  Ωγύγη          και 

 3.   του  Δάρδανου.

Σύμφωνα με το Διόδωρο το Σικελιώτη, ο κατακλυσμός του Δάρδανου ήταν ο παλαιότερος από όλους. 

Ο Διόδωρος (έζησε τον 1ο μ.Χ. αιώνα) αναφέρει μια παράδοση των κατοίκων της Σαμοθράκης και δίνει μια περιγραφή του φαινομένου.

Αναφέρει ότι τα νερά ήρθαν από του Εύξεινο Πόντο, υπερχειλίζοντας αρχικά τις Κυάνεες Πέτρες (Βόσπορος), 
προς την Προποντίδα και στη συνέχεια προς το βορειοανατολικό Αιγαίο.
Τα αποτελέσματα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας (από το Πανεπιστήμιο Columbia των Η.Π.Α.) επιβεβαιώνουν την διήγηση.
Ο καθηγητής Γεωλογίας του πανεπιστημίου Αθηνών Ηλίας Μαριολάκος, έδειξε ότι αυτός κατακλυσμός, μπορεί να έχει συμβεί, μόνο στο χρονικό διάστημα από 12.500 έως 14.500 χρόνια πριν από σήμερα.

Αυτό προκύπτει από τα χαρακτηριστικά των φυσικογεωγραφικών συστημάτων της περιοχής, σε συνδυασμό 
με τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε και με το πώς αυτές μεταβλήθηκαν.
Πριν 18.000 χρόνια υπήρχαν παγετώνες στο βόρειο ημισφαίριο της γης και η στάθμη της θάλασσας ήταν πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τη σημερινή (125 έως 150 μέτρα χαμηλότερα).

Τεράστιες ποσότητες νερού ήταν δεσμευμένες σε μορφή πάγου, σε παγετώνες ύψους 3 χιλιομέτρων.

Ο Εύξεινος Πόντος, η Προποντίδα και το βορειοανατολικό Αιγαίο δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους, επειδή οι σημερινοί θαλάσσιοι δίαυλοι του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος) ήταν τότε ξηρά.

Όταν άρχισαν να λιώνουν οι πάγοι, τα μεγάλα ποτάμια της ΒΑ Ευρώπης και της δυτικής Ασίας, που εκβάλουν στον Εύξεινο Πόντο, τον τροφοδότησαν με το νερό των πάγων που έλιωναν στο, με αποτέλεσμα η στάθμη της θάλασσας στον Εύξεινο Πόντο (που ήταν τότε μια κλειστή λεκάνη με γλυκό νερό) ανέβηκε, υπερχείλισε το Βόσπορο και από την Προποντίδα μέσω των Δαρδανελίων έφτασε στο Αιγαίο.

Το ερώτημα είναι πως τα πληροφορήθηκε όλα αυτά ο Διόδωρος; 

Το πιθανότερο είναι ότι το φαινόμενο του κατακλυσμού έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, ώστε διατηρήθηκε η ανάμνησή του στην προφορική τους παράδοση (μύθο) για πάνω από δέκα χιλιάδες χρόνια!

υ.σ: 

Μύθος=Προφορική (Ιστορική) Παράδοση [δλδ εξιστόρηση πολύ παλαιών γεγονότων].
Παραμύθι=παρα τω Μύθο/παρά τον Μύθο    (δλδ  δίπλα στην προφορική ιστορική παράδοση, επομένως, μή σίγουρη και βεβαιωμένη αλήθεια)..